Tag: autonomiczny układ nerwowy

Porównanie wpływu aktywności fizycznej i treningu interwałowego o wysokiej intensywności na autonomiczny układ nerwowy u młodych dorosłych prowadzących siedzący tryb życia – badanie pilotażowe

Yogeshwari Raman, Venkatesh Natarajan, Priscilla Johnson, Savita Ravindra

 

Yogeshwari Raman, Venkatesh Natarajan, Priscilla Johnson, Savita Ravindra
– Impact of physical activity vs high-intensity interval training on autonomic nervous system in young sedentary adults – a pilot study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 442-449

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG00E16NJY

Streszczenie
Cel. Celem badania była ocena wpływu aktywności fizycznej i treningu interwałowego o wysokiej intensywności (HIIT) na sercowy autonomiczny układ nerwowy u młodych dorosłych prowadzących siedzący tryb życia.
Metody. W randomizowanym badaniu pilotażowym uczestniczyli dorośli w wieku od 18 do 40 lat, wykazujący mniej niż 600 MET według kwestionariusza IPAQ oraz umiarkowany lub wysoki poziom stresu według Skali Postrzeganego Stresu. Dwudziestu ośmiu uczestników zostało losowo przydzielonych do trzech grup: kontrolnej, HIIT i aktywności fizycznej. Grupa HIIT realizowała trening obwodowy w układzie 30:30 sekund, natomiast grupa aktywności fizycznej wykonywała umiarkowane do intensywnych ćwiczenia aerobowe przez 12 tygodni. Grupa kontrolna otrzymała edukację dotyczącą znaczenia aktywności fizycznej. Głównym wynikiem był stan autonomicznej neuropatii serca oceniany za pomocą zestawu testów Ewinga, a wynikiem drugorzędowym była wydolność funkcjonalna.
Wyniki. Znaczącą poprawę stanu autonomicznej neuropatii serca zaobserwowano zarówno w grupie aktywności fizycznej (p < 0,001), jak i w grupie HIIT (p < 0,001), natomiast nie zaobserwowano jej w grupie kontrolnej (p = 0,25). Aktywność fizyczna wykazywała tendencję do przewagi układu przywspółczulnego (p = 0,0002), natomiast HIIT wykazywał tendencję do przewagi układu współczulnego (p = 0,004). Znaczącą poprawę wydolności funkcjonalnej odnotowano w grupie aktywności fizycznej (p = 0,002), grupie HIIT (p = 0,001) oraz w grupie kontrolnej (p = 0,021).
Wnioski. Zarówno aktywność fizyczna, jak i HIIT znacząco poprawiają funkcjonowanie autonomicznego układu nerwowego oraz wydolność funkcjonalną. Jednak typ treningu różnie wpływa na równowagę układu autonomicznego.
Słowa kluczowe
autonomiczny układ nerwowy, trening interwałowy o wysokiej intensywności, aktywność fizyczna, siedzący tryb życia, równowaga sympatyczno-przywspółczulna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ praktyki jogi na zmienność rytmu serca u zdrowych młodych dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną

Sangeeta Karlekar, Sigamani Jayasingh Albert Chandrasekar, Mou Pramanik, Masilamani Elayaraja, Sambhu Prasad, Tarak Nath Pramanik, Kavita Marwah, Vikas Mehta, Hemantajit Gogoi, Karuppasamy Govindasamy

Sangeeta Karlekar, Sigamani Jayasingh Albert Chandrasekar, Mou Pramanik, Masilamani Elayaraja, Sambhu Prasad, Tarak Nath Pramanik, Kavita Marwah, Vikas Mehta, Hemantajit Gogoi, Karuppasamy Govindasamy – Effect of yoga practice on heart rate variability in healthy young adults with intellectual disability – Fizjoterapia Polska 2024; 24(2); 183-189

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG5608LW1

Streszczenie
Osoby z niepełnosprawnością intelektualną (ID) często borykają się z wyzwaniami związanymi zarówno z dobrostanem fizycznym, jak i psychicznym. Uznając szeroko znane korzyści jogi w promowaniu ogólnego zdrowia, celem niniejszego badania była ocena wpływu 12-tygodniowego programu jogi na zmienność rytmu serca (HRV), wskaźnik funkcji autonomicznego układu nerwowego, u zdrowych młodych kobiet dorosłych z ID. W badaniu wzięło udział 56 zdrowych młodych kobiet dorosłych z ID, które uczestniczyły w dostosowanym 12-tygodniowym programie jogi. Regularne sesje jogi, dostosowane do ich umiejętności i potrzeb, były zapewniane. HRV mierzono za pomocą elektrokardiografii (EKG) na początku i po zakończeniu interwencji. Grupę kontrolną stanowiły rówieśniczki z ID, które nie uczestniczyły w programie jogi. Po 12-tygodniowej interwencji jogi zaobserwowano znaczące (P < 0,05) obniżenie ciśnienia skurczowego (SBP), ciśnienia rozkurczowego (DBP), średniego ciśnienia tętniczego (MAP) oraz ciśnienia tętna (PP) w grupie jogi w porównaniu z grupą kontrolną. Krótkoterminowa analiza HRV wykazała znaczący (P < 0,05) wzrost parametrów w domenie czasowej u uczestniczek grupy jogi. W domenie częstotliwości, wysokie częstotliwości (HF n.u) wykazały znaczący (P < 0,05) wzrost, podczas gdy niskie częstotliwości (LF n.u) oraz stosunek LF/HF wykazały znaczący spadek po praktyce jogi. Badanie sugeruje, że praktyka jogi pozytywnie wpływa na zmienność rytmu serca u młodych kobiet dorosłych z ID, potencjalnie poprawiając funkcjonowanie autonomicznego układu nerwowego i ogólny dobrostan. Wdrażanie programów jogi dostosowanych do specyficznych potrzeb osób z ID może stanowić wartościową strategię poprawy ich zdrowia fizycznego i psychicznego. Dalsze badania są niezbędne, aby potwierdzić te wyniki i zbadać szersze implikacje integracji jogi w opiekę i wsparcie osób z ID.
Słowa kluczowe
joga, funkcja autonomiczna, zdrowie układu krążenia, niepełnosprawność intelektualna, autonomiczny układ nerwowy
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim i j. polskim