Berg Balance Test i jego znaczenie w prognozowaniu ryzyka upadków po udarze mózgu

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki – Prognostic efficacy of Berg Balance Test in assessing the risk of fall in patients after stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 31-38

Streszczenie
Wstęp. Ryzykiem upadku w ciągu pierwszego roku po udarze zagrożonych jest około 40% chorych. Podejmowane są liczne próby znalezienia prostego a jednocześnie czułego testu, który pozwoliłby wyselekcjonować osoby o szczególnie wysokim ryzyku upadku. Celem pracy była ocena ryzyka upadków pacjentów rehabilitowanych po udarze mózgu z zastosowaniem Testu Berg (Berg Balance Scale). Materiał i metody. Badaniem objęto 312 osób leczonych w 2004 roku początkowo w Oddziale Udarowym Szpitala w Końskich, następnie Oddziale Rehabilitacji i zgłaszających się do Poradni Naczyniowej. Okres obserwacji obejmował 12 miesięcy od chwili zachorowania. Każdy chory oceniany był w początkowym okresie rehabilitacji i, w zależności od uzyskanych wyników, kwalifikowany do jednej z 4-ch grup ryzyka. Odnotowywano następnie wszystkie upadki i ich następstwa. Wyniki. W ciągu roku przynajmniej jednego upadku doznało 119 osób (35%), co dla 36 osób (11,5%) skończyło się poważnym urazem. Najwięcej upadków (78 osób) odnotowano w najwyższej IV grupie ryzyka. W tej grupie najcięższe były również następstwa upadków, jak również upadki powtarzały się wielokrotnie. W III grupie ryzyka odnotowano 24 upadki, w grupie I115 upadków, natomiast w grupie I tylko 2 osoby doznały upadku. Wnioski. Test Berg jest prostym, wiarygodnym i czułym narzędziem selekcjonującym pacjentów po udarze mózgu wykazujących największe ryzyko upadku. Objęcie szczególną opieką chorych z najwyższych grup ryzyka może uchronić ich przed poważnymi następstwami upadków oraz poprawić efekty rehabilitacji.
Słowa kluczowe
udar mózgu, upadki, czynniki ryzyka, Berg Balance Test

Reumatoidalne zapalenie stawów i stopa reumatoidalna w praktyce fizjoterapeuty

Mateusz Curyło, Marlena Rynkiewicz-Andryśkiewicz, Agnieszka Ciukszo, Damian Szubski, Ewa Kucharska, Jan Czernicki, Jan W. Raczkowski

Mateusz Curyło, Marlena Rynkiewicz-Andryśkiewicz, Agnieszka Ciukszo, Damian Szubski, Ewa Kucharska, Jan Czernicki, Jan W. Raczkowski – Rheumatoid arthritis and rheumatoid foot in physiotherapy. Fizjoterapia Polska 2021; 21(2); 172-183

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG0DD753

Streszczenie
Choroby reumatyczne nie są chorobami śmiertelnymi, ale w ich następstwie dochodzi do skrócenia czasu życia. Dotyczy to wszystkich zapalnych chorób reumatycznych, a szczególnie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Choroby reumatyczne, w których przede wszystkim dochodzi do rozwoju procesu zapalnego stawów z ich postępującym uszkodzeniem, są przyczyną rozwoju niepełnosprawności chorego, uniemożliwiają mu pracę, codzienne funkcjonowanie, również w warunkach domowych, oraz rzutują na wszystkie aspekty życia społecznego. Celem rehabilitacji w RZS jest zniesienie bólu, ograniczenie lub zahamowanie zapalenia, utrzymanie prawidłowego funkcjonowania układu ruchu ze spowolnieniem lub zatrzymaniem zmian strukturalnych w stawach.
Słowa kluczowe:
Reumatoidalne Zapalenie Stawów, RZS, stopa reumatoidalna, niepełnosprawność, zaopatrzenie ortopedyczne
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie skuteczności jonoforezy i fonoforezy z zastosowaniem 1% żelu z diklofenakiem u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych

Robert Klimkiewicz, Jolanta Krukowska, Jan Czernicki, Marta Woldańska-Okońska

Robert Klimkiewicz, Jolanta Krukowska, Jan Czernicki, Marta Woldańska-Okońska – Porównanie skuteczności jonoforezy i fonoforezy z zastosowaniem 1% żelu z diklofenakiem u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych. FP 2013; 13(2); 8-14

Streszczenie
Wstęp. Podanie leku miejscowo posiada wiele pozytywnych aspektów, podnosząc wartość stosowanych w fizjoterapii metod transdermalnych takich, jak jonoforeza, fonoforeza czy magnetoforeza. Celem optymalizacji zastosowania metod fizykalnych porównano skuteczność stosowania jonoforezy i fonoforezy u pacjentów ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów kolanowych. Materiał i Metody. Stosowano 1% preparat diklofenaku w podwójnie ślepej próbie do jonoforezy na stawy kolanowe, przez 20 minut, 10 razy, codziennie na każdy staw z przerwą na sobotę i niedzielę w 40 pacjentów (20 leczony ambulatoryjnie i 20 hospitalizowanych). W fonoforezie stosowano wyżej wymieniony preparat w podwójnie ślepej próbie jako substancję sprzęgające przy 0,4 W/cm2, czasie zabiegu 5 min na stawy kolanowe 10 razy codziennie na każdy staw z przerwą na sobotę i niedzielę. W badaniu uczestniczyło 40 pacjentów 20 leczonych ambulatoryjnie i 20 hospitalizowanych. Do oceny wyników leczenia jonoforezą i fonoforezą zastosowano skalę bólu wzrokowo analogową (VAS) oraz punktową Laitinena. Wyniki. W obu metodach uzyskano istotną procentową poprawę na każdym etapie leczenia w stosunku do wartości wyjściowych. W wyniku porównania obserwowano istotną procentową poprawę w skali VAS po 5 zabiegach fonoforezy z oraz w 30 dni od jej ukończenia u pacjentów szpitalnych. Natomiast w skali Laitinena obserwowano po porównaniu metod istotną poprawę u pacjentów ambulatoryjnych po 5 zabiegach jonoforezy oraz w 30 dni od ukończenia fonoforezy. Wnioski. Obie metody mogą służyć skutecznie w terapii fizykalnej zmian zwyrodnieniowych stawów kolanowych. Fonoforeza wydaje się działać silniej przeciwbólowo szczególnie w obserwacji długoterminowej prawdopodobnie ze względu na silniejsze bodźcowe działanie samych ultradźwięków. Znacząca poprawa w przypadku fonoforezy z utrzymuje się i ma tendencję wzrostową po 30 dniach od ukończenia zabiegów, co świadczy o długotrwałym efekcie leczniczym.

Słowo kluczowe
Iontophoresis, phonophoresis, Diclofenac, jonoforeza, fonoforeza, Diklofenak