Wpływ dodatkowego treningu wyobrażeniowego na funkcję kończyn dolnych u pacjentów po udarze mózgu leczonych za pomocą wirtualnej rzeczywistości

Tahir Masood, Tasmiya Asghar, Arshad Nawaz Malik

Tahir Masood, Tasmiya Asghar, Arshad Nawaz Malik – Effects of additional mental imagery training on lower limb function in stroke patients treated with virtual reality –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(2); 89-93

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG56083OG

Streszczenie

Cel. Ocenić, czy pacjenci po udarze, otrzymujący połączony trening zorientowany na zadania i trening w wirtualnej rzeczywistości, mogliby dodatkowo skorzystać z włączenia treningu wyobrażeniowego motorycznego, jeśli chodzi o funkcję sensoromotoryczną kończyn dolnych, równowagę, chód i ryzyko upadków. Materiał i metody. Trzydziestu pacjentów z przewlekłym udarem mózgu (w wieku 40-60 lat) wzięło udział w badaniu z pojedynczą ślepą próbą kontrolowaną randomizacją, rekrutowanych metodą próbkowania udogodnień i losowo przydzielonych do grupy eksperymentalnej lub kontrolnej. Grupa eksperymentalna przeszła trening w wirtualnej rzeczywistości połączony z treningiem wyobrażeniowym, podczas gdy grupa kontrolna otrzymała trening w wirtualnej rzeczywistości w połączeniu z konwencjonalnym leczeniem. Obie interwencje trwały przez 6 tygodni, po 3 sesje tygodniowo. Dane zbierano przy użyciu Skali Równowagi Berga, Oceny Fugl-Meyera dla Kończyn Dolnych, Skali Chodu Wisconsin, Testu Wstawania i Chodzenia oraz Testu Chodu na 10 metrów na początku, oraz po 3 i 6 tygodniach. Wyniki. Uczestnicy z grupy eksperymentalnej wykazali znacząco lepszą wydajność w porównaniu do grupy kontrolnej we wszystkich mierzonych parametrach (P < 0,05). Ponadto, obie grupy wykazały znaczącą poprawę w porównaniu z wynikami wyjściowymi (P < 0,05). Wnioski. Integracja treningu wyobrażeniowego motorycznego do planów rehabilitacyjnych pacjentów z przewlekłym udarem mózgu, leczonych zorientowanymi na zadania treningami i treningami w wirtualnej rzeczywistości, znacząco poprawia wyniki leczenia. Rejestr badań klinicznych: NCT05812638

Słowa kluczowe

wyobrażenie motoryczne, udar mózgu, funkcja kończyn dolnych, exergaming, chód

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim i j. polskim

Wykorzystanie platformy posturograficznej jako narzędzia do ilościowej oceny zaburzeń równowagi oraz kontroli posturalnej u osób po udarze niedokrwiennym mózgu w fazie przewlekłej

Paulina Magdalena Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon, Rafał Studnicki, Dawid Spychała


Paulina Magdalena Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon, Rafał Studnicki, Dawid Spychała – Use of the posturography platform as a tool for quantitative assessment of imbalance and postural control in post-stroke patients in chronic phase. Fizjoterapia Polska 2023; 23(1); 142-163

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG07B4A3

Streszczenie
Wstęp. Zaburzenia równowagi podczas stania, które zwykle obserwuje się jako asymetrię w przenoszeniu ciężaru ciała w kierunku strony niedotkniętej udarem, są jednym z najczęstszych czynników wpływających na niezależność i jakość życia osób po udarze mózgu. Kliniczna ocena zaburzeń równowagi u pacjentów poudarowych jest często dokonywana poprzez obserwację wzrokową przy użyciu standaryzowanych narzędzi (testy równowagi). Jednak analiza ilościowa, przy użyciu platformy posturograficznej, jest dokładniejsza i dostarcza więcej informacji na temat stanu funkcjonalnego pacjenta. Wykorzystane w niniejszym badaniu urządzenie TYMO® jest przenośną platformą posturograficzną, wykonującą pomiary wychyleń środka ciężkości ciała oraz raportującą wyniki procesu rehabilitacyjnego. Umożliwia przeprowadzenie obiektywnej, bezpośredniej oraz ilościowej oceny kontroli posturalnej chorego. Taka ocena może przełożyć się na znaczną efektywność fizjoterapii, a w konsekwencji poprawę jakości życia pacjenta oraz skrócenia okresu absencji zawodowej. Cel pracy. Ilościowa ocena zaburzeń równowagi oraz kontroli posturalnej, za pomocą platformy posturograficznej (TYMO®), u pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu, w fazie przewlekłej, jako ważna składowa procesu diagnostyki funkcjonalnej oraz projektowania programu usprawniania. Podkreślenie roli platformy posturograficznej (TYMO®) jako narzędzia do pomiarów równowagi statycznej – symetrii dystrybucji ciężaru ciała oraz narzędzia do monitorowania i raportowania wyników leczenia fizjoterapeutycznego. Metody. W obecnym badaniu, przed i po dwóch tygodniach rehabilitacji, dokonano ilościowych pomiarów równowagi na platformie TYMO® w grupie badanych (n = 60: osoby dorosłe, po udarze niedokrwiennym mózgu – pierwszy epizod udarowy, w fazie przewlekłej – do 5 lat od zaistniałego incydentu udarowego), poddanych terapii z wykorzystaniem metod neurofizjologicznych (PNF – Proprioceptive neuromuscular facilitation i NDT-Bobath – Neurodevelopmental treatment according to the Bobath concept) oraz systemu SPIDER (Strengthening Program for Intensive Developmental Exercises and activities for Reaching health capability). Pomiary dotyczyły: dystansu przebytego przez środek ciężkości ciała pacjenta podczas wykonywania testu, odchyleń przyśrodkowo-bocznych oraz przednio-tylnych ciała badanego, obszaru ruchu zaznaczonego przez środek ciężkości ciała, średniej prędkości, z jaką pacjent wykonywał ruch w celu utrzymania żądanej pozycji oraz rozkładu masy ciała badanego. Na podstawie wyników posturograficznych otrzymanych przed terapią możliwe było zaprojektowanie celowanego programu usprawniania. Wielkość różnicy pomiarów przed i po rehabilitacji umożliwiła ocenę wpływu terapii na równowagę chorego. Ponadto stanowiła swoisty wskaźnik trafności doboru leczenia fizjoterapeutycznego (duża różnica średnich wyników przed-po terapii odzwierciedlała poprawę parametrów kontroli posturalnej, czyli efektywność terapii) oraz wyznaczała kierunek przyszłego programu usprawniania. Wyniki i wnioski. Rejestrowane przez platformę TYMO® parametry są kluczowe w ocenie stanu funkcjonalnego pacjentów poudarowych, zwłaszcza w odniesieniu do kontroli posturalnej czy zaburzeń równowagi. Opisane wyniki potwierdzają zasadność stosowania oceny ilościowej przy użyciu platformy posturograficznej jako ważnej składowej procesu diagnostyki funkcjonalnej oraz projektowania programu usprawniania. Sama platforma TYMO® jest przydatnym narzędziem do pomiarów, monitorowania oraz raportowania efektów leczenia fizjoterapeutycznego u osób po udarze mózgu.
Słowa kluczowe:
udar mózgu, dystrybucja ciężaru ciała, równowaga, ocena ilościowa, platforma posturograficzna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena skuteczności magnetoterapii jako czynnika wspomagającego rehabilitację rucjową, na podstawie wybranych wskaźników biomechanicznych i psychotechnicznych

Mirosław Janiszewski, Anna Błaszczyk

Mirosław Janiszewski, Anna Błaszczyk – An evaluation of the effectiveness of magnetotherapy as a factor supporting rehabilitation on the basis of selected biomechanic and psychotechnical indices. Fizjoterapia Polska 2001; 1(1); 39-42

Streszczenie
Celem pracy było zbadanie wpływu długotrwałej stymulacji polem magnetycznym na przebieg rehabilitacji ruchowej pacjentów po przebytym udarze mózgu oraz ocena szybkości odzyskania sprawności ruchowej. Grupę 180 pacjentów w wieku 50-70 lat, po przebytym udarze mózgu, poddano rehabilitacji ruchowej i stymulacji zmiennym polem magnetycznym małej częstotliwości. Jako kryteria oceny przyjęto wybrane wskaźniki biomechaniczne oraz psychotechniczne. Badania wykazały, że magnetoterapia u pacjentów po udarze mózgu, poddanych rehabilitacji ruchowej, wpływa korzystnie na poprawę: funkcji mięśni, wskaźników koordynacji ruchowej oraz wskaźników niektórych parametrów biomechanicznych (siła w warunkach dynamiki oraz siła w warunkach statyki).

Słowa kluczowe:
udar mózgu, pole magnetyczne, rehabilitacja, neuropsychologia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena termowizyjna gry naczyniowej kończyny górnej niedowładnej po kriostymulacji miejscowej u pacjentów po udarze mózgu

Zbigniew Śliwiński, Piotr Plaza

Zbigniew Śliwiński, Piotr Plaza – Thermovisual evaluation of vascular behavior in the paretic upper limb after local cryostimulation in stroke patients. Fizjoterapia Polska 2002; 2(2); 112-117

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu jest trzecią co do częstości przyczyną zgonów i jedną z najczęstszych przyczyn kalectwa oraz najczęstszą przyczyną niesprawności u ludzi powyżej 40 roku życia. Rocznie na świecie z powodu udaru mózgu umiera 4,6 miliona ludzi, w tym 3,2 miliona w krajach rozwijających się i 1,2 miliona w krajach wysokouprzemysłowionych. W związku z tak dużą zachorowalnością i poważnymi konsekwencjami pod postacią niedowładów w kończynach, autorzy postanowili sprawdzić, za pomocą kamery termowizyjnej, reakcję naczyniową w kończynie niedowładnej poprzez ocenę zmian temperatury na skórze po kriostymulacji oparami ciekłego azotu. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono u 28 pacjentów o średniej wieku 61,3 lat. Zabieg wykonywano na przedramieniu kończyny górnej niedowładnej, schładzając je przez 6 minut (od ręki do dołu łokciowego, powierzchnię grzbietową i dłoniową). Zdjęcia termowizyjne wykonywano u każdego chorego 5-krotnie. Wyniki. Autorzy zaobserwowali, że w wyniku zabiegu doszło do obniżenia temperatury średnio o około 12°C w kończynie schładzanej i o 2,6°C w kończynie nieschładzanej. Wnioski. Ocena tego zjawiska jest niejednoznaczna. Według autorów, obniżenie się temperatury w kończynie niepoddanej zabiegowi jest wynikiem kontralateralizacji odruchu konsensualnego. Przedstawiona praca jest doniesieniem wstępnym, przedstawiającym zaistniałe zjawisko.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, kriostymulacja, termowizja, gra naczyniowa

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Usprawnianie ręki metodą wymuszonego używania u chorych po udarze mózgu

Janusz Otfinowski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Agnieszka Bogunia, Beata Buda

Janusz Otfinowski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Agnieszka Bogunia, Beata Buda – Constraint-induced movement therapy in the rehabilitation of stroke patients. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 19-24

Streszczenie

Wstęp. W pracy przedstawiono wstępne wyniki postępowania usprawniającego u pacjentów z upośledzeniem funkcji ręki po przebytym udarze mózgu. Podstawą terapii była wprowadzona przez Tauba metoda usprawniania, opisana pod nazwą terapii wymuszania i ograniczania lub terapii wymuszonego używania. W ogólnych założeniach metoda ta polega na okresowym unieruchomianiu sprawnej kończyny górnej, z równoczesnym prowadzeniem intensywnego usprawniania ruchowego upośledzonej funkcjonalnie ręki. Materiał i metoda. Badaniami objęto 10 pacjentów leczonych w Klinice Rehabilitacji WOZ CM UJ w Krakowie z powodu niedowładu połowiczego po przebytym udarze mózgu. Wśród chorych było 5 mężczyzn i 5 kobiet, w wieku od 57 do 77 lat, średnio 66,5. Okres, jaki upłynął od udaru mózgu wynosił od 1 do 50 miesięcy, średnio 11,4 miesiąca. U wszystkich chorych zastosowano wyżej opisaną terapię. Wyniki. U wszystkich chorych po 2-tygodniowym okresie usprawniania stwierdzono skrócenie czasu wykonania testów manualnych oraz wyraźną poprawę funkcji niesprawnej ręki. Wnioski. Zastosowana metoda jest skuteczna w usprawnianiu chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, ręka, metoda CIMT
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wybrane czynniki demograficzne i kliniczne a skuteczność metody wymuszonego używania w usprawnianiu ręki osób po udarze mózgu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda – Selected demographic and clinical factors and the efficacy of the Constraint-Induced Movement Therapy (CIMT) of the hand after stroke. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 21-28

Streszczenie

Wstęp. Autorzy podjęli próbę oceny wpływu wybranych czynników demograficznych i klinicznych, takich jak wiek, płeć, strona niedowładna oraz czas od wystąpienia udaru, na skuteczność metody wymuszonego używania (ang. Constraint — lnduced Movement Therapy) w usprawnianiu niedowładnej ręki u osób po udarze mózgu. W ogólnych założeniach metoda ta polega na okresowym unieruchomieniu sprawnej kończyny górnej, z równoczesnym prowadzeniem intensywnego usprawniania ruchowego upośledzonej funkcjonalnie kończyny. Krótko i lapidarnie można ją zdefiniować jako strategię aktywizującą niedowładne mięśnie kończyny poprzez ograniczenie lub całkowite uniemożliwienie używania kończyny zdrowej. Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 21 osób (11 kobiet i 10 mężczyzn) po przebytym udarze mózgu. Średni wiek badanych wynosił 65 lat. Kryterium oceny skuteczności postępowania usprawniającego był czas wykonania upośledzoną ruchowo ręką testu funkcjonalnego, składającego się z 10 prostych czynności życia codziennego. Badania przeprowadzono 4-krotnie: przed przystąpieniem do programu, po 2-tygodniowym okresie intensywnego usprawniania w warunkach szpitalnego oddziału rehabilitacji oraz po 4 i 12 tygodniach samodzielnego usprawniania w warunkach domowych. Wyniki. Analizując uzyskane wyniki nie wykazano znamiennego wpływu wybranych czynników na skuteczność zastosowanej metody usprawniania ręki u osób po udarze mózgu. Wnioski. Bez względu na wiek i płeć pacjentów po udarze mózgu, zastosowana metoda CIMT jest znamiennie skuteczna w usprawnianiu niedowładnej ręki. Czas od wystąpienia udaru nie ma wpływu na skuteczność usprawniania niedowładnej ręki metodą CIMT. Usprawnianie metodą CIMT, niezależnie od strony udaru, w jednakowym stopniu aktywizuje funkcję niedowładnej ręki.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, usprawnianie ręki, metoda wymuszonego używania

Wczesna rehabilitacja po udarze mózgu i przebytym przeszczepie serca

Elżbieta Miller, Zbigniew Śliwiński, Anna Cabak

Elżbieta Miller, Zbigniew Śliwiński, Anna Cabak – Early post stroke rehabilitation after heart transplantation. Fizjoterapia Polska 2007; 7(3); 351-354

Streszczenie
Udar mózgu jest pierwszą przyczyną niepełnosprawności, najczęściej dotyczy osób po 60 roku życia, stwarza on ryzyko występowania schorzeń dodatkowych, związanych nie tylko z układem sercowo-naczyniowym. Wielość i nasilenie tych schorzeń jest często przeciwwskazaniem do wczesnej rehabilitacji po udarze mózgu. Rzadkim przypadkiem jest chory po przeszczepie serca leczony w ramach wczesnej rehabilitacji neurologicznej po udarze niedokrwiennym mózgu. Celem pracy jest prezentacja wczesnej rehabilitacji poudarowej w przypadku 53-letniego chorego po przeszczepie serca w 2000 roku z powodu kardiomiopatii zastoinowej. Chory był badany czterokrotnie: w 3, 6, 9 i 15 tygodniu od udaru mózgu. W badaniu oceniano siłę mięśniową niedowładnych kończyn wg. skali Lovetta, stopień nasilenia napięcia mięśniowego wg. skali Ashwortha. Prowadzono ocenę funkcjonalną w skali Barthel oraz stopień konieczności korzystania z opieki osoby drugiej w skali Rankina. Praca przedstawia indywidualny schemat postępowania rehabilitacyjnego podzielony na dwa etapy: fazę wczesną (0-6 tydzień) i przejściową (6-9 tydzień) dostosowane do aktualnego stanu neurologicznego i kardiologicznego chorego. Zasadnicza poprawa po zastosowanym leczeniu w zakresie odzyskiwanych funkcji ruchowych nastąpiła do 9 tygodnia od wystąpienia udaru. Praca przedstawia pozytywne wyniki wczesnej rehabilitacji poudarowej, po operacji transplantacji serca. W świetle uzyskanych wyników cenna staje się wymiana doświadczeń dotyczących rehabilitacji chorych z nietypowym wywiadem.
Słowa kluczowe
udar mózgu, przeszczep serca, rehabilitacja poudarowa

Wpływ wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu – doniesienie wstępne

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński

Emil Domański, Magdalena Wilk, Wojciech Kiebzak, Zbigniew Śliwiński – The effect of early rehabilitation on locomotor function in post-stroke patients – preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 83-95

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu, według definicji Światowej Organizacji Zdrowia, jest nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych trwających dłużej niż 24 godziny lub prowadzących do śmierci, wywołanych zmianami w układzie tętniczym lub żylnym mózgu. Celem pracy była ocena wpływu wczesnej rehabilitacji na sprawność motoryczną pacjentów po udarach mózgu. Materiał i metody. Przebadano 30-osobową grupę chorych z niedowładem w pierwszej dobie zachorowania oraz po 14 dniach usprawniania. Poprawę sprawności ruchowej określano funkcjonalnym stanem mięśni i stereotymem chodu wg PNF. Oceny czynności życia codziennego dokonano wg wytycznych WFR oraz PKCM. Stopień niepełnosprawności oceniono na podstawie skali Rankin’a. Z przyczyn organizacyjnych nie uwzględniono w badaniach grupy kontrolnej, traktując pracę jako doniesienie wstępne. Wyniki. Poprawę lokomocji uzyskało 40% chorych. Zaobserwowano zmniejszenie stopnia niepełnosprawności u 50% chorych. Sprawność motoryczna pacjenta wpłynęła na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wśród 40% chorych na skutek stosownej fizjoterapii doszło do zmniejszenia dysfunkcji ruchowej kończyny górnej. Wnioski. Wcześnie rozpoczęte postępowanie usprawniające wpływa na poprawę sprawności ruchowej określanej funkcjonalnym stanem mięśni i stereotypem chodu. Przyjęty program usprawniania leczniczego przyczynił się do poprawy niezależności funkcjonalnej określanej Wskaźnikiem Funkcjonalnym Repty oraz Prostą Kartą Czynności Motorycznych. Sprawność motoryczna pacjenta wpływa na poprawę funkcji układu moczowego u 50% chorych. Wcześnie rozpoczęta rehabilitacja wpływa na poprawę funkcji ruchowej kończyny górnej objętej niedowładem. Wnioski wymagają weryfikacji podczas dalszych badań, z wykorzystaniem grupy kontrolnej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, niedowład połowiczy, wczesna rehabilitacja, stan funkcjonalny

Ocena termowizyjna temperatur kończyn górnych po kriostymulacji u pacjentów po udarze mózgu

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk

Zbigniew Śliwiński, Piotr Płaza, Krzysztof Gieremek, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Grzegorz Śliwiński, Magdalena Wilk – Thermovisual evaluation of temperatures of the upper limbs following cryostimulation in post-stroke patients. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 23-34

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu jest bardzo poważną jednostką chorobową zagrażającą życiu, niezależnie od tego jaki jest obraz kliniczny w chwili rozpoczęcia. W większości przypadków udar jest konsekwencją ogólnoustrojowych chorób naczyniowych, jakimi są miażdżyca i nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 103 pacjentów, w tym 52 to chorzy po przebytym udarze mózgu z niedowładną kończyną górną, a 51 to osoby zdrowe. W grupie chorych było 18 kobiet i 34 mężczyzn, w grupie zdrowych 41 kobiet i 10 mężczyzn. Średnia wieku chorych mężczyzn 55,6 lat, a kobiet 66,1 lat. Średnia wieku grupy kontrolnej wynosiła 37,2 lata. Kriostymulację miejscową stosowano: u pacjentów po udarze na ręce i przedramieniu kończyny niedowładnej, natomiast u pacjentów zdrowych na ręce i przedramieniu prawej kończyny górnej. Kończyna była schładzana przez sześć minut. Oceny temperatur dokonano kamerą termowizyjną Agema 570.Wyniki. Schładzanie jednego tylko przedramienia powoduje obniżenie się temperatury. U chorych po udarze mózgu uzyskuje się szybszy powrót do temperatury początkowej. Wydaje się, że jest to związane z lepszym działaniem mechanizmów chroniących przed utratą ciepła. W tej grupie bowiem, wartości temperatur są wyższe. W grupie kontrolnej temperatura w kończynie nieschładzanej spada średnio o 1,6 stopni C, a u chorych tylko o 1,3 stopni C. Wnioski. Temperatury powierzchni przedramienia poddawanego sześciominutowej krioterapii różnią się u chorych z udarem mózgowym i u zdrowych, a wiązać to należy z uszkodzenia mózgu po udarze. Zjawisko kontralateralizacji, tzn. spadku temperatury w kończynie nieschładzanej występuje zarówno u pacjentów po udarze, jak i ludzi zdrowych z grupy kontrolnej. Spadki temperatur wywołane schładzaniem w kończynach oziębianych są wyższe u chorych niż u zdrowych. U pacjentów po udarze mózgu szybszy jest powrót temperatury do wartości wyjściowych. W 15 minut po krioterapii nie pojawia się efekt wyrównania temperatury do wyjściowej ani jej przewyższenie w stosunku do wartości początkowych w kończynie schładzanej.
Słowa kluczowe
udar mózgu, kriostymulacja, termowizja, gra naczyniowa

Ocena przydatności aplikacji Kinesiology Tapingu u chorych po udarze mózgu usprawnianych metodą PNF. Doniesienie wstępne

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak

Zbigniew Śliwiński, Marta Kopa, Bartłomiej Halat, Beata Michalak, Wojciech Kufel, Henryk Racheniuk, Magdalena Wilk, Marcin Krajczy, Jan Szczegielniak – Usefulness of Kinesiology Taping in post-stroke patients rehabilitated with the PNF method. Preliminary report. Fizjoterapia Polska 2008; 8(3); 325-334

Streszczenie
Wstęp. W fizjoterapii wykorzystuje się wiele metod kinezyterapeutycznych, których podstawą jest znajomość przebiegu procesów neurofizjologicznych związanych z rozwojem i ruchem. Jedną z takich koncepcji jest metoda PNF. W usprawnianiu kończyny górnej u pacjentów po udarze mózgu lepsze efekty uzyskać można łącząc różne metody, np. PNF z Kinesiology Taping. Materiał i metody. Badaniu poddano 15 osób po udarze mózgu, w tym 10 mężczyzn i 5 kobiet w wieku od 39 do 72 lat. Każdego pacjenta poddano jednorazowemu badaniu. Wykonano dwukrotnie test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth oraz trzykrotnie test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej (przed terapią, po terapii metodą PNF oraz po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Taping). Test funkcjonalny dla kończyny górnej porażonej polegał na uniesieniu przez pacjenta przedmiotu. Mierzona była odległość unoszonego przedmiotu od powierzchni stołu w centymetrach. Terapia metodą PNF, u każdego pacjenta trwała od 45 min do 1 godz. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Taping obejmowały prostowniki stawu promieniowo-nadgarstkowego. Wyniki. Test napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległ zmianie. Średnie wyniki testu funkcjonalnego w centymetrach wyniosły średnio; przed terapią 3,8, po terapii metodą PNF 6,6 i dodatkowo po aplikacji Kinesiology Taping 7,8. U dwóch osób nie zarejestrowano zmian w teście funkcjonalnym. U 13 pacjentów po terapii PNF zaobserwowano poprawę funkcji kończyny górnej. Znaczną różnicę funkcji zauważono po zastosowaniu aplikacji KT. U 10 pacjentów dodatkowa aplikacje znacząco ułatwiły pracę metodą PNF. Wnioski. Terapia metodą PNF połączona z Kinesiology Taping pozytywnie wpływa na poprawę funkcji w kończynie górnej objętej porażeniem. Aplikacje funkcjonalne Kinesiology Tapingu są użyteczne, ułatwiają pracę metodą PNF, mogą i powinny być z nią łączone. Pomimo jednorazowej terapii metodą PNF uzyskano poprawę funkcji kończyny górnej i zdecydowaną dodatkową poprawę po aplikacji funkcjonalnej Kinesiology Tapingu. Wartość napięcia mięśniowego wg skali Ashworth nie uległa istotnej zmianie po przeprowadzonej terapii, jednak nie zdeterminowało to pozytywnych wyników testów funkcjonalnych. Nie zauważa się zależności terapii kompilowanej PNF i Kinesiology Tapingu z czasem od dokonania się udaru mózgowego.
Słowa kluczowe
Aplikacje Kinesiology Taping, metoda PNF, udar mózgu
1 2 3