mobilizacja

Porównanie skuteczności ćwiczeń mobilizacyjnych vs. stabilizacyjnych w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy w leczeniu bólu obręczy miednicznej

Nithyadarshini Nadar, Suriya Nedunchezhiyan, Kamalakannan M, Hariharan J, Snigdha Josyula, Priyanga Seemathan, Rajashri R

Nithyadarshini Nadar et al. – Comparative efficacy of mobilization vs. stabilization exercises combined with TENS therapy and pelvic floor muscle training in managing pelvic girdle pain – Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 238-241

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DHXNY

Streszczenie

Wprowadzenie. Ból obręczy miednicznej (PGP) jest powszechnym i uciążliwym schorzeniem, zwłaszcza w okresie ciąży i po jej zakończeniu, często wymagającym indywidualnie dostosowanych interwencji terapeutycznych. Pomimo różnych dostępnych opcji leczenia, skuteczność porównawcza różnych podejść wieloskładnikowych nie została dostatecznie zbadana. Niniejsze badanie ocenia wpływ ćwiczeń mobilizacyjnych w połączeniu z przezskórną elektryczną stymulacją nerwów (TENS) oraz treningiem mięśni dna miednicy w porównaniu z ćwiczeniami stabilizacyjnymi stosowanymi razem z tymi samymi terapiami wspomagającymi.

Cel. Porównanie skuteczności tych dwóch strategii interwencyjnych w zmniejszaniu bólu, poprawie mobilności funkcjonalnej i stabilności miednicy oraz w podnoszeniu jakości życia u osób z PGP.

Metody. Osiemdziesięciu pacjentów z rozpoznanym PGP losowo przydzielono do dwóch grup. Grupa A wykonywała ćwiczenia mobilizacyjne, korzystała z terapii TENS i treningu mięśni dna miednicy, natomiast grupa B – ćwiczenia stabilizacyjne, również z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy. Sześciotygodniowa interwencja obejmowała codzienne ćwiczenia i pięć sesji terapii TENS tygodniowo. Wskaźniki końcowe obejmowały nasilenie bólu (oceniane za pomocą wizualnej skali analogowej – VAS), mobilność funkcjonalną (wyniki kwestionariusza Pelvic Girdle Questionnaire), stabilność miednicy oraz jakość życia zgłaszaną przez pacjentów.

Wyniki. W grupie A zaobserwowano istotne zmniejszenie bólu (wartości VAS spadły z 4,1 do 2,6, p < 0,001) oraz poprawę mobilności funkcjonalnej (wyniki PGQ z 29,3 do 16,2, p < 0,001) w porównaniu z grupą B. Wskaźniki zgłaszane przez pacjentów, w tym satysfakcja, stabilność i jakość życia, były również istotnie lepsze w grupie A. Mimo że obie grupy odnotowały poprawę, ćwiczenia mobilizacyjne połączone z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy okazały się bardziej skuteczne pod względem ogólnej efektywności.

Wnioski. Ćwiczenia mobilizacyjne w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy zapewniają skuteczniejszą metodę leczenia PGP niż ćwiczenia stabilizacyjne przy zastosowaniu tych samych terapii wspomagających. Takie połączenie gwarantuje lepsze złagodzenie bólu, poprawę mobilności funkcjonalnej oraz wzrost ogólnej jakości życia, co potwierdza zasadność jego stosowania w praktyce klinicznej.

Słowa kluczowe

ból obręczy miednicznej, mięśnie dna miednicy, mobilizacja, stabilizacja, TENS, jakość życia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ mobilizacji stawu promieniowo-łokciowego bliższego na funkcję ręki po złamaniu przedramienia

Marek Woszczak, Katarzyna Syrewicz, Marcel Kotkowski, Marek Kiljański

M. Woszczak, K. Syrewicz, M. Kotkowski, M. Kiljański – Mobilisation of proximal radioulnar joint and functioning of the arm after forearm fracture. FP 2015; 15(1); 58-73

Streszczenie
Cel badania. Celem badania była ocena wpływu mobilizacji stawu promieniowo-łokciowego bliższego na funkcję ręki u leczonych zachowawczo po złamaniu w obrębie przedramienia.
Materiał i metodyka. Badaniem objęto 60 chorych w wieku powyżej 50 lat leczonych z powodu ograniczenia funkcji ręki na skutek złamania kości przedramienia. Pacjentów podzielono losowo na dwie równe grupy: badaną i kontrolną. U wszystkich chorych wykonano serię dziesięciu zabiegów fizjoterapeutycznych, na które składały się: aplikacja pola elektromagnetycznego niskiej częstotliwości oraz naświetlania lampą Sollux z niebieskim filtrem i kinezyterapię w postaci ćwiczeń czynnych wolnych w obrębie stawów: łokciowego, nadgarstkowego i palców. W grupie badanej wykonano dodatkowo mobilizację stawu promieniowo-łokciowego bliższego metodą Kaltenborna-Evjentha.
Wyniki. Analiza przeprowadzonych badań wykazała, że mobilizacja stawu promieniowo-łokciowego przyniosła poprawę stanu klinicznego i funkcjonalnego pacjentów po złamaniu przedramienia.
Wnioski. Osoby u których w programie rehabilitacji zastosowano mobilizację stawu promieniowo-łokciowego bliższego oceniały swoje dolegliwości bólowe jako łagodniejsze, odznaczały się lepszym zakresem ruchu zgięcia grzbietowego, zgięcia dłoniowego, odchylenia dołokciowego i dopromieniowego w stawie nadgarstkowym oraz ruchu supinacji i pronacji w stawie promieniowo-łokciowym. Ponadto terapia z zastosowaniem mobilizacji skutkowała poprawą siły chwytu cylindrycznego.