Tag: arthroplasty

Kinesiology Taping as a therapeutic method in blood ecchymosis – a case study

E. Łebek, J. Dąbek, M. Szynal, A. Ostrowska

Ewelina Łebek, Józefa Dąbek, Magdalena Szynal, Agnieszka Ostrowska – Kinesiology Taping as a therapeutic method in blood ecchymosis – a case study. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 236-244

Abstract
Kinesiology Taping (KT) is a comprehensive therapeutic method that allows to obtain a therapeutic effect 24 hours a day and supporting the rehabilitation process of various ailments. For this therapy, special, 100% cotton, dynamic tapes are used, covered with hypoallergenic acrylic glue activated with heat, arranged in layers of a sinusoidal shape, similar to the flexibility of human muscles, and to the parameters of human skin.  Various effects of Kinesiology Taping are described in the medical literature, for example: muscle facilitation, reduction of muscle fatigue, reducing the soreness of the skeletal muscles with delayed pain, the so-called DOMS (delayed onset muscle soreness), supporting treatment aimed at eliminating edema and improving blood flow, reducing the pressure on mechanical receptors changes the feeling of pain as a result of the activation of the endogenous anesthetic system and limiting accumulation of chemical factors released after tissue trauma. The aim of the study was to describe two cases of using the Kinesiology Taping method in blood ecchymosis in patients after hip arthroplasty and after soft tissue injury.
Key words:
Kinesiology Taping, bloody ecchymosis, arthroplasty
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Comparison of early and late surgical outcomes of patients after total hip arthroplasty in terms of the type of surgical approach and assessment of the level of fitness

Paweł Zieliński, Rafał Trąbka, Jarosław Amarowicz, Mateusz Curyło, Paweł Kamiński, Magdalena Wilk-Frańczuk, Tomasz Maicki

P. Zieliński, R. Trąbka, J. Amarowicz, M. Curyło, P. Kamiński, M. Wilk-Frańczuk, T. Maicki – Comparison of early and late surgical outcomes of patients after total hip arthroplasty in terms of the type of surgical approach and assessment of the level of fitness. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 190-203

Abstract
Osteoarthritis is the most common form of human joint pathology. It is estimated that it affects about 6% of the world’s population. In addition to the hand and knee joints, the hip joint is one of the most common joints affected by OA.
The study included 59 randomly selected patients (from a group of over 600 people operated in a similar period) of the Orthopaedics and Rehabilitation Department of the Centre for Rehabilitation and Orthopaedics in Krakow, who underwent THA due to advanced degenerative changes using a cementless prosthesis.
The objective of the study was to compare the early and late outcomes of the procedure (patient’s fitness level and subjective assessment) using the anterolateral (according to Watson-Jones) and lateral (McFarland and Osborne as modified by Hardinge) approach.
The obtained results confirm better outcomes in terms of the abduction strength scale (SO%), HHS, VAS, frequency of the Trendelenburg sign and partially mobility (external rotation) in relation to short-term follow-up (especially after 6 and 12 weeks), but not long-term follow-up (after 24 weeks and 11-12 years).
It was found that people who underwent surgery using the lateral approach (according to Hardinge) recover faster than people who underwent surgery with the use of the anterolateral approach (according to Watson-Jones).
Key words:
arthroplasty, osteoarthritis, hip joint
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Physiotherapy following hip arthroplasty: treatment analysis

Włodzisław Kuliński, Rafał Pilichowski

W. Kuliński, R. Pilichowski – Physiotherapy following hip arthroplasty: treatment analysis. Fizjoterapia Polska 2020; 20(5); 30-42

Abstract

Background. Hip osteoarthritis (HOA) is an important clinical and social problem and is considered a civilisation disease. HOA is a chronic condition causing joint cartilage damage. Its symptoms increase slowly, resulting in considerable limitations in hip joint mobility and severe pain. Advanced degenerative changes constitute one of the main indications for arthroplasty.
Aim. To assess the effects of hip arthroplasty and physiotherapy on patient functioning.
Material and methods. The study was conducted in a group of 30 patients after arthroplasty procedures at the Regional Polyclinical Hospital in Kielce in 2019. The patients completed WOMAC survey questionnaires twice, before and after rehabilitation.
Results. All patients showed a considerable improvement in physical performance and reported resolution of pain during everyday activities.
Conclusions. Arthroplasty and comprehensive rehabilitation performed in the study patients improved the ranges of motion in the hip joints, which contributed to improvements in gait, functioning, and physical performance, and to a significantly better quality of life.

Key words:
hip osteoarthritis, arthroplasty, physiotherapy
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Implementation of manual physiotherapeutic activities as an important element of supporting surgical treatment in congenital malformations of the bite and temporomandibular joints – case report

Szymon Tyszkiewicz, Marta Tyndorf, Krzysztof Dowgierd

S. Tyszkiewicz, M. Tyndorf, K. Dowgierd – Implementation of manual physiotherapeutic activities as an important element of supporting surgical treatment in congenital malformations of the bite and temporomandibular joints – case report. Fizjoterapia Polska 2019; 19(3); 38-45

Abstract
Introduction. Surgical procedures used to treat congenital craniofacial malformations may give rise to complications, resulting in impaired function of the stomatognathic system. Reconstructive correction of subsequent defects may require multi-disciplinary skills, including those of maxillofacial and microsurgery, orthodontics, speech therapy and physiotherapy. The purpose of reconstruction to restore function can be divided into two stages: firstly the establishment of correct anatomical relationships in the facial skeleton and secondly the restoration of function of individual structures of the stomatognathic system, together with the stabilisation of both function and appearance. The latter is fundamentally associated with supportive physiotherapy.
Aim of the study. The aim of the study was to determine the effectiveness of physiotherapy in the process of restoring motor functions in the stomatognathic system in a patient treated for disorders of the masticatory apparatus.
Material and methods. The article presents an account of supportive physiotherapy utilised in the healing process. The case study presented is that of a patient with congenital ankylosis of the temporomandibular joints. The patient presented in the maxillofacial department for surgical joint treatment and with associated in activity in the musculature of this region. Initial treatment involved bilateral arthroplasty with prosthetic arthroplasy, after which it was possible to proceed to restoration of functional speech. The provision of physiotherapy over a timescale of six months achieved reduction of oedema, development of the expected range of movement, reduction of pain and the achievement of deglutition.
Results. Results were maintained through continuation of therapeutic procedures, since periods of reduced activity are associated with loss of function. In order to increase functional capacity and achieve stability, the patientis to undergo microtransplantation (cable grafts) and orthodontic treatment to achieve full centricocclusion. Speech therapy and physiotherapy will also be continued.
Conclusions: Supportive physiotherapy should be a key element of treatment of patients after maxillofacial procedures, regardless of whether this is due to injury, congenital malformation ororthognathic procedures.

Key words:
arthroplasty, ankylosis, dental physiotherapy, temporomandibular joint

Invalid download ID. Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Technika energetyzacji mięśni stosowana po implantacji endoprotezoplastyki stawu biodrowego

Maria Mazepa, Renata Szczepaniak, Wojciech Kiebzak,
Zofia Śliwińska, Zbigniew Śliwiński

M. Mazepa, R. Szczepaniak, W. Kiebzak, Z. Śliwińska, Z. Śliwiński – Muscle energy techniques after total hip replacement. FP 2014; 14(1); 18-26

Streszczenie
Wstęp. Częstą konsekwencją braku postępu rehabilitacji, przy bardzo dużych zmianach zwyrodnieniowych, którym towarzyszy bardzo silny ból i znaczne ograniczenie ruchomości oraz lokomocji, jest leczenie operacyjne, polegające na wykonaniu alloplastyki stawu biodrowego. W pierwszej dobie po operacji, ustalany jest indywidualny program usprawniania pacjenta. Jest to czynność o podstawowym znaczeniu, ponieważ prawidłowe zaplanowanie i przeprowadzenie zabiegów fizjoterapeutycznych, umożliwia przede wszystkim zniesie bólu i uzyskanie pełnego, funkcjonalnego zakresu ruchu w stawie, wzmacniamy mięśnie dbamy o to, aby odpowiednia kontrola mięśniowa i stabilizacja uzyskana w stawie, przywróciła funkcję lokomocji i samoobsługi pacjenta na początkowym i dalszym etapie usprawniania. Sposobów i metod uzyskania poprawy wyżej wymienionych parametrów jest wiele. Jedną z nich są techniki energetyzacji mięśniowej, będące nieinwazyjną terapią u pacjentów po endoprotezoplastyce stawu biodrowego. Dzięki tym technikom, w skład których wchodzi poizometryczna relaksacja mięśni przykurczonych oraz aktywne rozluźnianie mięśni stawów biodrowych, techniki mięśniowo-powięziowe oraz ich połączenie z elementami metody PNF, możliwe jest skuteczne leczenie i usprawnianie pacjentów.
Cel pracy. Celem pracy jest porównanie efektów standardowej fizjoterapii, prowadzonej u pacjentów po wszczepieniu endoprotezy cementowej stawu biodrowego, z fizjoterapią wykorzystującą techniki energetyzacji mięśni. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano w latach 2013/2014 66 pacjentów z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi stawów biodrowych, leczonych operacyjnie  endoprotezoplastyką. Pacjentów podzielono losowo na dwie grupy,/grupa I oraz grupa II/ po 33 osoby każda. U każdej z osób zbadano poziom bólu, zakres ruchu w stawie biodrowym oraz siłę mięśniową. Różnice pomiędzy grupą I a II polegały na włączeniu w grupie I technik energetyzacji mięśni, w skład których wchodziły poizometryczna relaksacja mięśni, aktywne rozluźnianie mięśni oraz elementy metody PNF. Wykorzystano również techniki mięśniowo-powięziowe nacelowane na mięśnie z różną siłą i kierunkiem nacisku na włókna mięśniowe. w grupie II zastosowano standardową fizjoterapię. Wyniki. Po zastosowanej terapii energetyzacji mięśniowej w grupie z zastosowanie technik energetyzacji mięśni, nastąpiła znacząca poprawa w zmniejszeniu dolegliwości bólowych, zwiększył się funkcjonalny zakres ruchu oraz znacząco poprawiła się kontrola mięśniowa operowanego stawu, co korzystnie wpłynęło na lokomocję pacjentów. Wnioski. Techniki energetyzacji w znaczącym stopniu wpłynęły na poprawę funkcji czynnościowej i stabilizacyjnej mięśni obręczy biodrowej stawu z endoprotezą. Połączenie poizometrycznej relaksacji z elementami metody PNF oraz technikami powięziowo-mięśniowymi, skutecznie poprawiło równowagę, koordynację oraz stereotyp chodu. Podsumowując fizjoterapia z wykorzystaniem metody energetyzacji okazała się skuteczniejszą metodą w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego w porównaniu z metodą opartą na standardowym programie usprawniania.

Słowa kluczowe:
endoprotezoplastyka, usprawnianie, techniki energetyzacji mięśni

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim