Tag: activities of daily-living

Ocena znajomości i stosowania zasad profilaktyki zespołów bólowych odcinka szyjnego kręgosłupa w życiu codziennym kobiet

Aleksandra Rudzińska, Olga Nowotny-Czupryna, Henryk Knapik

Aleksandra Rudzińska, Olga Nowotny-Czupryna, Henryk Knapik – An evaluation of familiarity with the principles of preventing cervical spinal pain and their application in the daily living activities of women. Fizjoterapia Polska 2002; 2(1); 6-10

Streszczenie
Wstęp. Szyjny odcinek kręgosłupa narażony jest na przeciążenia wynikające z trybu życia, wykonywanej pracy nieznajomości zasad ergonomii wysiłku. W przeprowadzonych badaniach zweryfikowano sposób wykonywania czynności dnia codziennego, szczególnie obciążających kręgosłup szyjny oraz pytano o częstotliwość wykonywania ćwiczeń kompensujących niekorzystne zjawiska. Materiał i metodyka. Badaniami objęto 166 kobiet nie zgłaszających dolegliwości bólowych w okolicy szyjnego odcinka kręgosłupa – tak w trakcie badania, jak i w przeszłości. Spośród badanych, 84 osoby wykonywały pracę fizyczną, a 82 osoby – pracę biurową. Ankieta obejmowała pytania dotyczące zachowań istotnych z punktu widzenia profilaktyki dolegliwości bólowych kręgosłupa. Wyniki. Uzyskane wyniki, u przeważającej części badanych osób, wskazują na brak prawidłowych zachowań w życiu codziennym, istotnych w profilaktyce dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. Wnioski. U zdecydowanej większości ankietowanych młodych kobiet, odcinek szyjny kręgosłupa w życiu codziennym jest narażony na różnorodne przeciążenia, w tym szczególnie niekorzystne jednostronne obciążenie kręgosłupa, wynikające z niewłaściwego noszenia przedmiotów, zwłaszcza u kobiet pracujących fizycznie. Regularne ćwiczenia odciążające wykonuje jedynie niewielki procent kobiet pracujących fizycznie; wśród kobiet pracujących umysłowo wyniki były nieco lepsze.

Słowa kluczowe:
bóle szyi, czynności życia codziennego, ergonomia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena ryzyka upadków osób starszych – analiza zagrożeń na podstawie obserwacji własnych

Marek Żak, Tomasz Grodzicki

Marek Żak, Tomasz Grodzicki – Assessing the risk of accidental falls in the elderly: an analysis of a medium-sized population. Fizjoterapia Polska 2004; 4(4); 391-395

Streszczenie

Wstęp. Częstość upadków w Polsce nie jest znana. Ten problem kliniczny jest niedoceniany zarówno przez lekarzy, jak i fizjoterapeutów. Starzenie się polskiego społeczeństwa, powinno stanowić bodziec do podejmowania działań, pozwalających na ocenę zagrożeń upadkami wśród osób starszych, ponieważ następstwa upadków niekiedy są groźne i stanowią duże wyzwanie dla fizjoterapeutów. Biorąc powyższe pod uwagę, celem niniejszej pracy była ocena miejsc, sytuacji i godzin, w których dochodziło do upadków oraz analiza zagrożeń z tym związanych. Materiał i metody. Uwzględniając wyżej przedstawione problemy, w badaniach własnych podjęto próbę analizy zagrożeń upadkami wśród pacjentek Oddziału Geriatrycznego Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego w Krakowie. W celu odpowiedzi na postawione pytania badawcze dokonano analizy upadków, które zdarzyły się w latach 1999-2001, 178 kobietom leczonym z powodu nadciśnienia tętniczego, i u których w wywiadzie stwierdzono przynajmniej jeden upadek w okresie 3 miesięcy poprzedzających pobyt w oddziale. Wiek badanych wahał się od 66 do 91 lat. Podczas badań analizowano między innymi raporty pielęgniarek, historie choroby i karty oceny ryzyka upadków. Wyniki. Jak wykazała analiza wyników, duże zagrożenie upadkami istniało w pokoju, toalecie i na korytarzu. Zdecydowanie najwięcej, bo 68% upadków miało miejsce w pokojach pacjentek, a zagrożenie występowało w czasie zmiany pozycji, np. przy wstawaniu z łóżka lub krzesła. Aż 46% upadków odnotowano między godziną 6.00 a 10.00, na co mogły mieć wpływ zarówno czynniki środowiskowe, jak i zmiany zachodzące w organizmie badanych. Wnioski. Pozornie prosta czynność, jaką jest zmiana pozycji stwarzała największe zagrożenie upadkiem. Najczęściej na upadki były narażone badane pacjentki w godzinach nocnych i porannych.

Słowa kluczowe:
geriatria nadciśnienie tętnicze, czynności życia codziennego
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena efektywności metody PNF w usprawnianiu czynności życia codziennego u pacjentów w okresie późnym po udarze mózgu

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat

Tomasz Wolny, Edward Saulicz, Rafał Gnat – Efficacy of the PNF method in rehabilitation for activities of daily living in late post-stroke patients. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 51-60

Streszczenie
Wstęp. Rozwój wiedzy na temat złożoności uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego oraz mechanizmów plastyczności neuronalnej wskazuje, iż tradycyjne podejście do rehabilitacji osób po przebytym udarze mózgu nie jest już wystarczające. Aby doszło do odbudowy prawidłowych funkcji, konieczna jest odpowiednia stymulacja ośrodkowego układu nerwowego, pozwalająca na plastyczną adaptację układu nerwowo-mięśniowego. Przyjęto hipotezę, iż oparcie procesu usprawniania głównie o techniki z zakresu metody PNF (Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie) wyraźnie wpłynie na poprawę w zakresie czynności życia codziennego. Materiał i metody. Badaniami objęto ogółem 64 chorych po przebytym udarze mózgu. Wszystkich badanych podzielono losowo na dwie grupy porównawcze A i B. W ocenie czynności życia codziennego zastosowano Wskaźnik funkcjonalny „Repty” oceniając kolejno: samoobsługę, kontrolę zwieraczy, mobilność, lokomocję i komunikację. W okresie obserwacji trwającej średnio 21 dni (pobyt w Oddziale Rehabilitacji Neurologicznej), wszyscy chorzy poddawani byli kompleksowemu leczeniu usprawniającemu. W grupie A pacjenci usprawniani byli metodami tradycyjnymi. W grupie B program usprawniania obejmował kinezyterapię indywidualną opartą na metodzie PNF. Wyniki. Analiza wariancji wykazała istotne zróżnicowanie w odniesieniu do następujących części Wskaźnika funkcjonalnego „Repty”: samoobsługa (p=0,0015), lokomocja (p=0,0279), jak również w odniesieniu do sumy punktów uzyskanych we wszystkich częściach badania (p=0,0032). W pozostałych przypadkach, tj: kontrola zwieraczy, komunikacja, nie notowano różnic istotnych statystycznie. Wnioski. Zastosowanie metody PNF w usprawnianiu pacjentów po udarze mózgu w okresie późnym znamiennie wpłynęło na poprawę sprawności w czynnościach życia codziennego w zakresie samoobsługi i lokomocji.
Słowa kluczowe
PNF, fizjoterapia, czynności życia codziennego