painful shoulder syndrome

Zmiany zwyrodnieniowe stawu barkowo-obojczykowego a zespół bolesnego barku

Marek Łyp, Wojciech Maciak, Anna Cabak, Adam Ogonowski

Marek Łyp, Wojciech Maciak, Anna Cabak, Adam Ogonowski – Acromioclavicular arthropathy – the painful shoulder syndrom. Fizjoterapia Polska 2006; 6(1); 51-57

Streszczenie

Wstęp. Diagnostyka i leczenie zespołu bolesnego barku nastręcza wiele problemów diagnostycznych i terapeutycznych. W oparciu o znajomość struktury i topografii stawu obojczykowo-barkowego autorzy użyli specyficznych testów do oceny zmian w tym stawie. Były to testy forsownego, biernego zgięcia horyzontalnego i wznosu przez odwiedzenie kończyny górnej. Materiał i metoda. Do leczenia zakwalifikowaliśmy 20 pacjentów z wyizolowaną arthropatią obojczykowo-barkową. Jednocześnie wyeliminowaliśmy z badań pacjentów, u których ból obręczy barkowej występował z innych przyczyn niż artropatia obojczykowo-barkowej. Pierwszym zaleceniem dla pacjentów było ograniczenie aktywności fizycznej, przy której nasilały się dolegliwości bólowe okolicy obręczy barkowej. Terapię rozpoczęliśmy od wykonania fonoforezy z 2,5% ketoprofenu w okolicy stawu. Następnie u pacjentów, u których nie doszło do ustąpienia dolegliwości wykonano iniekcje z glikokortykosteroidów. Do oceny subiektywnej została użyta werbalna czterostopniowa skala bólu. Oceny obiektywna zostały oparte na podstawie specyficznych testów dla artropatii obojczykowo-barkowej. Wyniki. U sześciu pacjentów dolegliwości ustąpiły po zastosowaniu fonoforezy z 2,5% ketoprofenem. U czternastu leczonych wykonano jedną lub dwie iniekcje z 1 ml acetonidu triamcinolonu i 1 ml 1% roztworu lignokainy. Po wykonaniu pierwszej iniekcji u 10 z czternastu pacjentów doszło do ustąpienia dolegliwości bólowych. Po tygodniu u czterech pacjentów wykonano drugą iniekcję. U dwóch pacjentów dolegliwości bólowe ustąpiły a u dwóch zaobserwowano poprawę. Wnioski. Prawidłowa diagnoza jest podstawą, na której można zbudować skuteczne leczenie. Fonoforeza z 2,5% ketoprofenem oraz iniekcje środka miejscowo znieczulającego i przeciwzapalnego (1 ml triamcinolone acetonite and 1 ml 1 %-lignocaine) jest skuteczną formą leczenia artropatii obojczykowo-barkowej. Badania mają charakter wstępny ze względu małą grupę leczonych pacjentów.

Słowa kluczowe:

zespół bolesnego barku, arthropatia obojczykowo-barkowa, fonoforeza, iniekcje z glikokortykosteroidów

Ocena efektów terapeutycznych u pacjentów z dysfunkcją stawu ramiennego leczonych według koncepcji Briana Mulligana i tapingu mięśni obręczy barkowej oraz iniekcji okołostawowych

Mateusz Curyło, Katarzyna Cienkosz, Jan W. Sosnowski, Andrzej Szczygieł, Irena Szczepańska, Piotr Wróbel, Magdalena Wilk-Frańczuk, Jan W. Raczkowski

M. Curyło, K. Cienkosz, J. W. Sosnowski, A. Szczygieł, I. Szczepańska, P. Wróbel, M. Wilk-Frańczuk, J. W. Raczkowski – Evaluation of the therapeutic effects in the patients with the glenohumeral joint dysfunction treated according to Brian Mulligan concept and with the pectoral girdle muscle tapping as well as circumarticular injections. FP 2017; 17(1); 116-124

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG075474

Streszczenie
Wstęp. Siedzący tryb życia związany z rozwojem cywilizacyjnym, oraz praca w pozycji siedzącej wpływają na powstawanie dysfunkcji stawów ramiennych, najczęściej w postaci dolegliwości przeciążeniowo–bólowych.
Cel pracy. Celem pracy było porównanie efektów fizjoterapii z zastosowaniem mobilizacji z ruchem według Briana Mulligana i tapingu mięśni obręczy barkowej a stosowanymi iniekcjami okołostawowymi.
Materiał i metody. Badaniem objęto 27 pacjentów. Pierwszą grupę (16 osób) leczono za pomocą iniekcji okołostawowych leków z grupy kortykosteroidów. W drugiej grupie (11 osób) stosowano terapię manualną według koncepcji Briana Mulligana i taping mięśni. Badania przeprowadzono przed rozpoczęciem terapii i po trzech tygodniach. Wykorzystano skalę bólu i niesprawności barku SPADI, testy prowokacyjne HIN, HIB, POP, Joba, „bolesnego łuku” (70°-120°), „belly–press”, pomiar goniometryczny oraz subiektywnego odczucia bólu w nocy. W celu sprawdzenia czy rodzaj zastosowanej terapii miał wpływ na poprawę funkcji kończyny górnej przeprowadzono analizę statystyczną wariancji w schemacie mieszanym, gdzie czynnikiem międzygrupowym był rodzaj terapii a czynnikiem wewnątrzgrupowym był moment pomiaru: przed i po zakończeniu terapii. Dane opracowano przy użyciu programów Microsoft Excel oraz Statistica.
Wyniki. Zastosowane metody terapii w obu grupach, wpłynęły na poprawę zakresu ruchów stawu ramiennego. W grupie 2 uzyskano lepsze wyniki dotyczące zmniejszenia dolegliwości bólowych okresowych i powodujących zaburzenia snu.
Wnioski. Oba zastosowane programy terapeutyczne wpływają na poprawę funkcji i zmniejszenie dolegliwości bólowych w badanej grupie, jednak zastosowanie w grupie 2 technik terapeutycznych wg koncepcji Mulligana i tapingu mięśni przyniosło znacząco większą poprawę w ocenie stanu klinicznego i w ocenie subiektywnej pacjentów.