Tag: biofeedback

Influence of biofeedback training time on muscle torque and knee excursion following semitendinosus release in spastic quadriplegic children with cerebral palsy: A randomized controlled trial

Heba A. Bahey El- Deen, Radwa S. Abdul-Rahman, Magda Ramadan Zahran, Shaimaa Abdalaleem Abdelgeleel

Heba A. Bahey El- Deen, Radwa S. Abdul-Rahman, Magda Ramadan Zahran, Shaimaa Abdalaleem Abdelgeleel – Influence of biofeedback training time on muscle torque and knee excursion following semitendinosus release in spastic quadriplegic children with cerebral palsy: A randomized controlled trial. Fizjoterapia Polska 2021; 21(5); 166-171

Abstract
Background. Medial hamstring shortening represents a serious common complication in children suffering from spastic quadriplegic cerebral palsy. Objective. The purpose of the study was to examine the efficacy of biofeedback training timing following tendon release in spastic quadriplegic cerebral palsied children. Design. a prospective, single-blind, randomized controlled trial. Setting: several hospitals across Giza and Cairo, where children were operated. Methods. Thirty spastic quadriplegic cerebral palsied children of both genders, with their ages ranged from 7 to 9 years (x ̅  = 8.2 ± 0.86 yr.) were randomly assigned into two equal groups (A and B). The control group (A) was trained using electromyographic biofeedback daily for two weeks after removal of plaster cast, in addition to an hour/ day of a designed physical therapy program, while the study group (B) was trained by electromyographic biofeedback during the immobilization period and for two weeks after removal of the cast along with the same physical therapy program as the group (A). The knee extensors’ peak torque and knee excursion angle were measured immediately and two weeks following cast removal by MERAC isokinetic system and electro-goniometer, respectively. Results. The findings exhibited a significant increase (P < 0.05) in the peak torque of knee extensors and an increase in knee excursion in the group (B) immediately and after two weeks of the cast removal when compared with the results of the group (A) after the same period. Conclusion. Applying electromyographic biofeedback training at the two-week immobilization period resulted in a strengthening of the quadriceps and maintaining the obtained range of knee extension following semitendinosus muscle release in spastic quadriplegic children with cerebral palsy.
Key words:
cerebral palsy, spastic quadriplegia, biofeedback, dynamometer
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Effect of varied biofeedback training on transverse abdominis muscle thickness in non-specific low back pain

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai – Effect of varied biofeedback training on transverse abdominis muscle thickness in non-specific low back pain. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 50-56

Abstract
Aim. The dynamic stability of the low back region is governed by the core musculature, namely the transverse abdominis (TrA) and multifidus. Most rehabilitation professionals believe that selective activation training of the TrA can decrease symptoms in individuals with non-specific low back pain (NSLBP). In this study we have aimed to analyze the effects of varied biofeedback training of the transverse abdominis muscle on the muscle thickness in LBP individuals.
Materials & Methods. Thirty-four LBP individuals were randomly allotted to varied biofeedback training and core muscle exercise groups for three weeks. The transverse abdominis muscle thickness at rest and during the abdominal drawing-in maneuver (ADIM) and the TrA activation ratio were measured as outcomes using ultrasonography.
Results. Varied biofeedback training for three weeks resulted in a significant increase in the thickness (cm) of the transverse abdominis at rest (0.41 ± 0.06) and abdominal drawing-in maneuver (0.54 ± 0.05). There was no significant change in the transverse abdominis contraction ratio between the groups.
Conclusion. Varied biofeedback training of the transverse abdominis was found to be effective in improving the thickness of the transverse abdominis in the treatment of non-specific lower back pain. This above finding may have positive clinical implications in individuals with non-specific lower back pain.
Key words:
biofeedback, training, non-specific, low back pain, transverse abdominis thickness, musculoskeletal ultrasonogram
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Biofeedback on Faecal Incontinence After Anorectal Malformations Repair: Effects Through Four Months: A Randomized Controlled Trial

Mohamed Ali Elshafey, Mohamed Serag, Mohamed Samy Abdrabo

Mohamed Ali Elshafey, Mohamed Serag, Mohamed Samy Abdrabo – Biofeedback on Faecal Incontinence After Anorectal Malformations Repair: Effects Through Four Months: A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(4); 114-120

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG1A45D5

Abstract

Background. Surgical repair for anorectal malformation in children had post-operative unsatisfactory results as children still suffering from faecal incontinence. Objective. The effect of Biofeedback in treating children fecal incontinence after anorectal malformations repair was investigated. Methodology. A randomized controlled trial design was conducted in the Pediatric hospital, Mansoura University. Forty-eight children with postsurgical anorectal malformations repair were assessed for eligibility. Forty children (twenty-two boys and eighteen girls) underwent simple randomization into two matched groups, control and study group. The anal function was assessed by Anorectal manometry and faecal incontinence was evaluated by Baylor social continence scale. Measurements were done before and after two months of intervention, and after four months of follow-up. Result. There was statistically significant improvement in maximal resting anal pressure, maximal voluntary contraction pressure, voluntary contraction time, the threshold of rectal sensation, maximal tolerable rectal volume and Baylor social continence scale (P < 0.05) for biofeedback group after two months of intervention and four months of follow-up in comparison with conservative treatment. Conclusion. Biofeedback improved faecal incontinence after ARM repair and had an intermediate follow up effect in conjunction with conservative interventions.

Key words:

biofeedback, anorectal malformation, faecal incontinence, anorectal manometry

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Besplatno preuzmi članak na engleskom jeziku

Ocena zastosowania biofeedbacku oddechowego w fizjoterapii chorych na POChP

Witold Pawełczyk, Janina Bajowska, Bogusława Wójtowicz, Katarzyna Bogacz, Tomasz Sirek, Jan Szczegielniak

W. Pawełczyk, J. Bajowska, B. Wójtowicz, K. Bogacz, T. Sirek, J. Szczegielniak. Possibilities for respiratory biofeedback aplication in physiotherapy of patients with COPD. FP 2013; 13(4); 12-18

Streszczenie
Wstęp. Dotychczas brak kompleksowych badań z zastosowaniem biofeedbacku oddechowego, a wnioski wypływające z niewielu prac z wykorzystaniem tej techniki u chorych na POCHP nie są jednoznaczne.
Cel pracy. Celem pracy było porównanie wpływu standardowej fizjoterapii oraz fizjoterapii wzbogaconej o ćwiczenia prowadzone metodą biofeedback na amplitudę oddechu, wyniki 6-minutowego testu marszowego oraz wybrane wskaźniki określające czynność wentylacyjną płuc u chorych na POCHP w trakcie stacjonarnej fizjoterapii.
Materiał i metody badań. Zbadano 32 chorych w łagodnym i umiarkowanym stadium POChP. Chorzy zostali podzieleni losowo na 2 grupy. Badani chorzy z grupy A poddani byli standardowej fizjoterapii, a chorzy z grupy B uczestniczyli dodatkowo w ćwiczeniach prowadzonych metodą biofeedback. Przed i po zastosowanym programie fizjoterapii u wszystkich badanych chorych zbadano amplitudę oddechu, wykonano test marszowy oraz badanie spirometryczne.
Wynik. Stwierdzono istotny statystycznie przyrost wartości amplitudy brzusznego toru oddechowego w grupie B po fizjoterapii, który wyniósł 0,74 j.w. (±0,53, p<0,05).
Przyrost wartości wskaźnika FEV1 w grupie B po fizjoterapii był istotny statystycznie i wyniósł 3,38% (±4,34, p<0,05).
Wnioski
1. Stwierdzono, że zastosowanie ćwiczeń oddechowych prowadzonych metodą biofeedback w fizjoterapii chorych na POCHP istotnie zwiększa amplitudę ruchu oddechowego określającego brzuszny tor oddychania.
2. Wykazano, że trening metodą biofeedback stosowany u chorych na POCHP wpływa na istotną poprawę wartości wskaźnika FEV1.

Słowa kluczowe:
biofeedback, POChP, fizjoterapia

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Wpływ aplikacji plastrowania dynamicznego na efekty fizjoterapii chorych po złamaniu nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa

Marcin Krajczy, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Tomasz Dybek, Piotr Kiczyński, Edyta Krajczy, Anna Szczegielniak, Jan Szczegielniak

M. Krajczy, J. Łuniewski, K. Bogacz, T. Dybek, P. Kiczyński, E. Krajczy, A. Szczegielniak, J. Szczegielniak – Impact of elastic therapeutic tape on final effects of physiotherapy in patients with Colles’ fracture. FP 2014; 14(1); 42-49

Streszczenie
Wstęp. Złamania nasady dalszej kości promieniowej, stanowią nadal duży problem kliniczny. Wydaje się, że w procesie fizjoterapii chorych po złamaniu przedramienia skuteczne może być plastrowanie dynamiczne (PD). Celem pracy jest ocena wpływu wybranych aplikacji PD na efekty fizjoterapii u chorych po złamaniu nasady dalszej kości promieniowej typu Collesa leczonych zachowawczo. Materiał i metody. Badaniami objęto 38 chorych leczonych w Zakładzie Rehabilitacji Leczniczej SP ZOZ w Nysie w okresie od stycznia 2012 r. do listopada 2013 r. Nabór do obu grup odbywał się losowo. Chorych podzielono na 2 grupy. Grupę badanych (BA) stanowiło 20 chorych (16 kobiet i 4 mężczyzn), u których stosowana była fizjoterapia z wykorzystaniem urządzenia Hand Tutor oraz aplikacje PD. Grupa kontrolna (KO) obejmowała 18 chorych (15 kobiet i 3 mężczyzn), u których była stosowana tylko fizjoterapia z wykorzystaniem urządzenia Hand Tutor. Po przeprowadzeniu badania wstępnego, u chorych z grupy BA stosowano aplikacje mięśniową – tonizującą mięśnie zginacze nadgarstka oraz więzadłową lub korekcyjną – na okolicę nadgarstka.
Aplikacje PD były wymieniane co 4 dni. Fizjoterapia trwała 10 dni. W trakcie oraz po zakończonej fizjoterapii przeprowadzono badania zgodnie z ustalonym protokołem. Wyniki. Aplikacje PD stosowane w procesie fizjoterapii u chorych z grupy BA zwiększyły zakres ruchomości aktywnej i pasywnej oraz poprawiły jakość ruchów, w porównaniu z badanymi chorymi grupy kontrolnej. Zaobserwowano także, że deficyty ruchów (różnice między ruchami pasywnymi i aktywnymi) zmniejszyły się bardziej w grupie BA. Wnioski. 1.W badaniu końcowym nie stwierdzono istotnych różnic wskaźników pomiędzy chorymi z obu grup. Badania wykazały poprawę funkcji nadgarstka w zakresie częstości ruchów aktywnych oraz zakresu ruchomości w obu grupach. 2. W grupie BA stwierdzono istotnie wyższe wyniki badania końcowego częstotliwości ruchów oraz ruchomości nadgarstka, w stosunku do badania początkowego.

Słowa kluczowe:
złamanie Collesa, fizjoterapia, plastrowanie dynamiczne (PD), Biofeedback, Hand Tutor

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zindywidualizowna terapia polem magnetycznym niskich częstotliwości na przykładzie zespołu de Quervaina

Marcin Machnia, Natalia Cichoń, Elżbieta Miller

M. Machnia, N. Cichoń, E. Miller: Individualised low frequency magnetic field therapy, using the example of the de Quervain syndrome. FP 2015; 15(4); 116-122

Streszczenie:
W pracy przedstawiono przypadek leczenia zespołu de Quervaina polem elektromagnetycznym niskich częstotliwości (PEMF) według odmiennej procedury od dotychczas stosowanych. Pacjentka z rozpoznanym zespołem de Querwaina lewej dłoni była leczona przez kilka miesięcy w typowy sposób (unieruchomienie, farmakoterpia, fizykoterpia, kinezyterpia) bez znaczącej poprawy.
Z powodu braku oczekiwanego efektu terapeutycznego w zakresie sprawności manualnej jak i zmniejszenia dolegliwości bólowych chora została poddana terapii PEMF z wykorzystaniem biofeedbacku do określenia parametrów terapii. Procedura terapii polegała na użyciu aparatu ONDAMED generującego impuls imitujący potencjał czynnościowy komórek nerwowych z płynną regulacją parametrów (indukcja, częstotliwość, czas) umożliwiających zastosowanie biofeedbacku tętna mierzonego na tętnicy promieniowej. Zastosowana procedura diagnostyczno-terapeutyczna przyniosła po 4 tygodniach poprawę funkcji dłoni oraz ustąpienie dolegliwości bólowych. Wynik leczenia i sposób terapii opisany w pracy skłania do dalszych badań oddziaływania impulsów magnetycznych zbliżonych kształtem do potencjału czynnościowego komórek nerwowych oraz wykorzystania biofeedbacku w celowanej magnetoterapii.
Badania końcowe wykazały znaczną poprawę  ruchomości pasywnej, aktywnej oraz szybkości ruchów badanej ręki. W badaniach wykazano także zmniejszenie poziomu subiektywnych odczuć bólowych chorego oraz powrót funkcji  nerwu łokciowego.

Słowa kluczowe:
zespól de Quervaina, pole elektromagnetyczne niskich częstotliwości, biofeedback, magnetoterapia, ONDAMED

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim