Tag: stroke

Wybrane czynniki demograficzne i kliniczne a skuteczność metody wymuszonego używania w usprawnianiu ręki osób po udarze mózgu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda – Selected demographic and clinical factors and the efficacy of the Constraint-Induced Movement Therapy (CIMT) of the hand after stroke. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 21-28

Streszczenie

Wstęp. Autorzy podjęli próbę oceny wpływu wybranych czynników demograficznych i klinicznych, takich jak wiek, płeć, strona niedowładna oraz czas od wystąpienia udaru, na skuteczność metody wymuszonego używania (ang. Constraint — lnduced Movement Therapy) w usprawnianiu niedowładnej ręki u osób po udarze mózgu. W ogólnych założeniach metoda ta polega na okresowym unieruchomieniu sprawnej kończyny górnej, z równoczesnym prowadzeniem intensywnego usprawniania ruchowego upośledzonej funkcjonalnie kończyny. Krótko i lapidarnie można ją zdefiniować jako strategię aktywizującą niedowładne mięśnie kończyny poprzez ograniczenie lub całkowite uniemożliwienie używania kończyny zdrowej. Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 21 osób (11 kobiet i 10 mężczyzn) po przebytym udarze mózgu. Średni wiek badanych wynosił 65 lat. Kryterium oceny skuteczności postępowania usprawniającego był czas wykonania upośledzoną ruchowo ręką testu funkcjonalnego, składającego się z 10 prostych czynności życia codziennego. Badania przeprowadzono 4-krotnie: przed przystąpieniem do programu, po 2-tygodniowym okresie intensywnego usprawniania w warunkach szpitalnego oddziału rehabilitacji oraz po 4 i 12 tygodniach samodzielnego usprawniania w warunkach domowych. Wyniki. Analizując uzyskane wyniki nie wykazano znamiennego wpływu wybranych czynników na skuteczność zastosowanej metody usprawniania ręki u osób po udarze mózgu. Wnioski. Bez względu na wiek i płeć pacjentów po udarze mózgu, zastosowana metoda CIMT jest znamiennie skuteczna w usprawnianiu niedowładnej ręki. Czas od wystąpienia udaru nie ma wpływu na skuteczność usprawniania niedowładnej ręki metodą CIMT. Usprawnianie metodą CIMT, niezależnie od strony udaru, w jednakowym stopniu aktywizuje funkcję niedowładnej ręki.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, usprawnianie ręki, metoda wymuszonego używania

Berg Balance Test i jego znaczenie w prognozowaniu ryzyka upadków po udarze mózgu

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki

Waldemar Brola, Małgorzata Fudala, Jan Czernicki – Prognostic efficacy of Berg Balance Test in assessing the risk of fall in patients after stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 31-38

Streszczenie
Wstęp. Ryzykiem upadku w ciągu pierwszego roku po udarze zagrożonych jest około 40% chorych. Podejmowane są liczne próby znalezienia prostego a jednocześnie czułego testu, który pozwoliłby wyselekcjonować osoby o szczególnie wysokim ryzyku upadku. Celem pracy była ocena ryzyka upadków pacjentów rehabilitowanych po udarze mózgu z zastosowaniem Testu Berg (Berg Balance Scale). Materiał i metody. Badaniem objęto 312 osób leczonych w 2004 roku początkowo w Oddziale Udarowym Szpitala w Końskich, następnie Oddziale Rehabilitacji i zgłaszających się do Poradni Naczyniowej. Okres obserwacji obejmował 12 miesięcy od chwili zachorowania. Każdy chory oceniany był w początkowym okresie rehabilitacji i, w zależności od uzyskanych wyników, kwalifikowany do jednej z 4-ch grup ryzyka. Odnotowywano następnie wszystkie upadki i ich następstwa. Wyniki. W ciągu roku przynajmniej jednego upadku doznało 119 osób (35%), co dla 36 osób (11,5%) skończyło się poważnym urazem. Najwięcej upadków (78 osób) odnotowano w najwyższej IV grupie ryzyka. W tej grupie najcięższe były również następstwa upadków, jak również upadki powtarzały się wielokrotnie. W III grupie ryzyka odnotowano 24 upadki, w grupie I115 upadków, natomiast w grupie I tylko 2 osoby doznały upadku. Wnioski. Test Berg jest prostym, wiarygodnym i czułym narzędziem selekcjonującym pacjentów po udarze mózgu wykazujących największe ryzyko upadku. Objęcie szczególną opieką chorych z najwyższych grup ryzyka może uchronić ich przed poważnymi następstwami upadków oraz poprawić efekty rehabilitacji.
Słowa kluczowe
udar mózgu, upadki, czynniki ryzyka, Berg Balance Test

Subiektywna ocena efektów różnych metod leczenia usprawniającego pacjentów po przebytym udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Michał Kuszewski, Andrzej Myśliwiec

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Michał Kuszewski, Andrzej Myśliwiec – Subjective assessment of the effects of different approaches to rehabilitation of patients after cerebral stroke. Fizjoterapia Polska 2009; 9(3); 223-231

Streszczenie
Wstęp. Istotnym elementem nowoczesnego procesu usprawniania pacjentów po przebytym udarze mózgu staje się uwzględnienie indywidualnych potrzeb pacjenta podczas planowania procesu terapeutycznego. Pacjent powinien być nie tylko podmiotem, ale również współtwórcą procesu usprawniania. Przyjęto hipotezę, iż rodzaj zastosowanej terapii wpłynie na subiektywną ocenę efektów usprawniania. Materiał i metody. Badaniami objęto ogółem 96 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na trzy grupy porównawcze A, B i C. Subiektywną efektywność usprawniania oceniano na podstawie specjalnie opracowanej ankiety dla pacjenta. W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni, wszyscy chorzy poddawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A pacjenci usprawniani byli metodami tradycyjnymi. W grupie B program usprawniania obejmował kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF, natomiast w grupie C usprawnianie metodą PNF wzbogacono o mobilizacje napięciowe kończyny górnej niedowładnej. Wyniki. Oceniając ankietę w całości, największą średnią liczbę punktów (x=11,5394) – a w związku z tym największą subiektywną poprawę – uzyskali badani z grupy C, natomiast najmniejszą badani z grupy A (x=8,1751). Wnioski. Subiektywna ocena osiągniętych efektów terapii w sposób istotny koreluje z rodzajem zastosowanej terapii.
Słowa kluczowe
samoocena, fizjoterapia, udar, efekty terapeutyczne

Czynniki wpływające na częstość występowania bólu barku u pacjentów po udarze mózgu

Teresa Pop, Agnieszka Dziedzic, Katarzyna Łach-Pop

Teresa Pop, Agnieszka Dziedzic, Katarzyna Łach-Pop – Factors influencing the incidence of shoulder pain in post-stroke patients. Fizjoterapia Polska 2010; 10(2); 103-112

Streszczenie
Ból i zaburzenia czynności barku po stronie niedowładu są częstym powikłaniem u pacjentów po przebytym udarze mózgu (u.m.). Ból dotyczy samego stawu ramiennego, są jednak przypadki, kiedy ból promieniuje do ramienia a rzadko schodzi na przedramię. Celem pracy jest ocena częstości występowania bólu w barku u pacjentów po udarze mózgu oraz zbadanie czynników predysponujących do takiego powikłania. Materiał i metoda. Grupę badaną stanowiło 81 chorych po przebytym u.m.. Wśród badanych było 41 kobiet i 40 mężczyzn hospitalizowanych w Oddziale Neurologii z Pododdziałem Leczenia Udaru Mózgu oraz w Oddziale Rehabilitacji z powodu udaru mózgu. W badaniu posłużono się kwestionariuszem ankiety z pytaniami charakteryzującymi badaną grupę oraz skalą nasilenia bólu VAS, skalę Ashwortha i wskaźnikiem Barthel. Ból w barku występował u 58% badanych. Średni stopień natężenia bólu wynosił 5 w skali VAS. Napięcie mięśniowe kończyny górnej w badanej grupie wynosiło średnio 2 w skali Ashwortha. U 53% pacjentów z bólem barku dolegliwości występowały w godzinach porannych.
Słowa kluczowe
udar mózgu, powikłania, bark, ból

Ocena efektywności metody Butlera w usprawnianiu gnozji kończyny górnej niedowładnej u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat – Evaluation of the effectiveness of Butler’s neuromobilisations in reducing disorders of stereognosis of impaired upper extremity in late-stage stroke patients. Fizjoterapia Polska 2010; 10(2); 95-102

Streszczenie
Wprowadzenie: Analiza współczesnego piśmiennictwa pozwala na stwierdzenie, iż w procesie usprawniania pacjentów po przebytym udarze mózgu wykorzystuje się przede wszystkim sposoby reedukacji i kompensacji obejmujące ubytki ruchowe, a przecież czysto ruchowy zespół połowiczy występuje bardzo rzadko. Przyjęto hipotezę, iż mobilizacje napięciowe nerwów obwodowych kończyny górnej niedowładnej u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu mają wpływ na zaburzenia gnozji (dotykowej formy percepcji naturalnych przedmiotów).Materiał i metoda: Badaniami objęto ogółem 64 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na dwie grupy porównawcze (A i B). W ocenie gnozji badany miał za zadanie rozpoznanie 10 naturalnych przedmiotów biorąc do ręki kolejno każdy przedmiot.W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni wszyscy chorzy poddawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A program usprawniania obejmował wybrane zabiegi z zakresu fizykoterapii oraz kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF. W grupie B powyższy program został wzbogacony o mobilizacje napięciowe nerwów obwodowych w obrębie kończyny górnej niedowładnej. Wyniki: Analiza wariancji wykazała istotne zróżnicowanie jedynie dla czynnika układu testowego: pomiar (p<0,01), co spowodowane było istotnymi różnicami wewnątrzgrupowymi w grupie B (test Tukeya p<0,05).Wnioski: W grupie, w której wykorzystano terapię metodą PNF wzbogaconą o mobilizacje napięciowe nerwów obwodowych kończyny górnej niedowładnej, uzyskano największą poprawę w ocenie gnozji.
Słowa kluczowe
gnozja, fizjoterapia, udar, efekty terapeutyczne

Fizjoterapia poudarowa pacjenta z zespołem odpychania – studium przypadku

Jakub Stolarski, Jan Kochanowski, Joanna Trochimiuk, Sebastian Wójtowicz

Jakub Stolarski, Jan Kochanowski, Joanna Trochimiuk, Sebastian Wójtowicz – Poststroke physiotherapy of the patient with pusher syndrome – case study. Fizjoterapia Polska 2010; 10(4); 317-323

Streszczenie
Wstęp. Zaburzenia posturalne u pacjentów po udarze mózgu mogą ujawnić się pod postacią zespołu odpychania. Celem niniejszej pracy było opisanie procesu leczenia i wyników fizjoterapii pacjenta z udarem niedokrwiennym mózgu ze współistniejącym zespołem odpychania.
Materiał i metody. Autorzy opisali 78-letniego pacjenta (S.L.) z porażeniem połowiczym lewostronnym i zespołem odpychania, u którego badanie rezonansu magnetycznego uwidoczniło ognisko o cechach zmiany niedokrwiennej z niewielkim ukrwotocznieniem, obejmujące tylną część wzgórza i odnogę tylną torebki wewnętrznej. Przez cały czas pobytu w szpitalu pacjent był poddawany fizjoterapii opartej na metodzie Proprioceptywnego Torowania Nerwowo-Mięśniowego (PNF). Zespół
odpychania, który został zdiagnozowany w późnym okresie hospitalizacji, został oceniony za pomocą skali SCP (The Scale for Contraversive Pushing), w której pacjent uzyskał 3,75pkt.
Wyniki. Intensywna rehabilitacja rozpoczęta we wczesnej fazie po udarze mózgu pozwoliła pacjentowi osiągnąć samodzielność przy zmianie pozycji, siedzeniu bez asekuracji i podparcia. Nasilenie zespołu odpychania nie zmniejszyło się pomimo wdrożenia odpowiedniego postępowania terapeutycznego i słownych instrukcji. Po 33 dniach hospitalizacji i fizjoterapii w Klinice Neurologii, pacjent został przeniesiony do Oddziału Neurorehabilitacji, celem prowadzenia dalszego usprawniania ruchowego.
Wnioski. Występowanie zespołu odpychania spowolniło proces powrotu do zdrowia i zmniejszyło możliwość stosowania terapii w pozycjach wysokich (w siedzeniu i staniu) we wczesnej fazie fizjoterapii poudarowej.
Słowa kluczowe
fizjoterapia, udar, zespół odpychania, PNF

Wpływ metody PNF na poziom spastyczności u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Andrzej Myśliwiec, Michał Kuszewski

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat, Mirosław Kokosz, Andrzej Myśliwiec, Michał Kuszewski – Influence of proprioceptiveneuromuscular facilitation (PNF) on the degree of spasticity in late-stage stroke patients. Fizjoterapia Polska 2011; 11(1); 1-8

Streszczenie
Wstęp. Patofizjologia spastyczności jest złożona i zależy od interakcji pomiędzy torowaniem a hamowaniem dróg i ośrodków rdzeniowych i ponadrdzeniowych. Współczesna medycyna wypracowała wiele metod leczenia spastyczności, aczkolwiek jak do tej pory żadna z nich nie zapewnia zbyt dużej skuteczności. W pracy podjęto próbę oceny różnic w stopniu spastyczności pacjentów usprawnianych metodami tradycyjnymi w porównaniu do usprawnianych metodą PNF.
Materiał i metody. Badaniami objęto ogółem 64 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na dwie grupy porównawcze A i B. Do oceny stopnia spastyczności wykorzystano zmodyfikowaną Skalę Ashworta. W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni wszyscy chorzy pod dawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A pacjenci usprawniani byli metodami tradycyjnymi. W grupie B program usprawniania obejmował kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF.
Wyniki. W każdej z grup uzyskano znamienną statystycznie poprawę. W grupie A w badaniu końcowym poprawa wyniosła 1,8%. W grupie B już po pierwszej sesji terapeutycznej, redukcja stopnia spastyczności wyniosła 7,8%. Pełny cykl usprawniania przyniósł zmniejszenie stopnia spastyczności o 16,86%. Ocena międzygrupowa nie wykazała istotnych statystycznie różnic w badaniu wyjściowym. W badaniu końcowym wykazano znamienne różnice pomiędzy badanymi grupami.
Wnioski. Największą redukcję stopnia spastyczności uzyskano w grupie, w której usprawnianie oparte było o metodę PNF.
Słowa kluczowe
spastyczność, PNF, fizjoterapia, udar, efekty terapeutyczne

Zmiany w spastyczności i sile mięśni zginaczy dłoni po terapii pozaustrojową falą uderzeniową u pacjentów po udarze mózgu: randomizowane badanie kontrolowane

Gehan M. Ahmed, Bassam A. Elnassag, Ayman A. Nassif, Ebtesam M. Fahmy, Amira M. El Gohary, Elham N. Salem

Gehan M. Ahmed, Bassam A. Elnassag, Ayman A. Nassif, Ebtesam M. Fahmy, Amira M. El Gohary, Elham N. Salem – Changes in Hand Flexors Spasticity and Strength after Radial Extracorporeal Shock Wave Therapy in Post-Stroke Patients: A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 34-39

Streszczenie

Informacje podstawowe. Zgłoszono, że terapia pozaustrojową falą uderzeniową (rESWT) jest alternatywną, bezpieczną i nieinwazyjną metodą leczenia spastyczności. Cel. Celem badania było określenie dodatkowego wpływu wybranego programu fizjoterapeutycznego na spastyczność zginaczy nadgarstka i palców oraz siłę chwytu dłoni u pacjentów po udarze. Projekt. Pojedyncza ślepa, równoległa randomizowana próba kontrolowana. Miejsce. Wydział Fizjoterapii i Zakład Neurofizjologii Klinicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Kairskiego, Egipt. Uczestnicy. Trzydziestu pacjentów po udarze podzielono losowo na dwie równe grupy. Interwencje. Grupa (A): poddawana czterem kolejnym sesjom rESWT (jedna sesja/tydzień) w zakresie zginaczy łokciowych nadgarstka, zginaczy promieniowych nadgarstka i mięśni wewnętrznych dłoni. Grupa kontrolna (B): poddawana pozorowanej terapii rESWT; obie grupy poddawane wybranemu programowi fizjoterapii udarowej przez okres czterech tygodni (trzy sesje/tydzień). Metody pomiarów. U wszystkich pacjentów przed i po leczeniu przeprowadzono badanie na podstawie zmodyfikowanej skali Ashwortha, zbadano stosunek siły chwytu dłoni i H/M. Wyniki. Grupa interwencyjna wykazała znaczną poprawę napięcia mięśni zginaczy nadgarstka i palców oraz siły chwytu dłoni w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05). Wyniki wskaźnika H/M wykazały statystycznie nieistotną różnicę między obiema grupami (p > 0,05). Wniosek. Wprowadzenie terapii rESWT do wybranego programu fizjoterapeutycznego może zwiększyć jego skuteczność w zmniejszeniu spastyczności i poprawie siły leczonych mięśni u pacjentów po udarze.

Słowa kluczowe:
Terapia pozaustrojową falą uderzeniową, spastyczność zginaczy nadgarstka i palców, udar
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ Kognitywnych Terapeutycznych Ćwiczeń na usprawnienie kończyny górnej u pacjenta po udarze mózgu – studium przypadku

Joanna Pawełczyk, Katarzyna Adamczewska, Jacek Lewandowski

J. Pawełczyk, K. Adamczewska, J. Lewandowski – Effects of cognitive exercise therapy on upper extremity function in stroke patients – A case study. FP 2017; 17(4); 70-75

Streszczenie

Cel pracy. Celem pracy jest przedstawienie efektów terapii za pomocą Kognitywnych Terapeutycznych Ćwiczeń w poprawie funkcji kończyny górnej u pacjentki po udarze mózgu. Materiał i metodyka. Badaną była 76 letnia kobieta cierpiąca na udar niedokrwienny mózgu z głębokim niedowładem połowiczym lewostronnym. Wdrożono terapię opartą na metodzie Kognitywnych Terapeutycznych Ćwiczeń, która odbywała się przez 6 tygodni, z częstotliwością 3 terapie na tydzień. Ewaluacja postępów była wykonywana co 2 tygodnie za pomocą skali oceny kończyny górnej Motor Evaluation Scale for Upper Extremity in Stroke Patients (MESUPES).
Wyniki. U badanej odnotowano poprawę we wszystkich podtestach skali MESUPES. Całkowity progres wyniósł 31%. Najwyższy wynik odnotowano w pierwszej części MESUPES I, dotyczącej ruchów globalnych, który wyniósł 45%. Druga część dotycząca zakresu ruchu w stawach zwiększyła się o 25%, natomiast koordynacja o 17%.
Wnioski. Kognitywne Terapeutyczne Ćwiczenia wykazują pozytywne efekty w poprawie funkcji kończyny górnej u badanej.

Słowa kluczowe:
neuorehabilitacja, udar mózgu, Metoda Perfetti, Kognitywne Terapeutyczne Ćwiczenia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ból barku w niedowładzie połowiczym – wskaźniki kliniczne i wrażliwość uciskowa

Agnieszka Sobierajska-Rek

A. Sobierajska-Rek – Hemiplegic shoulder pain – clinical factors and pain pressure sensitivity. FP 2017; 17(4); 24-32

Streszczenie

Ból barku jest typowym objawem towarzyszącym porażeniu lub niedowładowi kończyny górnej po udarze mózgu.
Cel pracy. Celem niniejszej pracy było określenie związku między czynnikami klinicznymi takimi jak podwichnięcie czy zespół ciasnoty podbarkowej, spastycznością, wrażliwością uciskową a częstością występowania bolesnego barku u chorych po udarze mózgu.
Materiał i metodyka. chorzy po udarze mózgu z bólem barku po stronie niedowładnej (n = 26), oraz chorzy po udarze mózgu bez bólu w barku po stronie niedowładnej (n = 11) zostali poddani badaniu wrażliwości uciskowej mięśnia dwugłowego ramienia i mięśnia nadgrzebieniowego, wykonano ocenę kliniczną tkanek miękkich w obrębie barku, sprawności kończyny górnej w skali Brunnstrom oraz spastyczności.
Wyniki. nie stwierdzono różnic we wrażliwości uciskowej mięśnia nadgrzebieniowego między grupą badaną a kontrolną. Zaobserwowano zwiększoną wrażliwość mięśnia dwugłowego w grupie badanej na poziomie tendencji statystycznej. Badani z bolesnym barkiem po stronie niedowładnej cechowali się wyższym poziomem spastyczności w badanej kończynie, a natężenie bólu było skorelowane ze wzmożeniem napięcia mięśniowego. Wnioski. Istnieje zależność między bólem barku po stronie niedowładnej a klinicznymi objawami zespołu uwięźnięcia oaz niestabilności w stawie ramiennym. Stwierdzono tendencję do zwiększonej wrażliwości uciskowej w obrębie mięśnia dwugłowego ramienia w badanej grupie.

Słowa kluczowe:
udar, niedowład połowiczy, ból barku

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2 3