Tag: physiotherapy

Plastrowanie dynamiczne jako alternatywa dla środków przeciwbólowych w redukcji bólu menstruacyjnego

Tomasz Wilk, Magdalena Niewęgłowska-Wilk, Izabela Załęska

T. Wilk, M. Niewęgłowska-Wilk, I. Załęska: Kinesiology taping as an alternative to painkillers used for the reduction of menstrual pains. FP 2015; 15(4); 82-88

Streszczenie
Cel. Ocena skuteczności zastosowania plastrowania dynamicznego jako alternatywy dla środków przeciwbólowych w bólach menstruacyjnych u kobiet.
Materiały i metody. W badaniu uczestniczyło 40 kobiet (od 20-35 roku życia) z regularnym cyklem miesiączkowym. Przed rozpoczęciem pierwszego oklejania każda z badanych oceniała nasilenie bólu menstruacyjnego w skali wizualno-analogowej (VAS). 20 kobietom naklejano na skórze brzucha poniżej pępka i podbrzuszu po dwie taśmy na 2 dni przed wystąpieniem miesiączki. Taśmy utrzymywane były przez 7 dni. Pozostałe 20 kobiet stanowiło grupę kontrolną, która nie zostala oklejona. Wszystkie 40 kobiet zostały poproszone o ocenę nasilenia bólu w 5 dniu miesiączki. Badanie przeprowadzano przez kolejne trzy miesiące.
Wyniki. U wszystkich 20 kobiet ból menstruacyjny oceniany w skali wizualno-analogowej (VAS) wynosił od 5 do 7 i wyniku zastosowanego postępowania zmniejszył się do poziomu 1 lub 0. Badane kobiety po zastosowaniu plastrowania dynamicznego nie odczuwały bólu jaki towarzyszył im podczas menstruacji lub był on minimalny. W grupie kontrolnej nie zauważono żadnych zmian związanych ze zmniejszeniem bólu.
Wnioski. Plastrowanie dynamiczne jest skuteczną alternatywą dla środków przeciwbólowych w bólach menstruacyjnych u kobiet.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, elastyczne taśmy terapeutyczne, ból menstruacyjny

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena skuteczności fizjoterapii u chorych z koksartozą leczonych sanatoryjnie

Zbigniew Śliwiński, Marlena Maskiera, Marta Makara-Studzińska, Grzegorz Śliwiński, Małgorzata Starczyńska

Z. Śliwiński, M. Maskiera, M. Makara-Studzińska, G. Śliwiński, M. Starczyńska: Assessment of the Effectiveness of the Physiotherapy in Patients with the Coxarthrosis, Treated in Spa Facilities. FP 2015; 15(4); 7-15

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy była ocena skuteczności fizjoterapii u chorych z koksartrozą leczonych sanatoryjnie. Materiał i metodyka. W badaniu wzięło  udział 49 pacjentów (29 kobiet i 20 mężczyzn) leczonych w Sanatorium „Słowacki” w Busku-Zdroju na turnusie 21-dniowym. Byli to pacjenci ze zmianami zwyrodnieniowymi stawu biodrowego nie leczeni operacyjnie. Pacjenci zostali podzieleni na dwie grupy. W grupie badanej  (24 osoby), zastosowano zabiegi fizykalne i hydroterapię. W grupie kontrolnej (25 osób), dodatkowo zastosowano kinezyterapię U każdego z pacjentów wykonano: badanie ankietowe, pomiar zakresu ruchomości w stawach biodrowych, ocenę siły mięśniowej skalą Lovetta, ocenę stopnia nasilenia bólu w skali VAS,  testy funkcjonalne ( Linder 2, test uciskowy brzucha, test Patricka Fabre, SLR,  test Tinetti, test „Up and Go”, ocenę chodu wg. Perry). Wyniki.   Po zakończeniu 21- dniowego leczenia rehabilitacyjnego u większości pacjentów, nastąpiło znaczne zmniejszenie subiektywnego odczucia dolegliwości bólowych, znaczna poprawa funkcji ruchowych biodra oraz zmniejszenie ryzyka upadku. Przeprowadzonych badania wskazują, na uzyskanie lepszych wyników usprawniania fizjoterapeutycznego w grupie kontrolnej, gdzie dodatkowo zastosowano kinezyterapię. Wnioski. 1. Fizjoterapia ma wpływ na zwiększenie zakresu ruchu w stawie biodrowym we wszystkich płaszczyznach, szczególnie w zakresie ruchu zgięcia i odwodzenia. 2. Postępowanie usprawniające wpływa na poprawę stereotypu chodu u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawu biodrowego. 3. Leczenie sanatoryjne u osób ze zmianami zwyrodnieniowymi stawów biodrowych zmniejsza ryzyko upadków.

Słowa kluczowe:
usprawnianie, fizjoterapia, koksartroza, leczenie sanatoryjne

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Udar mózgu problemem współczesnej cywilizacji – analiza postępowania fizykalnego

Ewelina Czerczak, Włodzisław Kuliński

E. Czerczak, W. Kuliński – Stroke as a civilisation-scale problem – physical treatment analysis. FP 2016; 16(1); 24-35

Streszczenie
Wstęp. Udar mózgu to jedna z najczęściej występujących postaci uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Każdego roku w Polsce na udar mózgu zapada około 60 tys. ludzi.  Zaburzenia powstałe w wyniku udaru wymagają wdrożenia długotrwałej opieki i rehabilitacji. Głównym celem postępowania fizjoterapeutycznego jest przywrócenie choremu samodzielności w codziennym funkcjonowaniu oraz poprawa jakości życia pacjenta.
Cel pracy. Celem pracy była ocena wpływu postępowania fizjoterapeutycznego na stan funkcjonalny i jakość życia chorych po udarze mózgu. Materiał i metody. Badania przeprowadzono u 30 chorych po udarze mózgu (24 po udarze niedokrwiennym i 6 po udarze krwotocznym) przebywających na Pododdziale Rehabilitacji Neurologicznej Szpitala Specjalistycznego św.  Łukasza w Końskich. W trakcie 8 tygodni pobytu na oddziale pacjenci poddawani byli intensywnemu leczeniu usprawniającemu. Badanie wykonywane było dwukrotnie, a mianowicie w dniu przyjęcia pacjenta na oddział oraz w dniu jego wypisu. Obejmowało wypełnienie ankiety uwzględniającej ocenę jakości życia w skali od 1 do 10 pkt., ocenę stanu funkcjonalnego przy użyciu Wskaźnika Barthel oraz ocenę stopnia spastyczności mięśni kończyny górnej i dolnej zmodyfikowaną skalą Ashworth. Wynik oceny stanu funkcjonalnego porównano w zależności od charakteru udaru, czasu od momentu wystąpienia udaru do rozpoczęcia rehabilitacji oraz liczby chorób współistniejących. Ocenie poddano także wpływ kompleksowego usprawniania na ocenę niezależności w codziennym funkcjonowaniu po zakończonym postępowaniu oraz zbadano wpływ usprawniania na stopień spastyczności i korzystanie z przedmiotów zaopatrzenia ortopedycznego. Wyniki i wnioski. U wszystkich badanych doszło do poprawy stanu funkcjonalnego. Lepsze wyniki końcowe uzyskali pacjenci po udarze niedokrwiennym oraz zmagający się z mniejszą liczbą chorób współistniejących. Efekty postępowania były lepsze u tych, którzy wcześniej po wystąpienia udaru podjęli rehabilitację. Ocena jakości życia była znacząco wyższa, aniżeli przed rehabilitacją. Nastąpiło istotne obniżenie stopnia spastyczności, a znaczącej poprawie uległo korzystanie przez pacjentów z przedmiotów zaopatrzenia ortopedycznego.

Słowa kluczowe:
udar mózgu , leczenie, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Trening na bieżni z odciążeniem masy ciała poprzez system Parestand w usprawnianiu chodu u pacjentów we wczesnej fazie udaru mózgu: badanie pilotażowe

Beata Stach, Marcin Błaszcz, Aleksandra Bober, Mariola E. Wodzińska, Joanna Zyznawska

B. Stach, M. Błaszcz, A. Bober, M. E. Wodzińska, J. Zyznawska – Body Weight Supported Treadmill Training with Parestand system as walking therapy of patients early after stroke: a pilot study. FP 2016;16(2);54-63

Streszczenie
Wstęp. Trening na bieżni z odciążeniem masy ciała (z ang. Body Weight Supported Treadmill Training – BWSTT) to wysokiej częstotliwości zadaniowa terapia chodu pacjentów po udarze mózgu. Skuteczność BWSTT została wielokrotnie udowodniona, jednak jego wyższość nad treningiem chodu po naturalnym podłożu jest często kwestionowana. W Polsce jest to rzadko stosowana i badana metoda.
Pacjenci i metody. W badaniu brało udział 20 chodzących pacjentów we wczesnej fazie udaru. Wszyscy pacjenci uczestniczyli w standardowej fizjoterapii opartej o koncepcję Bobath i PNF. Do grupy eksperymentalnej włączono 10 osób dodatkowo otrzymujących trening na bieżni z odciążeniem masy ciała (BWSTT), a do grupy kontrolnej włączono 10 osób dodatkowo otrzymujących trening chodu po naturalnym podłożu. Badanych przed i po skończeniu interwencji oceniono Skalą Równowagi Berg, testem Timed Up & Go, Testem 10-metrowym oraz testem 6-minutowego marszu.
Wyniki. Obie grupy uzyskały istotną statystycznie (p<0,05) poprawę we wszystkich testach funkcjonalnych. BWSTT zwiększyła swój dystans o 108,4±75,7 m, a grupa kontrolna o 57±51,3 m. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,28). BWSTT skróciła czas w teście TUG o 9±1,4 s, a grupa kontrolna o 2,7±1,1 s. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,63). BWSTT uzyskała 7,0±3,7 pkt, a grupa kontrolna 6,6±4,4 pkt poprawy w BBS. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,88). BWSTT podniosła prędkość chodu o 0,25±0,13 m/s, a grupa kontrolna o 0,28±0,13 m/s. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,96).
Podsumowanie. Zarówno BWSTT jak i terapia chodu po naturalnym podłożu może poprawić równowagę, wytrzymałość i szybkość chodu oraz zmniejszyć ryzyko upadków u chodzących pacjentów we wczesnej fazie udaru.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, niedowład połowiczy, fizjoterapia, rehabilitacja, chód

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Nietrzymanie moczu u kobiet – diagnostyka i leczenie zachowawcze w gabinecie fizjoterapeutycznym

Magdalena Ptak, Iwona Rotter, Hanna Mosiejczuk, Agnieszka Turoń, Agnieszka Brodowska, Jolanta Nawrocka-Rutkowska

M. Ptak, I. Rotter, H. Mosiejczuk, A. Turoń, A. Brodowska, J. Nawrocka-Rutkowska – Woman urinary incontinence – diagnostic and conservative treatment making by physiotherapist. FP 2016; 16(3); 118-123

Streszczenie
Wstęp.
Nietrzymanie moczu jest problemem uznanym przez Światową Organizację Zdrowia za chorobę społeczną. W standardach Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (ICS), towarzystw ginekologicznych i urologicznych postępowanie w I i II stopniu NM rozpoczyna się leczeniem zachowawczym prowadzonym przez fizjoterapeutę.
Cel pracy.
Celem pracy jest podkreślenie roli i możliwości dodatkowej diagnostyki, jaką można przeprowadzić w gabinecie fizjoterapeutycznym.
Wnioski.
Leczenie zachowawcze z wykorzystaniem dostępnej aparatury, urządzeń, kwestionariuszy ankiet daje szerokie możliwości wnikliwego potraktowania tematu jakim jest NM u kobiet. Wykorzystując te narzędzia  można uchronić pacjentki przed zbyt wczesną (pod względem wieku i zaawansowania objawów) interwencją chirurgiczną.

Słowa kluczowe:
nietrzymanie moczu, wstępna diagnostyka, leczenie zachowawcze, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz artykuł w j. angielskim/Download an English version

Stabilizacja centralna w rehabilitacji dzieci – aspekt fizjoterapeutyczny

Sylwia Dyczewska-Wójtowicz

S. Dyczewska-Wójtowicz – Core Stability in the Rehabilitation of Children – Physiotherapy Aspects. FP 2016; 16(3); 96-105

Streszczenie
Wstęp. Termin „stabilizacja centralna” (ang. core stability) odnosi się do wydolności głębokich mięśni tułowia, których rolą jest kontrola centrum naszego ciała w statyce i dynamice. Praca przedstawia różne aspekty fizjoterapeutyczne dotyczące problemu stabilizacji centralnej w ewidencji naukowej potwierdzające skuteczność ćwiczeń.
Materiał i metody. W procesie wyszukiwania artykułów korzystano z baz artykułów MedLine i PubMed oraz PBL, uwzględniając następujące słowa kluczowe: stabilizacja centralna, stabilizacja lędźwiowa, stabilizacja dynamiczna, kontrola motoryczna, trening nerwowo-mięśniowy, stabilizacja tułowia, wzmacnianie centralne.
Wyniki. Liczne badania naukowe przedstawiają fakt, iż mięśniami, które odgrywają główną rolę w tym mechanizmie, są: mięsień poprzeczny brzucha, mięsień wielodzielny, mięsień skośny wewnętrzny brzucha, mięśnie dna miednicy oraz przepona. Prawidłowo funkcjonujące tworzą rodzaj cylindra, nadając odpowiednią stabilność dla okolicy dolnego tułowia (jest bazą dla mobilności na obwodzie).
Wnioski. U dzieci z dolegliwościami bólowymi okolicy dolnego kręgosłupa mięśnie głębokie są hamowane a ich timing jest zaburzony. Najpierw napinają się duże powierzchowne mięśnie odpowiadające za wykonanie ruchu, a następnie włączają się głębokie lokalne stabilizatory centrum. Zmiana ról między grupami mięśniowymi może być źródłem problemów przeciążeniowych, dlatego też ważnym jest aby zastosować odpowiednią rehabilitację wspomagającą stabilizację centralną.

Słowa kluczowe:
Stabilizacja centralna, rehabilitacja, fizjoterapia, kręgosłup, ćwiczenia wzmacniające

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie wskaźnika relacyjnego Wr w diagnozowaniu radiologicznym

Wojciech Kiebzak, Beata Książkiewicz, Michał Kosztołowicz, Małgorzata Kiebzak

W. Kiebzak, B. Książkiewicz, M. Kosztołowicz, M. Kiebzak – Using Relation Index Wr in Radiologic Diagnosis. FP 2016; 16(3); 34-41

Streszczenie
Wstęp. W postępowaniu leczniczym ze względu na strategię postępowania oraz ocenę zmian ważne znaczenie ma precyzyjna diagnoza medyczna oraz fizjoterapeutyczna. W pracy uzasadniono, że  zdjęcie  rentgenowskie klatki piersiowej oceniane  w klasyfikacji ILO (International Labour Organization) jest mniej precyzyjną metodą w radiologicznym  diagnozowaniu pylicy krzemowej niż badanie HRCT klatki (High Resolutio Computed Tomography).
Cel pracy. Zastosowanie wskaźnika relacyjnego Wr w diagnozowaniu guzków pylicznych w klasycznej radiografii ocenianych w klasyfikacji ILO oraz uzyskanych metodą HRCT dla zbadania efektywności obu metod.
Materiał i metoda. Z grupy 358 pacjentów z rozpoznaną pylicą krzemową wybrano 65 mężczyzn, u których badania HRCT klatki piersiowej zostały wykonane w odstępie nie dłuższym niż 6 miesięcy od ostatniego zdjęcia rtg w klasyfikacji ILO. U każdego pacjenta na zdjęciu rtg oraz badaniu HRCT zmierzono średnice guzków najmniejszych i największych. Obliczono następnie średnie wartości wyników pomiarów guzków w każdym rodzaju badań.
Do opracowania wyników zastosowano następujące metody statystyczne: skalę T1 [1],
wskaźnik relacyjny Wr, w przedziałach: Wr∈[0,9; 1,1], Wr<0,9 oraz Wr>1,1. W przedziałach tych obliczono współczynniki korelacji między średnicami guzków występującymi w klasyfikacji ILO i HRCT metodą Pearsona.
Wyniki. Korelacja między średnimi średnicami guzków w poszczególnych przedziałach Wr jest wysoka lub bardzo wysoka a zależność znaczna lub bardzo pewna i H0 odrzucono (wyjątek stanowi przedział Wr>1,1 dla rozetek). Wykazano  zatem, że zdjęcie rtg klatki oceniane w klasyfikacji ILO i badanie HRCT w podobny sposób pozwalają diagnozować stan chorobowy- pylicę krzemową płuc, jednak rodzaj guzków pozwala wykryć tylko badanie HRCT.
Wnioski. Metoda HRCT jest efektywniejsza niż klasyczne zdjęcie rtg klatki  w badaniu pylicy krzemowej płuc, ponieważ wykrywa typy guzków, a mianowicie centrilobularne, podopłucnowe, peribronchowaskularne, rozetki i drzewo w pąkach.

Słowa kluczowe:
ILO, HRCT, wskaźnik relacyjny, skala T1, diagnoza, pylica płuc, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim
1 … 12 13 14