łucznictwo

Badanie porównawcze sportowców ze znaczącą i nieznaczną nomofobią i jej wpływu na celność w łucznictwie

Siis Suhasto, Tomoliyus, Widiyanto, Betrix Teofa Perkasa Wibafied Billy Yachsie, Fitrizka Acha Fimbriata

Siis Suhasto, Tomoliyus, Widiyanto, Betrix Teofa Perkasa Wibafied Billy Yachsie, Fitrizka Acha Fimbriata – Comparative study of athletes with high and low nomophobia toward archery accuracy. Fizjoterapia Polska 2023; 23(2); 56-61

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG0DF27B

Streszczenie

Brak samokontroli w korzystaniu ze smartfonów może prowadzić do nomofobii. Niniejsze badanie miało na celu określenie wpływu nomofobii na celność sportowców strzelających z łuku w Banyumas Regency. Badanie jest porównawczym badaniem opisowym z udziałem 30 łuczników Banyumas jako populacji wybranej przy użyciu techniki całkowitego doboru próby. Co więcej, 30 łuczników zostało sklasyfikowanych jako osoby ze znaczącą i nieznaczną nomofobią. Narzędziem do pomiaru poziomu nomofobii był kwestionariusz. Aby zbadać celność wykorzystano test strzelania z odległości 40 metrów w jednej serii, z sześcioma końcówkami i 36 strzałami. Zebrane dane przeanalizowano pod kątem normalności techniką Kołmogorowa-Smirnowa oraz testu jednorodności techniką statystyczną Levene’a na poziomie istotności 5% (p > 0,05). W analizie hipotezy zastosowano test t istotności 5%. Wyniki pokazały, że nomofobia miała znaczący wpływ na celność łuczników w Banyumas Regency, gdzie umiejętności łucznicze łuczników o nieznacznej nomofobii były lepsze niż łuczników o znaczącej nomofobii z różnicą na poziomie 20,33.

Słowa kluczowe: nomofobia, łucznictwo, celność

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena odległa wyników leczenia uszkodzeń urazowych oraz zespołów przeciążeniowych narządu ruchu u uprawiających łucznictwo

Aneta Bac, Urszula Niemiec, Edward Golec

Aneta Bac, Urszula Niemiec, Edward Golec – Long-term evaluation of treatment of traumatic injuries and motor organ overuse syndromes in archers. Fizjoterapia Polska 2011; 11(2); 155-168

Streszczenie

Celem niniejszej pracy było scharakteryzowanie urazów i zespołów przeciążeniowych najczęściej: występujących w łucznictwie, próba oceny ich wpływu na przebieg dalszej kariery sportowej oraz określenie, jakie metody leczenia są najczęściej stosowane w tych przypadkach. Materiał badawczy stanowiła grupa 48 wysokiej klasy polskich łuczników, posiadających klasę sportową Mistrzowską lub Mistrzowską Międzynarodową. Badanie przeprowadzono podczas Mistrzostw Polski Seniorów, odbywających się w sierpniu 2009 roku w Krakowie. Do przeprowadzenia badań posłużono się ankietą własnej konstrukcji, która zawierała 31 pytań zamkniętych, podzielonych na dwie części. Pierwsza część ankiety zawierała pytania o częstotliwość i obfitość treningów, czas poświęcany przed treningiem na rozgrzewkę etc., druga część ankiety została poświęcona zmęczeniu i jego przyczynom, urazom oraz ich leczeniu. Dolegliwości bólowe i objawy zmęczenia najczęściej dotyczyły okolicy barków (38 osób = 79,1%). Najrzadziej dolegliwości te dotyczyły łokcia – 4 osoby (8,3%) i przedramienia 3 osoby (6,2%). Większość urazów, tj. 26 przypadków (60,5%) dotyczyła mięśni i ścięgien, 16 przypadków (37,2%) dotyczyło stawu i tkanek okołostawowych, a tylko 1 przypadek (2,3%) – nerwów. Najczęstszą metodą leczenia zaistniałych urazów były zabiegi rehabilitacyjne, które przeprowadzono u 30% badanych sportowców, najrzadziej łuczników poddawano leczeniu operacyjnemu (5% badanych). Spośród metod rehabilitacji, którymi leczono urazy u łuczników, u 44% badanych zastosowano magnetoterapię, a tylko u 1% akupunkturę. W przypadku 6 osób (18,7%) uraz nie wpłynął w znaczący sposób na ich poziom sportowy, u 20 osób (62,6%) poziom sportowy początkowo się obniżył, ale po pewnym czasie wrócił do normy. Natomiast poziom sportowy 6 osób (18,7%) nigdy nie osiągnął tego sprzed urazu. W badanej grupie najczęstszym urazem okazały się urazy tkanek miękkich okolicy barku. W badanej grupie najczęstszą forma leczenia okazała się fizykoterapia. Im częściej badane osoby odczuwały skutki urazów, tym częściej było stosowane leczenie operacyjne. W badanej grupie kobiety trenowały rzadziej niż mężczyźni.