Tag: osteoporoza

Zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości w profilaktyce osteoporozy

Włodzisław Kuliński, Andrzej Misztela, Tomasz Rybak, Józef Mróz

Włodzisław Kuliński, Andrzej Misztela, Tomasz Rybak, Józef Mróz – The low-frequency alternating magnetic field prevention of osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2001; 1(3); 268-270

Streszczenie

Wstęp. Osteoporoza jest jedną z głównych chorób współczesnej cywilizacji. U ponad 25% kobiet i 10% mężczyzn powyżej 60 roku życia stwierdza się osteoporozę. Przedstawiono negatywny wpływ rozwoju cywilizacji na rozwój osteoporozy. Podano zalecenia odnośnie prawidłowego sposobu odżywiania. Omówiono mechanizmy wpływu jednego z najsilniejszych stymulatorów osteogenezy – wysiłku fizycznego – w zapobieganiu osteoporozie. Wskazano możliwości zapobiegania temu schorzeniu przez codzienną 15-20 min. ekspozycję na światło ultrafioletowe organizmu chorych z czynnikami ryzyka z powodu przyjmowania leków – sterydów. W pracy oceniono skuteczność terapeutyczną zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości (z.p.m.n.cz.) w profilaktyce utraty masy kostnej u chorych leczonych przewlekle sterydami. Materiał i metoda. Badaniom poddano 25 mężczyzn z przewlekłą obluracyjną chorobą płuc (p.o.ch.p.) przejmujących przewlekle sterydy. Chorych poddano terapii z.p.m.n.cz., stosując w ciągu roku 2-3 miesięczne serie zabiegów przed i po leczeniu z.p.m.n.cz. u chorych oceniano stopień nasilenia dolegliwości bólowych, ilość zaostrzeń p.o.ch.p. oraz porównywano wartości BMD i T-score w badaniu densytometrycznym. Wyniki. U wszystkich chorych po 2 latach terapii stwierdzono zmniejszenie dolegliwości bólowych, ponad dwukrotnie mniejszą liczbę zaostrzeń p.o.ch.p. oraz przyrost masy kostnej.

Słowa kluczowe:
zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości, osteoporoza, profilaktyka
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Profilaktyka i rehabilitacja w osteoporozie

Anna Mika, Piotr Mika

Anna Mika, Piotr Mika – Prevention and rehabilitation in osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 79-85

Streszczenie

Osteoporoza jest układową chorobą szkieletu charakteryzującą się niską masą kostną i zaburzeniami mikroarchitektury tkanki kostnej, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia wytrzymałości mechanicznej kości i sprzyja powstawaniu złamań. Podstawowym kierunkiem działania w prewencji obniżenia masy kostnej jest zgromadzenie maksymalnej masy kostnej w okresie wzrastania organizmu oraz zminimalizowanie czynników ryzyka powodujących utratę masy kostnej w okresie menopauzy. Rehabilitacja w osteoporozie powinna zawierać następujące elementy: działania przeciwbólowe, ćwiczenia pozwalające zachować prawidłową postawę, ćwiczenia wzmacniające gorset mięśniowy, ćwiczenia zwiększające zakres ruchomości w stawach, ćwiczenia stymulujące zwiększenie masy kostnej oraz działania mające na celu zwiększenie codziennej aktywności społecznej chorego. Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie optymalnego programu prewencji i leczenia osteoporozy.

Słowa kluczowe:

rehabilitacja, kręgosłup, osteoporoza

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Czynniki ryzyka osteoporozy a BMD u kobiet po menopauzie

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Jolanta Jaworek, Bogusław Frańczuk

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Jolanta Jaworek, Bogusław Frańczuk – Osteoporosis risk factors vs. BMD in post-menopausal women. Fizjoterapia Polska 2006; 6(2); 126-132

Streszczenie

Wstęp. Jak wiadomo, główną cechą charakteryzującą osteoporozę jest kruchość kości, której powikłaniami są złamania. W związku z tym podstawowym celem jej leczenia jest zapobieganie złamaniom przez podtrzymanie lub zwiększenie masy kości, zapobieganie upadkom i urazom, zmniejszenie ostrych i przewlekłych dolegliwości oraz poprawa funkcji fizycznych i psychospołecznych. Podkreślić należy znaczenie zwiększonej aktywności fizycznej jako jednego z czynników ochronnych, zapobiegających złamaniom kości w wieku starszym. Osteoporoza staje się więc coraz większym problemem nie tylko natury medycznej, ale także społeczno-ekonomicznej. Ten dynamicznie narastający problem stał się przesłanką do napisania pracy, której celem jest wykazanie, czy i w jakim stopniu wybrane czynniki takie jak wiek, masa ciała oraz aktywność fizyczna, wpływają na poziom gęstości mineralnej kości (BMD) u kobiet po menopauzie. Materiał i metody. Badaniami objęto 54 kobiety, średnia wieku 66,8 lat. Gęstość mineralną kości, którą oceniano na podstawie badania densytometrycznego, przeciwstawiano czynnikom ryzyka osteoporozy i oceniano współzależność. Na podstawie masy i wysokości ciała badanych wyliczono indeks masy ciała (BMI). Dane o aktywności fizycznej dotyczące okresu ostatnich kilkunastu lat uzyskano z wywiadu. Dla oceny poziomu aktywności fizycznej zastosowano własnej konstrukcji 4-stopniową skalę oceny. Wyniki. Wykazano znamienną ujemną zależność pomiędzy gęstością mineralną kości (BMD) a wiekiem badanych kobiet, (p<0,01). Na podobnym poziomie (p<0,01) wykazano korelację pomiędzy gęstością mineralną kości (BMD) a indeksem masy ciała (BMI) badanych kobiet. Natomiast bardzo wysoką korelację na poziomie istotności p<0,001 wykazano z analizy zależności pomiędzy gęstością mineralną kości (BMD) a aktywnością fizyczną badanych kobiet. Wnioski. Znamiennym czynnikiem w profilaktyce osteoporozy jest aktywność fizyczna. Wiek niekoniecznie musi być istotnym czynnikiem ryzyka osteoporozy. Umiarkowana nadwaga wpływa pozytywnie na poziom BMD.

Słowa kluczowe:
osteoporoza, masa ciała, aktywność fizyczna

Aktywność ruchowa łagodząca następstwa osteoporozy

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek

Agnieszka Nawrat, Ewa Zmudzka-Wilczek – Physical exercises to ameliorate the sequelae of osteoporosis. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 69-74

Streszczenie
Wstęp. Objawy osteoporozy takie jak złamania, ból, zaburzenia przewodu pokarmowego i czynności oddechowej oraz zmiana postawy ciała widoczne są dopiero po wielu latach. Złagodzenie objawów jest możliwe między innymi poprzez stosowanie odpowiednich form aktywności ruchowej. W niniejszych badaniach próbowano przede wszystkim wykazać czy zastosowany przez okres 3 miesięcy Program ćwiczeń wzmacniający kości może zmniejszyć negatywne skutki osteoporozy w postaci zwiększenia ruchomości w stawach obręczy kończyn górnych, dolnych i kręgosłupa oraz poprawić ruchomość klatki piersiowej. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Ośrodku Sw. Elżbieta w Rudzie Śląskiej gdzie objęto badaniem 30 osób z osteoporoza stwierdzoną densynometrycznie. Na podstawie czynnego zaangażowania w Program ćwiczeń wzmacniający kości stworzono dwie grupy: badawczą oraz kontrolną. Obie grupy poddano badaniom fizykalnym. Dokonano następujących pomiarów: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie, wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenie, zgięcie i odwiedzenie kończyny dolnej, zgięcie tułowia w płaszczyźnie strzałkowej (test palce-podłoga), skłon tułowia w płaszczyźnie czołowej oraz dokonano pomiaru ruchomości klatki piersiowej. Wyniki. Wykazano, iż odpowiednia aktywność ruchowa w postaci Programu ćwiczeń wzmacniających kości nie powoduje znaczących różnic w obserwowanych parametrach narządu ruchu. Zaobserwowano jednak utrzymanie zmian z tendencją do poprawy w następujących parametrach: wznos kończyny górnej przodem przez zgięcie (47% poprawy), ruchomość klatki piersiowej (40% poprawy), wznos kończyny górnej bokiem przez odwiedzenia (33% poprawy). Wnioski. Program ćwiczeń wzmacniających kości daje korzystne rezultaty w postaci zahamowania postępów choroby, a nawet przyczynia się do poprawy stanu narządu ruchu.
Słowa kluczowe
aktywność fizyczna, ćwiczenia, osteoporoza