Tag: Priyanga Seemathan

Skuteczność techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera w poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z zespołem zamrożonego barku (capsulitis adhaesiva stawu ramiennego)

Sundar Rajan M S, Kotteeswaran K, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Delphin Kavya D, Dinesh S, Koteeswari Arumugam

 

Sundar Rajan M S et al. – Effectiveness of Mulligan “MWM” versus Spencer technique on functional ability in subjects with adhesive capsulitis of the shoulder joint –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 54-59

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19F64U

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół zamrożonego barku, znany również jako capsulitis adhaesiva, charakteryzuje się bólem i postępującą utratą czynnego oraz biernego zakresu ruchu w stawie ramiennym, spowodowaną przykurczem torebki stawowej i włóknieniem. Technika Spencera koncentruje się na mobilizacji stawu ramiennego i stawu łopatkowo-żebrowego. Technika Mulligana łączy aktywny ruch z bierną mobilizacją towarzyszącą w celu uzyskania bezbolesnego zakresu ruchu poprzez przywrócenie ograniczonego ślizgu towarzyszącego.
Cel. Ocena skuteczności techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera u pacjentów z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego przy użyciu pomiarów zakresu ruchu (ROM) oraz wskaźnika bólu i niesprawności barku (SPADI).
Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 40 osób spełniających kryteria włączenia i wykluczenia. Przed rozpoczęciem badania dokładnie wyjaśniono procedurę i uzyskano świadomą zgodę. Wartości przed i po interwencji oceniano przy użyciu pomiaru ROM i skali SPADI. Uczestników podzielono na dwie grupy: technika Mulligana „MWM” z ćwiczeniami (n = 20) oraz technika Spencera z ćwiczeniami (n = 20). Obie grupy wykonywały krążenia ramion, wahadłowe rozciąganie, rozciąganie z ręcznikiem, ćwiczenia z kijem, wspinaczkę po ścianie oraz rozciąganie górnej części ciała trzy razy w tygodniu przez sześć tygodni (2 serie po 10 powtórzeń z 10-sekundowym przytrzymaniem).
Wyniki. Dane poddano analizie statystycznej z użyciem testu t dla prób niezależnych. Grupa stosująca technikę Mulligana „MWM” wykazała istotnie większą poprawę (p < 0,01) w zakresie redukcji bólu i poprawy sprawności funkcjonalnej w porównaniu z techniką Spencera, co potwierdzają wyniki ROM i SPADI.
Wnioski. Technika Mulligana „MWM” w połączeniu z ćwiczeniami jest skuteczniejsza niż technika Spencera w zmniejszaniu bólu i poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego.

Słowa kluczowe
capsulitis adhaesiva, zakres ruchu, spadi, technika mulligana „mwm”, technika spencera

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność wzmacniania mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych u rekreacyjnych piłkarzy. Badanie porównawcze

Kaviyarasan P, Sarvan kumar J, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadarshini Babu, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D

Kaviyarasan P et al. – Effectiveness of lower limb antigravity muscle strengthening in recreational footballers. A comparative study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 439-447

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D9BZJ

Streszczenie
Wprowadzenie. Badanie analizuje skuteczność ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych w porównaniu z ćwiczeniami konwencjonalnymi u rekreacyjnych piłkarzy. Zwiększenie wytrzymałości i zwinności ma kluczowe znaczenie dla osiągnięć w piłce nożnej, dlatego istotne jest określenie optymalnych metod treningowych.
Cel badania. Ocena i porównanie wpływu ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych oraz ćwiczeń konwencjonalnych na wytrzymałość i zwinność u rekreacyjnych piłkarzy.
Materiał i metody. W eksperymencie wzięło udział 56 rekreacyjnych piłkarzy wybranych metodą doboru celowego z Uniwersytetu Saveetha. Uczestników losowo podzielono na dwie grupy:
1. Grupa ćwiczeń wzmacniających mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych. Realizowała ukierunkowany trening (wypady z hantlami, odwrotne przysiady nordyckie, przysiady z hantlami, testy zwinności T-drill oraz jednonóżne skoki na skrzynię) przez 5 dni w tygodniu przez 6 tygodni.
2. Grupa ćwiczeń konwencjonalnych. Wykonywała tradycyjne ćwiczenia (przysiady, wypady, wspięcia na palce, wchodzenie na stopień oraz brzuszki) według tego samego harmonogramu.
Obie grupy realizowały 5-minutową rozgrzewkę i schłodzenie. Jako miary wyników zastosowano test 30-sekundowego skakania na wytrzymałość oraz test zwinności T, które oceniano po zakończeniu interwencji.
Wyniki. Średni wynik wytrzymałościowy po zakończeniu interwencji w grupie konwencjonalnej wyniósł 38,71, podczas gdy grupa wzmacniająca mięśnie przeciwgrawitacyjne osiągnęła wynik 42,68. W zakresie zwinności grupa konwencjonalna uzyskała wynik 11,8282, a grupa przeciwgrawitacyjna 10,64957. Obie interwencje przyniosły istotną poprawę (p < 0,0001).
Wnioski. Obie metody treningowe pozytywnie wpłynęły na wytrzymałość i zwinność, przy czym grupa ćwicząca mięśnie przeciwgrawitacyjne kończyn dolnych osiągnęła lepsze rezultaty. Sugeruje to, że połączenie obu metod treningowych może zoptymalizować wyniki rekreacyjnych piłkarzy.

Słowa kluczowe
wzmacnianie mięśni przeciwgrawitacyjnych kończyn dolnych, wytrzymałość, ćwiczenia konwencjonalne, zwinność

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wspomaganie regeneracji: Wpływ ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego na ból dolnego odcinka kręgosłupa – analiza porównawcza z konwencjonalnymi terapiami

Revanth M, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyadharshini V, Dinesh S, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

 

Revanth M et al. – Enhancing recovery: the impact of foam roller-assisted stabilization exercises on low back pain — a comparative analysis with conventional therapies –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 369-375

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DLGP0

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból dolnego odcinka kręgosłupa (LBP) jest jednym z najczęściej występujących schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego na świecie, często prowadzącym do znacznej niepełnosprawności i obniżenia jakości życia. Jako główna przyczyna utraconych lat życia z niepełnosprawnością na świecie, obciążenie związane z LBP stale rośnie wraz ze starzejącą się i powiększającą populacją. Regularna aktywność fizyczna odgrywa kluczową rolę w łagodzeniu LBP poprzez wzmacnianie mięśni kręgosłupa, poprawę elastyczności oraz optymalizację postawy. Terapia interferencyjna (IFT), czyli przezskórna elektrostymulacja wykorzystująca prądy średniej częstotliwości, jest dobrze ugruntowaną metodą leczenia schorzeń mięśniowo-szkieletowych. Niniejsze badanie ocenia skuteczność ćwiczeń stabilizacyjnych z użyciem wałka piankowego w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych u osób z LBP.
Metody. Łącznie 82 uczestników spełniających kryteria włączenia i wyłączenia zostało losowo przydzielonych do dwóch grup: grupy ćwiczeń stabilizacyjnych (n = 41) oraz grupy ćwiczeń konwencjonalnych (n = 41). Obie grupy otrzymywały IFT w połączeniu z przypisanym protokołem ćwiczeń. Każda sesja interwencyjna trwała 30 minut i była realizowana pięć razy w tygodniu przez trzy tygodnie.
Wyniki. Oceny po interwencji, przeprowadzone przy użyciu zmodyfikowanego wskaźnika niepełnosprawności Oswestry (MODQ), wykazały średni wynik 18,8 w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych w porównaniu do 22,93 w grupie ćwiczeń konwencjonalnych, przy statystycznie istotnej wartości p < 0,0001. Wyniki te wskazują na większą redukcję bólu i niepełnosprawności w grupie ćwiczeń stabilizacyjnych.
Wnioski. Ćwiczenia stabilizacyjne z wykorzystaniem wałka piankowego zapewniają większe korzyści terapeutyczne dla osób z LBP w porównaniu do ćwiczeń konwencjonalnych. Wałek piankowy wprowadza niestabilne podłoże, co stanowi dodatkowe wyzwanie dla uczestników i sprzyja większej aktywacji mięśni głębokich oraz poprawie kontroli postawy.
Słowa kluczowe
wałek piankowy, ból dolnego odcinka kręgosłupa, ćwiczenia stabilizacyjne, terapia interferencyjna (IFT), zmodyfikowany wskaźnik niepełnosprawności Oswestry (MODQ)
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie rozwoju napięcia mięśniowego u różnych wcześniaków w momencie urodzenia i w skorygowanym wieku ciążowym z noworodkami urodzonymi o czasie – badanie kohortowe w jednym ośrodku

Priyanga Seemathan, Rajeswari Muthusamy, Siva Kumar. R, Rabindran Chandran

Priyanga Seemathan, Rajeswari Muthusamy, Siva Kumar. R, Rabindran Chandran – Comparison of muscle tone development in various preterm infants at birth and term corrected gestational age versus term infants – a single-center cohort study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 327-334

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DYDBW

Streszczenie
Wprowadzenie. U wcześniaków (PTI) często obserwuje się obniżone napięcie mięśniowe w wyniku hipotomii związanej z dojrzewaniem. Ponieważ środowisko wewnątrzmaciczne i zewnątrzmaciczne różni się, dojrzewanie napięcia mięśniowego w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego (CGA) również może przebiegać odmiennie. Celem tego badania jest porównanie rozwoju napięcia mięśniowego u skrajnych wcześniaków (extreme PTI), bardzo wczesnych wcześniaków (very PTI) oraz umiarkowanych do późnych wcześniaków (moderate to late PTI) w momencie urodzenia, a także zestawienie wyników wcześniaków w różnych grupach wiekowych z noworodkami urodzonymi o czasie (FTI) w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego.
Metody. Badanie obserwacyjne przeprowadzono wśród 132 noworodków spełniających określone kryteria, po uzyskaniu świadomej zgody. Napięcie mięśniowe wcześniaków w różnych grupach wiekowych oceniano za pomocą kąta Amiela-Tisona (ATA) w momencie urodzenia. Ponowna ocena napięcia mięśniowego odbyła się w 40. tygodniu skorygowanego wieku ciążowego. Napięcie mięśniowe noworodków urodzonych o czasie również oceniono przy użyciu ATA w chwili narodzin.
Wyniki. Analiza ANOVA i analiza post hoc trzech grup wykazały istotne różnice w napięciu mięśniowym między skrajnymi wcześniakami, bardzo wczesnymi wcześniakami i umiarkowanymi wcześniakami w momencie urodzenia dla wszystkich kątów (p < 0,05). Analiza ANOVA dla trzech grup wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie wykazała istotne różnice między grupami (p < 0,05), z wyjątkiem kąta zgięcia grzbietowego między umiarkowanymi wcześniakami a noworodkami urodzonymi o czasie w 40. tygodniu skorygowanego wieku.
Wnioski. Znaczące różnice w napięciu mięśniowym między wcześniakami w różnych grupach wiekowych w chwili urodzenia oraz między wcześniakami a noworodkami urodzonymi o czasie w 40. tygodniu CGA podkreślają konieczność odpowiedniego adresowania odchyleń napięciowych w zależności od wieku ciążowego w celu optymalizacji rozwoju motorycznego.
Słowa kluczowe
kąt Amiela-Tisona, hipotonia związana z dojrzewaniem, napięcie mięśniowe, wcześniaki
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie skuteczności ćwiczeń mobilizacyjnych vs. stabilizacyjnych w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy w leczeniu bólu obręczy miednicznej

Nithyadarshini Nadar, Suriya Nedunchezhiyan, Kamalakannan M, Hariharan J, Snigdha Josyula, Priyanga Seemathan, Rajashri R

Nithyadarshini Nadar et al. – Comparative efficacy of mobilization vs. stabilization exercises combined with TENS therapy and pelvic floor muscle training in managing pelvic girdle pain –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 238-241

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DHXNY

Streszczenie
Wprowadzenie. Ból obręczy miednicznej (PGP) jest powszechnym i uciążliwym schorzeniem, zwłaszcza w okresie ciąży i po jej zakończeniu, często wymagającym indywidualnie dostosowanych interwencji terapeutycznych. Pomimo różnych dostępnych opcji leczenia, skuteczność porównawcza różnych podejść wieloskładnikowych nie została dostatecznie zbadana. Niniejsze badanie ocenia wpływ ćwiczeń mobilizacyjnych w połączeniu z przezskórną elektryczną stymulacją nerwów (TENS) oraz treningiem mięśni dna miednicy w porównaniu z ćwiczeniami stabilizacyjnymi stosowanymi razem z tymi samymi terapiami wspomagającymi.
Cel. Porównanie skuteczności tych dwóch strategii interwencyjnych w zmniejszaniu bólu, poprawie mobilności funkcjonalnej i stabilności miednicy oraz w podnoszeniu jakości życia u osób z PGP.
Metody. Osiemdziesięciu pacjentów z rozpoznanym PGP losowo przydzielono do dwóch grup. Grupa A wykonywała ćwiczenia mobilizacyjne, korzystała z terapii TENS i treningu mięśni dna miednicy, natomiast grupa B – ćwiczenia stabilizacyjne, również z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy. Sześciotygodniowa interwencja obejmowała codzienne ćwiczenia i pięć sesji terapii TENS tygodniowo. Wskaźniki końcowe obejmowały nasilenie bólu (oceniane za pomocą wizualnej skali analogowej – VAS), mobilność funkcjonalną (wyniki kwestionariusza Pelvic Girdle Questionnaire), stabilność miednicy oraz jakość życia zgłaszaną przez pacjentów.
Wyniki. W grupie A zaobserwowano istotne zmniejszenie bólu (wartości VAS spadły z 4,1 do 2,6, p < 0,001) oraz poprawę mobilności funkcjonalnej (wyniki PGQ z 29,3 do 16,2, p < 0,001) w porównaniu z grupą B. Wskaźniki zgłaszane przez pacjentów, w tym satysfakcja, stabilność i jakość życia, były również istotnie lepsze w grupie A. Mimo że obie grupy odnotowały poprawę, ćwiczenia mobilizacyjne połączone z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy okazały się bardziej skuteczne pod względem ogólnej efektywności.
Wnioski. Ćwiczenia mobilizacyjne w połączeniu z terapią TENS i treningiem mięśni dna miednicy zapewniają skuteczniejszą metodę leczenia PGP niż ćwiczenia stabilizacyjne przy zastosowaniu tych samych terapii wspomagających. Takie połączenie gwarantuje lepsze złagodzenie bólu, poprawę mobilności funkcjonalnej oraz wzrost ogólnej jakości życia, co potwierdza zasadność jego stosowania w praktyce klinicznej.
Słowa kluczowe
ból obręczy miednicznej, mięśnie dna miednicy, mobilizacja, stabilizacja, TENS, jakość życia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza związku między kątem pennacji mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka a siłą chwytu. Badanie przekrojowe

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Josyula Snigdha, Praveenkumar R, Priyanga Seemathan

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Josyula Snigdha, Praveenkumar R, Priyanga Seemathan – Examining the relationship between extensor carpi radialis brevis pennation angle and grip strength. A cross-sectional study –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 217-221

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007D2P2D

Streszczenie
Wprowadzenie. Niniejsze badanie przekrojowe miało na celu zbadanie zależności między kątem pennacji mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka (ECRB PA) a siłą chwytu. Dodatkowo przeanalizowano możliwe różnice między płciami w wartościach ECRB PA oraz jego związku z siłą chwytu.
Metody. W badaniu wzięło udział 155 zdrowych uczestników. Do pomiaru kąta pennacji ECRB wykorzystano obrazowanie ultrasonograficzne, a siłę chwytu oceniano za pomocą dynamometru Jamar. Przeprowadzono analizę statystyczną w celu określenia korelacji między ECRB PA a siłą chwytu.
Wyniki. Kąt pennacji ECRB i grubość wspólnego ścięgna prostowników (CET) wykazywały istotną korelację z siłą chwytu, ujawniając specyficzne różnice między płciami. U mężczyzn ECRB PA wykazywał umiarkowaną dodatnią korelację z siłą chwytu (r = 0.474), a grubość CET silną korelację (r = 0.714), co sugeruje, że oba czynniki wpływają na siłę chwytu. U kobiet ECRB PA wykazywał umiarkowaną korelację z siłą chwytu (r = 0.585), natomiast grubość CET miała słabą odwrotną korelację (r = –0.136). Wyniki te wskazują, że grubość CET może pośrednio odzwierciedlać fizjologiczny przekrój poprzeczny (PCSA) i wpływać na siłę chwytu u mężczyzn, podczas gdy u kobiet większą rolę odgrywa ECRB PA.
Wnioski. Badanie przekrojowe dostarcza dowodów na istnienie korelacji między kątem pennacji ECRB a siłą chwytu u osób zdrowych. Wyniki sugerują, że osoby z większym kątem pennacji ECRB mogą charakteryzować się zmniejszoną siłą chwytu. Ponadto zaobserwowane różnice między płciami w wartościach ECRB PA mogą częściowo wyjaśniać różnice w sile chwytu między mężczyznami i kobietami. Dalsze badania są konieczne, aby zweryfikować te wyniki w populacjach klinicznych z patologiami nadgarstka i ręki.
Słowa kluczowe
ECRB, kąt pennacji, siła chwytu, obrazowanie ultrasonograficzne, dynamometr jamar
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Dokładność diagnostyczna i przydatność kliniczna testu podnoszenia piłki lekarskiej (MBLT) w identyfikacji zaangażowania mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka (ECRB) w bocznym zapaleniu nadkłykcia

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

 

Vivek K, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R – Diagnostic accuracy and clinical utility of the medicine ball lift test (MBLT) for identifying extensor carpi radialis brevis (ECRB) involvement in lateral epicondylitis –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 192-197

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DM6NP

Streszczenie
Wprowadzenie. Boczne zapalenie nadkłykcia, potocznie nazywane łokciem tenisisty, jest jednym z najczęstszych schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego, wywołanym tendinopatią wspólnego ścięgna prostowników, głównie mięśnia prostownika promieniowego krótkiego nadgarstka (ECRB). Chociaż różne testy, takie jak test Cozena, Milla i Maudsleya, są często stosowane, żaden z nich nie umożliwia identyfikacji ECRB, który jest głównym mięśniem zaangażowanym w łokieć tenisisty. Niniejsze badanie dokładności diagnostycznej ocenia nowo opracowany test podnoszenia piłki lekarskiej, który jest ukierunkowany na ECRB, oraz jego powiązania z tradycyjnymi testami diagnostycznymi i ultrasonografią mięśniowo-szkieletową. Celem jest walidacja testu MBLT poprzez pomiar jego czułości, swoistości oraz zdolności do izolacji zaangażowania ECRB w bocznym zapaleniu nadkłykcia.
Metody. Prospektywna walidacja wyników przeprowadzona na 110 pacjentach z rozpoznaniem łokcia tenisisty. U wszystkich uczestników wykonano test MBLT, uzupełniony testem Cozena, Milla i Maudsleya oraz analizą ultrasonograficzną struktur mięśniowo-szkieletowych, obejmującą pomiar grubości ścięgna, echotekstury i innych cech patologicznych. Oceniono czułość, swoistość i korelację z wynikami ultrasonografii.
Wyniki. AUC dla różnych testów wykazywało dużą zmienność. Test Cozena osiągnął AUC 0,495 (p = 0,948), z czułością 78,9% i swoistością 80,0%. Test Maudsleya wykazał AUC 0,562 (p = 0,460), z czułością 91,6% i swoistością 80,0%. Pomiar grubości ścięgna ECRB przy użyciu ultrasonografii uzyskał AUC 0,739 (p = 0,001), z czułością 87,4% i swoistością 46,7%. Dla kontrastu inne parametry, takie jak echogeniczność (AUC = 0,360, p = 0,054) i obecność płynu (AUC = 0,486, p = 0,863), wykazywały słabszą korelację z rozpoznaniem łokcia tenisisty.
Wnioski. Test podnoszenia piłki lekarskiej wykazuje obiecujące wyniki w diagnostyce bocznego zapalenia nadkłykcia z ukierunkowaniem na zaangażowanie ECRB. Silna korelacja z wynikami ultrasonografii potwierdza, że test MBLT może stanowić przydatne uzupełnienie ultrasonografii mięśniowo-szkieletowej w diagnostyce łokcia tenisisty.
Słowa kluczowe
boczne zapalenie nadkłykcia, test Maudsleya, test podnoszenia piłki lekarskiej, test Milla, MBLT
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ treningu funkcji łopatki w porównaniu z treningiem plyometrycznym na ból i poprawę funkcji u studentów z bólem szyi i barku – randomizowane badanie kontrolowane

Hajira Husna, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

Hajira Husna, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R
– Effects of scapular function training versus plyometric training on pain and functional improvement in students with neck and shoulder pain – randomized controlled trial –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 108-113

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DOV14

Streszczenie
Wstęp. Ból szyi i barku jest powszechnym problemem wśród studentów, często wynikającym z długotrwałego utrzymywania nieprawidłowej postawy, obciążeń akademickich oraz nieodpowiednich warunków ergonomicznych. Wdrożenie skutecznych strategii interwencyjnych jest kluczowe dla zarządzania tym problemem.
Cel. Celem badania było porównanie skuteczności treningu funkcji łopatki i treningu plyometrycznego w redukcji bólu oraz poprawie funkcji u studentów doświadczających bólu szyi i barku.
Materiał i metody. W badaniu losowo wybrano 60 osób, które zgłosiły ból szyi i barku. Uczestnicy, w wieku 18–25 lat, obu płci, zostali zakwalifikowani na podstawie potwierdzonych dolegliwości bólowych. Kryteria wykluczenia obejmowały historię poważnych urazów szyi lub barku, takich jak przepuklina dysku szyjnego czy uraz typu „whiplash”, a także brak współpracy ze strony uczestnika. Łącznie 30 osób podzielono na dwie równe grupy: grupa A (trening funkcji łopatki) oraz grupa B (trening plyometryczny). Wyniki dotyczące bólu i niepełnosprawności oceniano za pomocą kwestionariusza Northwick Park (NPQ), wskaźnika bólu i niepełnosprawności barku (SPADI) oraz numerycznej skali oceny bólu (NPRS). Interwencja obejmowała czterotygodniowy program ćwiczeń, składający się z trzech serii na sesję, 10 powtórzeń na serię, 20 minut treningu na sesję oraz pięciu sesji tygodniowo.
Wyniki. Średnia wartość NPRS po zakończeniu terapii w grupie A wyniosła 4,2, natomiast w grupie B – 4,5. Średnia wartość NPQ po leczeniu dla grupy A wyniosła 59,6, w porównaniu do 58,9 w grupie B. Średnia wartość SPADI po terapii w grupie A wyniosła 60,24, natomiast w grupie B była nieco niższa. Wyniki wskazują, że trening funkcji łopatki skutecznie zmniejsza ból i poprawia funkcję u osób z bólem szyi i barku.
Wnioski. Badanie wykazało, że trening funkcji łopatki jest bardziej skuteczny niż trening plyometryczny w redukcji bólu oraz poprawie funkcji u studentów doświadczających bólu szyi i barku.
Słowa kluczowe
ból szyi, trening plyometryczny, trening funkcji łopatki, ból barku
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Eksploracja długoterminowego wpływu interwencji PNF na zapalenie rozcięgna podeszwowego z ograniczoną dorsyflexją z wykorzystaniem wizualnej skali analogowej i miary zdolności stopy i kostki

Koteeswari Arumugam, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R

Koteeswari Arumugam, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Praveenkumar R – Exploring the long-term impact of PNF interventions on plantar fascitis with restricted dorsiflexion using visual analogue scale and foot and ankle ability measure –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(5); 322-327

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020CRL9V

Streszczenie Wprowadzenie. Zapalenie rozcięgna podeszwowego to stan zapalny rozcięgna podeszwowego, dotykający zarówno osoby aktywne, jak i prowadzone siedzący tryb życia. Ograniczona dorsyflexja zwiększa napięcie, nasilając objawy. Diagnostyka obejmuje test Windlass, a PNF wydaje się obiecującą metodą leczenia, chociaż długoterminowe efekty wymagają dalszych badań. Cel badania. Celem tego prospektywnego badania podłużnego było zbadanie długoterminowej skuteczności i strategii utrzymania efektów po zastosowaniu technik proprioceptywnego torowania nerwowo-mięśniowego (PNF) u osób z zapaleniem rozcięgna podeszwowego i ograniczoną dorsyflexją, które są jednym z problemów dotykających społeczeństwo. Główne cele obejmowały ilościowe porównanie poziomu bólu, mobilności funkcjonalnej oraz przestrzegania przez pacjentów zaleconych strategii w długim okresie. Materiały i metody. Do badania włączono kohortę 120 uczestników z zapaleniem rozcięgna podeszwowego i ograniczoną dorsyflexją, którzy wcześniej zostali poddani interwencjom PNF. Oceny kontrolne przeprowadzano co trzy miesiące w okresie jednego roku. Poziom bólu mierzono za pomocą wizualnej skali analogowej (VAS), mobilność funkcjonalną oceniano za pomocą miary zdolności stopy i kostki (FAAM), a wyniki zgłaszane przez pacjentów były rejestrowane. Jakościowe spostrzeżenia dotyczące strategii utrzymania efektów uzyskano na podstawie dogłębnych wywiadów, obejmujących takie aspekty jak programy ćwiczeń domowych, modyfikacje stylu życia i przestrzeganie zaleceń. Wyniki. Analiza statystyczna wykazała istotną statystycznie (p < 0,05) redukcję poziomu bólu oraz poprawę mobilności funkcjonalnej w badanym okresie. Czynnik nawrotów był niższy niż wyjściowy, zaledwie 15% przypadków nawrotów. Analiza regresji logistycznej zidentyfikowała czynniki przyczyniające się do utrzymania wyników, w tym konsekwentne przestrzeganie zaleconych ćwiczeń domowych (p = 0,021) oraz proaktywne modyfikacje stylu życia (p = 0,035). Wnioski. Badanie wykazało, że techniki PNF skutecznie redukują ból, poprawiają mobilność oraz pozwalają na utrzymanie wyników w przypadku zapalenia rozcięgna podeszwowego z ograniczoną dorsyflexją, podkreślając znaczenie przestrzegania ćwiczeń oraz modyfikacji stylu życia.
Słowa kluczowe ograniczona dorsyflexja, długoterminowe wyniki, zapalenie rozcięgna podeszwowego, rozciąganie PNF metodą przytrzymaj-rozluźnij
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność terapii laserowej w połączeniu z ćwiczeniami koncentrycznymi w redukcji bólu i poprawie funkcji u pacjentów z deformacją Haglunda – z wykorzystaniem oprogramowania PainChek AI oraz skali AOFAS.

Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Andrew Anbarason J P, Tamilselvan R

Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Andrew Anbarason J P, Tamilselvan R – The effectiveness of laser therapy combined with concentric exercises on pain and functional ability in patients with Haglund’s deformity – utilizing PainChek AI software and AOFAS scoring –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(5); 129-135

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020CKU34

Streszczenie Wstęp. Deformacja Haglunda, charakteryzująca się zapaleniem kaletki położonej w tylnej części kości piętowej, stanowi znaczące wyzwanie w leczeniu ortopedycznym. Niniejsze badanie bada skuteczność terapii laserowej połączonej z ćwiczeniami koncentrycznymi na ból i zdolności funkcjonalne u pacjentów z deformacją Haglunda, ból i dyskomfort w pięcie spowodowany kościstym powiększeniem. Cel badania. Celem badania było ocenienie skuteczności ćwiczeń koncentrycznych i terapii laserowej w zmniejszaniu bólu i poprawie funkcjonalności u osób z deformacją Haglunda. Materiały i metody. Przeprowadzono badanie z udziałem 40 osób z diagnozą deformacji Haglunda, w wieku od 20 do 35 lat, obu płci, wybranych losowo i podzielonych równo na dwie grupy: Grupa A (eksperymentalna) i Grupa B (tradycyjna). Kryteria wykluczenia obejmowały historię złamania stopy, otwarte rany w obrębie stóp tylnych lub zachowania niewspółpracujące. Początkowe oceny przy użyciu skali American Orthopaedic Foot & Ankle Society (AOFAS) i oprogramowania PainChek AI zostały przeprowadzone w obu grupach. Interwencje terapeutyczne dla obu grup obejmowały trzy tygodnie ćwiczeń, składające się z 3 serii na sesję, 15 powtórzeń na serię i 5 dni w tygodniu. Po leczeniu przeprowadzono oceny w celu porównania skuteczności interwencji z wykorzystaniem wyników AOFAS i PainChek oraz monitorowania ewentualnych niekorzystnych skutków ubocznych lub powikłań wynikających z zabiegów. Wyniki. Średnia wartość PainChek po leczeniu dla Grupy A wyniosła 5,10, podczas gdy dla Grupy B była to 6,45. Średni wynik AOFAS po leczeniu Grupy A wynosił 79,50, podczas gdy dla Grupy B wynosił 61,50. Odkryto, że Grupa A przynosiła korzyści w zmniejszaniu dyskomfortu i poprawie funkcji u osób z deformacją Haglunda. Wnioski. Wyniki tego badania sugerują, że wśród osób z deformacją Haglunda wykorzystanie terapii laserowej w połączeniu z ćwiczeniami koncentrycznymi w grupie eksperymentalnej okazało się bardziej skuteczne w zmniejszaniu dyskomfortu i poprawie funkcjonalności w porównaniu z wykorzystaniem ćwiczeń rozciągających w grupie tradycyjnej.
Słowa kluczowe deformacja Haglunda, terapia laserowa, ćwiczenia koncentryczne, ćwiczenia wzmacniające
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim
1 2