Porównanie skuteczności technik Hoffmana i Oketani w leczeniu brodawek wklęsłych dla poprawy efektów karmienia piersią

Nithyadarshini Nadar, Senthilkumar S, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D

 

Nithyadarshini Nadar et al. – Comparing the effectiveness of Hoffman and Oketani techniques in managing inverted nipples for improved breastfeeding outcomes –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 150-155

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D196QEQ

Streszczenie
Wprowadzenie. Wklęsłe brodawki mogą utrudniać karmienie piersią, prowadząc do problemów takich jak nieprawidłowe przystawienie dziecka, ból brodawek i zmniejszony transfer mleka, co może zniechęcać matki do kontynuowania karmienia. Skuteczne i nieinwazyjne interwencje są niezbędne dla wsparcia pomyślnego karmienia piersią. W badaniu porównano techniki Hoffmana i Oketani w leczeniu wklęsłych brodawek u matek po porodzie.
Metody. Badanie eksperymentalne objęło 90 kobiet w ciąży (32–36 tydzień) z klinicznie rozpoznanymi wklęsłymi brodawkami, leczonych w Saveetha Medical College and Hospital. Uczestniczki zostały losowo przydzielone do grupy A (technika Oketani, n = 45) lub grupy B (ćwiczenia Hoffmana, n = 45). Interwencje prowadzono dwa razy dziennie przez 30 minut przez sześć tygodni. Wskaźnikami efektów były wynik LATCH dla skuteczności karmienia, długość brodawki mierzona suwmiarką oraz ból brodawki oceniany za pomocą wizualnej skali analogowej (VAS). Dane zbierano przed i po interwencji, aby ocenić poprawę wyników karmienia piersią.
Wyniki. Technika Oketani wykazała istotną przewagę nad ćwiczeniami Hoffmana, z wyższymi wartościami wskaźnika LATCH po interwencji (8,57 ± 0,93 vs. 6,40 ± 0,50; p = 0,0001), większym wydłużeniem brodawki (5,00 ± 1,05 vs. 4,21 ± 0,32; p = 0,0001) oraz większą redukcją bólu brodawki ocenianego w skali VAS (3,49 ± 1,04 vs. 4,62 ± 0,91; p = 0,0001).
Wnioski. Technika Oketani jest skuteczniejszą metodą leczenia brodawek wklęsłych, przynoszącą istotne korzyści w postaci zmniejszenia bólu, poprawy jakości przystawienia oraz wydłużenia brodawki. Jej nieinwazyjność, prostota i niskie koszty czynią ją cennym elementem programów opieki przedporodowej i poporodowej ukierunkowanych na promocję sukcesu karmienia piersią.
Słowa kluczowe
karmienie piersią, brodawka wklęsła, technika Hoffmana, technika Oketani, ból brodawki, opieka poporodowa
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ treningu plyometrycznego u osób z jednostronną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego

Prasanna Kumar R, Kotteeswaran K, Kamalakannan M, Hariharan J, Supriya P, Priyanga Seemathan, Dinesh S

 

Prasanna Kumar R et al.– Effect of plyometric training in unilateral knee osteoarthritis –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(3); 100-103

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19PD06

Streszczenie
Wprowadzenie. Choroba zwyrodnieniowa stawów to schorzenie o charakterze degeneracyjnym, które rozpoczyna się od pojawienia się bólu i stopniowo prowadzi do ograniczenia funkcji ruchowych i codziennej aktywności. Jest to złożone, postępujące zaburzenie skutkujące utratą chrząstki stawowej, zwężeniem szpary stawowej, bólem, utratą funkcji oraz niepełnosprawnością fizyczną, co powoduje pogorszenie jakości życia. Trening plyometryczny może być skuteczny w poprawie czucia stawowego, równowagi i właściwości nerwowo-mięśniowych, co sprzyja lepszej propriocepcji, kinestezji i wydolności mięśniowej.
Materiał i metody. Do badania włączono 104 osoby z jednostronną chorobą zwyrodnieniową kolana. Kryteriami wykluczenia były: reumatoidalne zapalenie stawów, poliartretyzm, inne dolegliwości stawowe, ogólnoustrojowe choroby zapalne, wcześniejsze endoprotezoplastyki kolan lub podanie dostawowych zastrzyków z kortykosteroidów w ciągu ostatnich 12 tygodni. Uczestnicy zostali podzieleni na dwie grupy po 52 osoby: grupa kontrolna (ćwiczenia konwencjonalne) oraz grupa eksperymentalna (trening plyometryczny wraz z ćwiczeniami konwencjonalnymi) przez 4 tygodnie. Przed i po interwencji wykonano ocenę za pomocą skali KOOS, służącej do oceny bólu, codziennej aktywności oraz jakości życia.
Wyniki. Porównano wyniki po zakończeniu interwencji w obu grupach, aby określić różnicę w poprawie uzyskanej w wyniku zastosowanych programów. Analiza danych wykazała, że grupa eksperymentalna osiągnęła większą poprawę w komponentach skali KOOS w porównaniu do grupy kontrolnej, która otrzymywała jedynie leczenie konwencjonalne.
Wnioski. Stwierdzono, że trening plyometryczny jest skuteczną interwencją w poprawie bólu i funkcji u osób z jednostronną chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego.
Słowa kluczowe
ćwiczenia konwencjonalne, skala KOOS, choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego, ćwiczenia plyometryczne
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Związek między zakresem rotacji zewnętrznej barku a wynikami Testu Równowagi Y u młodych zawodników krykieta

Karthika Ramalingam, Kamalakannan M,Karthik Tamildasan, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D, Delphin Kavya D

Karthika Ramalingam et al. – Exploring the link between shoulder external rotation range and Y-Balance Test performance in young cricketers –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 313-316

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG00E1LTAJ

Streszczenie
Cel. Celem badania jest ocena związku między zakresem rotacji zewnętrznej barku (ER ROM) a wynikami Testu Równowagi Y u młodych zawodników krykieta. W szczególności badanie ma na celu sprawdzenie, czy większy zakres rotacji zewnętrznej barku wiąże się z lepszą równowagą dynamiczną, co ma kluczowe znaczenie w grze w krykieta, zwłaszcza w takich ruchach jak rzucanie i bowling. Badanie ma dostarczyć informacji, które mogą wspomóc strategie treningowe i zapobiegania urazom u młodych sportowców.
Metody. Do badania zakwalifikowano 50 zawodników na podstawie określonych kryteriów włączenia i wykluczenia. Aktywny zakres rotacji zewnętrznej barku po stronie dominującej mierzono za pomocą goniometru. Uczestnicy wykonali trzy kierunkowe ruchy w Teście Równowagi Y (YBT) z wykorzystaniem oznaczeń na podłodze, bez zastosowania instrumentów.
Wyniki. Badanie analizowało związek między wynikami Testu Równowagi Y (YBT) a zakresem rotacji zewnętrznej barku (ROM) u młodych zawodników krykieta. Średnia wartość komponentu przyśrodkowego YBT wyniosła 80,42, przy słabej dodatniej korelacji (r = 0,048, p = 0,82). Komponent superoboczny miał średnią 59,18 i słabą ujemną korelację (r = −0,284, p = 0,16). Komponent inferoboczny wykazał umiarkowaną ujemną korelację (r = −0,365, p = 0,073), przy średniej 74,98. Średnia wartość zakresu rotacji zewnętrznej barku wyniosła 88,12, jednak nie stwierdzono istotnych korelacji.
Wnioski. Spośród trzech komponentów YBT jedynie komponent przyśrodkowy wykazuje dodatnią korelację z rotacją zewnętrzną barku zarówno po stronie dominującej, jak i niedominującej. Natomiast komponenty superoboczny i inferoboczny wykazują korelację ujemną.
Słowa kluczowe
rotacja zewnętrzna barku, zakres ruchu (ROM), goniometr, test równowagi Y
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność rozciągania i wzmacniania prostowników szyi w zespole szyi rowerzysty. Randomizowane badanie kontrolowane z wykorzystaniem Kinovea i NPRS

Nirmal Khanna R, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D, Durga N, Delphin Kavya D

 

Nirmal Khanna R et al. – Effectiveness of neck extensor stretching and strengthening in cyclist neck syndrome: a randomized controlled study utilizing Kinovea and NPRS –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 238-244

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG00E1150

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół szyi rowerzysty to stan charakteryzujący się zmęczeniem i niewydolnością mięśni szyi w utrzymaniu głowy, spowodowany długotrwałą jazdą na rowerze w niewłaściwej pozycji. Powtarzające się przeciążenia prostowników szyi często prowadzą do ograniczenia zakresu ruchu, bólu i obniżenia wydolności funkcjonalnej.
Cel badania. Ocena skuteczności ćwiczeń rozciągających i wzmacniających prostowniki szyi w redukcji objawów zespołu szyi rowerzysty, poprawie zakresu ruchu oraz ogólnej funkcjonalności odcinka szyjnego.
Materiał i metody. Do badania losowo zakwalifikowano 50 osób z rozpoznanym zespołem szyi rowerzysty. Kryteriami włączenia były wiek 20–50 lat, jazda na rowerze co najmniej pięć razy w tygodniu oraz pokonywanie minimum 75 km w jednym treningu. Kryteria wykluczenia obejmowały przebyte operacje szyi, pourazowy ból szyi, niestabilność kręgosłupa, choroby reumatologiczne oraz niedawne interwencje w obrębie szyi. Uczestników podzielono na dwie grupy po 25 osób: grupa A otrzymała leczenie konwencjonalne oraz dodatkowo ćwiczenia rozciągające i oporowe prostowników szyi, natomiast grupa B jedynie leczenie konwencjonalne. Przed interwencją oceniano poziom bólu (Numerical Pain Rating Scale – NPRS) oraz zakres ruchu w zgięciu i wyproście szyi (ROM) przy użyciu oprogramowania Kinovea. Interwencja trwała 4 tygodnie i obejmowała 4 serie po 15 powtórzeń, 3 razy w tygodniu.
Wyniki. Średni wynik NPRS po leczeniu w grupie A wyniósł 2,16, natomiast w grupie B – 5,2. ROM w zgięciu i wyproście w grupie A wyniósł odpowiednio 67,04 i 53,4, natomiast w grupie B – 46 i 47,4. Wyniki wskazują, że interwencja zastosowana w grupie A była skuteczniejsza w redukcji bólu i poprawie funkcji szyi.
Wniosek. Badanie potwierdziło, że rozciąganie i wzmacnianie prostowników szyi istotnie poprawia funkcję odcinka szyjnego oraz łagodzi objawy zespołu szyi rowerzysty.
Słowa kluczowe
zespół szyi, rozciąganie prostowników, trening oporowy, zakres ruchu
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera w poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z zespołem zamrożonego barku (capsulitis adhaesiva stawu ramiennego)

Nirmal Khanna R, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D, Durga N, Delphin Kavya D

 

Nirmal Khanna R et al. – Effectiveness of Mulligan “MWM” versus Spencer technique on functional ability in subjects with adhesive capsulitis of the shoulder joint –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 54-59

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19F64U

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół zamrożonego barku, znany również jako capsulitis adhaesiva, charakteryzuje się bólem i postępującą utratą czynnego oraz biernego zakresu ruchu w stawie ramiennym, spowodowaną przykurczem torebki stawowej i włóknieniem. Technika Spencera koncentruje się na mobilizacji stawu ramiennego i stawu łopatkowo-żebrowego. Technika Mulligana łączy aktywny ruch z bierną mobilizacją towarzyszącą w celu uzyskania bezbolesnego zakresu ruchu poprzez przywrócenie ograniczonego ślizgu towarzyszącego.
Cel. Ocena skuteczności techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera u pacjentów z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego przy użyciu pomiarów zakresu ruchu (ROM) oraz wskaźnika bólu i niesprawności barku (SPADI).
Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 40 osób spełniających kryteria włączenia i wykluczenia. Przed rozpoczęciem badania dokładnie wyjaśniono procedurę i uzyskano świadomą zgodę. Wartości przed i po interwencji oceniano przy użyciu pomiaru ROM i skali SPADI. Uczestników podzielono na dwie grupy: technika Mulligana „MWM” z ćwiczeniami (n = 20) oraz technika Spencera z ćwiczeniami (n = 20). Obie grupy wykonywały krążenia ramion, wahadłowe rozciąganie, rozciąganie z ręcznikiem, ćwiczenia z kijem, wspinaczkę po ścianie oraz rozciąganie górnej części ciała trzy razy w tygodniu przez sześć tygodni (2 serie po 10 powtórzeń z 10-sekundowym przytrzymaniem).
Wyniki. Dane poddano analizie statystycznej z użyciem testu t dla prób niezależnych. Grupa stosująca technikę Mulligana „MWM” wykazała istotnie większą poprawę (p < 0,01) w zakresie redukcji bólu i poprawy sprawności funkcjonalnej w porównaniu z techniką Spencera, co potwierdzają wyniki ROM i SPADI.
Wnioski. Technika Mulligana „MWM” w połączeniu z ćwiczeniami jest skuteczniejsza niż technika Spencera w zmniejszaniu bólu i poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego.

Słowa kluczowe
capsulitis adhaesiva, zakres ruchu, spadi, technika mulligana „mwm”, technika spencera

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność wzmacniania mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych u rekreacyjnych piłkarzy. Badanie porównawcze

Kaviyarasan P, Sarvan kumar J, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadarshini Babu, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D

Kaviyarasan P et al. – Effectiveness of lower limb antigravity muscle strengthening in recreational footballers. A comparative study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 439-447

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D9BZJ

Streszczenie
Wprowadzenie. Badanie analizuje skuteczność ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych w porównaniu z ćwiczeniami konwencjonalnymi u rekreacyjnych piłkarzy. Zwiększenie wytrzymałości i zwinności ma kluczowe znaczenie dla osiągnięć w piłce nożnej, dlatego istotne jest określenie optymalnych metod treningowych.
Cel badania. Ocena i porównanie wpływu ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych oraz ćwiczeń konwencjonalnych na wytrzymałość i zwinność u rekreacyjnych piłkarzy.
Materiał i metody. W eksperymencie wzięło udział 56 rekreacyjnych piłkarzy wybranych metodą doboru celowego z Uniwersytetu Saveetha. Uczestników losowo podzielono na dwie grupy:
1. Grupa ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych. Realizowała ukierunkowany trening (wypady z hantlami, odwrotne przysiady nordyckie, przysiady z hantlami, testy zwinności T-drill oraz jednonóżne skoki na skrzynię) przez 5 dni w tygodniu przez 6 tygodni.
2. Grupa ćwiczeń konwencjonalnych. Wykonywała tradycyjne ćwiczenia (przysiady, wypady, wspięcia na palce, wchodzenie na stopień oraz brzuszki) według tego samego harmonogramu.
Obie grupy realizowały 5-minutową rozgrzewkę i schłodzenie. Jako miary wyników zastosowano test 30-sekundowego skakania na wytrzymałość oraz test zwinności T, które oceniano po zakończeniu interwencji.
Wyniki. Średni wynik wytrzymałościowy po zakończeniu interwencji w grupie konwencjonalnej wyniósł 38,71, podczas gdy grupa wzmacniająca mięśnie przeciwgrawitacyjne osiągnęła wynik 42,68. W zakresie zwinności grupa konwencjonalna uzyskała wynik 11,8282, a grupa przeciwgrawitacyjna 10,64957. Obie interwencje przyniosły istotną poprawę (p < 0,0001).
Wnioski. Obie metody treningowe pozytywnie wpłynęły na wytrzymałość i zwinność, przy czym grupa ćwicząca mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych osiągnęła lepsze rezultaty. Sugeruje to, że połączenie obu metod treningowych może zoptymalizować wyniki rekreacyjnych piłkarzy.

Słowa kluczowe
wzmacnianie mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych, wytrzymałość, ćwiczenia konwencjonalne, zwinność

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wspomaganie regeneracji: Wpływ ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego na ból dolnego odcinka kręgosłupa – analiza porównawcza z konwencjonalnymi terapiami

Revanth M, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadharshini V, Dinesh S, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

 

Revanth M et al. – Enhancing recovery: the impact of foam roller-assisted stabilization exercises on low back pain — a comparative analysis with conventional therapies –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 369-375

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DLGP0

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból dolnego odcinka kręgosłupa (LBP) jest jednym z najczęściej występujących schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego na świecie, często prowadzącym do znacznej niepełnosprawności i obniżenia jakości życia. Jako główna przyczyna utraconych lat życia z niepełnosprawnością na świecie, obciążenie związane z LBP stale rośnie wraz ze starzejącą się i powiększającą populacją. Regularna aktywność fizyczna odgrywa kluczową rolę w łagodzeniu LBP poprzez wzmacnianie mięśni kręgosłupa, poprawę elastyczności oraz optymalizację postawy. Terapia interferencyjna (IFT), czyli przezskórna elektrostymulacja wykorzystująca prądy średniej częstotliwości, jest dobrze ugruntowaną metodą leczenia schorzeń mięśniowo-szkieletowych. Niniejsze badanie ocenia skuteczność ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych u osób z LBP.
Metody. Łącznie 82 uczestników spełniających kryteria włączenia i wyłączenia zostało losowo przydzielonych do dwóch grup: grupy ćwiczeń stabilizacyjnych (n = 41) oraz grupy ćwiczeń konwencjonalnych (n = 41). Obie grupy otrzymywały IFT w połączeniu z przypisanym protokołem ćwiczeń. Każda sesja interwencyjna trwała 30 minut i była realizowana pięć razy w tygodniu przez trzy tygodnie.
Wyniki. Oceny po interwencji, przeprowadzone przy użyciu zmodyfikowanego wskaźnika niepełnosprawności Oswestry (MODQ), wykazały średni wynik 18,8 w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych w porównaniu do 22,93 w grupie ćwiczeń konwencjonalnych, przy statystycznie istotnej wartości p < 0,0001. Wyniki te wskazują na większą redukcję bólu i niepełnosprawności w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych.
Wnioski. Ćwiczenia stabilizacyjne z wykorzystaniem wałka piankowego zapewniają większe korzyści terapeutyczne dla osób z LBP w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych. Wałek piankowy wprowadza niestabilne podłoże, co stanowi dodatkowe wyzwanie dla uczestników i sprzyja większej aktywacji mięśni głębokich oraz poprawie kontroli postawy.
Słowa kluczowe
wałek piankowy, ból dolnego odcinka kręgosłupa, ćwiczenia stabilizacyjne, terapia interferencyjna (IFT), zmodyfikowany wskaźnik niepełnosprawności Oswestry (MODQ)
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie rozwoju napięcia mięśniowego u różnych wcześniaków w momencie urodzenia i w skorygowanym wieku ciążowym z noworodkami urodzonymi o czasie – badanie kohortowe w jednym ośrodku

Priyanga Seemathan, Rajeswari Muthusamy, Siva Kumar. R, Rabindran Chandran

Priyanga Seemathan, Rajeswari Muthusamy, Siva Kumar. R, Rabindran Chandran – Comparison of muscle tone development in various preterm infants at birth and term corrected gestational age versus term infants – a single-center cohort study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 327-334

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DYDBW

Streszczenie
Wprowadzenie. U wcześniaków (PTI) często obserwuje się obniżone napięcie mięśniowe w wyniku hipotomii związanej z dojrzewaniem. Ponieważ środowisko wewnątrzmaciczne i zewnątrzmaciczne różni się, dojrzewanie napięcia mięśniowego w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego (CGA) również może przebiegać odmiennie. Celem tego badania jest porównanie rozwoju napięcia mięśniowego u skrajnych wcześniaków (extreme PTI), bardzo wczesnych wcześniaków (very PTI) oraz umiarkowanych do późnych wcześniaków (moderate to late PTI) w momencie urodzenia, a także zestawienie wyników wcześniaków w różnych grupach wiekowych z noworodkami urodzonymi o czasie (FTI) w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego.
Metody. Badanie obserwacyjne przeprowadzono wśród 132 noworodków spełniających określone kryteria, po uzyskaniu świadomej zgody. Napięcie mięśniowe wcześniaków w różnych grupach wiekowych oceniano za pomocą kąta Amiela-Tisona (ATA) w momencie urodzenia. Ponowna ocena napięcia mięśniowego odbyła się w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego. Napięcie mięśniowe noworodków urodzonych o czasie również oceniono przy użyciu ATA w chwili narodzin.
Wyniki. Analiza ANOVA i analiza post hoc trzech grup wykazały istotne różnice w napięciu mięśniowym między skrajnymi wcześniakami, bardzo wczesnymi wcześniakami i umiarkowanymi wcześniakami w momencie urodzenia dla wszystkich kątów (p < 0,05). Analiza ANOVA dla trzech grup wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie wykazała istotne różnice między grupami (p < 0,05), z wyjątkiem kąta zgięcia grzbietowego między umiarkowanymi wcześniakami a noworodkami urodzonymi o czasie w 40. tygodniu skorygowanego wieku.
Wnioski. Znaczące różnice w napięciu mięśniowym między wcześniakami w różnych grupach wiekowych w chwili urodzenia oraz między wcześniakami a noworodkami urodzonymi o czasie w 40. tygodniu CGA podkreślają konieczność odpowiedniego adresowania odchyleń napięciowych w zależności od wieku ciążowego w celu optymalizacji rozwoju motorycznego.
Słowa kluczowe
kąt Amiela-Tisona, hipotonia związana z dojrzewaniem, napięcie mięśniowe, wcześniaki
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie skuteczności ćwiczeń mobilizacyjnych vs. stabilizacyjnych w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy w leczeniu bólu obręczy miednicznej

Nithyadarshini Nadar, Suriya Nedunchezhiyan, Kamalakannan M, Hariharan J, Snigdha Josyula, Priyanga Seemathan, Rajashri R

Nithyadarshini Nadar et al. – Comparative efficacy of mobilization vs. stabilization exercises combined with TENS therapy and pelvic floor muscle training in managing pelvic girdle pain –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 238-241

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DHXNY

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból obręczy miednicznej (PGP) jest powszechnym i uciążliwym schorzeniem, zwłaszcza w okresie ciąży i po jej zakończeniu, często wymagającym indywidualnie dostosowanych interwencji terapeutycznych. Pomimo różnych dostępnych opcji leczenia, skuteczność porównawcza różnych podejść wieloskładnikowych nie została dostatecznie zbadana. Niniejsze badanie ocenia wpływ ćwiczeń mobilizacyjnych w połączeniu z przezskórną elektryczną stymulacją nerwów (TENS) oraz treningiem mięśni dna miednicy w porównaniu z ćwiczeniami stabilizacyjnymi stosowanymi razem z tymi samymi terapiami wspomagającymi.
Cel. Porównanie skuteczności tych dwóch strategii interwencyjnych w zmniejszaniu bólu, poprawie mobilności funkcjonalnej i stabilności miednicy oraz w podnoszeniu jakości życia u osób z PGP.
Metody. Osiemdziesięciu pacjentów z rozpoznanym PGP losowo przydzielono do dwóch grup. Grupa A wykonywała ćwiczenia mobilizacyjne, korzystała z terapii TENS i treningu mięśni dna miednicy, natomiast grupa B – ćwiczenia stabilizacyjne, również z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy. Sześciotygodniowa interwencja obejmowała codzienne ćwiczenia i pięć sesji terapii TENS tygodniowo. Wskaźniki końcowe obejmowały nasilenie bólu (oceniane za pomocą wizualnej skali analogowej – VAS), mobilność funkcjonalną (wyniki kwestionariusza Pelvic Girdle Questionnaire), stabilność miednicy oraz jakość życia zgłaszaną przez pacjentów.
Wyniki. W grupie A zaobserwowano istotne zmniejszenie bólu (wartości VAS spadły z 4,1 do 2,6, p < 0,001) oraz poprawę mobilności funkcjonalnej (wyniki PGQ z 29,3 do 16,2, p < 0,001) w porównaniu z grupą B. Wskaźniki zgłaszane przez pacjentów, w tym satysfakcja, stabilność i jakość życia, były również istotnie lepsze w grupie A. Mimo że obie grupy odnotowały poprawę, ćwiczenia mobilizacyjne połączone z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy okazały się bardziej skuteczne pod względem ogólnej efektywności.
Wnioski. Ćwiczenia mobilizacyjne w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy zapewniają skuteczniejszą metodę leczenia PGP niż ćwiczenia stabilizacyjne przy zastosowaniu tych samych terapii wspomagających. Takie połączenie gwarantuje lepsze złagodzenie bólu, poprawę mobilności funkcjonalnej oraz wzrost ogólnej jakości życia, co potwierdza zasadność jego stosowania w praktyce klinicznej.
Słowa kluczowe
ból obręczy miednicznej, mięśnie dna miednicy, mobilizacja, stabilizacja, TENS, jakość życia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza związku między kątem pennacji mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka a siłą chwytu. Badanie przekrojowe

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Josyula Snigdha, Praveenkumar R, Priyanga Seemathan

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Josyula Snigdha, Praveenkumar R, Priyanga Seemathan – Examining the relationship between extensor carpi radialis brevis pennation angle and grip strength. A cross-sectional study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 217-221

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D2P2D

Streszczenie
Wprowadzenie. Niniejsze badanie przekrojowe miało na celu zbadanie zależności między kątem pennacji mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka (ECRB PA) a siłą chwytu. Dodatkowo przeanalizowano możliwe różnice między płciami w wartościach ECRB PA oraz jego związku z siłą chwytu.
Metody. W badaniu wzięło udział 155 zdrowych uczestników. Do pomiaru kąta pennacji ECRB wykorzystano obrazowanie ultrasonograficzne, a siłę chwytu oceniano za pomocą dynamometru Jamar. Przeprowadzono analizę statystyczną w celu określenia korelacji między ECRB PA a siłą chwytu.
Wyniki. Kąt pennacji ECRB i grubość wspólnego ścięgna prostowników (CET) wykazywały istotną korelację z siłą chwytu, ujawniając specyficzne różnice między płciami. U mężczyzn ECRB PA wykazywał umiarkowaną dodatnią korelację z siłą chwytu (r = 0.474), a grubość CET silną korelację (r = 0.714), co sugeruje, że oba czynniki wpływają na siłę chwytu. U kobiet ECRB PA wykazywał umiarkowaną korelację z siłą chwytu (r = 0.585), natomiast grubość CET miała słabą odwrotną korelację (r = –0.136). Wyniki te wskazują, że grubość CET może pośrednio odzwierciedlać fizjologiczny przekrój poprzeczny (PCSA) i wpływać na siłę chwytu u mężczyzn, podczas gdy u kobiet większą rolę odgrywa ECRB PA.
Wnioski. Badanie przekrojowe dostarcza dowodów na istnienie korelacji między kątem pennacji ECRB a siłą chwytu u osób zdrowych. Wyniki sugerują, że osoby z większym kątem pennacji ECRB mogą charakteryzować się zmniejszoną siłą chwytu. Ponadto zaobserwowane różnice między płciami w wartościach ECRB PA mogą częściowo wyjaśniać różnice w sile chwytu między mężczyznami i kobietami. Dalsze badania są konieczne, aby zweryfikować te wyniki w populacjach klinicznych z patologiami nadgarstka i ręki.
Słowa kluczowe
ECRB, kąt pennacji, siła chwytu, obrazowanie ultrasonograficzne, dynamometr jamar
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2