dysphagia

Zastosowanie nieinwazyjnej stymulacji mózgu z wykorzystaniem przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (rTMS) lub przezczaszkowej stymulacji prądem stałym (tDCS) w terapii dysfagii w następstwie udaru niedokrwiennego mózgu – analiza doniesień z badań

Karolina Sandecka, Zbigniew Śliwiński – Application of non-invasive brain stimulation with the use of repetitive transcranial magnetic stimulation (rTMS) or transcranial direct current stimulation (tDCS) in the treatment of dysphagia following an ischemic stroke – analysis of research reports. Fizjoterapia Polska 2022; 22(5); 108-114

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20ANp0

Streszczenie

Udar mózgu jest jednym z istotnych problemów i powodów śmiertelności szczególnie krajów wysoko rozwiniętych. Stanowi on również najczęstszą przyczynę dysfagii.
Niniejsza praca poświęcona została analizie publikacji z ostatniej dekady, dotyczących badań nad wykorzystaniem nieinwazyjnej stymulacji mózgu (TMS, tDCS) w terapii dysfagii w następstwie udaru niedokrwiennego mózgu. W celu odnalezienia publikacji przeszukane zostały bazy danych: PubMed, Polish Scientific Journals Datebase, EBSCO, ScienceDirect. Wśród 358 odnalezionych artykułów jedynie 2 spełniły wszystkie warunki włączenia.
Omawiane w niniejszym artykule badania obejmowały pacjentów, którzy przebyli pierwszy w życiu udar jednostronny niedokrwienny, w następstwie którego wystąpiła dysfagia.
Analizie poddane zostały doniesienia z badań pilotażowych skuteczności zastosowania tDCS w terapii zaburzeń połykania w następstwie udaru niedokrwiennego mózgu. 14 pacjentów w wieku od 50 do 92 lat w sposób losowy przydzielono do dwóch grup. Grupie badanej stosowano stymulację anodową, a w grupie kontrolnej pozorowaną stymulację mózgu. Wyniki wykazały, iż pacjenci w grupie badanej uzyskali wynik istotny statystycznie, wskazujący na poprawę funkcji połykania mierzonych na podstawie Skali Wyników i Nasilenia Dysfagii. Powyższe dane mogą wskazywać na skuteczność wykorzystania metody tDCS w terapii dysfagii.
Do badań na skutecznością rTMS w terapii dysfagii zakwalifikowano 50 pacjentów. Utworzono trzy grupy: pierwszą – wysokiej częstotliwości rTMS, gdzie pacjenci otrzymywali stymulację rTMS – 3 Hz; niskiej częstotliwości rTMS – 1 Hz oraz kontrolną. Oceniano skuteczność zastosowanej terapii w piątym dniu oraz po 1, 2 i 3 miesiącach. Grupy objęte aktywną stymulacją rTMS po 5 dniach prezentowały większą poprawę funkcji połykania w stosunku do grupy pozorowanej stymulacji. Lepsze wyniki w Standaryzowanej Ocenie Połykania odnotowano także po 3 miesiącach w grupach 1 Hz i 3 Hz, nie dotyczyło to natomiast grupy kontrolnej. W trzech grupach po 3 miesiącach poprawiły się wyniki testu połykania wody oraz stopnia dysfagii.
Niniejsza analiza badań wskazuje, że nieinwazyjna stymulacja mózgu z wykorzystaniem metod tDCS i rTMS w procesie terapii dysfagii powiązana jest z poprawą funkcji połykania. Jednak niewielka ilość przeprowadzonych badań w tym zakresie nie pozwala na ekstrapolowanie ich wyników.

Słowa kluczowe:
dysfagia, przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS), przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (tDCS)

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Terapia stymulacji nerwowo-mięśniowej w kontrolowaniu dysfagii w spastycznym porażeniu mózgowym: Randomizowane kontrolowane badanie kliniczne

Amira Farag El-Sheikh, Amira Mohamed El- Tohamy, Bosina Mohamed Abd El-Aziz, Manal Salah El-Din. Abd El-wahab

Amira Farag El-Sheikh, Amira Mohamed El- Tohamy, Bosina Mohamed Abd El-Aziz, Manal Salah El-Din. Abd El-wahab – Neuromuscular electrical stimulation therapy on controlling dysphagia in spastic cerebral palsy: A randomized controlled clinical trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(2); 194-198

Streszczenie
Cel. Celem badania była ocena skuteczności nerwowo-mięśniowej stymulacji elektrycznej (NMES) w kontrolowaniu dysfagii u dzieci ze spastycznym porażeniem mózgowym. Metody. Czterdzieścioro dzieci w wieku od 2 do 5 lat z rozpoznaniem spastycznego porażenia mózgowego z zaburzeniami połykania na poziomie czwartym lub wyższym na funkcjonalnej skali żywienia doustnego. Dzieci zostały losowo przydzielone do dwóch jednakowych pod względem liczebności grup: do grupy badanej leczonej metodą NMES i wybranym domowym programem ćwiczeń oromotorycznych, i grupy kontrolnej leczonej efektem placebo NMES i tym samym programem ćwiczeń fizycznych oromotorycznych. Postęp w zakresie karmienia oceniono na podstawie funkcjonalnej skali żywienia doustnego, przyrost masy ciała i wzrost mierzono przed i po 2 miesiącach leczenia. Wyniki. Statystycznie nieistotną różnicę zarejestrowano przed leczeniem (P > 0,05) między grupą badaną i grupą kontrolną, podczas gdy znaczącą różnicę odnotowano w każdej grupie po leczeniu dla wszystkich mierzonych zmiennych. Porównując grupy, istotną różnicę (P < 0,05) stwierdzono pod względem postępu w zakresie karmienia, natomiast nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między grupami, jeśli chodzi o przyrost masy ciała i wzrostu (P < 0,05). Wnioski. Wyniki randomizowanego badania kontrolowanego wykazały, że NMES ma większy wpływ na postęp w zakresie karmienia niż domowy program ćwiczeń oromotorycznych, ale nie ma wpływu na przyrost masy ciała i wzrost, więc badanie sugeruje, że domowy program ćwiczeń oromotorycznych w połączeniu z NMES daje lepsze rezultaty niż sam program ćwiczeń oromotorycznych w przypadku dysfagii u dzieci ze spastycznym porażeniem mózgowym.

Słowa kluczowe:
dysfagia, nerwowo-mięśniowa stymulacja elektryczna, spastyczne porażenie mózgowe

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете

Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Czynność połykania – istotny aspekt funkcjonowania pacjenta w procesie rehabilitacji i terapii neurologopedycznej

Karolina Sandecka, Zbigniew Śliwiński, Grzegorz Śliwiński

K. Sandecka, Z. Śliwiński, G. Śliwiński – Swallowing – an important aspect of a patient’s functioning in the process of rehabilitation and neuro-speech therapy. Fizjoterapia Polska 2020; 20(2); 186-193

Streszczenie
Połykanie jest skomplikowanym, wieloetapowym procesem, na który składają się formy wolicjonalnej i zautomatyzowanej aktywności naszego organizmu. Nieprawidłowości w jego zakresie mogą mieć podłoże neurologiczne, niezwiązane z morfologią i czynnością układu nerwowego bądź też wiązać się z fizjologicznym procesem starzenia.
Dysfagia, presbyfagia i afagia mogą nieść ze sobą powikłania w postaci zachłystowego zapalenia płuc, niedożywienia, odwodnienia i pogorszenia jakości życia. Niezwykle ważne w przypadku pacjentów z zaburzeniami połykania jest wielospecjalistyczne leczenie oraz postępowanie terapeutyczne i rehabilitacyjne, a także zaangażowanie w ten proces rodziny i opiekunów.