Tag: Szymon Tyszkiewicz

Ocena wpływu wczesnej rehabilitacji na poziom występowania zaburzeń i proces reinerwacji na przykładzie gałązek ruchowych nerwu twarzowego u pacjentów po urazach twarzowo-czaszkowych

Szymon Tyszkiewicz, Patrycja Ujma, Dominik Szczeciński, Klaudia Szczygieł, Marcin Kozakiewicz


Szymon Tyszkiewicz, Patrycja Ujma, Dominik Szczeciński, Klaudia Szczygieł, Marcin Kozakiewicz – The assessment of the early rehabilitation’s impact on the level of disorders occurring and the process of reinnervation, on the example of facial twigs of the motor nerve in patients with craniofacial injuries. Fizjoterapia Polska 2022; 22(4); 128-141

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG1A6t5I

Streszczenie
Wstęp. Obrzęk chłonny twarzowej części czaszki jest jednym z głównych powikłań, które obserwujemy u pacjenta po przebytym leczeniu chirurgicznym zaburzeń tego obszaru. Kolejnym z zauważalnych i często zgłaszanych przez pacjenta powikłań jest wystąpienie nieprawidłowości w pracy mięśni wyrazowych twarzy. Pytaniem jest, czy oba zaburzenia ze sobą korelują i czy redukcja obrzęku dokonana u pacjentów w pierwszych dobach po zabiegu spowoduje zmniejszenie odnotowywanych zaburzeń funkcji gałązek ruchowych.
Cel. Zbadanie wpływu wczesnej redukcji obrzęku na zakres występujących zaburzeń układu nerwowego i tempo jego reinerwacji.
Materiały i metody: Do badania włączeni zostali pacjenci Kliniki Chirurgii Szczękowo-Twarzowej Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM-CSW w Łodzi. Badania przeprowadzono w grupie 60 osób, które poddały się zabiegom z dziedziny chirurgii szczękowo-twarzowej w terminie od lutego do grudnia 2019 roku. W redukcji obrzęku u pacjentów stosowane były drenaż limfatyczny oraz plastrowanie dynamiczne. Procedurom tym poddanych zostało 45 osób podzielonych na trzy równe grupy. 15 pacjentów stanowiło grupę porównawczą. Narzędziami badawczymi były ankieta stworzona zgodnie z autorskim pomysłem, linijne pomiary służące pomiarom obrzęków oraz skala Pietruskiego, służąca ocenie stanu reinerwacji zobrazowanego motoryką mięśni mimicznych. Pacjenci zostali przebadani czterokrotnie, w 1. dobie po zabiegu operacyjnym, następnie w 3. dniu, 7. dniu od zabiegu i końcowo po 4 miesiącach od zabiegu.
Wyniki. Zastosowanie terapii przeciwobrzękowej w sposób zauważalny (od 2 do 5 pkt. w skali Pietruskiego) zmniejsza zaburzenia w funkcji mięśni wyrazowych twarzy już w 3. dobie po zabiegu. W odniesieniu do odczuwalnego przez pacjenta bólu brak opracowania manualnego układu chłonnego skutkował pozostaniem odczuć bólowych w każdym z 3 przeprowadzonych badań. Występujące wielkość obrzęku, poziom bólu i poziom zaburzeń funkcji mięśni wyrazowych twarzy stanowiły podobieństwo między grupami i czyniły następujące dalej badania obiektywnymi pod względem odnotowywanych zależności.
Wnioski. Wyniki występujących zaburzeń w obszarze mobilności mięśni wyrazowych twarzy (na podstawie skali Pietruskiego) wskazują, że wdrożenie terapii przeciwobrzękowej, a tym samym jego redukcja, już w pierwszych dobach po zabiegu zapewnia zmniejszenie występujących zaburzeń przewodzenia impulsów eferentnych włókien ruchowych oraz iż nie ma znaczącej różnicy w wynikach grup z zastosowaną terapią drenażową, ani w pierwszych dobach po, ani przy końcu terapii.

Słowa kluczowe:
reinerwacja, nerw twarzowy, obrzęk limfatyczny, fizjoterapia stomatologiczna

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Złamania wyrostka kłykciowego żuchwy – zastosowanie kompleksowej terapii manualnej w redukcji powikłań pooperacyjnych

Szymon Tyszkiewicz, Dominik Szczeciński, Anna Lichnowska, Marta Tyndorf, Marcin Kozakiewicz


Szymon Tyszkiewicz, Dominik Szczeciński, Anna Lichnowska, Marta Tyndorf, Marcin Kozakiewicz – Fractures of the condylarprocess of the mandible – the use of comprehensive manual therapy in the reduction of postoperative complications. Fizjoterapia Polska 2022; 22(3); 80-87

Streszczenie

Złamania wyrostka kłykciowego są poważnym urazem obszaru stawów skroniowo-żuchwowych, a operacyjne zaopatrzenie tkanek intensyfikuje powstawanie określonych zaburzeń.
Wśród pacjentów najczęściej odnotowywano przykurcze mięśniowo-powięziowe, zaburzenia mechaniki stawów skroniowo-żuchwowych, porażenia nerwowe i obrzęk. W terapii wykorzystywane były techniki plastrowania dynamicznego, terapii manualnej tkanek miękkich oraz standardowe zestawy ćwiczeń wykonywane przez pacjentów w okresach między wizytami ambulatoryjnymi. Oceniano tempo i wielkość redukcji obrzęku, zakres ruchu stawu skroniowo-żuchwowego i kompleksowe ruchy odcinka szyjnego kręgosłupa, tempo i zakres reinerwacji oraz poziom bólu.
Standardowe techniki pozwoliły osiągnąć mobilność stawów w granicy norm fizjologicznych, zdolności funkcjonalne okolicznych układów uległy znaczącej poprawie, natomiast w zaproponowanym czasie nie pozwoliły one na pełen powrót funkcji tkanki nerwowej.

Słowa kluczowe:
wyrostek kłykciowy, nerw twarzowy, terapia manualna, fizjoterapia stomatologiczna, pooperacyjne zaburzenia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena efektywności technik manualnych i plastrowania dynamicznego w redukcji powikłań pooperacyjnych po chirurgicznym leczeniu wad ortognatycznych

Szymon Tyszkiewicz, Marcin Kozakiewicz, Marta Tyndorf, Dorota Kościelniak

S. Tyszkiewicz, M. Kozakiewicz, M. Tyndorf, D. Kościelniak – Evaluation of the effectiveness of manual techniques and dynamic taping in the reduction of postoperative complications after surgical treatment of orthognathic defects. Fizjoterapia Polska 2019; 19(3); 146-157

Streszczenie
Cel. Ocena efektywności technik manualnych i plastrowania dynamicznego w redukcji powikłań pooperacyjnych po chirurgicznym leczeniu wad ortognatycznych.
Materiały i metody. Do badań zakwalifikowano 50 osób w wieku od 16 do 39 lat, rehabilitowanych po zabiegach ortognatycznych. Osoby te hospitalizowane były ze względu na stwierdzenie pooperacyjnych powikłań, takich jak przykurcze tkankowe, zrosty i blizny, zaburzenia w zakresie ruchomości stawowej obszaru skroniowo-żuchwowego i odcinka szyjnego kręgosłupa, obrzęki limfatyczne i zaburzenia przewodnictwa nerwowego w obszarze twarzy. U kilku osób stwierdzono wystąpienie dodatkowych wybroczyn krwawych.
Plastrowanie dynamiczne wykonywane było przez okres dwóch tygodni pooperacyjnie, zabiegi z masażu i terapii manualnej dwa razy w tygodniu (45–60 min. jednorazowo) przez okres 3 miesięcy, poczynając od pierwszego tygodnia po zabiegu. Wyniki terapii wspomagane były przez pacjentów, wykonujących zalecane ćwiczenia. Oceniano tempo i wielkość redukcji obrzęku, zakres ruchu stawów skroniowo-żuchwowego i kompleksowe odcinka szyjnego kręgosłupa, tempo i zakres reinerwacji oraz poziom bólu. Do oceny zastosowano skale Pietruskiego, House’a i Brackmanna, VAS oraz pomiary linijne.
Wyniki. Średnia wielkość mobilności ssż i odcinka szyjnego kręgosłupa we wszystkich badanych płaszczyznach uległa poprawie. Obrzęk uległ znaczącej redukcji, pozostając po 3 miesiącach tylko w uśrednionej wartości 8% wartości wyjściowej. Włókna czuciowe, jak i ruchowe w procesie reinerwacji odzyskały swoje funkcje i ich uśredniony stan, zobrazowany wynikami skali Pietruskiego, przedstawia się następująco: ok. 26 punktów, co w ocenie opisowej odpowiada niewielkiemu niedowładowi. Występujące w stanie pooperacyjnym krwiaki uległy wchłonięciu najpóźniej w okresie dwóch tygodni od przeprowadzonej operacji. Bolesność u pacjentów zmniejszyła się z 7 pkt na początku terapii do 3 pkt po trzech tygodniach (wartości uśrednione) i całkowita redukcja występowała średnio po upływie 5 tygodni.
Wnioski. Przeprowadzony proces terapeutyczny w znaczącym stopniu wpływał na osiągnięte rezultaty, odnosząc je do wyników osób w grupie porównawczej oraz względem danych zasięgniętych z literatury. W wyniku terapii manualnej, wspomaganej plastrowaniem dynamicznym, normalizacji uległy gra stawowa w ssż oraz mobilność w stawach kręgosłupa, praca układu limfatycznego, odczucia bólowe, mimika i czucie na obszarze twarzy. Struktury, które uległy restrykcji w wyniku powstałych śród- i pooperacyjnie krwiaków, zrostów tkankowych, jak również blizn, zostały uwolnione do stanu, który nie utrudnia powrotu do normalnej dziennej aktywności i zapewnia możliwości odzyskania wszystkich wymienionych powyżej zdolności.

Słowa kluczowe:
wady ortognatyczne, fizjoterapia stomatologiczna, terapia manualna, plastrowanie dynamiczne

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wdrożenie manualnych działań fizjoterapeutycznych jako istotny element wspomagania leczenia chirurgicznego w wadach wrodzonych zgryzu i stawów skroniowo-żuchwowych – opis przypadku

Szymon Tyszkiewicz, Marta Tyndorf, Krzysztof Dowgierd

S. Tyszkiewicz, M. Tyndorf, K. Dowgierd – Implementation of manual physiotherapeutic activities as an important element of supporting surgical treatment in congenital malformations of the bite and temporomandibular joints – case report. Fizjoterapia Polska 2019; 19(3); 38-45

Streszczenie
Wstęp. Zabiegi chirurgiczne stosowane w leczeniu wad wrodzonych twarzoczaszki mogą być przyczyną wystąpienia powikłań, powodujących upośledzenie funkcji układu stomatognatycznego. Wady te są problemem wielopłaszczyznowym. W ich procesie leczniczym, na różnych etapach, konieczny jest udział zarówno specjalistów chirurgii twarzowo-szczękowej, mikrochirurgów, ortodontów, logopedów oraz fizjoterapeutów. Przebieg rekonstrukcji, ukierunkowany na przywrócenie funkcji, można podzielić na etap tworzenia prawidłowych stosunków (relacji) anatomicznych w kośćcu twarzowej części czaszki, okres przywracania funkcjonalnej aktywności poszczególnych struktur układu stomatognatycznego oraz działania nad ustabilizowaniem / utrwaleniem efektów funkcjonalnych oraz uzyskaniu efektów estetycznych. Drugi z tych procesów wiąże się nierozerwalnie z włączeniem w proces leczniczy wspomagających działań fizjoterapeutycznych.
Cel pracy. Celem badania było określenie skuteczności fizjoterapii w procesie przywracania funkcji ruchowych w układzie stomatognatycznym u pacjentki leczonej z powodu zaburzeń układu ruchowego narządu żucia.
Materiały i metody. W pracy opartej na opisie przypadku pacjentki z wrodzoną ankylozą stawów skroniowo-żuchwowych, u której wykonano zabieg osteoplastyki dwuszczękowej z protezoplastyką stawów skroniowo-żuchwowych, zaprezentowano analizę wykorzystanej w procesie leczniczym fizjoterapii. Pacjentka zgłosiła się na oddział chirurgii głowy i szyi celem leczenia chirurgicznego z powodu całkowitego zniesienia ruchomości w stawach skroniowo-żuchwowych oraz zaburzeń w strukturze mięśni tego regionu. W pierwszym etapie leczenia została skierowana na zabieg obustronnej endoprotezoplastyki, po którym możliwe było przejście do etapu przywracania funkcjonalnej aktywności struktur aparatu mowy.
Wyniki. Zastosowanie fizjoterapii w ponad półrocznej pracy przyniosło rezultaty, redukcję obrzęku, wypracowanie oczekiwanego zakresu odwodzenia, zmniejszenie bolesności oraz uzyskanie zdolności przełykania. Efekty utrzymywały się w sytuacji kontynuacji zabiegów terapeutycznych, natomiast w okresach zmniejszenia intensywności pracy występuje załamanie rezultatów. W celu poprawy zdolności funkcjonalnych i ustabilizowania efektów planowane jest u pacjentki leczenie mikroprzeszczepami (przeszczepy kablowe) oraz ortodontyczne (uzyskanie pełnego zaguzkownia i okluzji centralnej). Kontynuowane będą także zabiegi z logopedą i fizjoterapeutą.
Wnioski. Zastosowanie wspomagających zabiegów fizjoterapeutycznych powinno być jednym z elementów leczenia pacjentów po zabiegach chirurgicznych w obrębie twarzowej części czaszki, niezależnie od przyczyn – czy to urazy, wady wrodzone, czy zabiegi ortognatyczne.

Słowa kluczowe:
endoprotezoplastyka, ankyloza, fizjoterapia stomatologiczna, staw skroniowo-żuchwowy

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim