Tag: Przemysław Lisiński

Wybrane metody fizjoterapeutyczne w leczeniu zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego

Przemysław Lisiński, Maria Tomaszewska, Włodzimierz Samborski

Przemysław Lisiński, Maria Tomaszewska, Włodzimierz Samborski – Select physiotherapeutic methods in treatment of a hip joint degeneration. Fizjoterapia Polska 2006; 6(1); 45-50

Streszczenie

Wstęp. Choroba zwyrodnieniowa jest uznawana za schorzenie cywilizacyjne przełomu XX i XXI wieku. Szczególnie często zwyrodnieniu ulega staw biodrowy, który niewłaściwie leczony doprowadza do znacznego upośledzenia sprawności chorego. Celem badań było zbadanie skuteczności wybranych metod fizjoterapeutycznych w leczeniu zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Odpowiedzi miało udzielić określenie zmian w intensywności odczuwanego bólu, zakresie ruchu stawu oraz obwodzie uda i goleni. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 60 osób ze zwyrodnieniem biodra. Wiek badanych zawierał się w granicach 47-77 lat, a średnia wyniosła 62,8 ±10,31. Chorych podzielono na 4 podgrupy, w których zastosowano kinezyterapię i odrębne metody fizykoterapeutyczne takie jak krioterapię, pole magnetyczne, laser i impulsowe pole elektromagnetyczne wysokiej częstotliwości. Czas leczenia wyniósł 21 dni. Wszyscy chorzy poddani zostali badaniu podmiotowemu i klasycznemu badaniu przedmiotowemu przed i po leczeniu. Wyniki. Po zakończeniu leczenia stwierdzono u wszystkich badanych zmniejszenie intensywności odczuwanego bólu, poprawę zakresu ruchomości w stawie. Wnioski. Leczenie fizjoterapeutyczne jest w naszej ocenie skutecznym sposobem leczenia zmian zwyrodnieniowych stawu biodrowego. Okres 21 dni terapii wydaje się nam zbyt krótki, aby uzyskać znaczącą poprawę trofiki mięśni.

Słowa kluczowe:
staw biodrowy, zwyrodnienie, fizjoterapia

Metody fizjoterapeutyczne w leczeniu wysunięć krążka międzykręgowego w odcinku lędźwiowym kręgosłupa

Przemysław Lisiński, Agnieszka Jachowska, Włodzimierz Samborski

Przemysław Lisiński, Agnieszka Jachowska, Włodzimierz Samborski – Methods of physiotherapy in treatment of intervertebral disc’s pathology in lumbar part of spine. Fizjoterapia Polska 2006; 6(3); 222-227

Streszczenie
Wstęp. Aktualnie obserwuje się obniżanie granicy wiekowej zapadalności na wspomniane schorzenie. Powodem są niekorzystne zmiany w stylu życia powodujące patologiczne zmiany krążków międzykręgowych najczęściej na poziomach L4-L5 i L5-S1. Jedną z metod leczenia jest fizjoterapia. Skuteczność leczenia zależy od doboru procedur kinezyterapeutycznych i fizykoterapeutycznych. Celem kinezyterapii jest usunięcie przyczyn dysfunkcji kręgosłupa. Chodzi tułaj głównie o próbę repozycji przemieszczonego fragmentu krążka międzykręgowego, a także poprawę elastyczności więzadeł kręgosłupa i wzmocnienie gorsetu mięśniowego. Fizykoterapia ukierunkowana jest z kolei na łagodzenia intensywności i zmniejszenie częstotliwości występowania bólu. Materiał i metody. Grupę badaną stanowiło 40 chorych z rozpoznanym zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego spowodowanym przemieszczeniem krążka międzykręgowego na poziomach L4-L5 i L5-S1. Podstawą kwalifikacji chorych było badanie kliniczne oraz analiza wyników badań dodatkowych. Badanie przeprowadzono przed rozpoczęciem leczenia i po jego zakończeniu. Czas terapii wyniósł 20 dni. Chorych podzielono na trzy podgrupy różniące się programem terapeutycznym. Celem badań było określenie efektywności zastosowanego leczenia oraz porównanie wyników uzyskiwanych różnymi metodami. Wyniki. U wszystkich poddanych terapii chorych uzyskano znaczącą poprawę stanu zdrowia w aspekcie odczuwanego bólu. Większość chorych określiła swój ból jako niewielki, a kilka osób stwierdziło wręcz jego brak, co można uznać za pozytywny rezultat prowadzonych terapii. Zmniejszeniu uległa również częstotliwość występowania poszczególnych epizodów bólowych. Wnioski. Ból kręgosłupa spowodowany wysunięciem fragmentu jądra miażdżystego krążka międzykręgowego pozytywnie reaguje na leczenie fizjoterapeutyczne. Wybór procedur fizjoterapeutycznych wydaje się nie odgrywać istotnej roli w kategoriach uzyskiwanych efektów. Leczenie jest najskuteczniejsze w przypadkach łączenia kinezyterapii i fizykoterapii.

Słowa kluczowe:
ból, kręgosłup lędźwiowy, fizjoterapia

Propozycja schematu usprawniania chorych po rekonstrukcji chirurgicznej więzadła krzyżowego tylnego. Model biomechanicznych badań procesu usprawniania

Przemysław Lisiński, Agnieszka Gronek, Włodzimierz Samborski, Lechosław B. Dworak

Przemysław Lisiński, Agnieszka Gronek, Włodzimierz Samborski, Lechosław B. Dworak – Proposal for a rehabilitation regimen for patients after posterior cruciate ligament reconstruction surgery. A model of biomechanical study ofthe rehabilitation process. Fizjoterapia Polska 2010; 10(1); 1-11

Streszczenie
Wstęp. Niewiele zagadnień z dziedziny rehabilitacji wywołuje tak wiele kontrowersji, jak problem wyboru momentu rozpoczęcia i sposobu prowadzenia usprawniania chorych po rekonstrukcji więzadła krzyżowego tylnego (PCL). Więzadło krzyżowe tylne ulega uszkodzeniu prawie w 37% przypadków urazów stawu kolanowego. Pełni ono znaczącą rolę w utrzymaniu stabilności stawu kolanowego. Objawy kliniczne związane z uszkodzeniem tego więzadła często nie uwidoczniają się tak przejrzyście, jak w przypadku urazów innych więzadeł stawu kolanowego, stąd postawienie trafnej diagnozy i wdrożenie odpowiedniego leczenia często jest opóźnione. Kluczowym problemem w rehabilitacji tych chorych jest konieczność ochrony przeszczepu, stąd leczenie usprawniające powinno podlegać wnikliwej ocenie. Z uwagi na niewielką ilość publikacji traktujących o problemach usprawniania chorych po rekonstrukcji PCL, autorzy niniejszego doniesienia postanowili przedstawić własny schemat postępowania w tego typu przypadkach. Najistotniejsze elementy schematu takie jak dynamika i rodzaj stosowanych procedur diagnostyczno-terapeutycznych zostały porównane do tożsamych składowych innych metod usprawniania dostępnych w piśmiennictwie. Pełen powrót do zdrowia wymaga jednak długotrwałego, wieloetapowego procesu usprawniania, w wyniku którego nie tylko uzyskuje się pełen zakres ruchomości stawu kolanowego i dobrą siłę mięśni odpowiedzialnych za ruch w tym stawie, ale także pełną kontrolę nad ruchem poprzez przywrócenie właściwej propriorecepcji. Autorzy zaproponowali model biomechanicznych badań weryfikujący obiektywnie proces usprawniania po rekonstrukcji więzadła krzyżowego tylnego.
Słowa kluczowe
więzadło krzyżowe tylne, uraz, rekonstrukcja, fizjoterapia, badania biomechaniczne