Streszczenie

Wstęp. Dzieci z zespołem Downa, u których w pierwszych miesiącach życia wykonano korekcje wad narządowych oraz rozpoczęto regularną fizjoterapię, charakteryzują się lepszym rozwojem psychoruchowym w porównaniu do dzieci, u których te działania były wdrożone w późniejszym wieku. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie rozwoju psychoruchowego i wyników kompleksowego procesu usprawniania w okresie pierwszych 2 lat życia u chłopca z zespołem Downa i wrodzoną wadą serca. Opis przypadku. Chłopiec z zespołem Downa i wrodzoną wadą serca pod postacią ubytku w przegrodzie międzykomorowej i przegrodzie międzyprzedsionkowej. Pacjenta regularnie usprawniano od 2 miesiąca życia. Początkowo stosowano metodę Vojty, w okresie okołooperacyjnym stosowano fizjoterapię oddechową, w 10 miesiącu życia dziecka rozpoczęto stosowanie metod NDT-Bobath, Weroniki Sherborne, integracji sensorycznej i stymulacji wolnozmiennym polem magnetycznym. Przeanalizowano umiejętności pacjenta w zakresie dużej motoryki (unoszenie głowy, obroty, siad, podciąganie się do stania, stanie, raczkowanie, chodzenie samodzielne i z pomocą, chodzenie po schodach, bieganie), umiejętności osobistych i społecznych, samoobsługi (uśmiechanie się do rodziców, spożywanie pokarmów stałych, picie z kubeczka, samodzielne spożywanie posiłków, wchodzenie wzrokiem za przedmiotem, chwytanie wiszącej grzechotki) oraz zdolności porozumiewania się w okresie 27 miesięcy. Wnioski. Regularne usprawnianie dziecka z zespołem Downa od jak najwcześniejszych miesięcy życia oraz troskliwa opieka rodziców umożliwia poprawę jego poziomu rozwoju psychoruchowego, co wiąże się z plastycznością rozwojową, pamięciową i naprawczą tkanki nerwowej człowieka.

Słowa kluczowe

fizjoterapia dziecka, rozwój psychoruchowy, zespół Downa