Author: Zuzanna Wiecheć, Arkadiusz Żurawski, Żaneta Wypych, Marek Wiecheć, Zbigniew Śliwiński

Wpływ zastosowania znaczników anatomicznych na precyzję pomiaru postawy ciała w systemie DIERS Formetric 4D – analiza intra- i interrater

Zuzanna Wiecheć, Arkadiusz Żurawski, Żaneta Wypych, Marek Wiecheć, Zbigniew Śliwiński

Zuzanna Wiecheć, Arkadiusz Żurawski, Żaneta Wypych, Marek Wiecheć, Zbigniew Śliwiński – The influence of anatomical markers on the precision of body posture measurement in the DIERS Formetric 4D system – intra- and inter-rater analysis –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 432-440

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D193RN5

Streszczenie
Wprowadzenie. Współczesna fizjoterapia coraz częściej sięga po nieinwazyjne metody oceny postawy ciała, a jedna z takich metod o rosnącym znaczeniu klinicznym jest system DIERS Formetric 4D. Jego przydatność została potwierdzona w wielu badaniach, jednak nadal brakuje jednoznacznych dowodów dotyczących wpływu zastosowania znaczników anatomicznych na dokładność i powtarzalność uzyskiwanych parametrów posturalnych.
Cel pracy. Celem badania była analiza wpływu znaczników anatomicznych na wybrane wskaźniki postawy ciała oraz ocena powtarzalności i zgodności pomiarów wykonanych z użyciem fotogrametrii na przykładzie systemu DIERS Formetric 4D.
Materiał i metody. W badaniu wzięło udział 20 zdrowych dorosłych osób. Każdego uczestnika oceniono trzykrotnie przez dwóch niezależnych badaczy w dwóch konfiguracjach pomiarowych – z zastosowaniem znaczników i bez nich. Analizowano siedem kluc q qzowych parametrów posturalnych, a do oceny ich zmienności i precyzji wykorzystano współczynnik ICC, błędy SEM i MDC oraz testy t-Studenta lub Wilcoxona.
Wyniki. Stwierdzono niewielkie różnice w pięciu z siedmiu parametrów – w pomiarach z markerami odnotowano wyższe wartości kątów kifozy i lordozy oraz niższe wartości rotacji powierzchniowej i odchylenia bocznego (p < 0,05). Współczynniki ICC mieściły się
w przedziale 0,88–0,99, co świadczy o bardzo wysokiej powtarzalności pomiarów w obu konfiguracjach. Niższe wartości SEM i MDC przy zastosowaniu znaczników wskazują na większą precyzję tej metody.
Wnioski. Zastosowanie znaczników anatomicznych może poprawiać dokładność i powtarzalność oceny postawy w systemie DIERS Formetric 4D, a to może mieć istotne znaczenie w pomiarach wymagających szczególnej precyzji.
Słowa kluczowe
DIERS Formetric 4D, rasterstereografia, ocena postawy, znaczniki anatomiczne, powtarzalność pomiaru, dokładność pomiaru
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ laseroterapii niskoenergetycznej na tolerancję siedzenia i aktywności dnia codziennego u osób z kokcygodynią

Jeniffer A, N Senthil Kumar, Jeslin G N, Ramya S, Pooja S, Surya V, Aravindh B, Karthick K

Jeniffer A, N Senthil Kumar, Jeslin G N, Ramya S, Pooja S, Surya V et al. – Effect of low-level laser therapy on sitting tolerance and activities of daily living in individuals with coccydynia –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 428-431

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19O1M3

Streszczenie
Wprowadzenie. Kokcygodynia to ból rozwijający się w okolicy kości guzicznej. Trzykrotnie częściej dotyczy kobiet i osób z otyłością. Wśród standardowych metod leczenia wymienia się iniekcje steroidowe, terapię manualną i zabiegi fizykalne. Jednak skuteczność interwencji fizjoterapeutycznych, zwłaszcza laseroterapii niskoenergetycznej, w leczeniu kokcygodynii jest słabo udokumentowana.
Cel badania. Określenie skuteczności laseroterapii niskoenergetycznej w poprawie tolerancji siedzenia i funkcjonowania w codziennych czynnościach u pacjentów z kokcygodynią.
Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w prywatnym szpitalu w Chennai, w grupie 30 uczestników wybranych spośród 50 zgłaszających się losowo. Uczestników losowo przydzielono do dwóch grup: grupa LLLT (n = 15) otrzymywała laseroterapię niskoenergetyczną, a grupa US (n = 15) terapię ultradźwiękową. Obie grupy wykonywały również ćwiczenia mostkowania miednicy przez 2 tygodnie. Wyniki oceniano za pomocą Dallas Pain Questionnaire (DPQ) oraz skali bezbólowego czasu siedzenia (PFSD).
Wyniki. W obu grupach zaobserwowano istotną poprawę w zakresie DPQ i PFSD (p < 0,0001). Grupa LLLT wykazała spadek DPQ z 71,60 do 39,40 oraz wzrost PFSD z 7,30 do 11,10. W grupie US zaobserwowano większą redukcję DPQ (z 68,60 do 27,30) i większą poprawę PFSD (z 7,20 do 15,60). Wyniki te wskazują, że obie terapie są skuteczne, jednak terapia ultradźwiękowa przynosi wyraźniejsze zmniejszenie bólu i lepszą funkcję w porównaniu z laseroterapią niskoenergetyczną.
Wnioski. Zarówno laseroterapia niskoenergetyczna, jak i terapia ultradźwiękowa skutecznie zmniejszają ból i poprawiają tolerancję siedzenia u osób z kokcygodynią. Terapia ultradźwiękowa okazała się jednak skuteczniejszą opcją zachowawczą w tej populacji.
Słowa kluczowe
kokcygodynia, dno miednicy, terapia ćwiczeniowa, laseroterapia, ultradźwięki lecznicze, kość guziczna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ strukturalizowanego programu ćwiczeń poporodowych na poziom kortyzolu w ślinie u kobiet po cięciu cesarskim

Dasarapu Indrani, Shenbaga Sundaram Subramanian, Prathap Suganthirababu, Dubba NagaRaju, Surya Vishnuram, Jagatheesan Alagesan, Purna Chandra Shekhar, Rahul Shaik, K.Himabindu, Kiran Velukuri

Dasarapu Indrani, Shenbaga Sundaram Subramanian, Prathap Suganthirababu, Dubba NagaRaju, Surya Vishnuram, Jagatheesan Alagesan et al. – The impact of structured postnatal exercise program on salivary cortisol levels in postpartum women following caesarean section –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 423-427

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19P4A8

Streszczenie
Wprowadzenie. Podwyższony poziom kortyzolu sprzyja stresowi u matek i opóźnia powrót do zdrowia w okresie połogu, zwłaszcza po cięciu cesarskim dolnego odcinka (LSCS), które wiąże się z unikalnymi wyzwaniami fizjologicznymi i psychicznymi.
Cel. Ocena wpływu 12-tygodniowego, strukturalizowanego programu ćwiczeń poporodowych na poziom kortyzolu w ślinie u kobiet po LSCS.
Metody. Sześćdziesiąt kobiet w okresie połogu po cięciu cesarskim losowo przydzielono do grupy eksperymentalnej (n = 30) lub kontrolnej (n = 30). Grupa eksperymentalna realizowała program ćwiczeń poporodowych pod opieką fizjoterapeuty, obejmujący progresję od ćwiczeń oddechowych i mobilizacyjnych do treningu stabilizacji centralnej. Poziom kortyzolu w ślinie mierzono przed i po interwencji. Dodatkowo oceniano siłę mięśni głębokich, poziom zmęczenia i stan psychiczny.
Wyniki. Po interwencji poziom kortyzolu w ślinie był istotnie niższy w grupie eksperymentalnej w porównaniu z grupą kontrolną (różnica średnia: 5,2607 nmol/L; 95% CI: 3,9917–6,5296; p < 0,0001), a grupa eksperymentalna wykazała także poprawę w zakresie wyników drugorzędowych.
Wnioski. Strukturalizowany program ćwiczeń poporodowych skutecznie obniża poziom kortyzolu w ślinie i przyspiesza powrót do zdrowia po LSCS. Wyniki te wspierają włączenie ćwiczeń prowadzonych przez fizjoterapeutę do rutynowej opieki poporodowej w celu redukcji stresu i poprawy zdrowia matek.
Słowa kluczowe
poziom kortyzolu, połóg, cięcie cesarskie, ćwiczenia poporodowe, stres
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Laser frakcyjny erbium-yag a mikronakłuwanie w podawaniu kwasu traneksamowego w leczeniu melasmy u kobiet po porodzie: badanie kliniczne i dermoskopowe

Dalya Kamal Kandil, Mai Abdelraouf Osman

Dalya Kamal Kandil, Mai Abdelraouf Osman – Fractional erbium-yag laser versus microneedling for delivery of tranexamic acid in the treatment of melasma in postpartum women: a clinical and dermoscopic study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 416-422

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19G6C9

Streszczenie
Wprowadzenie. Kwas traneksamowy (TA), jako nowe rozwiązanie w leczeniu zaburzeń pigmentacyjnych, zyskuje coraz większe znaczenie w terapii melasmy. W ostatnich latach laser frakcyjny oraz mikronakłuwanie pojawiły się jako innowacyjne metody wspomagające przezskórne podawanie leków, zwiększając skuteczność terapii miejscowych.
Cel. Porównanie skuteczności i bezpieczeństwa frakcyjnego lasera Er:YAG o długości fali 2940 nm oraz mikronakłuwania w przezskórnym podawaniu kwasu traneksamowego u pacjentek z melasmą.
Materiał i metody. Do badania włączono trzydzieści kobiet po porodzie z obustronną, symetryczną melasmą twarzy. Każda z nich losowo otrzymywała zabieg laserem Er:YAG po jednej stronie twarzy, a mikronakłuwanie po drugiej, a następnie miejscowo stosowano 5% roztwór TA. Protokół leczenia obejmował pięć sesji co dwa tygodnie. Oceny dokonano za pomocą wskaźnika powierzchni i nasilenia melasmy (MASI), oceny lekarza, satysfakcji pacjentki oraz dermoskopii.
Wyniki. Trzy miesiące po zakończeniu terapii zarówno laser, jak i mikronakłuwanie okazały się skuteczne w podawaniu TA. Jednakże, laser frakcyjny Er:YAG przyniósł istotnie lepszą poprawę kliniczną i dermoskopową niż mikronakłuwanie. Po stronie leczonej laserem odnotowano występowanie pozapalnej hiperpigmentacji (PIH), natomiast po stronie mikronakłuwanej zgłaszano wyższy poziom odczuwanego bólu.
Wnioski. Zarówno frakcyjny laser Er:YAG, jak i mikronakłuwanie mogą być z powodzeniem stosowane w podawaniu kwasu traneksamowego w leczeniu melasmy u kobiet po porodzie.
Słowa kluczowe
laser frakcyjny erbium:yag, mikronakłuwanie, melasma poporodowa, kwas traneksamowy, dermoskopia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Postępowanie w zespole przekrwienia miednicy: badanie porównawcze ukierunkowanych interwencji fizjoterapeutycznych

Ramya.S, Jeslin.G. N, Harini PS, Pooja.S, Neha Lakshmanan, Mythri Jain, Vaheedha S, Simran Sharma

Ramya.S, Jeslin.G. N, Harini PS, Pooja.S, Neha Lakshmanan, Mythri Jain et al. – Pelvic congestion syndrome management: a comparative study of targeted physiotherapy interventions –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 412-415

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19GXVH

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół przekrwienia miednicy (PCS) jest przewlekłym schorzeniem powodującym ból w obrębie miednicy na skutek niewydolności żylnej. Pomimo dostępności metod farmakologicznych, rola fizjoterapii jest słabo udokumentowana w badaniach naukowych.
Cel badania. Porównanie skuteczności dwóch protokołów fizjoterapeutycznych w łagodzeniu objawów PCS, ze szczególnym uwzględnieniem bólu, siły mięśni dna miednicy oraz przepływu krwi w obrębie miednicy.
Materiał i metody. Przeprowadzono randomizowane badanie kontrolowane z udziałem 56 kobiet z rozpoznanym PCS w Szpitalu Saveetha, SIMATS, Indie. Uczestniczki losowo przydzielono do grupy MLP (n = 28; drenaż limfatyczny, terapia powięziowa oraz ćwiczenia dna miednicy) lub grupy MP (n = 28; terapia powięziowa i ćwiczenia dna miednicy). Interwencje realizowano trzy razy w tygodniu przez osiem tygodni. Oceniano: ból (wizualna skala analogowa), siłę mięśni (elektromiografia) oraz przepływ krwi (ultrasonografia przezbrzuszna) – przed i po terapii.
Wyniki. W grupie MLP uzyskano istotną poprawę w zakresie bólu (VAS: 6,7 ± 1,11 do 3,8 ± 1,5), siły mięśni (EMG: 10,2 ± 3,5 do 17,7 ± 3,17) i przepływu krwi (USG: 8,5 ± 1,2 do 4,7 ± 1,5) (p < 0,05). Grupa MP również wykazała poprawę, choć o mniejszym nasileniu we wszystkich ocenianych parametrach.
Wnioski. Połączenie drenażu limfatycznego, terapii powięziowej oraz ćwiczeń dna miednicy jest skuteczniejsze niż sama terapia powięziowa z ćwiczeniami, jeśli chodzi o redukcję bólu, poprawę siły mięśni dna miednicy oraz usprawnienie przepływu krwi w miednicy u kobiet z PCS.
Słowa kluczowe
niewydolność żylna, przepona miednicy, biofeedback elektromiograficzny, przepływ krwi
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ ćwiczeń z masą ciała i z wykorzystaniem taśm oporowych na poprawę siły u osób po przebyciu COVID-19

Dubba NagaRaju, Shenbaga Sundaram Subramanian, Dasarapu Indrani, Surya Vishnuram, Kiran Velukuri, S Purna Chandra Shekhar, K. Himabindu, Jagatheesan Alagesan, Fadwa Alhalaiqa

Dubba NagaRaju, Shenbaga Sundaram Subramanian, Dasarapu Indrani, Surya Vishnuram,Kiran Velukuri, S Purna Chandra Shekhar et al. – Effect of bodyweight exercises versus resistance band exercises to improve strength in post-COVID individuals –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 408-411

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D192ROZ

Streszczenie
Wprowadzenie. Trening oporowy jest kluczowy dla zwiększania siły mięśniowej i ogólnej sprawności fizycznej. Wśród różnych metod, ćwiczenia z masą własnego ciała oraz z użyciem taśm oporowych są ekonomiczne i łatwo dostępne, co czyni je szczególnie przydatnymi dla młodych dorosłych. Istnieje jednak niewiele badań porównujących ich względną skuteczność. Celem pracy była ocena wpływu ćwiczeń z masą ciała oraz ćwiczeń z taśmami oporowymi na siłę mięśniową u młodych dorosłych.
Metody. Trzydziestu młodych dorosłych uczestników zostało losowo przydzielonych do dwóch grup: grupa A (trening z masą ciała) oraz grupa B (trening z taśmami oporowymi), po 15 osób w każdej. Stosowano ustrukturyzowany protokół treningowy przez cztery tygodnie. Siłę oceniano przed i po interwencji za pomocą testu pompek i testu przysiadu. Zmiany wewnątrz grup analizowano testem t dla prób parzystych przy p < 0,05.
Wyniki. Obie formy treningu istotnie poprawiły siłę mięśniową. Grupa A odnotowała wyraźne przyrosty w obu testach: pompek                   (t = -9,025, p < 0,001) i przysiadów (t = -13,169, p < 0,001). Grupa B wykazała większą poprawę: test pompek (t = -23,438, p < 0,001) i test przysiadów (t = -16,430, p < 0,001), a średnie przyrosty były wyższe niż w grupie A.
Wnioski. Zarówno ćwiczenia z masą ciała, jak i z użyciem taśm oporowych skutecznie zwiększają siłę mięśniową, przy czym trening z taśmami daje nieco lepsze efekty. Wyniki te potwierdzają zasadność stosowania taśm oporowych, zwłaszcza w warunkach ograniczonych zasobów.
Słowa kluczowe
trening siłowy, ćwiczenia z masą ciała, taśmy oporowe, młodzi dorośli, test pompek, test przysiadu
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Znaczenie otoliny-1 w prognozowaniu nasilenia i nawrotów łagodnego napadowego położeniowego zawrotu głowy: przegląd zakresowy

Hepzibah Rubella D, Antony Leo Aseer P, Mr. Soundararajan K

Hepzibah Rubella D, Antony Leo Aseer P, Mr. Soundararajan K – Deciphering the role of otolin-1 in predicting benign paroxysmal positional vertigo severity and recurrence: a comprehensive scoping review –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 403-407

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19TVZF

Streszczenie
Wprowadzenie. Łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy (BPPV) są najczęstszym zaburzeniem przedsionkowym, charakteryzującym się bardzo krótkimi epizodami zawrotów. W ostatnich badaniach wykazano, że otolina-1 w surowicy może być potencjalnym biomarkerem BPPV, przydatnym do przewidywania nasilenia objawów i ryzyka nawrotów. Niniejszy przegląd zakresowy podsumowuje dostępne dowody na związek poziomu otoliny-1 z BPPV, wskazując główne trendy, luki badawcze oraz kierunki dalszych badań.
Metody. Przeprowadzono kompleksowe wyszukiwanie literatury w bazach PubMed, Scopus, Web of Science oraz Google Scholar w celu znalezienia prac opublikowanych od stycznia 2020 roku do chwili obecnej. Do analizy włączano badania raportujące związek pomiędzy poziomem otoliny-1 w surowicy a BPPV u ludzi. Dane pozyskiwano przy użyciu ustrukturyzowanego formularza i analizowano opisowo oraz tematycznie.
Wyniki. Kryteria włączenia spełniło pięć badań z łączną liczbą 342 uczestników z różnych regionów geograficznych. Wyniki wykazały, że poziomy otoliny-1 były istotnie wyższe u pacjentów z BPPV niż w grupach kontrolnych. Kim i wsp. (2024) wykazali poziom otoliny-1 u pacjentów z BPPV wynoszący 350,1±319,1 pg/mL wobec 183,6±134,1 pg/mL u pacjentów z innymi postaciami zawrotów głowy (p = 0,037). Podobne tendencje zaobserwowano w pracach Yadav i wsp. 2021, Aygun i wsp. 2024, Fan i wsp. 2022 oraz Wu Y i wsp. 2022. Większość badań miała jednak ograniczenia, takie jak mała liczebność próby i jednocentryczny charakter.
Wnioski. Powtarzająca się zależność między wysokim poziomem otoliny-1 w surowicy a BPPV sugeruje potencjalną przydatność tego wskaźnika do przewidywania nasilenia i nawrotów BPPV. Istotnym ograniczeniem pozostaje jednak potrzeba większych, wieloośrodkowych badań z długoterminową obserwacją. Dalsze prace powinny skupiać się na wypełnieniu tych luk, by otolina-1 mogła stać się przydatnym narzędziem w praktyce klinicznej w leczeniu BPPV.
Słowa kluczowe
bppv, położeniowe zawroty głowy, otolina-1, biomarkery, ocena wyników, narzędzia diagnostyczne
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność tapingu neuromięśniowego, terapii ultradźwiękowej i ćwiczeń w poprawie aktywności fizycznej u osób starszych z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego

Siti Muawanah, Azliyana Azizan, Zarina Zahari, Susi Endrini, Nova Relida Samosir, Suci Wahyu Ismiyasa, Rezky Guna Putra

Siti Muawanah, Azliyana Azizan, Zarina Zahari, Susi Endrini, Nova Relida Samosir, Suci Wahyu Ismiyasa et al. – Effectiveness of adding neuromuscular taping to ultrasound therapy and exercise therapy in increasing physical activity in older adults with knee osteoarthritis –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 392-402

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19623K

Streszczenie
Wprowadzenie. Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego (KOA) jest powszechną chorobą zwyrodnieniową, która powoduje ból, obrzęk, ograniczenie zakresu ruchu, osłabienie siły mięśni kończyny dolnej, trudności w chodzeniu i pokonywaniu schodów oraz obniżenie jakości życia.
Cel. Celem badania była ocena skuteczności terapii ultradźwiękowej, ćwiczeń oraz tapingu neuromięśniowego (NMT) w łagodzeniu bólu, poprawie równowagi i zwiększaniu aktywności fizycznej u osób starszych z KOA.
Materiał i metody. Zastosowano eksperymentalny projekt badania z podziałem na dwie grupy: kontrolną (terapia ultradźwiękowa i ćwiczenia) oraz interwencyjną (taping neuromięśniowy w połączeniu z terapią ultradźwiękową i ćwiczeniami). Efektywność oceniano za pomocą wizualnej skali analogowej bólu (VAS), wskaźnika WOMAC, zakresu ruchu (ROM) oraz testu wstawania i chodzenia (TUG), przed i po 4-tygodniowej interwencji (3 sesje tygodniowo) u 20 uczestników. Analizy statystyczne przeprowadzono przy użyciu testów parametrycznych (niezależny test t), po potwierdzeniu normalności rozkładu danych (p > 0,05).
Wyniki. W obu grupach odnotowano istotne zmniejszenie bólu oraz poprawę równowagi i funkcji w codziennym życiu, przy czym w grupie interwencyjnej (NMT + ultradźwięki + ćwiczenia) uzyskano lepsze efekty. W tej grupie VAS zmniejszyło się o 2,60 (p < 0,000), WOMAC o 18,00 (p < 0,004), a czas TUG o 10,86 sekundy (p < 0,004). W grupie kontrolnej zmniejszenie VAS wyniosło 3,20 (p < 0,000), WOMAC 23,40 (p < 0,000), a czas TUG 14,40 sekundy (p < 0,001).
Wnioski. Połączenie tapingu neuromięśniowego, terapii ultradźwiękowej i ćwiczeń jest skuteczną metodą poprawy bólu, równowagi oraz aktywności fizycznej u osób starszych z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego.
Słowa kluczowe
terapia ultradźwiękowa, ćwiczenia, taping neuromięśniowy, choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego, aktywność fizyczna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena roli proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego i ćwiczeń Bruggnera w poprawie sprawności funkcjonalnej i elastyczności u osób z przewlekłym bólem dolnego odcinka kręgosłupa

Saranraj Palanivel, Rajadurai. S, Muralidharan CK, Arun Vijay Subbarayalu, Arun. B, Susmitha. P, Dharshini. C

Saranraj Palanivel, Rajadurai. S, Muralidharan CK, Arun Vijay Subbarayalu, Arun. B, Susmitha. P et al. – Investigating the role of proprioceptive neuromuscular facilitation and Brugger’s exercises in enhancing functional ability and flexibility in chronic low back pain –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 387-391

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19SU5U

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból dolnego odcinka kręgosłupa definiuje się jako ból i dyskomfort zlokalizowany poniżej dolnego brzegu żeber i powyżej dolnych fałdów pośladkowych, z promieniowaniem do kończyny dolnej lub bez niego. Celem badania było porównanie skuteczności proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego (PNF) oraz ćwiczeń Bruggnera w redukcji niepełnosprawności i poprawie elastyczności u osób z przewlekłym bólem dolnego odcinka kręgosłupa.
Metodyka. Badaniem objęto 30 osób z bólem dolnego odcinka kręgosłupa, losowo przydzielonych do dwóch równolicznych grup. Grupa A wykonywała ćwiczenia Bruggnera, a grupa B ćwiczenia z zakresu proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego. Do oceny wyników zastosowano zmodyfikowany kwestionariusz Oswestry oraz test sięgania w pozycji stojącej.
Wyniki. Analiza statystyczna wykazała, że techniki proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego są skuteczniejsze niż ćwiczenia Bruggnera w poprawie sprawności funkcjonalnej i elastyczności u osób z przewlekłym bólem dolnego odcinka kręgosłupa.
Wnioski. W prezentowanym badaniu zastosowanie proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego w połączeniu z ćwiczeniami Bruggnera miało pozytywny wpływ na redukcję niepełnosprawności i poprawę elastyczności u osób z bólem dolnego odcinka kręgosłupa, ocenianych testem sięgania w pozycji stojącej i kwestionariuszem Oswestry przed i po terapii.
Słowa kluczowe
ból dolnego odcinka kręgosłupa, proprioceptywne torowanie nerwowo-mięśniowe, ćwiczenia Bruggnera, elastyczność, sprawność funkcjonalna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skoncentrowany trening przywodzicieli stawu biodrowego w poprawie przenoszenia ciężaru ciała i wykonywania ruchu wstawania z pozycji siedzącej u pacjentów z niedowładem połowiczym

Keerthana.R, Rajarajeswari.A

Keerthana.R, Rajarajeswari.A – Targeted hip adductor training in improving weight transfer and sit-to-stand performance in hemiplegic patients –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 381-386

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19F5HY

Streszczenie
Wprowadzenie. Osoby po udarze obciążają jedynie 25–43% masy ciała na stronie zajętej podczas stania. Ograniczona aktywność mięśni biodrowych może negatywnie wpływać na zdolność obciążania, efektywność ruchu oraz sprawność funkcjonalną. Mięśnie odwodziciele biodra są szeroko badane, natomiast przywodziciele – znacznie rzadziej.
Cel. Ocena skuteczności ukierunkowanego treningu przywodzicieli stawu biodrowego w poprawie przenoszenia ciężaru ciała i ruchu wstawania z pozycji siedzącej u pacjentów z niedowładem połowiczym.
Metodyka. Do badania włączono 40 pacjentów z niedowładem połowiczym, wykazujących asymetryczne przenoszenie ciężaru oraz zaburzone wykonywanie ruchu wstawania z pozycji siedzącej (ocena w skali MAS, komponent „wstawanie z pozycji siedzącej” ≤ 2). Uczestnicy zostali przypisani do grupy kontrolnej lub interwencyjnej. Obie grupy realizowały konwencjonalną fizjoterapię, natomiast grupa interwencyjna wykonywała dodatkowo ćwiczenia ukierunkowane na przywodziciele stawu biodrowego. Przenoszenie ciężaru oraz ruch wstawania oceniano przed i po 10 dniach interwencji, wykorzystując dwie wagi oraz komponent 4 skali MAS.
Wyniki. W obu grupach odnotowano istotną poprawę w zakresie przenoszenia ciężaru ciała i ruchu wstawania z pozycji siedzącej, przy czym grupa interwencyjna uzyskała zdecydowanie lepsze wyniki w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05).
Wnioski. Skoncentrowany trening przywodzicieli stawu biodrowego jest skuteczny w poprawie przenoszenia ciężaru na stronie zajętej oraz wykonywania ruchu wstawania z pozycji siedzącej, wspierając reedukację motoryczną u pacjentów z niedowładem połowiczym.
Słowa kluczowe
pacjenci z niedowładem połowiczym, ukierunkowany trening przywodzicieli stawu biodrowego, przenoszenie ciężaru ciała, ruch wstawania z pozycji siedzącej
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3 … 182