Wzorzec chodu osób po złamaniach bliższej nasady kości udowej leczonych chirurgicznie – doniesienie wstępne

Beata Kita, Tomasz Ridan, Tomasz Łosień, Katarzyna Kniaziew-Gomoluch, Joanna Szymańska

B. Kita, T. Ridan, T. Łosień, K. Kniaziew-Gomoluch, J. Szymańska – Gait pattern of people after fractures of proximal femoral epiphysis treated surgically. Preliminary report. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 164-170

Streszczenie
Wprowadzenie. Szacuje się, że ponad 50% pacjentów, którzy dobrze funkcjonowali przed złamaniem bliższej nasady kości udowej, nie jest w stanie powrócić do aktywności sprzed urazu. Co więcej, umieralność w tej grupie chorych szacowana jest na ponad 21% w ciągu pierwszego roku od złamania, a w ciągu następnych 5 lat liczba ta rośnie do 59%. Zauważono, że pacjenci tracą zdolność do niezależnego funkcjonowania bez pomocy z zewnątrz, pogarsza się ich mobilność, co w konsekwencji prowadzi do obniżenia jakości życia. Wśród ograniczeń zgłaszanych przez pacjentów wymieniano pogorszenie parametrów chodu. Celem pracy jest analiza wpływu przebytego złamania bliższego końca kości udowej leczonego chirurgicznie na wybrane parametry chodu.
Materiał i metody. Przebadano 51 osób, w tym 40 kobiet i 11 mężczyzn. Średni wiek badanych wynosił 73 lata. W grupie badanych osoba najmłodsza miała 50 lat, a najstarsza 92 lata. Wszystkie zakwalifikowane do badania osoby były po przebytym złamaniu bliższej nasady kości udowej, które było leczone chirurgicznie. Osoby te mogły chodzić samodzielnie bez użycia pomocy ortopedycznych w postaci kul, lasek, chodzików. W badaniu wykorzystano następujące narzędzia badawcze: wywiad, analiza dokumentacji medycznej i badanie chodu na platformie tensometrycznej.
Wyniki. W grupie wiekowej 50-64 lata czas cyklu chodu wśród badanych osób wyniósł średnio: u kobiet 1,51 sek. i 1,35 sek. u mężczyzn. W grupie wiekowej 65-80 lat wśród kobiet i mężczyzn wynosi 1,37 sek. Wnioski. Wzorzec chodu osób po złamaniu bliższej nasady kości udowej jest zmieniony i  odbiega  od założeń normy.  W badanej grupie długość cyklu chodu zarówno u kobiet, jak i mężczyzn w grupie wiekowej 50-64. r.ż., jak i 65-80. r.ż. jest znacząco krótsza w stosunku do założeń normy. Badanie nie wykazało istotnych różnic w długości kroku (step length) po stronie operowanej i nieoperowanej we wszystkich grupach wiekowych, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Czas cyklu chodu (stride time) w grupie wiekowej 54-64. r.ż. i 65-80. r.ż. wśród badanych mężczyzn mieści się górnej granicy normy. Natomiast wśród badanych kobiet w wymienionych grupach wiekowych czas cyklu chodu w sposób znaczący przekracza górną granicę normy.
Słowa kluczowe:
wzorzec chodu, złamania bliższej nasady kości udowej, zaburzenia chodu, osoby starsze
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Diagnostyka zaburzeń równowagi i chodu u pacjentów z chorobą Parkinsona

Maria Kłoda, Grażyna Brzuszkiewicz-Kuźmicka, Edyta Smolis-Bąk, Izabela Korabiewska, Monika Lewandowska, Dariusz Białoszewski

M. Kłoda, G. Brzuszkiewicz-Kuźmicka, E. Smolis-Bąk, I. Korabiewska, M. Lewandowska, D. Białoszewski – Diagnostics of Balance and Gait Disorders in Patients with Parkinson’s Disease. FP 2017; 17(2); 122-131

Streszczenie

Choroba Parkinsona (Parkinson’s disease – PD) jest przewlekłym, postępującym schorzeniem ośrodkowego układu nerwowego człowieka. Należy do chorób zwyrodnieniowych i dotyczy głównie układu pozapiramidowego, a w szczególności istoty czarnej śródmózgowia [1]. Poza osiowymi objawami choroby Parkinsona do najważniejszych należy zaliczyć zaburzenia postawy i chodu. Nieprawidłowa sylwetka ma wpływ na późniejsze problemy z lokomocją i czynnościami samoobsługi [2].
Przed podjęciem działań fizjoterapeutycznych należy przeprowadzić szereg testów, które pozwolą na ocenę ilościową i jakościową chodu oraz testy związane z postawą pacjenta. Są to m.in. analiza chodu przeprowadzana na bieżni typu „Zebris” FDM-TDM wykorzystująca system baz danych WinFDM-T, system Vicon 460 do trójwymiarowej oceny chodu, testy Timed Up & Go, 10 metrów czy Tinetti.
Dane demograficzne wskazują na wzrost zapadalności na chorobę Parkinsona ze względu na stopniowe wydłużanie się życia społeczeństwa. Dlatego też tak ważna jest rehabilitacja i właściwa opieka nad chorymi.
W miarę postępu choroby pacjenci zaczynają odczuwać dyskomfort podczas wykonywania czynności dnia codziennego, w lokomocji i obniża się jakość ich życia. Ogromne znaczenie ma tu wdrożona fizjoterapia, której zadaniem jest jak najdłuższe utrzymanie sprawności ruchowej pacjentów w stopniu umożliwiającym samodzielne funkcjonowanie. Podjęta odpowiednio wcześnie istotnie wpływa na poprawę parametrów chodu u pacjentów z chorobą Parkinsona i opóźnia postęp choroby.

Słowa kluczowe:
diagnostyka, choroba Parkinsona, zaburzenia równowagi, zaburzenia chodu

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim