amputacja

Sprawność fizyczna i aktywność fizyczna pacjentki po amputacji czterokończynowej z toczniem narządowym rumieniowatym (SLE) – studium przypadku

Bartłomiej Patryk Hes – Physical fitness and physical activity of a quadriplegic amputee patient with systemic lupus erythematosus (SLE) – a case study – Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 144-158

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DO7PL

Streszczenie

Aktywny tryb życia jest ważnym czynnikiem w rehabilitacji osób po amputacji kończyn, gdyż wielu pacjentów, po zakończeniu leczenia szpitalnego wymaga usprawnienia przez całe życie. W przypadku osób z amputacją kończyn wyższy poziom aktywności fizycznej wiązał się z lepszym postrzeganiem jakość życia.

Celem pracy jest przedstawienie sylwetki pacjentki po amputacji czterokończynowej z toczniem rumieniowatym układowym, ukazanie rodzaju jej aktywności fizycznej oraz określenie zmian w poziomie wytrzymałości i sprawności fizycznej spowodowanych regularną aktywnością fizyczną.

Kobieta (43 lata), po długim okresie rehabilitacji, rozpoczęła regularne treningi z elementami gimnastyki. Sesje treningowe koncentrowały się na redukcji masy ciała, poprawie wydolności oraz ogólnej sprawności fizycznej i funkcjonalnej.

W celu monitorowania postępów pacjentki przeprowadzano pomiary wydolności i sprawności fizycznej (6 minutowy test korytarzowy, Illinois Agility Test, próba siły mięśni brzucha)

Podjęta przez pacjentkę forma aktywności fizycznej przyniosła dobre rezultaty w zakresie poprawy sprawności fizycznej i wytrzymałości. Zasadne wydaje się prowadzenie takiej formy aktywności fizycznej nie tylko u tej pacjentki, ale również wśród innych osób z niepełnosprawnościami. Taki rodzaj treningu, dostosowany do indywidualnych potrzeb, możliwości osób oraz zaleceń lekarza, może przyczynić się do poprawy sprawności fizycznej i wydolności, a tym samym do poprawy jakości życia.

Słowa kluczowe

amputacja, SLE, aktywność fizyczna, gimnastyka, adaptacja

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie Testu Wiedzy Zdrowotnej w badaniu poziomu edukacji zdrowotnej osób po amputacji kończyny dolnej

Piotr Tederko, Katarzyna Dmitruk, Krzysztof Wasiak, Jerzy Kiwerski

Piotr Tederko, Katarzyna Dmitruk, Krzysztof Wasiak, Jerzy Kiwerski – Health Education Test in a survey of awareness of health issues in lower limb amputees. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 189-196

Streszczenie

Wstęp. Edukacja jest nieodłącznym elementem kompleksowej rehabilitacji. Edukacja osób po amputacji kończyny polega nie tylko na nauce poruszania się, korzystania z protezy, ale również na nabyciu wiedzy w zakresie profilaktyki i wczesnego rozpoznania typowych objawów stanów patologicznych kukuta. W badaniach podjęto analizę stanu wiedzy zdrowotnej w zakresie schorzeń kikuta i ich profilaktyki u osób po amputacji kończyny dolnej na podstawie zastosowania Testu Wiedzy Zdrowotnej (TWZ) przeznaczonego dla osób po amputacji. Materiał i metody. 40 kolejnych pacjentów hospitalizowanych w Oddziale Rehabilitacji (6 kobiet, 34 mężczyzn), średni wiek 60,6 (SD=12,8) po jednostronnej amputacji kończyny dolnej (26 amputacji uda i 14 podudzia). U 33 pacjentów przyczyną amputacji były powikłania schorzeń naczyniowych. Kwestionariusz TWZ złożony był z 4 otwartych i 55 szczegółowych pytań sprawdzających wiedzę z zakresu przyczyn, symptomatologii i profilaktyki problemów medycznych dotyczących kikuta kończyny dolnej. Wyniki. Stwierdzono negatywną korelację wieku i wyników testu (współczynnik Pearsona 0,53; p<0,01). Lepszą wiedzą zdrowotną wykazały osoby zamieszkujące miejscowości powyżej 20.000 mieszkańców (test Manna-Whitney’a; p<0,05). Nie obserwowano zależności między wynikiem testu a ogólnym wykształceniem, przyczyną i poziomem amputacji. Ankietowani zwracali uwagę na niedobór materiałów edukacyjnych dla osób po amputacji kończyny dolnej i trudność uzyskania fachowej informacji w tej dziedzinie poza ośrodkami specjalistycznymi. Wnioski. Edukacja w zakresie profilaktyki schorzeń kikuta powinna być rozpoczęta w okresie okołoamputacyjnym, kontynuowania podczas szpitalnej i ambulatoryjnej fazy usprawniania. Formy edukacji zdrowotnej powinny być dostosowane do wieku pacjentów i dostępne niezależnie od miejsca zamieszkania osoby niepełnosprawnej.