Tag: risk factors

Objawy pęcherza nadaktywnego w grupie polskich studentów fizjoterapii

Aneta Dąbek

Aneta Dąbek – The symptoms of an overactive bladder in Polish students of physiotherapy. Fizjoterapia Polska 2021; 21(3); 120-126

Streszczenie
Wstęp. Zespół pęcherza nadaktywnego (OAB – ang. overactive bladder) jest schorzeniem, które stwierdza się na podstawie występowania przynajmniej jednego z trzech objawów: częstomoczu, nokturii i silnego parcia. Zespół pęcherza nadaktywnego jest chorobą społeczną. Szacuje się, że problemy z OAB dotyczą od 2% do 53% populacji.
Cel pracy. Celem pracy była ocena częstości występowania zespołu pęcherza nadaktywnego w grupie potencjalnie zdrowych osób oraz ocena czynników ryzyka OAB.
Materiał i metoda. Grupę badanych stanowiło 85 studentów (58 kobiet i 27 mężczyzn) Warszawskich Uczelni Wyższych, głównie kierunku fizjoterapia. Średnia wieku wynosiła 26 lat (SD = 5,74). Narzędzia badawcze stanowiła: autorska ankieta, dziennik mikcji, kwestionariusz GPPAQ (The General Practice Physical Activity Questionnaire) oraz test paskowy.
Wyniki. Analiza danych uzyskanych z dzienników mikcji wykazała, że najczęstszym objawem OAB było silne parcie (33 osoby – 39%), następnie częstomocz (21 osób – 25%) oraz nokturia (15 osób – 18%). Wykazano istotną korelację między silnym parciem a płcią (p = 0,03) oraz między silnym parciem a aktywnością fizyczną (p = 0,04).
Wnioski. 1. W grupie potencjalnie zdrowych studentów wystąpiły objawy zespołu pęcherza nadaktywnego, takie jak: częstomocz, silne parcie i nokturia. 2. Najczęstszym objawem pęcherza nadaktywnego było silne parcie. 3. Silne parcie częściej dotyczyło kobiet i osób nieaktywnych fizycznie.
Słowa kluczowe:
pęcherz nadaktywny, czynniki ryzyka, aktywność fizyczna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Berg Balance Test i jego znaczenie w prognozowaniu ryzyka upadków po udarze mózgu

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki – Prognostic efficacy of Berg Balance Test in assessing the risk of fall in patients after stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 31-38

Streszczenie
Wstęp. Ryzykiem upadku w ciągu pierwszego roku po udarze zagrożonych jest około 40% chorych. Podejmowane są liczne próby znalezienia prostego a jednocześnie czułego testu, który pozwoliłby wyselekcjonować osoby o szczególnie wysokim ryzyku upadku. Celem pracy była ocena ryzyka upadków pacjentów rehabilitowanych po udarze mózgu z zastosowaniem Testu Berg (Berg Balance Scale). Materiał i metody. Badaniem objęto 312 osób leczonych w 2004 roku początkowo w Oddziale Udarowym Szpitala w Końskich, następnie Oddziale Rehabilitacji i zgłaszających się do Poradni Naczyniowej. Okres obserwacji obejmował 12 miesięcy od chwili zachorowania. Każdy chory oceniany był w początkowym okresie rehabilitacji i, w zależności od uzyskanych wyników, kwalifikowany do jednej z 4-ch grup ryzyka. Odnotowywano następnie wszystkie upadki i ich następstwa. Wyniki. W ciągu roku przynajmniej jednego upadku doznało 119 osób (35%), co dla 36 osób (11,5%) skończyło się poważnym urazem. Najwięcej upadków (78 osób) odnotowano w najwyższej IV grupie ryzyka. W tej grupie najcięższe były również następstwa upadków, jak również upadki powtarzały się wielokrotnie. W III grupie ryzyka odnotowano 24 upadki, w grupie I115 upadków, natomiast w grupie I tylko 2 osoby doznały upadku. Wnioski. Test Berg jest prostym, wiarygodnym i czułym narzędziem selekcjonującym pacjentów po udarze mózgu wykazujących największe ryzyko upadku. Objęcie szczególną opieką chorych z najwyższych grup ryzyka może uchronić ich przed poważnymi następstwami upadków oraz poprawić efekty rehabilitacji.
Słowa kluczowe
udar mózgu, upadki, czynniki ryzyka, Berg Balance Test

Czynniki ryzyka zaburzeń neurorozwojowych u dzieci urodzonych przedwcześnie

Kamila Włodarczyk, Małgorzata Domagalska-Szopa, María Eugenia Serrano

K. Włodarczyk, M. Domagalska-Szopa, M. Eugenia Serrano – Risk factors of neurodevolopmental disorders in preterm infant. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 190-197

Streszczenie

Wprowadzenie. Dzieci urodzone przedwcześnie są bardziej narażone na wystąpienie ośrodkowych zaburzeń rozwojowych. W większości przypadków nie jest możliwe określenie konkretnej ich przyczyny. Przegląd literatury przedmiotu wskazuje, że nie ma tu tylko jednej przyczyny, a raczej sekwencja niekorzystnych zdarzeń i okoliczności, zwanych czynnikami ryzyka. Czynniki ryzyka mogą wystąpić w czasie ciąży i porodu, dlatego zazwyczaj dzieli się je na następujące kategorie: 1) prenatalne, 2) porodowe i 3) poporodowe.
Celem niniejszego opracowania jest rozpoznanie zależności pomiędzy wcześniactwem a występowaniem innych czynników ryzyka rozwoju zaburzeń ruchowych pochodzenia ośrodkowego, związanych z przebiegiem ciąży, przebiegiem porodu oraz stanem dziecka po urodzeniu.
Materiał i metoda. Badaniami objęto 30 dzieci urodzonych przedwcześnie w wieku pomiędzy 3 a 5 miesięcy, które zostały zakwalifikowane do programu SYNAGIS. Niniejsze badanie polegało na zebraniu danych dotyczących obciążeń i objawów klinicznych związanych z porodem przedwczesnym, tj. wieku płodowego, masy urodzeniowej, punktacji w skali Apgar, wieku matki, a także obecności prenatalnych, perinatalnych i postnatalnych czynników ryzyka zaburzeń motorycznych u dzieci urodzonych przedwcześnie.
Wyniki i ich podsumowanie. Wyniki przeprowadzonych badań potwierdziły, że dzieci urodzone przedwcześnie są bardziej narażone na ryzyko rozwoju zaburzeń neurorozwojowych. Wskazały jednocześnie na duży udział w tym ryzyku czynników postnatalnych, związanych z niedojrzałością układu oddechowego, a bezpośrednio wynikających z porodu przedwczesnego.

Słowa kluczowe:
wcześniak, czynniki ryzyka, zaburzenia neurorozwojowe
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Czynniki prognostyczne wyprostu kolana w płaszczyźnie czołowej podczas zadań związanych z obciążeniem funkcjonalnym wykonywanych przez młodych sportowców

Ahmed F Elhalawaty, Salwa F Abdelmagid, Ebtessam F Gomaa, Walid R Awadallah

Ahmed F Elhalawaty, Salwa F Abdelmagid, Ebtessam F Gomaa, Walid R Awadallah – APredictors of Frontal Plane Knee Excursion during Functional Weight Bearing Tasks in Young Athletes. Fizjoterapia Polska 2020; 20(1); 106-112

Streszczenie
Informacje ogólne. Kompleks stawów kolanowych jest jednym z obszarów ciała sportowców najczęściej ulegającym kontuzjom. Nadmierne przemieszczenie płaszczyzny czołowej stawu kolanowego jest uważane za czynnik ryzyka wielu patologii kolana, takich jak uszkodzenie łąkotki, więzadła krzyżowego przedniego i urazy stawu rzepkowo-udowego, jednak czynniki biomechaniczne, które przyczyniają się do tego modelu obciążenia, wymagają dalszych badań. Cel. Celem niniejszego badania było zbadanie klinicznych czynników prognostycznych wychylenia kolana w płaszczyźnie czołowej podczas lądowania na jednej nodze. Metody. W badaniu wzięło udział stu dwudziestu ośmiu piłkarzy. Ich średni wiek wynosił (14,6 ± 1,7) lat, średni BMI (21,3 ± 2,1) kg/m2. Kąt wychylenia płaszczyzny czołowej kolana mierzono cyfrową kamerą wideo podczas wykonywania zadań lądowania na jednej nodze, po czym oszacowano kliniczne czynniki wpływające na kąt wychylenia płaszczyzny czołowej stawu kolanowego (kąt piszczelowo-udowy mierzony cyfrową kamerą wideo, szczytową siłę izometryczną wytrzymałości mięśni bioder i kolan oceniano za pomocą przenośnego HHD, statyczną równowagę posturalną oceniano za pomocą systemu równowagi biodex, postawę stopy oceniano za pomocą wskaźnika postawy stopy, propriocepcję kolana oceniano poprzez pomiar wyczucia pozycji stawu obciążanego). Wyniki. Analiza statystyczna z zastosowaniem stopniowej regresji wielokrotnej wykazała, że spośród uwzględnionych zmiennych tylko statyczne wyrównanie piszczelowo-udowe, stosunek rotatorów zewnętrznych/wewnętrznych bioder i błąd absolutny wyczucia położenia stawu kolanowego wskazują kąt wychylenia płaszczyzny czołowej kolana podczas lądowania (odpowiednio r2 = 0,15, p = 0,00; r2 = −0,089, p = 0,00 i r2 = 0,336, p = 0,00). Wspólnie te zmienne stanowiły wyjaśnienie dla jedynie 30% wariancji kąta wychylenia płaszczyzny czołowej kolana. Wniosek. Stwierdzono, że kąt piszczelowo-udowy, propriocepcja stawu kolanowego i stosunek rotatorów zewnętrznych/wewnętrznych biodra odgrywają istotną rolę w kontrolowaniu ruchu czołowego płaszczyzny kolana, dlatego też projekty programów rehabilitacji kolana powinny obejmować poprawę tych czynników, aby umożliwić stosowanie ukierunkowanych strategii prewencyjnych w celu zmniejszenia częstości urazów.

Słowa kluczowe:
urazy kolana, czynniki ryzyka, kinematyka, 2-wymiarowa analiza ruchu

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim