Tag: Małgorzata Łukowicz

Wpływ kompleksowego leczenia uzdrowiskowego z wykorzystaniem platformy stabilometrycznej na kontrolę równowagi ciała i sprawność funkcjonalną pacjentów po udarze mózgu

Agnieszka Nitera-Kowalik, Iwona Sarzyńska-Długosz, Małgorzata Łukowicz, Agnieszka Malec, Robert Owsiński, Wiesław Bujalski

Agnieszka Nitera-Kowalik, Iwona Sarzyńska-Długosz, Małgorzata Łukowicz, Agnieszka Malec, Robert Owsiński, Wiesław Bujalski – The impact of comprehensive spa treatment with the use of a stabilometric platform on postural balance control and functional fitness of patients after a stroke. Fizjoterapia Polska 2022; 22(1); 76-93

Streszczenie
Wstęp. Utrata kontroli nad równowagą posturalną jest objawem, który występuje u 60% pacjentów po udarze mózgu, ograniczając zdolność do lokomocji i sprawność funkcjonalną chorych. Odbudowę utraconych funkcji można uzyskiwać dzięki kompleksowemu leczeniu uzdrowiskowemu z wykorzystaniem nowoczesnego urządzenia do oceny i treningu równowagi – platformy stabilometrycznej.
Celem pracy była ocena wpływu kompleksowego leczenia uzdrowiskowego z uwzględnieniem terapii na platformie stabilometrycznej na równowagę i sprawność funkcjonalną pacjentów po udarze mózgu przebywających na leczeniu rehabilitacyjnym w 21 Wojskowym Szpitalu Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjnym w Busku-Zdroju.
Materiał i metody. Badaniu poddano 17 chorych: po udarze krwotocznym mózgu 6 osób (35,3%) i po udarze niedokrwiennym – 11 osób (64,7%) z rozpoznaniem wg ICD-10: I.69, G.81; w tym 4 (23,5%) kobiety i 13 (76,5%) mężczyzn. Pacjenci badanej grupy w wieku od 35 do 70 lat (średnio 58,06 lat) korzystali z leczenia uzdrowiskowo-rehabilitacyjnego w 21 Wojskowym Szpitalu Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjnym w Busku-Zdroju. Badania prowadzono od maja 2019 do października 2020 w ramach projektu „Utworzenie laboratorium badawczego metod rehabilitacji pacjentów z dysfunkcjami narządu ruchu”. Badani realizowali kompleksowy program leczenia uzdrowiskowego, rozszerzony o obiektywną ocenę i ćwiczenia na platformie stabilometrycznej Alfa. Do oceny funkcjonalnej pacjentów zastosowano wybrane testy i skale kliniczne: test Wstań i Idź (test Timed Up and Go – TUG), 10-metrowy test chodu (10 Meter Walk Test), 2-minutowy test chodu (2 Minute Walk Test – 2MWT). Oceny badanych dokonano w dniu rozpoczęcia i po okresie 3 tygodni leczenia uzdrowiskowego.
Wyniki. Obiektywną poprawę parametrów równowagi w ocenie stabilometrycznej po 3 tygodniach leczenia uzdrowiskowo-rehabilitacyjnego zauważono w młodszej grupie pacjentów z niedowładem prawostronnym po udarze mózgu w czasie odległym od zachorowania. Krótszy czas wykonania zadania w testach klinicznych 10MWT, TUG osiągnęli pacjenci z niedowładem lewostronnym. Ponadto przeszli dłuższy dystans w 2MWT.
Wnioski. Program kompleksowego leczenia uzdrowiskowo-rehabilitacyjnego, wzbogacony o trening z wykorzystaniem platformy stabilometrycznej Alfa, wpłynął korzystnie na poprawę parametrów równowagi i funkcję chodu u pacjentów po udarze mózgu w czasie odległym od zachorowania. Terapia na platformie stabilometrycznej z wykorzystaniem biologicznego sprzężenia zwrotnego powinna być standardowym elementem terapii u osób po przebytym udarze mózgu.
Słowa kluczowe:
leczenie uzdrowiskowe, udar, platforma stabilometryczna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wybiórcza meta-analiza wyników badań potencjałów wywołanych przeprowadzanych u pacjentów w okresie ostrym udaru mózgu

Ryszard Kinalski, Jan Talar, Małgorzata Łukowicz

Ryszard Kinalski, Jan Talar, Małgorzata Łukowicz – A contribution to the meta-analysis of the results of evoked potentials examinations performed in acute patients. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 131-134

Streszczenie
Cel. Opracowanie meta-analizy przesiewowej publikacji kazuistycznych z lat 1988-1999, w których opisano wyniki badań somatosensorycznych i ruchowych potencjałów wywołanych, przeprowadzanych w okresie ostrym udaru mózgu. Materiał i metoda. Poszukiwane publikacje selekcjonowano spośród znajdujących się w bazie danych systemu MEDLINE i według słów kluczowych acute stroke i evoked potentials. Przeglądnięto również, wydane w tym samym dziesięcioleciu, zeszyty i suplementy Neurologii i Neurochirurgii Polskiej. Wnioski. Poszukiwane wyniki badań opublikowane były w 23 doniesieniach pochodzących z 12 krajów świata. Badania wykonywano często już w pierwszej dobie po wystąpieniu udaru mózgu. Najczęściej oceniano wielkość amplitud, czasy latencji i przewodnictwa ośrodkowego potencjałów wywołanych. Celem badań były najczęściej: lokalizacja uszkodzenia mózgu; identyfikacja wczesnej i późnej neuroplastyczności; wczesne rokowanie odnowy ruchów dowolnych i poprawy funkcjonalnej pacjentów.

Słowa kluczowe:
potencjały wywołane, okres ostry udaru mózgu, meta-analiza

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Modulujące efekty promieniowania laserowego na pulę zewnątrz- i wewnątrzkomórkową Ca2+ i opór naczyniowy perfundowanej tętnicy ogonowej szczura

Leszek Szadujkis-Szadurski, Jan Talar, Krzysztof Wiśniewski, Wiesław Tomaszewski, Małgorzata Łukowicz, Rafał Szadujkis-Szadurski

Leszek Szadujkis-Szadurski, Jan Talar, Krzysztof Wiśniewski, Wiesław Tomaszewski, Małgorzata Łukowicz, Rafał Szadujkis-Szadurski – The modulating effects of laser radiation on the extra- and intracellular Ca2+ store and vascular resistance in the perfused tail artery of the rat. Fizjoterapia Polska 2002; 2(1); 11-20

Streszczenie
Wstęp. Promieniowanie laserowe małej mocy moduluje wiele funkcji komórkowych, jednak mechanizm tego działania nie został dostatecznie poznany. Z naszych badań wynika, że to działanie promieniowania laserowego wiąże się ściśle z oddziaływaniem na komórkowy układ sygnalizacyjny, w którym centralną funkcję spełniają receptor i kanały dla jonów. Materiał i metoda. Badania prowadzono na perfundowanych tętnicach ogonowych szczura, w oparciu o dwa niezależne modele doświadczalne: model eksperymentalny I, w reakcji skurczu mięśniówki gładkiej tętnic wykorzystuje tylko wewnątrzkomórkową pulę jonów Ca2+ i model II, w którym wykorzystywana jest pula zewnątrzkomórkowa. W modelu I tylko fenylefryna (agonista receptorów alfa-1adrenergicznych, metabotropowych) wyzwala skurcz, natomiast w modelu II skurcz tętnic wyzwala zarówno fenylefryna, jak i Bay K8644. Na tych modelach przebadano wpływ promieniowania laserowego małej mocy (10-110mW).Wyniki. Badania wykazały, że fenylefryna powoduje wzrost ciśnienia perfuzyjnego w wyniku uruchomienia wewnątrzkomórkowej, jak też zewnątrzkomórkowej puli jonów Ca2+. Uzyskany w ten sposób wzrost ciśnienia perfuzyjnego utrzymuje się przez około 20-30 minut. Ekspozycja tętnic na promieniowanie laserowe (10-110 mW) w sposób zależny od mocy promieniowania obniża reakcję wzrostu ciśnienia perfuzyjnego. BAY K8644 działający bezpośrednio na kanały Ca2+ typu L w tych warunkach nie powoduje wzrostu ciśnienia perfuzyjnego. Po opróżnieniu wewnątrzkomórkowej puli jonów Ca2+ reakcje wzrostu ciśnienia perfuzyjnego na fenylefrynę i BAY K8644 można wyzwolić uzupełniając brakujący CaCl2 w płynie EGTA-Krebsa bez Ca2+. Ekspozycja tętnic na podobne promieniowanie laserowe obniża reakcje tętnic na fenylefrynę i pozostaje bez wpływu na reakcje wyzwalane przez BAY K8644. L-NAME inhibitor NO-syntazy skutecznie chroni tętnice przed modulującym działaniem promieniowania laserowego. Wnioski. Uzyskane wyniki potwierdziły związek pomiędzy działaniem promieniowania laserowego hamującym reakcje skurczu tętnic wyzwalaną fenylefryną a syntezą NO. Porównanie działania fenylefryny z BAY K8644 sugeruje, że działanie modulujące reakcje tętnic jest uwarunkowane rozprzęganiem wiązania białka G z receptorem. Powyższa sugestia jest zgodna z faktem braku działania hamującego promieniowania laserowego na bezpośrednie działanie BAY K8644.

Słowa kluczowe:
fenylefryna, ciśnienie perfuzyjne, synteza NO

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ czerwonego promieniowania laserowego na erytrocyty ludzkie uwrażliwione Zn-ftalocianiną na poziomie błonowym i komórkowym

Ilya Zavodnik, Leu Zavodnik, Jolanta Kujawa, Jan Talar, Maria Bryszewska, Małgorzata Łukowicz, Iwona Pyszczek

Ilya Zavodnik, Leu Zavodnik, Jolanta Kujawa, Jan Talar, Maria Bryszewska, Małgorzata Łukowicz, Iwona Pyszczek – Membrane and cellular effects of red laser radiation on human erythrocytes sensitized with Zn-phthalocyanine. Fizjoterapia Polska 2002; 2(2); 145-153

Streszczenie
Wstęp. Wzrasta zainteresowanie farbami fotosensytyzującymi, które służą jako efektory w terapii fotodynamicznej oraz w fotosterylizacji płynów biologicznych. Głównym miejscem uszkodzenia światłem wydaje się być błona plazmatyczna. Można korzystać z aktywności fotohemolitycznej farby sensytyzującej jako miary fotodynamicznej toksyczności farby. Celem niniejszej pracy jest dalsza charakterystyka mechanizmów uszkodzenia ludzkich krwinek uwrażliwionych Zn-ftalocianiną oraz ocena roli różnych komponentów komórkowych w fotostabilizacji krwinek czerwonek. Materiał i metody. Dokonywano pomiaru różnych oddziaływań na uszkodzenie czerwonych krwinek spowodowane promieniowaniem laserowym, a mianowicie: hemolizę typu „jasnego” i „ciemnego” (po promieniowaniu), utlenienie glutationu komórkowego, lipidowa peroksydacja błony oraz utlenienie białek błonowych. Wyniki. Po promieniowaniu laserowym krwinek czerwonych uwrażliwionych Zn-ftalocianiną nastąpiło utlenienie tryptofanu białek błonowych oraz resztek cysteiny, upłynienie dwuwarstwowej błony lipidowej oraz peroksydacja lipidów. Znacznie wzrastała hemoliza „jasna”, wraz ze wzrostem współczynnika pH od 6,8 do 8,5 oraz po uszkodzeniach błon komórkowych alkoholami lub w obecności ditiotreitolu, który według niektórych autorów redukuje grupy tiolowe utlenowane w procesie fotosensytywizacji. Wnioski. Lipidowa peroksydacja błony, grupy tiolowe błonowych białek oraz wewnątrzkomórkowa oksydacja glutationu nie biorą udziału w hemolizie spowodowanej czerwonym światłem. Błonowe białka pasma 3 odgrywają ważną rolę w fotostabilizacji krwinek czerwonych.

Słowa kluczowe:
farby fotosensytyzujące, fotohemoliza, toksyczność fotodynamiczna

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Drobnoustroje gram-ujemne izolowane od chorych leczonych w Klinice Rehabilitacji Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej w Bydgoszczy

Eugenia Gospodarek, Beata Ulatowska, Ewa Kruszyńska, Jan Talar, Małgorzata Łukowicz

Eugenia Gospodarek, Beata Ulatowska, Ewa Kruszyńska, Jan Talar, Małgorzata Łukowicz – The gram-negative microorganisms isolated from patients treated at the department and clinic of rehabilitation at the Rydygier Medical University of Bydgoszcz. Fizjoterapia Polska 2002; 2(3); 209-215

Streszczenie
Wstęp. Celem badań była ocena występowania Gram-ujemnych bakterii izolowanych od chorych leczonych w Katedrze i Klinice Rehabilitacji SPSK AM w Bydgoszczy. Materiały i metody. Materiał do badań stanowiły 533 próby kliniczne pochodzące od pacjentów hospitalizowanych w latach 2000-2001. Badania obejmowały 366 szczepów drobnoustrojów Gram-ujemnych izolowanych z materiałów klinicznych. Identyfikację bakterii prowadzono w oparciu o ich cechy morfologiczne. Gatunki identyfikowano wykorzystując testy ID32E i ID32GN (bioMérieux). Antybiotykowrażliwość analizowanych szczepów oznaczano metodą krążkowo-dyfuzyjną. Wyniki. Ogółem izolowano 366 szczepów: 101 (27,6%) w 2000 roku, 265 (72,4%) w 2001 roku. Pałeczki rodziny Enterobacteriaceae stanowiły 65,0%, pałeczki niefermentujące – 27,9%, Neisseria sp. – 4,1%, Haemophilius sp. – 1,6%, a Moraxella catarrhalis – 1,4%. Najczęściej wyosobniono Proteus sp. (25,4%), Escherichia coli (23,8%), Pseudomonas sp. (17,2%), Acinetobacter sp. (13,1%), Klebsiella sp. (7,4%), Serratia sp. (3,8%). Wszystkie pałeczki Enterobacteriaceae były wrażliwe na imipenem. W 2000 roku na cefepim były wrażliwe w 91,1%, a w 2001 roku – w 81,7%. Odsetek szczepów wrażliwych na norfloksacynę wynosił w 2000 roku 73,2%, na cyprofloksacynę 69,5%. W 2001 roku odsetek szczepów wrażliwych na oba fluorochinolony wyniósł około 50%. Wśród pałeczek niefermentujacych w analizowanych latach na imipenem było wrażliwych 95,7% i 85,5% szczepów, na netilmicynę – 65,2% i 62,7%, a na cefepim – 22,2% i 59,1%. Izolowano 38 (10,4%) szczepów wytwarzających ESBL. Enzymy te wykazano najczęściej u szczepów K. pneumoniae (31,6%). U 10 (2,7%) szczepów stwierdzono wytwarzanie b-laktamaz AmpC. Wnioski. Spośród Gram-ujemnych bakterii najczęściej izolowano pałeczki Enterobacteriaceae, z których dominowały szczepy Proteus sp. i E. coli.

Słowa kluczowe:
zakażenia szpitalne, oporność na antybiotyki, pałeczki niefermentujące

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ ciągłej fali ultradźwiękowej o wysokiej częstotliwości na płynność błony komórkowej erytrocytów człowieka

Iwona Pyszczek, Małgorzata Łukowicz, Marta Cychner, Jolanta Kujawa, Jan Talar

Iwona Pyszczek, Małgorzata Łukowicz, Marta Cychner, Jolanta Kujawa, Jan Talar – The impact of high-frequency continuous-wave ultrasound on the fluidity of human erythrocyte membranes. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 175-179

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było zbadanie wpływu ciągłej fali ultradźwiękowej wysokiej częstotliwości (1MHz) na płynność dwuwarstwy lipidowej błon erytrocytów ludzkich. Materiał i metody. Zawiesiny krwinek czerwonych pozyskiwanych z krwi zdrowych dawców w zbuforowanej soli fizjologicznej (Ht 10%, pH 7.4, objętość próbek 2 ml) nadźwiękawiano w temperaturze 37°C przez 10 min ciągłą falą ultradźwiękową o częstotliwości 1MHz i natężeniach z zakresu 0,2-1,0 W/cm2. Płynność błon erytrocytarnych oznaczano metodą spektrofluorymetryczną. Wyniki. W wyniku przeprowadzonych badań zaobserwowano niewielkie zmniejszenie się płynności dwuwarstwy lipidowej błon erytrocytów (tj. usztywnienie błon w obszarze znakowanym) poddanych nadźwiękowieniu falą o natężeniu > 0,7 W/cm2. Wnioski. Uzyskane wyniki wskazują na istnienie biomodulacyjnego efektu ciągłej fali ultradźwiękowej o wysokiej częstotliwości na erytrocyty człowieka, zwłaszcza na poziomie ich błony komórkowej.

Słowa kluczowe:
ultradźwięki, erytrocyty człowieka, płynność dwuwarstwy lipidowej

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Badania nad mechanizmami przekrwienia czynnościowego w nerwach rdzeniowych

Jacek Przybylski, Artur Stolarczyk, Łukasz Sawionek, Klaudiusz Papierski, Małgorzata Łukowicz

Jacek Przybylski, Artur Stolarczyk, Łukasz Sawionek, Klaudiusz Papierski, Małgorzata Łukowicz – The mechanisms of functional hyperemia in spinal nerves. Fizjoterapia Polska 2003; 3(2); 164-174

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było zbadanie wpływu pobudzenia receptorów ciepła i nocyceptorów powierzchni podeszwowej stopy na wielkość przepływu w nerwie kulszowym u szczura i u królika. Ponadto podjęto próbę zbadania zjawiska przekrwienia reaktywnego w nerwie kulszowym u obu tych gatunków z doświadczalnie wywołaną cukrzycą oraz u szczurów z genetycznie uwarunkowanym nadciśnieniem tętniczym (SHR). Materiał i metody. Doświadczenia wykonano na 180 samcach szczurów wsobnego szczepu oraz na 20 samcach szczurów z genetycznie uwarunkowanym nadciśnieniem tętniczym (SHR) szczepu Okamoto-Aoki oraz na 28 królikach. Szczury znieczulano wodzianem chloralu w dawce 32 mg/kg, podawanym dootrzewnowo, króliki znieczulano poprzez domięśniowe podanie ketaminy (20 mg/kg) i xylazyny 5 mg/kg. W trakcie doświadczenia kontrolowano temperaturę zwierząt. Do pomiaru przepływu w nerwie kulszowym użyto przepływomierza ALF 21. Wyniki. Wzrost temperatury termody do 70°C nie powodował istotnych statystycznie zmian ani w wielkości przepływu krwi w nerwie kulszowym, ani wielkości oporu naczyniowego tego nerwu. Przekroczenie temperatury 70°C powodowało znamienny spadek oporu naczyniowego nerwu kulszowego, któremu towarzyszył istotny wzrost przepływu krwi w tym obszarze naczyniowym. Dalszy wzrost temperatury termody nie powodował nasilenia zmian powyższych parametrów. Zależność pomiędzy wielkością bodźca termicznego a reakcją naczyń nerwu kulszowego nie różniła się zarówno u szczurów, jak i u królików. Zastosowanie bodźca bólowego na podeszwową powierzchnię stopy powodowało znamienny wzrost przepływu w ipsilateralnym nerwie kulszowym. Powyższa reakcja naczyniowa znikała po zablokowaniu kanałów KATP, jak również syntazy tlenku azotu. Zjawisko przekrwienia czynnościowego w nerwie kulszowym w odpowiedzi na bodziec bólowy nie występowało u zwierząt z doświadczalnie wywołaną cukrzycą i u szczurów z genetycznie uwarunkowanym nadciśnieniem tętniczym. Wnioski. 1. Wzrost aktywności bioelektrycznej nerwów rdzeniowych powoduje wystąpienie przekrwienia czynnościowego. 2. Przekrwienie czynnościowe w nerwach rdzeniowych jest związane z pobudzeniem cienkich włókien grupy C. 3. Zanik przekrwienia czynnościowego w odpowiedzi na bodziec bólowy jest czułym markerem neuropatii. 4. Czynnikiem odpowiedzialnym za wystąpienie przekrwienia czynnościowego jest otwarcie potasowych kanałow ATP-zależnych.

Słowa kluczowe:
przekrwienie czynnościowe, nerwy rdzeniowe, receptory bólu

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Metoda własna analizy zdjęcia termowizyjnego jako uzupełnienie diagnostyki i obiektywizacji oceny skuteczności leczenia zespołu bólowego stawu kolanowego

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Kamila Gworys, Mirosław Janiszewski, Małgorzata Łukowicz

Jolanta Kujawa, Jarosław Oborzyński, Kamila Gworys, Mirosław Janiszewski, Małgorzata Łukowicz – An original method for analyzing thermo-images as an objective supplement to diagnosis outcome evaluation in knee pain syndrome. Fizjoterapia Polska 2003; 3(4); 375-383

Streszczenie

Wstęp. W pracy przedstawiono analizę zdjęć termowizyjnych z obliczeniem temperaturowego wskaźnika kolanowo-kończynowego (TWKK). Dokonano próby określenia jego użyteczności w diagnostyce i ocenie efektywności leczenia zespołu bólowego stawu kolanowego. Materiał i metody. Badaniom termowizyjnym poddano 41 pacjentów z zespołem bólowym stawu kolanowego i grupę kontrolną 30 pacjentów bez bólu w okolicy kolana. W grupie 41 pacjentów stwierdzono zespół bólowy 67 stawów kolanowych. Nasilenie dysfunkcji stawu kolanowego oceniano w skali punktowej od 0 do 30 punktów, zgodnie z opracowaną kartą badań. Wyniki. W grupie kontrolnej wskaźnik kolanowo-kończynowy przyjmował wartości od (1,4°C) do (-0,2°C). W oparciu o analizę statystyczną stwierdzono, iż wartości TWKK od (1,31°C) do (-0,05°C) można uznać za normę dla 90% populacji. W grupie badanej TWKK przyjmował wartości od (-0,5°C) do (+1,8°C). Wartości TWKK w grupie badanej i kontrolnej różniły się istotnie statystycznie. Analiza statystyczna wykazała również korelację pomiędzy nasileniem dysfunkcji a wartością TWKK. W grupie badanej stwierdzono zmniejszenie wartości wskaźnika po leczeniu. Wnioski. Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono wysoką swoistość i czułość TWKK w zespole bólowym stawu kolanowego. Można uznać, iż zastosowanie badania termowizyjnego z obliczeniem temperaturowego wskaźnika kolanowo-kończynowego jest wartościowym uzupełnieniem obiektywizującym ocenę skuteczności leczenia zespołu bólowego stawu kolanowego.

Słowa kluczowe:
termowizja, zespół bólowy stawu kolanowego, fizjoterapia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Leczenie ran odleżynowych u chorych po urazach pnia mózgu, w warunkach oddziału rehabilitacyjnego

Maria Czternastek, Jarosław Markowicz, Andrzej Podhrebelny, Edward Szymkowiak, Małgorzata Łukowicz

Maria Czternastek, Jarosław Markowicz, Andrzej Podhrebelny, Edward Szymkowiak, Małgorzata Łukowicz – The treatment ofdecubitus ulcers in patients with brainstem injuries hospitalized in a rehabilitation departament. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 40-46

Streszczenie

Wstęp. Pacjenci nieprzytomni, chorzy po urazach czaszkowo-mózgowych, para i tetraplegicy wykazują wysokie ryzyko powstawania odleżyn. Nawet niewielkie owrzodzenie odleżynowe może pogarszać stan chorego i wymaga rzetelnego leczenia zachowawczego, a niekiedy leczenia operacyjnego. W niniejszym artykule autorzy przedstawiają sposoby leczenia ran odleżynowych u chorych po urazach pnia mózgu, leczonych w oddziale rehabilitacji. Materiał i metody. Przedstawiono 12 chorych po urazach pnia mózgu, u których, wskutek zaniedbania pielęgnacyjnego, doszło do powstania odleżyn. Leczenie przygotowawcze rozpoczęto w momencie, gdy chorzy byli w stanie wegetatywnym, z chwilą gdy minął okres zagrożenia życia przystępowano do zabiegu operacyjnego. W zależności od umiejscowienia i rozległości rany zastosowano różne sposoby operacyjne. W większości przypadków (85%) zastosowano do wypełnienia ubytków powstałych po wycięciu odleżyn płaty skórno-mięśniowe, które spowodowały dobre ukrwienie niedotlenionych tkanek, dobrą amortyzację miejsc narażonych na ucisk oraz szybkie gojenie. Wyniki. W wyniku zastosowanego leczenia chirurgicznego uzyskano w miarę szybkie (ok. 21 dni) i niepowikłane gojenie się ran operacyjnych u 11 chorych. U jednego chorego z mnogimi odleżynami okres leczenia znacznie się wydłużył wskutek powikłań i trwał ok. 10 tygodni. Wnioski. Działanie interdyscyplinarne zespołu leczącego spowodowało dobre przygotowanie chorych do zabiegu operacyjnego. Zastosowane leczenie chirurgiczne dało zagojenie wszystkich ran odleżynowych. Znajomość zarówno profilaktyki, jak również podstawowych zasad i możliwości wynikających z leczenia (zachowawczego i operacyjnego) odleżyn nie powinna być obca specjaliście rehabilitacji i fizjoterapii.

Słowa kluczowe:
odleżyny, porażenie, śpiączka, chirurgia plastyczna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Neurogeniczne i metaboliczne sterowanie przepływu krwi w nerwach kręgosłupowych

Jacek Przybylski, Artur Stolarczyk, Łukasz Sawionek, Jacek J. Klawe, Małgorzata Łukowicz, Gunther Hildelbrandt

Jacek Przybylski, Artur Stolarczyk, Łukasz Sawionek, Jacek J. Klawe, Małgorzata Łukowicz, Gunther Hildelbrandt – The neurogenic and metabolic regulation of blood flow in spinal nerves. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 1-7

Streszczenie

Wstęp. Funkcjonowanie nerwów obwodowych jest zależne między innymi od nieprzerwanego ukrwienia, jednak mechanizmy sterujące przepływem krwi przez naczynia dostarczające krew do nerwów obwodowych są mało znane. Celem naszych badań była ocena wpływu pobudzenia chemoreceptorów tętniczych i ośrodkowych oraz odciążenia baroceptorów na przepływ krwi w nerwie kulszowym. Ponadto oceniano rolę niedotlenienia oraz hiperkapnii jako miejscowych czynników metabolicznych zaangażowanych w regulacji przepływu krwi w nerwie kulszowym szczura. Materiał i metody. Badaniami objęto 55 szczurów, samców szczepu Wistar o masie ciała od 300 g do 350 g. Przepływ krwi w nerwie kulszowym określano za pomocą urządzenia laser Doppler flowmeter u znieczulonych szczurów, przy różnych poziomach ciśnienia tętniczego oraz podczas hiperkapnii i niedotlenienia. Wyniki. Stwierdzono, że naczynia krwionośne nerwu kulszowego nie posiadają cech samoregulacji. Pobudzenie chemoreceptorów tętniczych i ośrodkowych nie powodowało żadnych znaczących zmian pod względem oporu naczyniowego w nerwie kulszowym. Na skutek sympatektomii farmakologicznej opór ten zanikał, natomiast bez efektu pozostała blokada alfa-adrenergiczna. Wnioski. Uzyskane przez nas wyniki wskazują na to, że ani PaO2, ani PaCO2 nie wywołują oporu w naczyniach nerwowych w nerwie kulszowym.

Słowa kluczowe:
nerw kulszowy, hyperkapnia, niedotlenienie, samoregulacja, szczur
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2