Wstęp. Realizacja zawodu fizjoterapeuty-rehabilitanta wymaga, prócz wiedzy i określonych predyspozycji osobowościowych, odpowiedniego poziomu sprawności motorycznej i bogatego zasobu umiejętności ruchowych. Obecnie studia na kierunkach fizjoterapii realizują uczelnie o różnych profilach kierunkowego kształcenia. Sytuacja ta może doprowadzić do różnic zarówno w poziomie kształcenia, jak i modelu zawodowym absolwenta — magistra fizjoterapii. Pojawiają się więc przesłanki uzasadniające konieczność monitorowania biospołecznych uwarunkowań powodzenia edukacji w zawodzie fizjoterapeuty i prób tworzenia jego zawodowego wzorca. Materiał i metody. Badania zrealizowano w roku akademickim 2001/2002. Objęto nimi młodzież I-IV roku studiów kierunku fizjoterapii Wydziału Nauk o Zdrowiu Akademii Medycznej im. L. Rydygiera w Bydgoszczy — również młodzież I roku studiów kierunku wychowania fizycznego Akademii Bydgoskiej. Zmierzono wysokość i masę ciała jako podstawowe charakterystyki morfologiczne, a na ich podstawie obliczono wskaźnik Rohrera i komponenty składu ciała. Za pomocą koordynacjometru określono poziom koordynacji ruchowej. Zebrany materiał analizowano dzieląc go na grupy wyznaczone latami i trybem realizowanych studiów. Nie-które przeciętne zestawiono z wynikami badań innych autorów. Wyniki. Zbadana młodzież, zróżnicowana egzaminacyjną selekcją i trybem studiów nie różni się pod względem budowy ciała i poziomu koordynacji ruchowej. Z przyjętego w badaniach porównania wynika, że studentów fizjoterapii cechuje najwyższa przeciętna wysokości ciała — także nieznacznie większa od cechującej studiujących wychowanie fizyczne. Wyniki testu koordynacji ruchowej badanych studentów świadczą jednak o dużym zróżnicowaniu poziomu tej właściwości motorycznej. Badane studentki, w stosunku do koleżanek studiujących wychowanie fizyczne cechuje niższa średnia wyniku testu koordynacji ruchowej i podobnie jak u studentów, zróżnicowany poziom tej właściwości motorycznej. W stosunku do pozostałych grup studentek, przyszłe fizjoterapeutki z Bydgoszczy nie różnią się znacząco — cechuje je jednak nieznacznie wyższa przeciętna wskaźnika Rohrera. Wnioski. Zrealizowane badania potwierdzają zjawisko wyrównywania poziomu wartości biologicznej młodzieży akademickiej. Pozwalają na uznanie młodzieży studiującej fizjoterapię w Bydgoszczy za grupę jednorodną, nie odbiegającą wyraźnie wielkością badanych cech od innych grup młodzieży akademickiej. Świadczą, że zróżnicowana trybem studiów oraz egzaminacyjną selekcją młodzież ma prawdopodobnie porównywalne możliwości do zdobywania umiejętności ruchowych przydatnych w realizacji zawodu fizjoterapeuty.