Streszczenie

Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) jest stanem bezpośredniego zagrożenia życia, który wymaga szybkiej interwencji medycznej. Przyczyną ARDS mogą być: zapalenie płuc, wstrząs, sepsa, uraz wielonarządowy oraz inne schorzenia, które prowadzą do uszkodzenia bariery pęcherzykowo – włośniczkowej. Czasami etiologia ARDS nie jest do końca znana co utrudnia leczenie. W niektórych przypadkach u tych chorych konwencjonalne techniki wentylacji mechanicznej mogą być niewystarczające. Dla wyżej opisanych pacjentów szansą na przeżycie może być zastosowanie pozaustrojowego natleniania krwi (ECMO). Jest to procedura, która chociaż nie leczy płuc, to daje czas na ich regenerację oraz na zastosowanie zasadniczej terapii celowanej lub objawowej, a także daje możliwość i czas na znalezienie czynnika doprowadzającego do ostrej niewydolności oddechowej. Niestety, użycie ECMO nie jest obojętne dla organizmu chorego i wiąże się z możliwością wystąpienia wielu powikłań, z których najgroźniejszym jest krwawienie, zarówno do jam ciała jak i z okolic kaniulacji. W skład zespołu obsługującego ECMO wchodzi kardiochirurg, anestezjolog oraz perfuzjonista. Doświadczenie tego zespołu oraz współpraca miedzy specjalistami umożliwia dobranie najefektywniejszej terapii dla chorych z ARDS. Dobrze dobrana i prowadzona rehabilitacja jest tym elementem leczenia, który redukuje skutki długotrwałej hipokinezji i pozytywnie wpływa na sferę psychiczną chorych, a szybka mobilizacja ruchowa i oddechowa może skrócić czas leczenia i tym samym koszty tej drogiej terapii. W pracy przedstawiono przypadek kobiety w wieku 19 lat z ostrą niewydolnością oddechową, u której zastosowano pozaustrojowe natlenianie metodą żylno-żylną, a także własne doświadczenia w rehabilitacji chorej w trakcie terapii.

Słowa kluczowe

niewydolność oddechowa, rehabilitacja