Tag: leczenie operacyjne

Zwichnięcie rzepki – leczenie zachowawcze czy operacyjne?

Dariusz Lusina, Mateusz Curyło, Marcin Mikos, Katarzyna Placek, Jan W. Raczkowski


Dariusz Lusina, Mateusz Curyło, Marcin Mikos, Katarzyna Placek, Jan W. Raczkowski – Patellar dislocation – conservative or surgical treatment. Fizjoterapia Polska 2022; 22(4); 28-31

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG1A60LR

Streszczenie
Zwichnięcie rzepki jest stanem nagłym wymagającym doraźnej interwencji lekarskiej, a następnie współpracy ortopedy i fizjoterapeuty w powrocie do pełnej sprawności, a także zmniejszenia ryzyka nawrotu schorzenia. Rzepka stanowi nieodłączny element stawu kolanowego i odpowiada za jego prawidłowe funkcjonowanie. Pośród stosowanych metod leczenia wyróżnia się metody zachowawcze oraz operacyjne. Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, czy istnieje przewaga jednych metod nad innymi. W pozyskiwaniu odpowiedzi na zadane pytanie zostały wykorzystane materiały dostępne w serwisie PubMed oraz Cochrane Library. Ze względu na różne standardy postępowania nie określono przewagi postępowania operacyjnego nad zachowawczym, jednak istnieją badalne czynniki, które mogą pomóc w podjęciu decyzji terapeutycznych.

Słowa kluczowe:
zwichnięcie rzepki, leczenie zachowawcze, leczenie operacyjne

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ fizjoterapii wewnątrzszpitalnej na kształtowanie się parametrów równowagi kwasowo-zasadowej po korekcjach operacyjnych wad wrodzonych serca u dzieci w wieku 0-2 lat

Piotr Dominiak

Piotr Dominiak – The impact of inpatient physiotherapy on parameters of acid-base equilibrium after corrective surgery of congential heart defects in children age 0-2. Fizjoterapia Polska 2001; 1(4); 361-365

Streszczenie
Wstęp. Wady wrodzone serca stanowią największy problem w kardiologii dziecięcej. Zajmują drugie miejsce wśród przyczyn zgonów niemowląt w Polsce. Obserwujemy stałe obniżanie wieku operacyjnego w celu przeciwdziałania wtórnym zmianom strukturalnym w sercu i poza sercem oraz chronienia psychiki rodziców i dzieci. Celem pracy była ocena skuteczności własnej metody fizjoterapii w okresie wewnątrzszpitalnym u dzieci w wieku 0-2 lat, po korekcjach całkowitych najczęściej występujących wad wrodzonych serca. Materiał i metoda. W grupie 32 pacjentów po korekcjach całkowitych ASD II, VSD, PDA i CoA w wieku 0-2 lat, przeprowadzono 384 badania z arterializowanej krwi włośniczkowej w ciągu pierwszych 10 dób pooperacyjnych. Badania wykonano bezpośrednio przed, bezpośrednio po oraz 30 minut po fizjoterapii, a następnie porównywano wyniki. Pacjentów podzielono na dwie podgrupy; I podgrupę stanowiło 20 pacjentów po korekcji całkowitej ASD II i VSD, u których wykonano 270 badań, II podgrupę stanowiło 12 pacjentów po korekcji całkowitej PDA i CoA, u których wykonano 114 badań. Wyniki. Na podstawie badań wykazano, iż torakotomia tylno-boczna wpływa na przesunięcie równowagi kwasowo-zasadowej w lewo, jednakże pod wpływem fizjoterapii kierunek zmian jest identyczny w obu podgrupach. Krążenie pozaustrojowe nie wpłynęło na zaburzenie dyfuzji gazów przez błonę pęcherzykowo-włośniczkową, a zastosowany standard fizjoterapii wpłynął na poprawę wymiany gazowej w płucach (istotny statystycznie wzrost pO2 i SO2 30 minut po fizjoterapii). Wniosek. Zastosowany standard fizjoterapii, z włączeniem elementów metody Volty, jest możliwy do zastosowania od pierwszych dób pooperacyjnych.

Słowa kluczowe:
wady wrodzone serca, leczenie operacyjne, fizjoterapia, równowaga kwasowo-zasadowa

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Taktyka postępowania fizjoterapeutycznego po endoprotezoplastyce powierzchniowej stawu biodrowego

Karol Ochocki, Jarosław Pasek, Tomasz Stołtny, Maciej Szczęśniak, Szymon Szymański, Kamil Dworak, Wojciech Gąsior, Michał Czarnecki, Rafał Szczygieł, Bogdan Koczy

Karol Ochocki, Jarosław Pasek, Tomasz Stołtny, Maciej Szczęśniak, Szymon Szymański, Kamil Dworak, Wojciech Gąsior, Michał Czarnecki, Rafał Szczygieł, Bogdan Koczy – Physiotherapy tacticsafter hip joint resurfacing. Fizjoterapia Polska 2021; 21(1); 148-157

Streszczenie
Endoprotezoplastyka powierzchniowa stawu biodrowego (kapoplastyka) to zabieg operacyjny polegający na wymianie zmienionych chorobowo powierzchni stawowych. Niewydolność nerek, okres rozrodczy kobiet, uczulenie na metal, średnica panewki poniżej 46 mm w planowaniu przedoperacyjnym to obecnie bezwzględne przeciwwskazania do kapoplastyki. Z dostępnego piśmiennictwa wynika, że zabieg ten przeprowadzany jest u osób młodych, aktywnych fizycznie, przeważnie poniżej 55. roku życia. Rosnące oczekiwania pacjentów w kwestii powrotu do aktywności zawodowej i sportowej powodują, że po zabiegu ważna jest odpowiednia i systematycznie prowadzona fizjoterapia. W pracy autorzy przedstawiają aktualne stanowisko dotyczące postępowania fizjoterapeutycznego po endoprotezoplastyce powierzchniowej stawu biodrowego.
Słowa kluczowe:
endoprotezoplastyka powierzchniowa stawu biodrowego, leczenie operacyjne, fizjoterapia, usprawnianie ruchowe, fizykoterapia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Analiza porównawcza wczesnych wyników leczenia operacyjnego uszkodzeń ścięgna Achillesa sposobem małoinwazyjnym oraz klasycznym – możliwości fizjoterapii

Michał Konik, Ireneusz Kotela, Jacek Lorkowski, Tomasz Chruściak, Emilia Sołtan, Monika Chruściak, Sebastian Zduński

M. Konik, I. Kotela, J. Lorkowski, T. Chruściak, E. Sołtan, M. Chruściak, S. Zduński – A Comparative analysis of early results of surgical treatment of Achilles tendon injuries with the minimally invasive and classic methods – physiotherapy options. A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(5); 182-191

Streszczenie
Wstęp. Ścięgno Achillesa jest najsilniejszym ścięgnem w organizmie człowieka. Mimo wysokiej częstości urazów i znanego od wieków problemu leczenia urazów ścięgna piętowego do tej pory w literaturze fachowej nie ma konsensusu na temat właściwego sposobu leczenia, zarówno operacyjnego jak i rehabilitacyjnego. Wybór metody operacyjnej, która daje „lepsze” wyniki leczenie może ułatwić nam podjęcie decyzji o wyborze skuteczniejszej metody leczenia. Należy również pamiętać, że niezwykle istotnym elementem następującym po zabiegu operacyjnym jest odpowiednio przeprowadzony proces rehabilitacji.
Cel pracy. Celem pracy była ocena skuteczności leczenia operacyjnego pacjentów z uszkodzeniem ścięgna Achillesa przy zastosowaniu metody małoinwazyjnej oraz klasycznej.
Materiał i Metody. Materiał badawczy obejmował 62 pacjentów leczonych operacyjnie z powodu urazu ścięgna Achillesa w Klinice Ortopedii i Traumatologii CSK MSW w Warszawie w latach 2011-2016. 31 pacjentów zostało zoperowanych metodą małoinwazyjną (grupa badawcza) oraz 31 pacjentów sposobem klasycznym (grupa kontrolna). Grupa badawcza składała się z 27 mężczyzn oraz 4 kobiet, a średnia wieku wynosiła 40 lat. Grupa porównawcza składała się z 27 mężczyzn oraz 4 kobiet z średnią wieku 40,2 roku. Do oceny wyników leczenia wykorzystano następujące narzędzia badawcze: 1. Autorska ankieta 2. Skala AOFAS (American Othopaedic Foot and Ankle Society Score) 3. Stanowisko pomiarowe maksymalnych momentów sił w stawie skokowym JBA „Staniak” 4. Platforma stabilograficzna firmy HUR 5. USG.
Wyniki. Pośród 4 pacjentów (12,9%) z grupy kontrolnej doszło do ponownego zerwania ścięgna po leczeniu operacyjnym. W grupie badanej 2 pacjentów (6,5%) doznało całkowitego zerwania ścięgna piętowego w okresie pooperacyjnym. Wśród 2 pacjentów (6,5%) z gruby badanej zaobserwowano problem zaburzeń gojenia rany pooperacyjnej. W grupie leczonej sposobem klasycznym 5 osób (16,1%) prezentowało opóźnienie gojenia rany operacyjnej z powodu infekcji bakteryjnej. Tylko u 1 pacjenta z grupy leczonej sposobem MIS zaobserwowano parestezje ze strony nerwu łydkowego. 27 pacjentów (87,1%) wróciło do aktywności sportowej po leczeniu operacyjnym przezskórnym, natomiast 22 pacjentów (71%) po leczeniu sposobem klasycznym. Średnio pacjenci z obu grup potrzebowali 6 miesięcy na powrót do aktywności sportowej.
Wnioski. 1. Ilość ponownych zerwań po leczeniu małoinwazyjnym uszkodzonego ścięgna Achillesa jest niska i porównywalna z grupą chorych leczoną klasycznie. 2. Zaburzenia gojenia rany pooperacyjnej występują rzadko w obu badanych grupach. 3. Uszkodzenie nerwu łydkowego stwierdzono tylko w jednym przypadku w operacji metodą małoinwazyjną. 4. Pacjenci wracają w podobnym czasie do aktywności zawodowej i sportowej po operacji w obu grupach chorych na co wpływ ma również właściwie zrealizowana fizjoterapia. 5. Na płycie stabilograficznej pacjenci prezentowali podobną kontrolę równowagi w obu grupach chorych. 6. Zarejestrowano podobne wartości maksymalnych momentów sił w stawie skokowym w obu grupach badanych. 7. W obrazie USG nie wykazano różnic morfologicznych w budowie ścięgna Achillesa w obu badanych grupach.
Słowa kluczowe:
ścięgno Achillesa, leczenie operacyjne, uraz, zerwanie, fizjoterapia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim