Autor: Witold Pawełczyk, Iwona Kulik-Parobczy, Tomasz Sirek, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Jan Szczegielniak

Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym

Witold Pawełczyk, Iwona Kulik-Parobczy, Tomasz Sirek, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Jan Szczegielniak

W. Pawełczyk, I. Kulik-Parobczy, T. Sirek, J. Łuniewski, K. Bogacz, J. Szczegielniak – Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym. FP 2013; 13(3); 22-27

Streszczenie
Wstęp. Podczas wysiłku fizycznego proces wytwarzania ciepła nasila się z powodu przyspieszenia procesów metabolicznych, zmierzających do dostarczenia energii dla pracujących mięśni. Około 75-80% energii wytwarzanej przez mięśnie podczas wysiłku fizycznego przekształca się w energię cieplną, pozostałe 20-25% wykorzystywane jest na pracę mechaniczną. Intensywny wysiłek zwiększa sekrecję potu i udział parowania potu w eliminacji nadmiaru ciepło z organizmu prowadząc do stopniowego obniżenia masy ciała.
Problem spadku masy ciała związany z utratą wody u ćwiczących był przedmiotem licznych opracowań. Do lej pory obliczono średnie wartości spadku masy ciała na skutek pocenia w spoczynku oraz podczas uprawiania niektórych dyscyplin sportowych. Opracowano również szczegółowe zalecenia odnośnie nawadniania organizmu w trakcie dużych wysiłków fizycznych u sportowców. Brak jednak kompleksowych opracowań dotyczących utraty wody u chorych poddanych wysiłkowi fizycznemu w trakcie fizjoterapii stacjonarnej, w rym u chorych po zawale mięśnia sercowego, w trakcie intensywnego usprawniania.
Cel pracy. Celem pracy była ocena spadku masy ciała u chorych po zawale serca w trakcie intensywnego usprawniania obejmującego trening na cykloergometrze rowerowym. Postanowiono także ocenić, czy uzupełnianie płynów przez chorych jest proporcjonalne do strat związanych z obniżeniem masy ciała po treningu rowerowym.
Materał i metody badań. W badaniach wzięło udział 47 losowo wybranych chorych (12 kobiet, 36 mężczyzn) leczonych w Dziale Usprawniania Leczniczego Szpitala Specjalistycznego MSW w Głuchołazach.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, utrata wody

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena wybranych parametrów spirometrycznych w grupie pacjentów przewlekle dializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek. Ocena wydolności oddechowej pacjentów leczonych przewlekłymi dializami

Witold Rongies, Agata Młynarska, Tadeusz Przybyłowski, Włodzimierz Dolecki, Monika Lewandowska, Iza Korabiewska, Janusz Sierdziński, Justyna Choromańska

W. Rongies, A. Młynarska, T. Przybyłowski, W. Dolecki, M. Lewandowska, I. Korabiewska, J. Sierdziński, J. Choromańska – Ocena wybranych parametrów spirometrycznych w grupie pacjentów przewlekle dializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek. Ocena wydolności oddechowej pacjentów leczonych przewlekłymi dializami. FP 2013; 13(3); 14-21

Streszczenie
Wstęp. Hemodializę stosuje się w leczeniu ostrej i przewlekłej niewydolności nerek, jak też niektórych zatruć. Ma ona na celu usunięcie toksycznych dla organizmu substancji z krwi. Ponadto w czasie zabiegu dostarczane są do organizmu substancje służące do regeneracji buforów ustrojowych i wyrównania kwasicy metabolicznej, a także usuwany jest nadmiar wody. Większość chorych zgłasza po zakończeniu dializoterapii wyraźne uczucie subiektywnego zmęczenia, pomimo poprawy funkcjonowania większości układów fizjologicznych. Cel pracy. Próba oceny wpływu stosowania przewlekłej hemodializy na wybrane parametry spirometryczne u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 21 chorych przewlekle dializowanych. Wiek ocenianych chorych wynosił od 31 do 80 lat (średnia 60,3). Badanie polegało na wykonaniu spirometrii natężonej bezpośrednio przed dializoterapią i po 15 minutach od jej zakończenia. Do oceny statystycznej wyników zastosowano pakiet statystyczny Statistica 9.2, z którego wykorzystano test parametryczny T-Studenta oraz wyznaczono współczynnik korelacji. Za poziom istotności przyjęło wartość p<0,05. Wyniki. Nie stwierdzono istotnych zmian w wartościach ocenianych parametrów spirometrycznych przed i po dializoterapii. Stwierdzono istotną statystycznie dodatnią korelację pomiędzy stopniem odwodnienia (utratą masy ciała) chorych a wartością FVC. Wnioski. Dializoterapia jest bezpieczną procedurą w grupie osób ze schyłkową niewydolnością nerek niepowodującą istotnych zmian w obrębie układu oddechowego. Istnieje dodatnia korelacja pomiędzy wzrostem odwodnienia a wzrosłem wartości FVC. Subiektywne uczucie zmęczenia pod koniec i po zakończonej dializoterapii deklarowane przez wszystkich włączonych do badania pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek nie było spowodowane niekorzystnymi zmianami parametrów spirometrycznych.

Słowa kluczowe:
spirometria, dializoterapia, schyłkowa niewydolność nerek, zmęczenie, rehabilitacja

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych

Marlena Drężewska, Aleksander Sieroń, Zbigniew Śliwiński

M. Drężewska, A. Sieroń, Z. Śliwiński – Ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych. FP 2013; 13(3); 8-13

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznej w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych.
Materiał i metody. Badaniami objęto 52 kobiety, które były pracownikami biurowymi w Ostrołęce. W wieku 34-58 lat z przewlekłymi dolegliwościami bólowymi części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa o etologii przeciążeniowej i/ lub zwyrodnieniowej. Pacjentki zostały poddane 10-dniowej terapii wibroakustycznej za pomocą urządzenia *VITAFON-T. Do oceny efektów terapii zastosowano analogową skalę bólu VAS oraz zmodyfikowany kwestionariusz wskaźników bólu wg Laitinena.
Wyniki. Odnotowano istotną statystycznie różnicę w średniej wartości oceny bólu przed i po terapii (p<0,05). Średnia bólu przed terapią w skali VAS miała wartość 5,81, zaś po Terapii 3,38. Suma wszystkich punktów uzyskanych w kwestionariuszu wg Laitinena przed terapią wynosiła 316, po terapii – 194.
Wnioski. Uzyskane wyniki sugerują, iż terapia wibroakustyczna jest skuteczna w osiąganiu efektów analgetycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych.

Słowa kluczowe:
Terapia wibroakustyczna, skala VAS, kwestionariusz Laitinena

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Profesor Andrzej Zembaty

Sławomir Jandziś, Marek Woszczak, Marek Kiljański, Renata Szczepaniak

S. Jandziś, M. Woszczak, M. Kiljański, R. Szczepaniak – Profesor Andrzej Zembaty. FP 2013; 13(4); 57-59

Streszczenie
Rocznica 50-lecia zorganizowanej działalności fizjoterapeutów w Polsce to okazja do przedstawienia sylwetki jednego z wybitnych przedstawicieli naszego zawodu prof. dra hab. Andrzeja Zembatego. Urodził się on 21 kwietnia 1935 roku w Jaśle w rodzinie inteligenckiej. Matka był nauczycielką, ojciec ukończył wydział prawa UJ i pracował jako sędzia w Jaśle a następnie Sanoku. Andrzej Zembaty po zdaniu matury w liceum sanockim rozpoczął studia w warszawskiej AWF, które ukończył w 1958 roku. W 1960 roku rozpoczął pracę fizjoterapeuty w Stołecznym Centrum Rehabilitacji Schorzeń Narządu Ruchu w Konstancinie oraz w 1964 roku jako nauczyciel zawodu w Medycznym Studium Zawodowym w Konstancinie. W 1972 roku, na wniosek prof. Mariana Weissa, dyrektora STOCER i kuratora Zakładu Rehabilitacji w warszawskim AWF-e został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta w tymże zakładzie. Powrócił więc na uczelnię, z którą związał większość swojego życia zawodowego. Pełnił w niej następujące funkcję: 1979 – kierownik Zakładu Rehabilitacji Ruchowej, 1982 – pełnomocnik Rektora ds. Powołania Wydziału Rehabilitacji, 1983 – z-ca dyr. Instytutu Nauk Biologicznych, 1984 – 1987- prodziekan ds. studenckich i organizacyjnych w nowo powołanym Wydziale, 1987 – 1990- prodziekan ds. dydaktyki. Ostatnim miejscem działalności zawodowo-dydaktycznej przed przejściem na emeryturę w 1999 roku była AWF w Katowicach, gdzie Profesor kierował Zakładem Kinezyterapii

Słowa kluczowe:
rehabilitacja lecznicza, fizjoterapeuci, historia rehabilitacji

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty

Magdalena Rusin, Wojciech Kiebzak, Marek Kiljański, Michał Dwornik, Zbigniew Śliwiński

M. Rusin, W. Kiebzak, M. Kiljański, M. Dwornik, Z. Śliwiński – Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty. FP 2013; 13(4); 51-56

Streszczenie
Powszechne zasady i postawy etyczne funkcjonujące we współczesnej medycynie są tematem wielu dysput społecznych, w których, oprócz etyków, filozofów, lekarzy, biorą udział także fizjoterapeuci. Każdy z nich przedstawia swój punkt widzenia, który wielokrotnie jest zbieżny. Zarysowujące się różnice stanowisk dotyczą w pewnym stopniu konsekwencji zastosowania zasad deontologii w konkretnych sytuacjach zawodowych.
Kształtowanie postaw w procesie edukacji akademickiej jest zadaniem trudnym
i długotrwałym. Na dalsze formowanie postawy etycznej absolwenta fizjoterapii duży wpływ ma rodzaj wykonywanej pracy. Choć fizjoterapeuta rozpoczynający pracę zawodową posiada ukształtowaną postawę, będzie ona nadal podlegała pozytywnym lub negatywnym modyfikacjom środowiska. W społeczności fizjoterapeutów pożądaną postawą powinna być postawa etyczna, która charakteryzuje się trwałością i stanowi jeden ze składników ludzkiej osobowości, ludzkiego usposobienia.
Celem niniejszego opracowania jest zwrócenie uwagi na czynniki kształtujące postawę etyczną zarówno studenta fizjoterapeuty, jak i dyplomowanego fizjoterapeuty. Postawa ta, łącząca komponent emocjonalny, behawioralny i oceniający, powinna być zrównoważona i pełna społecznej dyscypliny, społecznej użyteczności, społecznego zaangażowania, społecznej otwartości, tolerancji, poszanowania godności, szacunku dla życia i zdrowia. Jej wypracowane wzorce to zachowania opiekuńcze, pełne odpowiedzialności, współodczuwania, poszanowania własności, z umiejętnością przekazywania rzetelnej informacji i z umiejętnością pracy zespołowej. Wynikiem takiej postawy ma być optymalizacja efektów postępowania leczniczego oraz budowanie prestiżu zawodu fizjoterapeuty.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, postawa etyczna, edukacja humanistyczna

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Kultura zawodu a kultura osobowa fizjoterapeuty

Wojciech Kiebzak, Magdalena Rusin, Zbigniew Śliwiński, Michał Dwornik, Marek Kiljański

W. Kiebzak, M. Rusin, Z. Śliwiński, M. Dwornik, M. Kiljański – Kultura zawodu a kultura osobowa fizjoterapeuty. FP 2013; 13(4); 44-50

Streszczenie
Rola społeczna fizjoterapeuty nie sprowadza się tylko do posiadania instrumentalnej, profesjonalnej wiedzy, jaką się posługuje, wysokiej kultury osobistej, ale także wymaga od niego postępowania humanistycznego i etycznego. Fizjoterapeuta we współpracy z członkami całego zespołu leczącego, stwarza warunki do zapewnienia swoim pacjentom optymalnego powrotu do zdrowia.
Kształcąc się, podnosząc swoje kompetencje zawodowe, przynależąc do stowarzyszeń zrzeszających fizjoterapeutów, budując wieź z innymi reprezentantami tej profesji rozwija się świadomość i tożsamość zawodową. Wspólne dążenie do jednolitych standardów kształcenia, tworzenie wzorców osobowych, kultury zawodowej, zasad etycznych, wpływa na profesjonalizację ich grupy, a profesjonalizacja to gwarant jakości świadczeń fizjoterapeutycznych i właściwego podejścia do pacjenta.
Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie fizjoterapii jako profesji,
a fizjoterapeuty, jako profesjonalisty, człowieka doskonale przygotowanego do pracy
z człowiekiem chorym, potrzebującym, członka zespołu rehabilitacyjnego (terapeutycznego), terapeuty – humanisty, który swojego pacjenta traktuje jako summum bonum medycyny.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, kultura zawodu, kultura osobista, etyka, profesja

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Porównanie obwodów kończyn górnych u kobiet po radykalnym leczeniu raka piersi korzystających i nie korzystających z wczesnej profesjonalnej rehabilitacji

Elżbieta Niedbała, Leszek Kołodziejski

E. Niedbała, L. Kołodziejski – Porównanie obwodów kończyn górnych u kobiet po radykalnym leczeniu raka piersi korzystających i nie korzystających z wczesnej profesjonalnej rehabilitacji. FP 2013; 13(4); 37-43

Streszczenie
Usunięcie układu chłonnego pachy podczas radykalnej amputacji piersi (RAP) utrudnia odpływ chłonki z kończyny górnej i może powodować obrzęk limfatyczny kończyny górnej (OLKG). Celem badania było porównanie obwodów kończyn górnych u kobiet po radykalnym leczeniu raka piersi (RP) korzystających i nie korzystających z wczesnej profesjonalnej rehabilitacji. Materiał i metody. Badaniem objęto 146 członkiń klubów Amazonka poddanych jednostronnej RAP sposobem Maddena w latach 2002-2009. 71 pacjentek z województwa małopolskiego (grupa M) operowano w Centrum Onkologii w Krakowie i 75 z województwa świętokrzyskiego (grupa Ś) operowano w Świętokrzyskim Centrum Onkologii w Kielcach. U wszystkich stosowano jednakowe standardowe postępowanie onkologiczne. Jedyną znaczącą różnicą między ośrodkami leczącymi był sposób prowadzenia wczesnej rehabilitacji chorych. W grupie M prowadziły ją przeszkolone pielęgniarki i wolontariuszki klubu Amazonka a chore kontynuowały samodzielnie ćwiczenia w domu. W grupie Ś zawodowi fizjoterapeuci prowadzili kompleksową rehabilitację w warunkach stacjonarnych. U wszystkich kobiet uzyskano dane dotyczące wieku, przebytego leczenia i rehabilitacji oraz wykonano pomiary obwodów obu kończyn górnych. Kobiety obu grup (M i Ś) porównano pod względem cech populacyjnych, przebytego leczenia oraz obwodów kończyn górnych i występowania OLKG.
Wyniki. Pomimo znaczącej różnicy w prowadzeniu wczesnego usprawniania pacjentki z M i Ś nie różniły się znacząco wielkością obwodów kończyn górnych oraz występowaniem i wielkością OLKG po stronie RAP.
Wnioski:
1. U kobiet po radykalnej amputacji piersi poddanych wczesnej profesjonalnej i nieprofesjonalnej rehabilitacji, w późnym okresie obserwacji obwody kończyn górnych były podobne.
2. W obu grupach (M i Ś) odsetek kobiet z OLKG był niski.

Słowa kluczowe:
mastektomia, obwody kończyn górnych, obrzęk limfatyczny

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Wartość terapeutyczna krioterapii miejscowej w leczeniu pacjentów z gonartrozą

Łukasz Kopacz, Anna Lubkowska, Iwona Bryczkowska, Piotr Skomro, Elżbieta Kubala, Marek Kiljański, Danuta Lietz-Kijak

Ł. Kopacz, A. Lubkowska, I. Bryczkowska, P. Skomro, E. Kubala, M. Kiljański, D. Lietz-Kijak – Wartość terapeutyczna krioterapii miejscowej w leczeniu pacjentów z gonartrozą. FP 2013; 13(4); 31-36

Streszczenie
Wstęp. Celem przeprowadzonych badań była ocena wpływu zabiegów krioterapii miejscowej na zakres ruchu w stawie kolanowym u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów. Dodatkowo analizowano potencjalne zmiany w dolegliwościach bólowych pacjentów. Materiał i metody. Grupa badana liczyła 50-ciu pacjentów i była jednorodna pod względem schorzenia. W badaniu wzięło udział 39 kobiet i 11 mężczyzn. Pacjenci poddani byli 10-ciu codziennym zabiegom krioterapii miejscowej na okolicę stawu kolanowego. Przed przystąpieniem do krioterapii, pacjenci zostali poddani badaniom antropometrycznym oraz wyliczono wskaźniki BMI. Został zebrany wywiad odnośnie chorób współistniejącychi zbadano dolegliwości bólowe według skali VAS. U wszystkich badanych wykonano pomiar zakresu ruchów w stawie kolanowym za pomocą goniometru. Został on wykonany przed rozpoczęciem zabiegów oraz po ich zakończeniu. Wynik. U wszystkich pacjentów, poddanych serii zabiegów można stwierdzić znaczną poprawę w zakresie ruchu zgięcia i wyprostu w stawie kolanowym. Analizując dolegliwości bólowe oceniane za pomocą skali VAS, po zakończeniu serii zabiegów wykazano znaczne zmniejszenie wartości wskazywanych przez badanych. Rozpatrując zakres ruchu zgięcia w stawie kolanowym w obu grupach, zarówno z rozpoznaniem choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych oraz choroby zwyrodnieniowej wielostawowej, po serii zabiegów krioterapii miejscowej ruch znacznie się poprawił, natomiast zakres ruchu wyprostu w stawie kolanowym polepszył się w grupie z rozpoznaniem choroby zwyrodnieniowej wielostawowej. Wnioski. Krioterapia miejscowa jest korzystną metodą, redukującą dolegliwości bólowe oraz wpływającą na poprawę zakresu ruchów w stawie kolanowym u pacjentów z gonartrozą.

Słowa kluczowe:
zimnolecznictwo, gonartroza, leczenie zimnem

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Analiza kosztów kursów prowadzonych dla fizjoterapeutów w wybranych krajach Europy

Jan Szczegielniak, Barbara Szaro, Marek Kiljański

J. Szczegielniak, B. Szaro, M. Kiljański – Analiza kosztów kursów prowadzonych dla fizjoterapeutów w wybranych krajach Europy. FP 2013; 13(4); 24-30

Streszczenie
Wstęp. Fizjoterapeuta, który ukończył studia wyższe jest odpowiednio przygotowany do pracy z pacjentem. Jednak pojawiające się wciąż nowe możliwości terapii, zmuszają fizjoterapeutów do ciągłego doskonalenia zawodowego. Celem pracy była ocena kosztów dotycząca prowadzonych specjalistycznych kursów dla fizjoterapeutów.
Materiał i metody. W analizie uwzględniono 11 kursów metod specjalnych fizjoterapii. Kursy te są organizowane w większości państw europejskich, prowadzone przez międzynarodowych instruktorów, a zdobyty certyfikat uprawnia do posługiwania się daną metodą na terenie Europy.
Wyniki. Najwyższe ceny kursów występują w Polsce i Czechach i odpowiednio wynoszą 259% i 172,12% średnich zarobków. We wszystkich krajach najwyższa cena dotyczy terapii metodą Bobath. Najniższe ceny dotyczą kursu Kinesio Tapingu i terapii punktów spustowych.

Słowa kluczowe:
kursy specjalistyczne, koszty kursów, doskonalenie zawodowe

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena ryzyka upadków wybranymi parametrami skali Berg u chorych po ostrych zespołach wieńcowych i po koronarografii

Grzegorz Biliński, M. Wójtowicz, Małgorzta Fuchs, Jacek Soboń, Henryk Racheniuk, Jan Szczegielniak

G. Biliński, M. Wójtowicz, M. Fuchs, J. Soboń, H. Racheniuk, J. Szczegielniak – Ocena ryzyka upadków wybranymi parametrami skali Berg u chorych po ostrych zespołach wieńcowych i po koronarografii. FP 2013; 13(4); 19-23

Streszczenie
Proces leczenia oraz wybrane badania diagnostyczne wykonywane w warunkach szpitalnych u chorych kardiologicznych często wymagają unieruchomienia. Procedury stosowane w leczeniu mogą u tych chorych mieć wpływ na zmianę kontroli posturalnej po unieruchomieniu i dotyczyć zaburzeń na poziomie aktywności dnia codziennego, uniemożliwiających albo utrudniających utrzymanie pionowej postawy ciała.
Celem przeprowadzonych badań była ocena stabilności postawy ciała u chorych po ostrych zespołach wieńcowych i po koronarografii.
Zbadano 70 chorych, w tym 35 po przebytym ostrym zespole wieńcowym leczonym interwencyjnie na oddziale kardiologicznym Wojewódzkiego Centrum Medycznego w Opolu. Podczas wykonywania poszczególnych prób badani chorzy utrzymywali równowagę ciała w wybranej pozycji przez określony czas.
Badania przeprowadzono za pomocą zmodyfikowanej skali Berg.

Słowa kluczowe:
zawał mięśnia sercowego, koronarografia, skala Berg, równowaga, upadki

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

1 … 120 121 122 123 124 … 140