Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest identyfikacja obciążeń występujących podczas zeskoku z różnych wysokości, realizowana poprzez analizę wybranych parametrów kinetycznych i dynamicznych mężczyzn bez obrażeń narządu ruchu. Poznanie cech charakterystycznych tego rodzaju lokomocji może mieć ważną rolę w ocenie postępów rehabilitacji osób po obrażeniach kończyn dolnych. Materiał i metody. Badaniom zostało poddanych 25 mężczyzn w wieku od 20 do 26 lat, bez obrażeń kończyn dolnych, którzy wykonali zeskoki obunóż z trzech wysokości tj., z 0,1, 0,2 i 0,3 m. Celem oceny ilościowej i jakościowej przeprowadzono badania biomechaniczne przy użyciu systemu pomiaru ruchu, platform dynamometrycznych do pomiaru siły podłoża dla składowej pionowej oraz modułu do elektromiografii. Wyniki. Maksymalna wartość sił reakcji podłoża dla składowej pionowej w zeskoku obunóż z wysokości 0,3 m wzrastała do poziomu około 2,2 masy ciała. Najbardziej angażowanym mięśniem podczas zeskoku był m. mięsień obszerny przyśrodkowy uda (obu kończyn) oraz m. brzuchaty łydki, co wykazano w badaniu elektromiografii powierzchniowej. Wnioski. 1. Podczas zeskoku z różnych wysokości nie odnotowano istotnych statystycznie (do 4%) różnic wartości maksymalnych sił reakcji podłoża dla składowej pionowej pomiędzy lewą a prawą kończyną dolną. 2. Istnieje dodatnia korelacja między siłą reakcji podłoża a wysokością stopnia, z którego skacze badana osoba oraz między siłą reakcji podłoża a napięciem mięśni. 3. Odnotowano wyraźne występowanie zwiększonego napięcia mięśniowego przed zeskokiem, podczas stania swobodnego, w porównaniu do fazy zeskoku.

Słowa kluczowe

metodologia, zeskok pionowy, siła reakcji podłoża, napięcie mięśniowe