Author: Marcin Krajczy, Katarzyna Bogacz, Jacek Łuniewski, Zbigniew Śliwiński, Dagmara Gąbka, Jan Szczegielniak

Przegląd piśmiennictwa na temat możliwości zastosowania plastrowania dynamicznego Kinesiology Taping (KT) w chorobach wewnętrznych: w chirurgii, kardiologii i pulmonologii

Marcin Krajczy, Katarzyna Bogacz, Jacek Łuniewski, Zbigniew Śliwiński, Dagmara Gąbka, Jan Szczegielniak

M. Krajczy, K. Bogacz, J. Łuniewski, Z. Śliwiński, D. Gąbka, J. Szczegielniak – Review of literature on the application of Kinesio Taping (KT) in internal diseases: in surgery, cardiology and pulmonology . Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 32-42

Streszczenie
Wstęp. Dotychczas istnieje mała liczba materiałów dotyczących Kinesiology Taping (KT),
a zwłaszcza spełniających kryteria pracy opartej na faktach naukowych. W występującym piśmiennictwie spotkać można prace dotyczące możliwości wykorzystania KT, jednak przedstawione wyniki nie są jednoznaczne. Niektóre hipotezy i teorie są sprzeczne ze sobą, spora część z nich nie jest poparta wynikami badań, a przedstawione wnioski wydają się wątpliwe.
Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy na temat możliwości zastosowania metody KT w chorobach wewnętrznych: w kardiologii i pulmonologii.
Materiał i metody. Badanie, polegające na wyszukiwaniu literatury, składało się z dwóch części. Pierwsza część badania została przeprowadzona w okresie od października do listopada 2017 roku. W tym czasie dokonano wstępnej selekcji, w czasie, której zidentyfikowano prace dotyczące możliwości zastosowania plastrowania dynamicznego. Druga część badania została przeprowadzona w terminie od grudnia 2017 do stycznia 2018 roku, w czasie której poddano szczegółowej analizie wybrane prace dotyczące zastosowania i oceny efektów działania plastrowania dynamicznego w chirurgii, pulmonologii i kardiologii.
Wyniki. Oceniając efekty KT w chorobach wewnętrznych w chirurgii, kardiologii i pulmonologii zastosowano podział na słabe efekty (ES), efekty (E) oraz na antyefekty (AE), gdy wyniki przeprowadzonego badania nie potwierdzają działań terapeutycznych. W ocenie efektów KT w chirurgii (2 artykuły), stwierdzono 2 E. W badaniu dotyczącym zastosowania w pulmonologii (3 artykuł), wykazano 3 E. Nie stwierdzono artykułów, poziomu referencyjnego A, dotyczących zastosowania KT w kardiologii.
Wnioski. Na podstawie przeprowadzonej analizy materiałów źródłowych sformułowano trzy wnioski:
1.W ostatnim czasie stwierdzono progresję badań dotyczących możliwości zastosowania plastrowania dynamicznego w fizjoterapii, w tym w chorobach wewnętrznych: w chirurgii, pulmonologii i kardiologii.
2.Istnieje zbyt mała liczba prospektywnych, randomizowanych badań dotyczących zastosowania plastrowania dynamicznego, przeprowadzonych na odpowiednio dużej grupie.
3.Tylko nieliczne z prezentowanych w piśmiennictwie prac, wyjaśniających zasady działania PD spełniają kryteria pracy opartej na faktach naukowych.

Słowa kluczowe:
przegląd piśmiennictwa, kinesiology taping, kardiologia, pulmonologia, chirurgia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza urazów układu mięśniowo-więzadłowo-szkieletowego występujących u piłkarek ręcznych i postępowanie fizjoterapeutyczne

Sławomir Motylewski, Walenty Trandasir, Katarzyna Michalak, Elżbieta Poziomska-Piątkowska

S. Motylewski, W. Trandasir, K. Michalak, E. Poziomska-Piątkowska – Analysis of injuries of musculo-ligamentous-skeletal system occurring among handball players and physiotherapy treatment. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 24-30

Streszczenie
Wprowadzenie. Urazy w grach zespołowych są nierozłącznym elementem dzisiejszego sportu. Dla każdego zawodnika wiąże się to, ze zmniejszeniem możliwości wykonania wysiłku fizycznego, potrzebą pomocy medycznej i skutkami ekonomicznymi. Profesjonalne usprawnianie sportowców po doznanym urazie wymaga od fizjoterapeuty wysokich kwalifikacji, dużego doświadczenia oraz korzystania z nowoczesnego sprzętu fizykalnego. Brak tych czynników może spowodować straty na zdrowiu u zawodników, wydłużonym procesem rehabilitacji, a tym samym późniejszym powrotem zawodników na boisko.
Cel. Celem badań było określenie rodzaju i częstości występowania urazów sportowych u zawodniczek trenujących piłkę ręczną oraz rodzaj i metody leczenia zastosowane po wystąpieniu urazu.
Materiał i metody. Materiał badawczy tworzyła grupa 19 kobiet w przedziale wiekowym 18-31 lat, uprawiających piłkę ręczną minimum 5 lat. Były to zawodniczki pierwszego zespołu Stowarzyszenia Korona Handball Kielce. W badaniach wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego.
Wyniki. Z przeprowadzonych badań wynika, że 100% zawodniczek doznało, chociaż jednego urazu. Doznane urazy dotyczyły głównie kończyn dolnych. Najczęściej do urazów dochodziło podczas lądowania 33,9%, fauli 21,4% oraz rzutów 19,6%. 12,5% (7) doznanych urazu skutkowało przeprowadzeniem zabiegu operacyjnego, a pozostałe 87,5% zakończyło się leczeniem zachowawczym. Mimo 100% wyleczenia z doznanego urazu, duża część zawodniczek – 68,4% odczuwa dyskomfort po wznowieniu treningów oraz w czasie rozgrywania meczów.
Wnioski. Najczęstszym typem urazów u wyczynowych zawodniczek piłki ręcznej są skręcenia i urazy mięśni w obrębie kończyn dolnych. U większości piłkarek zastosowano leczenie zachowawcze z wykorzystaniem głównie kinezyterapii oraz szerokiej gamy zabiegów fizykalnych.

Słowa kluczowe:
piłka ręczna, urazy sportowe, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Aktywność fizyczna u pacjentów z hemodializą na oddziale dializ w szpitalu w Värnamo

Celina Łupińska

C. Łupińska – Physical activity in hemodialyzed patients of the hospital in Värnamo. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 12-22

Streszczenie
Wstęp. U pacjentów z niewydolnością nerek dochodzi do obniżenia aktywności fizycznej. W dalszej kolejności prowadzi to do: osłabienia mięśni, pogorszenia tolerancji wysiłku, pogorszenia pracy hemodynamicznej serca i układu krążenia. Ulega obniżeniu samopoczucie chorych. Pacjenci zakwalifikowani do hemodializy (HD) poddawani są zabiegowi od 3-5 dni w tygodniu. Sam zabieg, ze względu na czas jednorazowej hemodializy (od 3-5 h) stanowi znaczne obciążenie dla pacjentów.
Cel. Celem pracy było pokazanie jakie pozytywne efekty można uzyskać u pacjentów z hemodializą poprzez regularną aktywność fizyczną.
Materiał i metody. Badaniem objęto 23 pacjentów powyżej 18 lat. Dwóch pacjentów odmówiło brania udziału w badaniach a u 8 wykonanie wszystkich testów było niemożliwe ze względu na współistniejące choroby: infekcje, arytmię serca, problemy z przetoką, amputacja kończyny dolnej. Pozostali 13 (57%) pacjentów zostało poddanych testom na siłę mięśniową, kondycję oraz na równowagę przed rozpoczęciem regularnego indywidualnego treningu przed/w czasie hemodializy dopasowanego indywidualnie do pacjenta.
Wyniki. U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, którzy poddawani są regularnemu zabiegowi hemodializy, po zakończeniu 6 miesięcznego regularnego treningu, 3 razy w tygodniu, gdzie długość i intensywność treningu została dobrana indywidualnie, zaobserwowano istotne polepszenie kondycji u 6 (46%) pacjentów siły mięśniowej kończyn dolnych u 8 (61%) pacjentów, siły mięśniowej kończyn górnych u 6 (46%) pacjentów oraz równowagi u 4 (31%) pacjentów.
Wnioski. U pacjentów z niewydolnością nerek na oddziale dializ w szpitalu w Värnamo poddawanym regularnemu zabiegowi hemodializy minimu 3 razy w tygodniu, którzy rozpoczęli regularny trening/aktywność fizycyną przed/w czasie zabiegu hemodializy,zaobserwowano polepszenie ich kondycji fizycznej, siły mieśniowej nóg i ramion oraz równowagi.

Słowa kluczowe:
niewydolność nerek, hemodializa, aktywność fizyczna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Fizjoterapia w ciężkich postaciach zespołu Guillaina-Barrego – demonstracja przypadków, analiza postępowania

Włodzisław Kuliński

W. Kuliński – Physical therapy in severe cases of Guillain-Barré syndrome – case presentation, management. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 6-10

Streszczenie
Wstęp. Zespół Guillaina-Barrego (GBS) jest ostro przebiegającą neuropatią z zachorowalnością od 0,6 do 2,2 przypadków na 100 000 osób. Etiologia GBS nie jest do końca wyjaśniona. 20% chorych nie odzyskuje pełnej sprawności.
Materiał. Przedstawiono obraz kliniczny oraz prowadzone postępowanie fizykalno-usprawniające u 2 chorych o szczególnie ciężkim przebiegu.
Wyniki. Obydwaj chorzy wyszli z Kliniki Rehabilitacji odpowiednio po 6 i 18 miesiącach leczenia i powrócili do pracy.
Wnioski. 1. Chorzy z GBS pomimo niekiedy bardzo ciężkiego przebiegu schorzenia rokują całkowite wyleczenie.
2. Intensywne postępowanie fizykalno-usprawniajace należy prowadzić konsekwentnie od początku schorzenia, nawet wtedy gdy przez okres kilku miesięcy nie obserwujemy najmniejszej poprawy.

Słowa kluczowe:
Syndrom Guillaina-Barrego, postępowanie fizykalno-usprawniające

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie treningu biegowego w głębokiej wodzie w fizjoterapii – możliwości i ograniczenia

Wojciech Cieśla, Krzysztof Gieremek, Jarosław Drabik, Tomasz Cieśla

W. Cieśla, K. Gieremek, J. Drabik, T. Cieśla – Zastosowanie treningu biegowego w głębokiej wodzie w fizjoterapii – możliwości i ograniczenia. FP 2013; 13(3); 28-33

Streszczenie
Bieganie w głębokiej wodzie – Deep Water Running (DWR) jest od lat 80-tych ubiegłego stulecia w wielu krajach Europy zachodniej i Ameryki Płn. dość powszechnie stosowanym sposobem przeciwdziałania zmniejszaniu wydolności organizmu. Ten rodzaj treningu był i jest szczególnie chętnie stosowany u sportowców, którzy doznali obrażeń ciała wykluczających ich czasowo z normalnych treningów wymagających obciążania aparatu kostno-stawowego. Wieloletnie doświadczenia lekarzy, fizjoterapeutów pokazują, że umiejętnie zastosowany trening biegowy w wodzie, posiada szereg zalet, które mogą być wykorzystane również u osób borykających się takimi problemami zdrowotnymi, jak np.: choroba zwyrodnieniowa stawów, otyłość czy zaburzenia koordynacji ruchów. DWR stosowany jest w kilku ośrodkach leczniczych i rehabilitacyjnych w naszym kraju, lecz Iiczba ich jest niewielka. Z uwagi no zalety prozdrowotne tego rodzaju treningu zasługuje on na przybliżenie jego zalet i wad oraz no krótką charakterystykę głównych założeń metodycznych.

Słowa kluczowe:
terapia w wodzie, bieg w głębokiej wodzie, fizjoterapia

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym

Witold Pawełczyk, Iwona Kulik-Parobczy, Tomasz Sirek, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Jan Szczegielniak

W. Pawełczyk, I. Kulik-Parobczy, T. Sirek, J. Łuniewski, K. Bogacz, J. Szczegielniak – Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym. FP 2013; 13(3); 22-27

Streszczenie
Wstęp. Podczas wysiłku fizycznego proces wytwarzania ciepła nasila się z powodu przyspieszenia procesów metabolicznych, zmierzających do dostarczenia energii dla pracujących mięśni. Około 75-80% energii wytwarzanej przez mięśnie podczas wysiłku fizycznego przekształca się w energię cieplną, pozostałe 20-25% wykorzystywane jest na pracę mechaniczną. Intensywny wysiłek zwiększa sekrecję potu i udział parowania potu w eliminacji nadmiaru ciepło z organizmu prowadząc do stopniowego obniżenia masy ciała.
Problem spadku masy ciała związany z utratą wody u ćwiczących był przedmiotem licznych opracowań. Do lej pory obliczono średnie wartości spadku masy ciała na skutek pocenia w spoczynku oraz podczas uprawiania niektórych dyscyplin sportowych. Opracowano również szczegółowe zalecenia odnośnie nawadniania organizmu w trakcie dużych wysiłków fizycznych u sportowców. Brak jednak kompleksowych opracowań dotyczących utraty wody u chorych poddanych wysiłkowi fizycznemu w trakcie fizjoterapii stacjonarnej, w rym u chorych po zawale mięśnia sercowego, w trakcie intensywnego usprawniania.
Cel pracy. Celem pracy była ocena spadku masy ciała u chorych po zawale serca w trakcie intensywnego usprawniania obejmującego trening na cykloergometrze rowerowym. Postanowiono także ocenić, czy uzupełnianie płynów przez chorych jest proporcjonalne do strat związanych z obniżeniem masy ciała po treningu rowerowym.
Materał i metody badań. W badaniach wzięło udział 47 losowo wybranych chorych (12 kobiet, 36 mężczyzn) leczonych w Dziale Usprawniania Leczniczego Szpitala Specjalistycznego MSW w Głuchołazach.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, utrata wody

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena wybranych parametrów spirometrycznych w grupie pacjentów przewlekle dializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek. Ocena wydolności oddechowej pacjentów leczonych przewlekłymi dializami

Witold Rongies, Agata Młynarska, Tadeusz Przybyłowski, Włodzimierz Dolecki, Monika Lewandowska, Iza Korabiewska, Janusz Sierdziński, Justyna Choromańska

W. Rongies, A. Młynarska, T. Przybyłowski, W. Dolecki, M. Lewandowska, I. Korabiewska, J. Sierdziński, J. Choromańska – Ocena wybranych parametrów spirometrycznych w grupie pacjentów przewlekle dializowanych z powodu schyłkowej niewydolności nerek. Ocena wydolności oddechowej pacjentów leczonych przewlekłymi dializami. FP 2013; 13(3); 14-21

Streszczenie
Wstęp. Hemodializę stosuje się w leczeniu ostrej i przewlekłej niewydolności nerek, jak też niektórych zatruć. Ma ona na celu usunięcie toksycznych dla organizmu substancji z krwi. Ponadto w czasie zabiegu dostarczane są do organizmu substancje służące do regeneracji buforów ustrojowych i wyrównania kwasicy metabolicznej, a także usuwany jest nadmiar wody. Większość chorych zgłasza po zakończeniu dializoterapii wyraźne uczucie subiektywnego zmęczenia, pomimo poprawy funkcjonowania większości układów fizjologicznych. Cel pracy. Próba oceny wpływu stosowania przewlekłej hemodializy na wybrane parametry spirometryczne u chorych ze schyłkową niewydolnością nerek. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 21 chorych przewlekle dializowanych. Wiek ocenianych chorych wynosił od 31 do 80 lat (średnia 60,3). Badanie polegało na wykonaniu spirometrii natężonej bezpośrednio przed dializoterapią i po 15 minutach od jej zakończenia. Do oceny statystycznej wyników zastosowano pakiet statystyczny Statistica 9.2, z którego wykorzystano test parametryczny T-Studenta oraz wyznaczono współczynnik korelacji. Za poziom istotności przyjęło wartość p<0,05. Wyniki. Nie stwierdzono istotnych zmian w wartościach ocenianych parametrów spirometrycznych przed i po dializoterapii. Stwierdzono istotną statystycznie dodatnią korelację pomiędzy stopniem odwodnienia (utratą masy ciała) chorych a wartością FVC. Wnioski. Dializoterapia jest bezpieczną procedurą w grupie osób ze schyłkową niewydolnością nerek niepowodującą istotnych zmian w obrębie układu oddechowego. Istnieje dodatnia korelacja pomiędzy wzrostem odwodnienia a wzrosłem wartości FVC. Subiektywne uczucie zmęczenia pod koniec i po zakończonej dializoterapii deklarowane przez wszystkich włączonych do badania pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek nie było spowodowane niekorzystnymi zmianami parametrów spirometrycznych.

Słowa kluczowe:
spirometria, dializoterapia, schyłkowa niewydolność nerek, zmęczenie, rehabilitacja

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych

Marlena Drężewska, Aleksander Sieroń, Zbigniew Śliwiński

M. Drężewska, A. Sieroń, Z. Śliwiński – Ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych. FP 2013; 13(3); 8-13

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena efektów analgetycznych terapii wibroakustycznej w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych.
Materiał i metody. Badaniami objęto 52 kobiety, które były pracownikami biurowymi w Ostrołęce. W wieku 34-58 lat z przewlekłymi dolegliwościami bólowymi części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa o etologii przeciążeniowej i/ lub zwyrodnieniowej. Pacjentki zostały poddane 10-dniowej terapii wibroakustycznej za pomocą urządzenia *VITAFON-T. Do oceny efektów terapii zastosowano analogową skalę bólu VAS oraz zmodyfikowany kwestionariusz wskaźników bólu wg Laitinena.
Wyniki. Odnotowano istotną statystycznie różnicę w średniej wartości oceny bólu przed i po terapii (p<0,05). Średnia bólu przed terapią w skali VAS miała wartość 5,81, zaś po Terapii 3,38. Suma wszystkich punktów uzyskanych w kwestionariuszu wg Laitinena przed terapią wynosiła 316, po terapii – 194.
Wnioski. Uzyskane wyniki sugerują, iż terapia wibroakustyczna jest skuteczna w osiąganiu efektów analgetycznych w leczeniu dolegliwości bólowych części lędźwiowo-krzyżowej kręgosłupa u pracowników biurowych.

Słowa kluczowe:
Terapia wibroakustyczna, skala VAS, kwestionariusz Laitinena

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Profesor Andrzej Zembaty

Sławomir Jandziś, Marek Woszczak, Marek Kiljański, Renata Szczepaniak

S. Jandziś, M. Woszczak, M. Kiljański, R. Szczepaniak – Profesor Andrzej Zembaty. FP 2013; 13(4); 57-59

Streszczenie
Rocznica 50-lecia zorganizowanej działalności fizjoterapeutów w Polsce to okazja do przedstawienia sylwetki jednego z wybitnych przedstawicieli naszego zawodu prof. dra hab. Andrzeja Zembatego. Urodził się on 21 kwietnia 1935 roku w Jaśle w rodzinie inteligenckiej. Matka był nauczycielką, ojciec ukończył wydział prawa UJ i pracował jako sędzia w Jaśle a następnie Sanoku. Andrzej Zembaty po zdaniu matury w liceum sanockim rozpoczął studia w warszawskiej AWF, które ukończył w 1958 roku. W 1960 roku rozpoczął pracę fizjoterapeuty w Stołecznym Centrum Rehabilitacji Schorzeń Narządu Ruchu w Konstancinie oraz w 1964 roku jako nauczyciel zawodu w Medycznym Studium Zawodowym w Konstancinie. W 1972 roku, na wniosek prof. Mariana Weissa, dyrektora STOCER i kuratora Zakładu Rehabilitacji w warszawskim AWF-e został zatrudniony na stanowisku starszego asystenta w tymże zakładzie. Powrócił więc na uczelnię, z którą związał większość swojego życia zawodowego. Pełnił w niej następujące funkcję: 1979 – kierownik Zakładu Rehabilitacji Ruchowej, 1982 – pełnomocnik Rektora ds. Powołania Wydziału Rehabilitacji, 1983 – z-ca dyr. Instytutu Nauk Biologicznych, 1984 – 1987- prodziekan ds. studenckich i organizacyjnych w nowo powołanym Wydziale, 1987 – 1990- prodziekan ds. dydaktyki. Ostatnim miejscem działalności zawodowo-dydaktycznej przed przejściem na emeryturę w 1999 roku była AWF w Katowicach, gdzie Profesor kierował Zakładem Kinezyterapii

Słowa kluczowe:
rehabilitacja lecznicza, fizjoterapeuci, historia rehabilitacji

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty

Magdalena Rusin, Wojciech Kiebzak, Marek Kiljański, Michał Dwornik, Zbigniew Śliwiński

M. Rusin, W. Kiebzak, M. Kiljański, M. Dwornik, Z. Śliwiński – Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty. FP 2013; 13(4); 51-56

Streszczenie
Powszechne zasady i postawy etyczne funkcjonujące we współczesnej medycynie są tematem wielu dysput społecznych, w których, oprócz etyków, filozofów, lekarzy, biorą udział także fizjoterapeuci. Każdy z nich przedstawia swój punkt widzenia, który wielokrotnie jest zbieżny. Zarysowujące się różnice stanowisk dotyczą w pewnym stopniu konsekwencji zastosowania zasad deontologii w konkretnych sytuacjach zawodowych.
Kształtowanie postaw w procesie edukacji akademickiej jest zadaniem trudnym
i długotrwałym. Na dalsze formowanie postawy etycznej absolwenta fizjoterapii duży wpływ ma rodzaj wykonywanej pracy. Choć fizjoterapeuta rozpoczynający pracę zawodową posiada ukształtowaną postawę, będzie ona nadal podlegała pozytywnym lub negatywnym modyfikacjom środowiska. W społeczności fizjoterapeutów pożądaną postawą powinna być postawa etyczna, która charakteryzuje się trwałością i stanowi jeden ze składników ludzkiej osobowości, ludzkiego usposobienia.
Celem niniejszego opracowania jest zwrócenie uwagi na czynniki kształtujące postawę etyczną zarówno studenta fizjoterapeuty, jak i dyplomowanego fizjoterapeuty. Postawa ta, łącząca komponent emocjonalny, behawioralny i oceniający, powinna być zrównoważona i pełna społecznej dyscypliny, społecznej użyteczności, społecznego zaangażowania, społecznej otwartości, tolerancji, poszanowania godności, szacunku dla życia i zdrowia. Jej wypracowane wzorce to zachowania opiekuńcze, pełne odpowiedzialności, współodczuwania, poszanowania własności, z umiejętnością przekazywania rzetelnej informacji i z umiejętnością pracy zespołowej. Wynikiem takiej postawy ma być optymalizacja efektów postępowania leczniczego oraz budowanie prestiżu zawodu fizjoterapeuty.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, postawa etyczna, edukacja humanistyczna

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

1 … 166 167 168 169 170 … 186