Joanna Zyznawska

Influence of selected anthropometric features on outcomes of motor rehabilitation of women following radical mastectomy – evaluation of changes in muscle strength

Zbigniew Kopański, Joanna Zyznawska, Robert Suszko, Renata Pięta, Magdalena Michalin

Zbigniew Kopański, Joanna Zyznawska, Robert Suszko, Renata Pięta, Magdalena Michalin – Influence of selected anthropometric features on outcomes of motor rehabilitation of women following radical mastectomy – evaluation of changes in muscle strength. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 29-37

Abstract

Background. The aim of the study was to determine the usefulness of selected anthropometric features in predicting the development of impairment of the strength of thumb & finger flexors after radical mastectomy. Material and methods. The analysis included 126 women who had undergone a radical operation for breast cancer. The strength of flexors of the fingers & thumb was evaluated before surgery and during 12-month follow-up. The results of muscle strength tests were referred to 15 anthropometric traits. Results. 23.8% of the women did not regain pre-surgery muscle strength, as attested by the results of all muscle strength measurements. There were statistically significant differences in mean body mass and the BM and Quetelet’s indices between women with persistent post-operative impairment of muscle strength and those who regained muscle strength following a radical mastectomy. Conclusions. Impairment of muscle strength below reference values in the finger & thumb flexors was seen in 23.8% of the mastectomy patients. Grasp strength decreases were most strongly correlated with body mass (correlation index 0.67). Post-operative weakening of the hand was significantly correlated with high body mass (>71.1 kg) and high values of the following indices: BMI (>29.8) and Quetelet’s index (>412).

Key words:

radical mastectomy, anthropometric features, muscle strength, rehabilitation

Invalid download ID.

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Trening na bieżni z odciążeniem masy ciała poprzez system Parestand w usprawnianiu chodu u pacjentów we wczesnej fazie udaru mózgu: badanie pilotażowe

Beata Stach, Marcin Błaszcz, Aleksandra Bober, Mariola E. Wodzińska, Joanna Zyznawska

B. Stach, M. Błaszcz, A. Bober, M. E. Wodzińska, J. Zyznawska – Body Weight Supported Treadmill Training with Parestand system as walking therapy of patients early after stroke: a pilot study. FP 2016;16(2);54-63

Streszczenie
Wstęp. Trening na bieżni z odciążeniem masy ciała (z ang. Body Weight Supported Treadmill Training – BWSTT) to wysokiej częstotliwości zadaniowa terapia chodu pacjentów po udarze mózgu. Skuteczność BWSTT została wielokrotnie udowodniona, jednak jego wyższość nad treningiem chodu po naturalnym podłożu jest często kwestionowana. W Polsce jest to rzadko stosowana i badana metoda.
Pacjenci i metody. W badaniu brało udział 20 chodzących pacjentów we wczesnej fazie udaru. Wszyscy pacjenci uczestniczyli w standardowej fizjoterapii opartej o koncepcję Bobath i PNF. Do grupy eksperymentalnej włączono 10 osób dodatkowo otrzymujących trening na bieżni z odciążeniem masy ciała (BWSTT), a do grupy kontrolnej włączono 10 osób dodatkowo otrzymujących trening chodu po naturalnym podłożu. Badanych przed i po skończeniu interwencji oceniono Skalą Równowagi Berg, testem Timed Up & Go, Testem 10-metrowym oraz testem 6-minutowego marszu.
Wyniki. Obie grupy uzyskały istotną statystycznie (p<0,05) poprawę we wszystkich testach funkcjonalnych. BWSTT zwiększyła swój dystans o 108,4±75,7 m, a grupa kontrolna o 57±51,3 m. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,28). BWSTT skróciła czas w teście TUG o 9±1,4 s, a grupa kontrolna o 2,7±1,1 s. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,63). BWSTT uzyskała 7,0±3,7 pkt, a grupa kontrolna 6,6±4,4 pkt poprawy w BBS. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,88). BWSTT podniosła prędkość chodu o 0,25±0,13 m/s, a grupa kontrolna o 0,28±0,13 m/s. Różnica pomiędzy grupami nie była istotna statystycznie (p=0,96).
Podsumowanie. Zarówno BWSTT jak i terapia chodu po naturalnym podłożu może poprawić równowagę, wytrzymałość i szybkość chodu oraz zmniejszyć ryzyko upadków u chodzących pacjentów we wczesnej fazie udaru.