Tag: Janusz Otfinowski

Ciągły ruch bierny jako metoda kinezyterapii w leczeniu brachialgii

Bogusław Frańczuk, Wojciech Szwarczyk, Magdalena Wilk, Maciej Kasparek, Janusz Otfinowski

Bogusław Frańczuk, Wojciech Szwarczyk, Magdalena Wilk, Maciej Kasparek, Janusz Otfinowski – Continous passive motion as a method of kinesitherapy in the treatment of brachialgia. Fizjoterapia Polska 2001; 1(2); 123-126

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy było przedstawienie wyników leczenia brachialgii pourazowej u pacjentów, u których oprócz standardowej rehabilitacji zastosowano leczenie ruchem ciągłym (CPM). Materiał i metoda. W badaniach wzięło udział 55 pacjentów leczonych w Klinice Traumatologii CMUJ w Krakowie, według standardowego podejścia rehabilitacji (grupa I). Wśród nich u 25 zastosowano dodatkowo leczenie ciągłym ruchem biernym (CPM; grupa II). Do oceny efektów rehabilitacji zastosowano Analogową Skalę Wizualną VAS, do oceny dolegliwości bólowych badanie zakresu ruchów czynnych w stawie ramiennym, głównie ruchu odwodzenia, wywołującego ból oraz dwustopniową skalę samooceny stanu zdrowia: stan zadowalający (możliwość posługiwania się w miarę sprawnie kończyną) lub niezadowalający (znaczące upośledzenie funkcji kończyny górnej). Badania prowadzono dwukrotnie: przed rozpoczęciem leczenia oraz po jego zakończeniu. Wnioski. W wyniku badań stwierdzono, że pacjenci z brachialgią pourazową, poddani rehabilitacji, uzyskują zmniejszenie dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresu ruchomości w stawach, podniesienie subiektywnej oceny stanu zdrowia. Uzyskana poprawa jest większa u pacjentów, u których zastosowano dodatkowo ciągły ruch bierny (CPM). Ciągły ruch bierny (CPM) można polecać jako metodę kinezyterapii w leczeniu rehabilitacyjnym brachialgii.

Słowa kluczowe:
ciągły ruch bierny, brachialgia

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Termogram zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa jako próba obiektywizacji bólu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Bogusław Frańczuk, Janusz Otfinowski – The thermogram of cervical spinal pain syndrome as an attempt to objectivize pain. Fizjoterapia Polska 2003; 3(3); 250-255

Streszczenie

Wstęp. W pracy oceniono cechy obrazu termowizyjnego, prześledzono zmienność cech w procesie postępowania rehabilitacyjnego oraz dokonano próby określenia współzależności tych cech z ustąpieniem bólu. Materiał i metody. Badania termowizyjne przeprowadzono na grupie 71 pacjentów poddanych postępowaniu rehabilitacyjnemu z powodu zespołu bólowego szyjnego odcinka kręgosłupa. Wyniki. Z przeprowadzonych badań wynika, że obraz termowizyjny okolicy karku u pacjentów z zespołem bólowym szyjnego odcinka kręgosłupa jest inny niż u osób zdrowych – charakteryzuje się dużą asymetrią temperatury karku i zwiększoną hipertermią karku. W procesie postępowania rehabilitacyjnego uwidacznia się wyraźna ewolucja w kierunku symetrii temperatury karku. Wnioski. Wyniki ustąpienia bólu zależą w sposób istotny od cech obrazu termowizyjnego.

Słowa kluczowe:
termowizja, ból, rehabilitacja
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Usprawnianie ręki metodą wymuszonego używania u chorych po udarze mózgu

Janusz Otfinowski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Agnieszka Bogunia, Beata Buda

Janusz Otfinowski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Agnieszka Bogunia, Beata Buda – Constraint-induced movement therapy in the rehabilitation of stroke patients. Fizjoterapia Polska 2004; 4(1); 19-24

Streszczenie

Wstęp. W pracy przedstawiono wstępne wyniki postępowania usprawniającego u pacjentów z upośledzeniem funkcji ręki po przebytym udarze mózgu. Podstawą terapii była wprowadzona przez Tauba metoda usprawniania, opisana pod nazwą terapii wymuszania i ograniczania lub terapii wymuszonego używania. W ogólnych założeniach metoda ta polega na okresowym unieruchomianiu sprawnej kończyny górnej, z równoczesnym prowadzeniem intensywnego usprawniania ruchowego upośledzonej funkcjonalnie ręki. Materiał i metoda. Badaniami objęto 10 pacjentów leczonych w Klinice Rehabilitacji WOZ CM UJ w Krakowie z powodu niedowładu połowiczego po przebytym udarze mózgu. Wśród chorych było 5 mężczyzn i 5 kobiet, w wieku od 57 do 77 lat, średnio 66,5. Okres, jaki upłynął od udaru mózgu wynosił od 1 do 50 miesięcy, średnio 11,4 miesiąca. U wszystkich chorych zastosowano wyżej opisaną terapię. Wyniki. U wszystkich chorych po 2-tygodniowym okresie usprawniania stwierdzono skrócenie czasu wykonania testów manualnych oraz wyraźną poprawę funkcji niesprawnej ręki. Wnioski. Zastosowana metoda jest skuteczna w usprawnianiu chorych z niedowładem połowiczym po udarze mózgu.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, ręka, metoda CIMT
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wybrane czynniki demograficzne i kliniczne a skuteczność metody wymuszonego używania w usprawnianiu ręki osób po udarze mózgu

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda

Bożena Jasiak-Tyrkalska, Janusz Otfinowski, Beata Buda – Selected demographic and clinical factors and the efficacy of the Constraint-Induced Movement Therapy (CIMT) of the hand after stroke. Fizjoterapia Polska 2007; 7(1); 21-28

Streszczenie

Wstęp. Autorzy podjęli próbę oceny wpływu wybranych czynników demograficznych i klinicznych, takich jak wiek, płeć, strona niedowładna oraz czas od wystąpienia udaru, na skuteczność metody wymuszonego używania (ang. Constraint — lnduced Movement Therapy) w usprawnianiu niedowładnej ręki u osób po udarze mózgu. W ogólnych założeniach metoda ta polega na okresowym unieruchomieniu sprawnej kończyny górnej, z równoczesnym prowadzeniem intensywnego usprawniania ruchowego upośledzonej funkcjonalnie kończyny. Krótko i lapidarnie można ją zdefiniować jako strategię aktywizującą niedowładne mięśnie kończyny poprzez ograniczenie lub całkowite uniemożliwienie używania kończyny zdrowej. Materiał i metody. Badaną grupę stanowiło 21 osób (11 kobiet i 10 mężczyzn) po przebytym udarze mózgu. Średni wiek badanych wynosił 65 lat. Kryterium oceny skuteczności postępowania usprawniającego był czas wykonania upośledzoną ruchowo ręką testu funkcjonalnego, składającego się z 10 prostych czynności życia codziennego. Badania przeprowadzono 4-krotnie: przed przystąpieniem do programu, po 2-tygodniowym okresie intensywnego usprawniania w warunkach szpitalnego oddziału rehabilitacji oraz po 4 i 12 tygodniach samodzielnego usprawniania w warunkach domowych. Wyniki. Analizując uzyskane wyniki nie wykazano znamiennego wpływu wybranych czynników na skuteczność zastosowanej metody usprawniania ręki u osób po udarze mózgu. Wnioski. Bez względu na wiek i płeć pacjentów po udarze mózgu, zastosowana metoda CIMT jest znamiennie skuteczna w usprawnianiu niedowładnej ręki. Czas od wystąpienia udaru nie ma wpływu na skuteczność usprawniania niedowładnej ręki metodą CIMT. Usprawnianie metodą CIMT, niezależnie od strony udaru, w jednakowym stopniu aktywizuje funkcję niedowładnej ręki.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, usprawnianie ręki, metoda wymuszonego używania