metoda Vojty

Physiotherapy of children with Down syndrome

Agnieszka Adameczek, Bożena Werner – Physiotherapy of children with Down syndrome. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 381-391

Abstract

Down syndrome is a disease entity associated with a characteristic phenotype and, frequently, congenital defects of organs and systems. A structural pathology of the central nervous system leads to psychomotor retardation and mental impairment later in life. The aim of the article is to present contemporary ideas about the rehabilitation of children with Down syndrome at different ages, from infancy to school age. Regular rehabilitation commenced in the first months of life and continued at pre-school and school age is necessary for better development. The aim of the physiotherapy of infants and pre-school children is to improve muscular tone and psychomotor development. The aim of the physiotherapy of children with Down syndrome at school age is to improve quality of movements and physical capacity. The most popular physiotherapeutic methods used in children with Down syndrome are the NDT-Bobath method and the Vojta method combined with the educational methods of Veronica Sherborne, sensory integration and hippotherapy. The NDT-Bobath method uses key points of control to leads movements of the child, stimulate normal motor responses and inhibit pathological responses. The Vojta method uses stimulation areas to facilitate postural and motor patterns. The Sherborne method essentially aids the development of the child by movement, physical contact and emotional contact with an exercise partner. Sensory integration therapy delivers an adequate amount of stimuli so that the child can spontaneously react and form normal adaptive responses, integrating the stimuli. During hippotherapy, the child exercises during slow-paced horse-ridding.

Key words:

Down syndrome, Vojta, NDT-Bobath

Invalid download ID.

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena wyników neurokinezjologicznego usprawniania metodą odruchowej lokomocji według Vojty, dzieci z zaburzeniami centralnej koordynacji nerwowej

Katarzyna Balewska-Juras, Grażyna Cywińska-Wasilewska

K. Balewska-Juras, G. Cywińska-Wasilewska: Evaluation of neurocinesiological improvement performance of reflexlocomotion method of Vojta on children at risk of central nervous coordination disorder. FP 2015; 15(4); 32-41

Streszczenie
Wstęp. W pracy przedstawiono ocenę rozwoju ruchowego wg 7 reakcji ułożeniowych Vojty i Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej, oraz leczenie dzieci metodą Vojty ze stwierdzonymi zaburzeniami centralnej koordynacji nerwowej.
Cel pracy. Wykazanie skuteczności leczenia metodą Vojty, poprzez zastosowanie dwóch diagnostyk neurorozwojowych, oraz ich porównanie. Wskazanie znaczenia wczesnego rozpoznawania zaburzeń rozwojowych u dzieci i wprowadzenia wczesnego usprawniania leczniczego.
Materiał i metody. Badano 45 dzieci w wieku od 1-10 miesiąca życia, u których stwierdzono zaburzenia ośrodkowej koordynacji nerwowo-mięśniowej. Porównywano wyniki usprawniania metodą Vojty w 2 grupach dzieci: rozpoczynających terapię pomiędzy 2-4 m ż i 5-10 m ż. Oceny spontanicznej aktywności ruchowej dziecka, dokonywano według Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej i oceny siedmiu reakcji ułożeniowych wg Vojty. Czas usprawniania wynosił 1-11 miesięcy, zależnie od poprawy stanu neurologicznego dziecka i motoryki spontanicznej.
Wyniki. Przed terapią ciężkie zaburzenia centralnej koordynacji nerwowej prezentowało 22 dzieci, średnio ciężkie ZCKN – 19 dzieci, lekkie – czyli 5 nieprawidłowych reakcji – 4 dzieci. Po terapii u wszystkich dzieci sytuacja ta zmieniła się.
Wnioski. Terapia metodą Vojty wpływa korzystnie na poprawę motoryki spontanicznej i stan neurologiczny dzieci z obniżonym ZCKN, a ocena obiema metodami daje równorzędne wyniki.