Sprawność mechanizmów regulujących postawę ciała u dzieci i młodzieży ze skoliozami niskostopniowymi

Wojciech Cieśla, Tomasz Cieśla, Janusz Nowotny

Wojciech Cieśla, Tomasz Cieśla, Janusz Nowotny – The efficiency of mechanism regulating body posture among children and teenagers with low degree scoliosis. Fizjoterapia Polska 2011; 11(4); 317-326

Streszczenie
Wstęp. Utrzymanie pionowej postawy ciała wymaga m.in. sprawnego funkcjonowania mechanizmów regulujących równowagę, natomiast nieprawidłowy układ ciała w przypadku skoliozy zmienia warunki zrównoważenia ciała i w ten sposób może wpływać na funkcjonowanie tych mechanizmów. Celem pracy była ocena kiedy i w jaki sposób neurofizjologiczne mechanizmy regulujące postawę ciała zaczynają być mniej sprawne i czy skolioza niskiego stopnia może być powodem tego typu negatywnych zmian. Materiał i metody. Badaniem objęto grupę 138 dzieci w wieku od 7 do 15 lat. Grupę zasadniczą tworzyło 88 dzieci ze skoliozą niskiego stopnia. Grupa kontrolna składała się z 50 dzieci bez jakichkolwiek problemów posturalnych. W celu szczegółowej oceny parametrów posturometrycznych oraz oceny zachowania się i rzutu OSC, przeprowadzono w sposób zsynchronizowany badanie stabilometryczne i fotogrametryczne zarówno z włączoną, jak i wyłączona kontrolą wzrokową. Wyniki. Czynniki takie jak skolioza czy płeć nie mają wpływu na zachowanie się rzutu OSC na osi X. Istotny okazał się wpływ kontroli wzrokowej i wieku badanych na zachowanie się OSC. Wnioski. U dzieci i młodzieży ze skoliozami niskiego stopnia, lokalizacja i zachowanie się rzutu OSC nie różnią się w istotny sposób od analogicznych parametrów u dzieci i młodzieży bez skoliozy. Sprawność mechanizmów regulujących postawę ciała polepsza się wraz z wiekiem, a procesy te nie są wyraźnie zaburzone u dzieci i młodzieży ze skoliozami niskostopniowymi.
Słowa kluczowe
postawa ciała, niskostopniowe skoliozy, fotogrametria

Zastosowanie treningu biegowego w głębokiej wodzie w fizjoterapii – możliwości i ograniczenia

Wojciech Cieśla, Krzysztof Gieremek, Jarosław Drabik, Tomasz Cieśla

W. Cieśla, K. Gieremek, J. Drabik, T. Cieśla – Zastosowanie treningu biegowego w głębokiej wodzie w fizjoterapii – możliwości i ograniczenia. FP 2013; 13(3); 28-33

Streszczenie
Bieganie w głębokiej wodzie – Deep Water Running (DWR) jest od lat 80-tych ubiegłego stulecia w wielu krajach Europy zachodniej i Ameryki Płn. dość powszechnie stosowanym sposobem przeciwdziałania zmniejszaniu wydolności organizmu. Ten rodzaj treningu był i jest szczególnie chętnie stosowany u sportowców, którzy doznali obrażeń ciała wykluczających ich czasowo z normalnych treningów wymagających obciążania aparatu kostno-stawowego. Wieloletnie doświadczenia lekarzy, fizjoterapeutów pokazują, że umiejętnie zastosowany trening biegowy w wodzie, posiada szereg zalet, które mogą być wykorzystane również u osób borykających się takimi problemami zdrowotnymi, jak np.: choroba zwyrodnieniowa stawów, otyłość czy zaburzenia koordynacji ruchów. DWR stosowany jest w kilku ośrodkach leczniczych i rehabilitacyjnych w naszym kraju, lecz Iiczba ich jest niewielka. Z uwagi no zalety prozdrowotne tego rodzaju treningu zasługuje on na przybliżenie jego zalet i wad oraz no krótką charakterystykę głównych założeń metodycznych.

Słowa kluczowe:
terapia w wodzie, bieg w głębokiej wodzie, fizjoterapia

Artykuł dostępny tylko w j. polskim