Tag: rehabilitacja kardiologiczna

Zastosowanie interaktywnych gier konsolowych w rehabilitacji kardiologicznej: badanie pilotażowe

Kamil Szcześniak, Iwona Sarna, Anna Mierzyńska, Rafał Dąbrowski, Edyta Smolis-Bąk

 

Kamil Szcześniak, Iwona Sarna, Anna Mierzyńska, Rafał Dąbrowski, Edyta Smolis-Bąk– The application of console games – exergames in cardiac rehabilitation: a pilot study. Fizjoterapia Polska 2023; 23(4); 182-191

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20AR1N

Streszczenie
Wprowadzenie. Zbyt wiele osób unika regularnej aktywności fizycznej, dlatego podejmowane są różne strategie mające na celu zwiększenie ich motywacji. W ostatnich latach zyskały popularność ćwiczenia z wykorzystaniem gier konsolowych, tzw. exergames.
Cele pracy. Czy exergames są przydatne w rehabilitacji kardiologicznej? Jaki jest odbiór systemu ActivLife przez pacjentów? Czy można bezpiecznie wykorzystywać ActivLife z pacjentami kardiologicznymi?
Materiał i metodyka. W badaniu wzięli udział pacjenci skierowani na wczesną, poszpitalną rehabilitację stacjonarną. Wszyscy uczestnicy brali udział w treningu wytrzymałościowym na cykloergometrach oraz w ćwiczeniach fitness (dynamiczne, rozciąganie, koordynacja, równowaga) z elementami treningu oporowego 5 razy w tygodniu. W grupie testowej program rehabilitacyjny został uzupełniony o trening z wykorzystaniem sprzętu ActivLife. Treningi odbywały się codziennie, 5 razy w tygodniu. Obejmowały one program treningowy składający się z 7 ćwiczeń rozwijających zdolności motoryczne: koordynację, siłę i równowagę w formie aktywności podobnych do tradycyjnych ćwiczeń – przysiady, zgięcia boczne, ruchy w trzech płaszczyznach kończyn górnych oraz odchylenia tułowia w płaszczyźnie strzałkowej. Treningi trwały od 15 do 20 minut.
Wyniki. Po rehabilitacji zauważono znaczącą poprawę tolerancji wysiłku u pacjentów w obu grupach w następujących testach: 6MWT [m] – grupa testowa: 369 vs 426, p < 0,05, grupa kontrolna: 341 vs 434, p < 0,001; test siły mięśni kończyn dolnych (liczba powtórzeń / 30 s) wynosił: grupa testowa: 11,4 vs 13,6, p < 0,001, grupa kontrolna: 9,9 vs 13,1, p < 0,001 oraz w teście Up & Go [s]: grupa testowa 7,8 vs 6,7, p < 0,01, grupa kontrolna 8,4 vs 7,3, p < 0,01.
Wnioski. Interaktywne gry konsolowe są oceniane przez pacjentów z problemami kardiologicznymi jako atrakcyjna, bezpieczna i użyteczna metoda ćwiczeń. Trening z wykorzystaniem sprzętu ActivLife okazał się równie efektywny jak tradycyjne ćwiczenia.
Słowa kluczowe:
exergames, rehabilitacja kardiologiczna, fizjoterapia, ćwiczenia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wczesna fizjoterapia u pacjentów po implantacji mechanicznego wspomagania krążenia lewej komory serca

Katarzyna Gubała, Mariusz Stachowiak, Joanna Foik-Potęga, Karina Drżał, Agnieszka Biełka, Miłosz Cimcioch, Agnieszka Gaponik, Piotr Przybyłowski, Michał O. Zembala


Katarzyna Gubała, Mariusz Stachowiak, Joanna Foik-Potęga, Karina Drżał, Agnieszka Biełka, Miłosz Cimcioch, Agnieszka Gaponik, Piotr Przybyłowski, Michał O. Zembala – Early physical rehabilitation in left ventricular assist device recipients. Fizjoterapia Polska 2022; 22(3); 122-129

Streszczenie

Informacje wprowadzające. Zastosowanie urządzeń wspomagających pracę lewej komory stanowi znaczący postęp w terapii pacjentów ze schyłkową niewydolnością serca. Wczesna rehabilitacja pacjentów, którym wszczepiono urządzenie wspomagające pracę lewej komory, jest kluczowa i powinna zostać wdrożona jak najszybciej. Celem pracy była ocena wyników i ustalenie algorytmu wczesnej rehabilitacji kardiologicznej u pacjentów ze schyłkową niewydolnością serca, którym wszczepiono urządzenia wspomagające pracę lewej komory o ciągłym przepływie (CF-LVAD).
Metody. Badanie zostało zaprojektowane jako badanie prospektywne, jednoośrodkowe, obserwacyjne i objęło 68 pacjentów, którzy przeszli fizjoterapię we wczesnym stadium po wszczepieniu CF-LVAD w naszej placówce w latach 2017-2020. Sesje terapeutyczne odbywały się na Oddziale Intensywnej Terapii oraz na Oddziale Kardiochirurgii. Algorytm sesji fizjoterapeutycznych obejmował wczesną mobilizację,naukę przemieszczania i zmian pozycji, ćwiczenia oddechowe i krążeniowe oraz treningi na ergometrze rowerowym.
Wyniki. Średni całkowity czas hospitalizacji badanej grupy wynosił 34,5 dnia. Odnotowano istotną statystyczną korelację między wiekiem a wynikiem uzyskanym w treningu rowerowym (p = 0,0007) oraz między wiekiem a usamodzielnianiem się (p = 0,03) oraz między czasem pierwszej pionizacji a całkowitym czasem hospitalizacji (p = 0,001). Nie stwierdzono istotnych statystycznie korelacji pomiędzy BMI a wynikiem uzyskanym w treningu rowerowym (p = 0,64).
Wniosek. U osób, którym wszczepiono CF-LVAD jak najszybsze rozpoczęcie fizjoterapii jest bezpieczne, skuteczne i przyczynia się do znacznego skrócenia całkowitego czasu hospitalizacji. Młodsi pacjenci osiągają lepsze wyniki w treningu rowerowym i teście 6-minutowego marszu.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, urządzenie wspomagające pracę lewej komory o ciągłym przepływie, niewydolność serca, mechaniczne wspomaganie krążenia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Rehabilitacja pacjenta po zabiegu kardiomioplastyki dynamicznej

Grzegorz Mańko, Dominika Batycka, Rafał Stabrawa

Grzegorz Mańko, Dominika Batycka, Rafał Stabrawa – Rehabilitation of a patient following dynamic cardiomyoplasty. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 167-172

Streszczenie
Wstęp. Autorzy przedstawiają ocenę programu rehabilitacji młodego pacjenta po zabiegu kardiomioplastyki dynamicznej, z przewlekłą niewydolnością mięśnia sercowego. Ponieważ jest to jeden z pierwszych przypadków zastosowania tej metody operacyjnej w Polsce, konieczne było opracowanie od podstaw, odpowiednio dobranego do specyfiki zabiegu i potrzeb pacjenta, programu terapii w oparciu o doświadczenia zdobyte w Klinice Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii CMUJ w Krakowie, gdzie prowadzona jest intensywna rehabilitacja pacjentów po zabiegach kardiochirurgicznych. Ćwiczenia prowadzono w dwóch etapach: przed operacją oraz do 12 tygodnia po operacji. Metoda. Ocenę skuteczności programu terapii podano w oparciu o badania podstawowych parametrów funkcji kończyny górnej. Oceniano siłę mięśniową, pomiary fałdów mięśniowych, obwody klatki piersiowej przy wdechu i wydechu oraz siłę szczytowego przepływu oddechowego. Wyniki. Stwierdzono, że w następstwie przygotowania do operacji poprawił się stan ogólny pacjenta, co ułatwiło przeprowadzenie operacji kardiochirurgicznej. Analiza wyników pozwala również stwierdzić, że w następstwie przeprowadzonej rehabilitacji po operacji, poprawił się stan ogólny i funkcjonowanie pacjenta. Wnioski. Autorski program rehabilitacji, zastosowany u opisywanego pacjenta RM, okazał się skuteczny zarówno w zakresie przygotowania kooperacji, jak i poprawy sprawności pooperacyjnej pacjenta. Ukierunkowane na cel połączenie ćwiczeń izometrycznych, siłowych, relaksacyjnych i stretchingu oraz ich systematyczne wykonywanie przez pacjenta w możliwie jak najpełniejszym zakresie ruchu, wpływa korzystnie na jakość mięśni szkieletowych, która przejawiła się zwiększaniem ich masy, siły i elastyczności. Odpowiednio ćwiczony i stymulowany mięsień najszerszy grzbietu okazał się przydatny i spełnił swoją rolę w procesie wspomagania osłabionego serca; dzięki prowadzeniu rehabilitacji przedoperacyjnej mięsień ten nadawał się do wykorzystania go w zabiegu kardiomioplastyki dynamicznej, która w opisywanym tu przypadku stanowiła alternatywę przeszczepu serca. W procesie rehabilitacji uzyskano również istotną poprawę w zakresie samooceny stanu zdrowia pacjenta.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, kardiochirurgia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Rehabilitacja psychiatryczna chorego po zawale mięśnia sercowego

Bożena Grochmal-Bach

Bożena Grochmal-Bach – Psychiatric rehabilitation of a patient after myocardial infarct. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 161-166

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było przedstawienie rehabilitacji psychiatrycznej pacjenta RK po zawale mięśnia sercowego, poddanego rehabilitacji kardiologicznej, u którego występowały objawy psychopatologiczne związane z sytuacją kryzysową, pojawiającą się po zawale mięśnia sercowego. Włączono specjalnie opracowany program rehabilitacji psychiatrycznej według techniki zarządzania celami. Metody badań. Do oceny efektów rehabilitacji zastosowano wywiad kliniczny skierowany na objawy psychopatologiczne, skrócony Inwentarz Samooceny Depresji Becka, Test badania Claparede’a, WMS-R [1], wersja polska [2] oraz autorski Kliniczny Test Samooceny Zaburzeń Poznawczych, Emocjonalnych, Wegetatywnych i Neurobehawioralnych zawierający pomiary poziomu lęku, nastroju, zaburzeń snu, pobudzenia psychoruchowego, poczucia własnej wartości oraz zmęczenia. Wyniki. Po 6 miesiącach, przy ponownych badaniach okazało się, iż u pacjenta podwyższył się poziom samooceny, znacznie zmniejszyły się objawy lęku i depresji, niepokoju i agresji. Pomimo brania przez pacjenta niewielkiej ilości leków przeciwdepresyjnych, przeciwlękowych i uspokajających, stan chorego poprawił się na skutek różnych aspektów ustalonej terapii. Wnioski. Opisanego w niniejszej pracy pacjenta przed przebytym zawałem mięśnia sercowego cechowała pozorna uprzejmość, za którą krył się lęk i związana z nim agresja, co miało bezpośredni wpływ na powstanie kardiomiopatii. Interdyscyplinarne leczenie pacjenta przez cały zespół leczniczy, przy współpracy lekarza – psychiatry z fizjoterapeutą, ukierunkowane przede wszystkim na poprawę zdolności pacjenta do relaksowania się i radzenia sobie ze stresem w sposób konstruktywny, pozwoliło na poprawę stanu fizycznego pacjenta w zakresie codziennego funkcjonowania, zmniejszenia napięcia fizycznego i psychicznego, redukcję zaburzeń emocjonalnych oraz odbudowę zaburzonych zdolności poznawczych. Uzyskano nie tylko poprawę ogólnego stanu chorego, ale również podniesienie jego jakości życia.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, psychoterapia, trening psychotoniczny

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Korelacja wyników trójstopniowej próby marszowej i próby wysiłkowej na bieżni w ocenie wydolności fizycznej pacjentów po wszczepieniu pomostów aortalnowieńcowych (CABG)

Edyta Smolis-Bąk, Barbara Kazimierska, Rafał Dąbrowski, Ilona Kowalik, Hanna Szwed

Edyta Smolis-Bąk, Barbara Kazimierska, Rafał Dąbrowski, Ilona Kowalik, Hanna Szwed – Usefulness of three-stage walking test for evaluation of physical capacity on the basis of correlation with exercise treadmill test results in patients after CABG surgery. Fizjoterapia Polska 2008; 8(1); 43-50

Streszczenie
Wstęp. Skrócenie pobytu w szpitalu pacjentów po zabiegach kardiochirurgicznych rodzi potrzebę opracowania wiarygodnych metod oceny ich wydolności. Cel badań: 1. Ocena wydolności pacjentów rehabilitowanych po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych (CABG). 2. Korelacja wyników testu wysiłkowego na bieżni i trójstopniowej próby marszowej. Materiał i metody. Do badań włączono 71 mężczyzn w wieku 35-75 lat zakwalifikowanych do CABG, z frakcją wyrzutową powyżej 40%, u których nie występowały groźne zaburzenia rytmu i przewodzenia. Badani podlegali kompleksowemu programowi rehabilitacji. Przed (badanie 1) i 3 miesiące po operacji (badanie 2) przeprowadzono: 1. Zmodyfikowaną trójstopniową próbę marszową wg Bassey oraz próbę wysiłkową na bieżni ruchomej wg protokołu Bruce’a. Oceniano: koszt energetyczny E [kJ/ml], osiągane obciążenie w MET, pochłanianie tlenu VO2 [ml/min/kg], tetno tlenowe HRO2 [ml/skurcz serca]. Wyniki. Po 3 miesiącach po CABG wystąpiła znamienna statystycznie poprawa we wszystkich badanych parametrach (E, METSs, VO2, HRO2). Wyniki próby wysiłkowej były statystycznie lepsze niż próby marszowej (p<0,001). Zaobserwowano korelację wartości tętna tlenowego (r=0,63) i kosztu energetycznego (r=0,51) po 3 miesiącach pomiędzy wynikami próby wysiłkowej a marszowej w tempie dowolnym. Wnioski. Trójstopniowa próba marszowa może być wykorzystana w ocenie wydolności fizycznej i jako uzupełnienie oceny klinicznej pacjentów rehabilitowanych po CABG.
Słowa kluczowe
pomosty aortalno-wieńcowe, rehabilitacja kardiologiczna, próba marszowa, próba wysiłkowa, VO2

Zastosowanie testu korytarzowego 6-minutowego w ocenie wydolności wysiłkowej pacjentów po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych we wczesnej rehabilitacji szpitalnej

Eugeniusz Bolach, Bartosz Bolach, Karolina Kozaruk

Eugeniusz Bolach, Bartosz Bolach, Karolina Kozaruk – The use of the 6-minute walk test for the assessment of exercise tolerance of post-CABG patients in early hospital rehabilitation. Fizjoterapia Polska 2009; 9(1); 75-83

Streszczenie
Wstęp. W literaturze przedmiotu można było spotkać doniesienia dotyczące oceny wydolności pacjentów po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych. Jednak wydolność ta była oceniana testami wysiłkowymi na bieżni ruchomej lub też na cykloergometrze. Wymaga to jednak specjalnego sprzętu, zabezpieczenia podczas jego wykonywania oraz wykwalifikowanej kadry medycznej, dlatego celem pracy była analiza testu korytarzowego 6-minutowego, którym posłużono się do oceny wydolności wysiłkowej pacjentów będących po wszczepieniu by-passów. Ponadto opracowano ankietę dotyczącą cech somatycznych, chorób współistniejących, czynników ryzyka w chorobie niedokrwiennej serca, po to aby zbadać ich wpływ na wydolność badanych pacjentów. Materiał i metody. Badaniu poddano 31 mężczyzn, z chorobą niedokrwienną, jak również po zawale serca. Wiek badanych pacjentów wynosił od 45 do 58 lat, przy średniej wieku 51,5 lat, masa ciała wynosiła średnio 83,3 kg, natomiast wysokość średnio 172,1’cm. Wyniki. Uzyskane wyniki wskazywały dużą istotność statystyczną pomiędzy badanymi cechami. Wnioski. Badanie daje możliwość oceny wydolności fizycznej tych pacjentów, jednocześnie pozwalając fizjoterapeutom używać testu korytarzowego 6-minutowego (TK6M), jako narzędzia do kwalifikacji chorych po rewaskularyzacji mięśnia serca do odpowiednich programów rehabilitacyjnych. Test ten jest prostym i tanim uzupełnieniem oceny klinicznej chorych pacjentów.
Słowa kluczowe
pomosty aortalno-wieńcowe, test korytarzowy, rehabilitacja kardiologiczna

Czy czas trwania intubacji ma wpływ na parametry oddechowe u pacjentów po wszczepieniu pomostów aortalno-wieńcowych?

Edyta Smolis-Bąk, Barbara Kazimierska, Tomasz Kaszczyński, Ryszard Smolis, Rafał Dąbrowski, Ilona Kowalik, Dariusz Białoszewski, Anna Cabak, Hanna Szwed

Edyta Smolis-Bąk, Barbara Kazimierska, Tomasz Kaszczyński, Ryszard Smolis, Rafał Dąbrowski, Ilona Kowalik, Dariusz Białoszewski, Anna Cabak, Hanna Szwed – Does duration ofintubation influence ventilation parameters following CABG? Fizjoterapia Polska 2010; 10(1); 78-83

Streszczenie
Wstęp. Współczesna kardiochirurgia wprowadza techniki mniej inwazyjne, mające na celu skrócenie pobytu chorego w szpitalu. Celem pracy była ocena wpływu czasu intubacji u pacjentów po CABG na parametry oddechowe. Materiał i metody. Do badań włączono 92 mężczyzn rehabilitowanych po CABG w wieku 35-75 lat. Badanych podzielono na dwie grupy ze względu na czas intubacji gr. I – do 17 godz., gr. II – powyżej 17 godz. Wpływ czasu intubacji na wydolność oddechową oceniano badaniem spirometrycznym przed, w 5 dobie i 3 miesiące po zabiegu. Wyniki. W obu grupach wszystkie parametry obniżyły się istotnie w 5 dobie po zabiegu, z wyjątkiem wartości ERVw grupie II (ns), natomiast po 3 miesiącach wzrosły znamiennie, w porównaniu do 5 doby po CABG, w obu grupach. FEV1 w obu grupach nie wróciła do poziomu sprzed zabiegu. FVC EX w gr. I przekroczyła poziom sprzed CABG (ns) w przeciwieństwie do gr. II, która nie osiągnęła poziomu sprzed zabiegu (p<0,05), VC w obu grupach nie wróciła do poziomu sprzed zabiegu. W gr. I różnica była nieistotna (ns), a w gr. II (p<0,005).Wnioski. 1. Większość wskaźników oddechowych zachowuje się podobnie w 5 dobie po zabiegu, niezależnie od długości czasu intubacji. 2. Krótszy czas trwania intubacji wpływa istotnie tylko na wielkość VC i FVC EX po 3 miesiącach po CABG. 3. Obniżenie wydolności oddechowej wydaje się wynikać z zastosowanej u wszystkich badanych sternotomii.
Słowa kluczowe
CABG, spirometria, rehabilitacja kardiologiczna

Postępowanie fizjoterapeutyczne u pacjenta po pierwszej w Polsce implantacji sztucznego serca – SynCardia Total Artificial Heart (TAH)

Katarzyna Gubała, Agnieszka Gaponik, Mariusz Stachowiak, Joanna Foik-Potęga, Izabela Copik, Jacek Waszak, Małgorzata Jasińska, Remigiusz Antończyk, Michał Zembala

K. Gubała, A. Gaponik, M. Stachowiak, J. Foik-Potęga, I. Copik, J. Waszak, M. Jasińska, R. Antończyk, M. Zembala – Physiotherapeutic treatment in a patient after the first implantation of an artificial heart in Poland – SynCardia Total Artificial Heart (TAH). Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 54-66

Streszczenie
Wstęp. Złotym standardem w leczeniu skrajnej niewydolności serca jest transplantacja serca. Jednak ze względu na niewystarczającą ilość dawców dostęp do tej metody jest ograniczony. Wobec tego implantacja urządzeń mechanicznego wspomagania krążenia staje się coraz bardziej rozpowszechniona. Jedynym z nich jest całkowicie sztuczne serce – SynCardia Total Artificial Heart (TAH), dedykowane dla pacjentów z niewydolnością lewej, jak i prawej komory serca. Ze względu na inwazyjność zabiegu wszczepienia TAH konieczne jest natychmiastowe wdrożenie rehabilitacji celem jak najszybszej mobilizacji pacjenta oraz uzyskania przez niego samodzielności.
Cel. Określenie korzyści i bezpieczeństwa postępowania fizjoterapeutycznego przeprowadzonego u pacjenta po implantacji pierwszego w Polsce całkowicie sztucznego serca.
Podstawowe założenia. Postępowanie fizjoterapeutyczne prowadzone było zgodnie ze standardami rehabilitacji kardiologicznej, jednak ze szczególnym zwróceniem uwagi na indywidualizację całego procesu w oparciu o aktualny stan kliniczny pacjenta.
Wnioski. Przeprowadzone postępowanie fizjoterapeutyczne było korzystnym i niezbędnym elementem skoordynowanego leczenia pacjenta po implantacji TAH, pozwalającym na zredukowanie powikłań pooperacyjnych oraz uzyskanie samodzielności przez pacjenta.
Słowa kluczowe:
niewydolność serca, mechaniczne wspomaganie krążenia, sztuczne serce, rehabilitacja kardiologiczna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym

Witold Pawełczyk, Iwona Kulik-Parobczy, Tomasz Sirek, Jacek Łuniewski, Katarzyna Bogacz, Jan Szczegielniak

W. Pawełczyk, I. Kulik-Parobczy, T. Sirek, J. Łuniewski, K. Bogacz, J. Szczegielniak – Spadek masy ciała u chorych kardiologicznych po treningu na cykloergometrze rowerowym. FP 2013; 13(3); 22-27

Streszczenie
Wstęp. Podczas wysiłku fizycznego proces wytwarzania ciepła nasila się z powodu przyspieszenia procesów metabolicznych, zmierzających do dostarczenia energii dla pracujących mięśni. Około 75-80% energii wytwarzanej przez mięśnie podczas wysiłku fizycznego przekształca się w energię cieplną, pozostałe 20-25% wykorzystywane jest na pracę mechaniczną. Intensywny wysiłek zwiększa sekrecję potu i udział parowania potu w eliminacji nadmiaru ciepło z organizmu prowadząc do stopniowego obniżenia masy ciała.
Problem spadku masy ciała związany z utratą wody u ćwiczących był przedmiotem licznych opracowań. Do lej pory obliczono średnie wartości spadku masy ciała na skutek pocenia w spoczynku oraz podczas uprawiania niektórych dyscyplin sportowych. Opracowano również szczegółowe zalecenia odnośnie nawadniania organizmu w trakcie dużych wysiłków fizycznych u sportowców. Brak jednak kompleksowych opracowań dotyczących utraty wody u chorych poddanych wysiłkowi fizycznemu w trakcie fizjoterapii stacjonarnej, w rym u chorych po zawale mięśnia sercowego, w trakcie intensywnego usprawniania.
Cel pracy. Celem pracy była ocena spadku masy ciała u chorych po zawale serca w trakcie intensywnego usprawniania obejmującego trening na cykloergometrze rowerowym. Postanowiono także ocenić, czy uzupełnianie płynów przez chorych jest proporcjonalne do strat związanych z obniżeniem masy ciała po treningu rowerowym.
Materał i metody badań. W badaniach wzięło udział 47 losowo wybranych chorych (12 kobiet, 36 mężczyzn) leczonych w Dziale Usprawniania Leczniczego Szpitala Specjalistycznego MSW w Głuchołazach.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, utrata wody

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Analiza świadczeń udzielanych w zakresie rehabilitacji kardiologicznej w warunkach stacjonarnych

Karol Wojciechowski, Marek Kiljański, Krzysztof Mirecki,
Jan Szczegielniak

K. Wojciechowski, M. Kiljański, K. Mirecki, J. Szczegielniak – Analysis of intramural cardiac rehabilitation services. FP 2015; 15(2); 100-108

Streszczenie
Celem pracy jest próba charakterystyki profilu pacjenta kierowanego do leczenia w zakresie rehabilitacji kardiologicznej w warunkach stacjonarnych. Analizie poddano również ocenę skuteczności zastosowanej rehabilitacji u tych chorych.
Materiał badawczy stanowiły dane sprawozdane przez pięć oddziałów rehabilitacji kardiologicznej posiadających zawarte umowy z Łódzkim Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia. Wszystkie świadczenia zostały wykonane w 2013 roku.
Badania wykazały, że najliczniejszą grupę pacjentów poddawanych rehabilitacji kardiologicznej w warunkach stacjonarnych na terenie województwa łódzkiego w roku 2013 stanowili chorzy w wieku 56-75 lat (68,02% ogółu badanych).
Analiza badań wykazała, że najczęściej sprawozdawane rozpoznanie dotyczyło „ niewydolności serca nieokreślonej” (58,04% ogółu materiału badawczego).
Analiza trybu wypisów chorych z oddziałów rehabilitacji wykazała, iż tryb wypisu „zakończenie procesu terapeutycznego lub diagnostycznego” stanowił 76,75% ogółu badanych chorych.
Stwierdzono, że zdecydowaną większość chorych poddawanych rehabilitacji kardiologicznej stanowili mężczyźni (67,17% ogółu).

Słowa kluczowe:
rehabilitacja kardiologiczna, rozpoznania główne, tryb wypisu

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2