psychoterapia

Rehabilitacja psychiatryczna chorego po zawale mięśnia sercowego

Bożena Grochmal-Bach – Psychiatric rehabilitation of a patient after myocardial infarct. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 161-166

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było przedstawienie rehabilitacji psychiatrycznej pacjenta RK po zawale mięśnia sercowego, poddanego rehabilitacji kardiologicznej, u którego występowały objawy psychopatologiczne związane z sytuacją kryzysową, pojawiającą się po zawale mięśnia sercowego. Włączono specjalnie opracowany program rehabilitacji psychiatrycznej według techniki zarządzania celami. Metody badań. Do oceny efektów rehabilitacji zastosowano wywiad kliniczny skierowany na objawy psychopatologiczne, skrócony Inwentarz Samooceny Depresji Becka, Test badania Claparede’a, WMS-R [1], wersja polska [2] oraz autorski Kliniczny Test Samooceny Zaburzeń Poznawczych, Emocjonalnych, Wegetatywnych i Neurobehawioralnych zawierający pomiary poziomu lęku, nastroju, zaburzeń snu, pobudzenia psychoruchowego, poczucia własnej wartości oraz zmęczenia. Wyniki. Po 6 miesiącach, przy ponownych badaniach okazało się, iż u pacjenta podwyższył się poziom samooceny, znacznie zmniejszyły się objawy lęku i depresji, niepokoju i agresji. Pomimo brania przez pacjenta niewielkiej ilości leków przeciwdepresyjnych, przeciwlękowych i uspokajających, stan chorego poprawił się na skutek różnych aspektów ustalonej terapii. Wnioski. Opisanego w niniejszej pracy pacjenta przed przebytym zawałem mięśnia sercowego cechowała pozorna uprzejmość, za którą krył się lęk i związana z nim agresja, co miało bezpośredni wpływ na powstanie kardiomiopatii. Interdyscyplinarne leczenie pacjenta przez cały zespół leczniczy, przy współpracy lekarza – psychiatry z fizjoterapeutą, ukierunkowane przede wszystkim na poprawę zdolności pacjenta do relaksowania się i radzenia sobie ze stresem w sposób konstruktywny, pozwoliło na poprawę stanu fizycznego pacjenta w zakresie codziennego funkcjonowania, zmniejszenia napięcia fizycznego i psychicznego, redukcję zaburzeń emocjonalnych oraz odbudowę zaburzonych zdolności poznawczych. Uzyskano nie tylko poprawę ogólnego stanu chorego, ale również podniesienie jego jakości życia.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, psychoterapia, trening psychotoniczny

Invalid download ID.

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Model pracy psychologa w Oddziale Rehabilitacji w Zgorzelcu

Teresa Karadimitris, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Marta Kopa, Zbigniew Śliwiński

Teresa Karadimitris, Wojciech Kufel, Beata Michalak, Bartłomiej Halat, Marta Kopa, Zbigniew Śliwiński – Model of professional activity of psychologist in the Rehabilitation Department in Zgorzelec. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 206-216

Streszczenie

Praca psychologa klinicznego w oddziale rehabilitacji wymaga zarówno ogólnej wiedzy psychologicznej, jak i znajomości zagadnień związanych ze specyfiką oddziału. Istnieje wiele modeli pracy psychologa w rehabilitacji. Najbliższy praktyce stosowanej w Oddziale Rehabilitacji w Zgorzelcu jest model rozwojowy, który traktuje niepełnosprawność jako dyspozycję do doświadczania różnorodnych problemów życiowych, a rehabilitację jako proces interakcji między osobą niepełnosprawną i specjalistą w zakresie rehabilitacji i fizjoterapii. W modelu tym pacjent jest partnerem w procesie rehabilitacji. Zadania stawiane przez psychologiem w oddziale rehabilitacji wymagają innych działań w stosunku do dzieci, a innych w stosunku do dorosłych pacjentów. Praca z dziećmi (i ich opiekunami) obejmuje: diagnozę, terapię, stymulację rozwoju, psychoedukację oraz wsparcie dla rodziców. Psycholog nawiązuje też współpracę z placówkami oświatowymi: szkołami, przedszkolami, do których uczęszczają pacjenci Oddziału oraz z Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną, której działania wspomagają rozwój dzieci. W stosunku do dorosłych pacjentów z uszkodzeniem w obrębie CUN psycholog rozpoczyna pracę od diagnozy neuropsychologicznej, po czym rozpoznaje ćwiczenia usprawniające działanie zaburzonych funkcji. Z pacjentami z dolegliwościami bólowymi w obrębie narządu ruchu podstawową formą działalności jest psychoedukacja obejmująca swym zakresem koncepcje choroby, związek stresu z funkcjonowaniem organizmu, rozpoznawanie potrzeb i umiejętności w ich zaspokojaniu, praca z uczuciami oraz naukę relaksacji.