Michał Dwornik

Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty

Magdalena Rusin, Wojciech Kiebzak, Marek Kiljański, Michał Dwornik, Zbigniew Śliwiński

M. Rusin, W. Kiebzak, M. Kiljański, M. Dwornik, Z. Śliwiński – Kształtowanie postawy etycznej fizjoterapeuty. FP 2013; 13(4); 51-56

Streszczenie
Powszechne zasady i postawy etyczne funkcjonujące we współczesnej medycynie są tematem wielu dysput społecznych, w których, oprócz etyków, filozofów, lekarzy, biorą udział także fizjoterapeuci. Każdy z nich przedstawia swój punkt widzenia, który wielokrotnie jest zbieżny. Zarysowujące się różnice stanowisk dotyczą w pewnym stopniu konsekwencji zastosowania zasad deontologii w konkretnych sytuacjach zawodowych.
Kształtowanie postaw w procesie edukacji akademickiej jest zadaniem trudnym
i długotrwałym. Na dalsze formowanie postawy etycznej absolwenta fizjoterapii duży wpływ ma rodzaj wykonywanej pracy. Choć fizjoterapeuta rozpoczynający pracę zawodową posiada ukształtowaną postawę, będzie ona nadal podlegała pozytywnym lub negatywnym modyfikacjom środowiska. W społeczności fizjoterapeutów pożądaną postawą powinna być postawa etyczna, która charakteryzuje się trwałością i stanowi jeden ze składników ludzkiej osobowości, ludzkiego usposobienia.
Celem niniejszego opracowania jest zwrócenie uwagi na czynniki kształtujące postawę etyczną zarówno studenta fizjoterapeuty, jak i dyplomowanego fizjoterapeuty. Postawa ta, łącząca komponent emocjonalny, behawioralny i oceniający, powinna być zrównoważona i pełna społecznej dyscypliny, społecznej użyteczności, społecznego zaangażowania, społecznej otwartości, tolerancji, poszanowania godności, szacunku dla życia i zdrowia. Jej wypracowane wzorce to zachowania opiekuńcze, pełne odpowiedzialności, współodczuwania, poszanowania własności, z umiejętnością przekazywania rzetelnej informacji i z umiejętnością pracy zespołowej. Wynikiem takiej postawy ma być optymalizacja efektów postępowania leczniczego oraz budowanie prestiżu zawodu fizjoterapeuty.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, postawa etyczna, edukacja humanistyczna

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Kultura zawodu a kultura osobowa fizjoterapeuty

Wojciech Kiebzak, Magdalena Rusin, Zbigniew Śliwiński, Michał Dwornik, Marek Kiljański

W. Kiebzak, M. Rusin, Z. Śliwiński, M. Dwornik, M. Kiljański – Kultura zawodu a kultura osobowa fizjoterapeuty. FP 2013; 13(4); 44-50

Streszczenie
Rola społeczna fizjoterapeuty nie sprowadza się tylko do posiadania instrumentalnej, profesjonalnej wiedzy, jaką się posługuje, wysokiej kultury osobistej, ale także wymaga od niego postępowania humanistycznego i etycznego. Fizjoterapeuta we współpracy z członkami całego zespołu leczącego, stwarza warunki do zapewnienia swoim pacjentom optymalnego powrotu do zdrowia.
Kształcąc się, podnosząc swoje kompetencje zawodowe, przynależąc do stowarzyszeń zrzeszających fizjoterapeutów, budując wieź z innymi reprezentantami tej profesji rozwija się świadomość i tożsamość zawodową. Wspólne dążenie do jednolitych standardów kształcenia, tworzenie wzorców osobowych, kultury zawodowej, zasad etycznych, wpływa na profesjonalizację ich grupy, a profesjonalizacja to gwarant jakości świadczeń fizjoterapeutycznych i właściwego podejścia do pacjenta.
Celem niniejszego opracowania jest przedstawienie fizjoterapii jako profesji,
a fizjoterapeuty, jako profesjonalisty, człowieka doskonale przygotowanego do pracy
z człowiekiem chorym, potrzebującym, członka zespołu rehabilitacyjnego (terapeutycznego), terapeuty – humanisty, który swojego pacjenta traktuje jako summum bonum medycyny.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, kultura zawodu, kultura osobista, etyka, profesja

Artykuł dostępny tylko w j. polskim

Ocena sEMG aktywności mięśnia prostego brzucha oraz mięśnia wielodzielnego w zależności od sposobu przyjmowania pozycji siedzącej

Wojciech Kiebzak, Michał Dwornik, Justyna Żurawska, Arkadiusz Żurawski

W. Kiebzak, M. Dwornik, J. Żurawska, A. Żurawski – sEMG assessment of the activity of the rectus abdominis and multifidus muscles in different sitting postures. FP 2017; 17(3); 52-62

Streszczenie

Cel. Ocena aktywności mięśni prostego brzucha (RA) i wielodzielnego (MF) podczas przyjmowania swobodnej i aktywnej pozycji siedzącej.
Materiał i metoda. Badaniem objęto 30 osób w wieku 19-23 lat, u których oceniano aktywność mięśni: rectus abdominis (RA) oraz multifidus (MF) w czterech różnych pozycjach siedzących za pomocą powierzchniowego badania elektromiograficznego. Badaniem ankietowym oceniono również stopień trudności przyjęcia poszczególnych pozycji. Otrzymane wyniki poddano analizie statystycznej.
Wyniki. Najwyższą wartość napięcia m. RA odnotowano w pozycji skorygowanej z tyłopochyleniem tułowia 2,34, najniższą w pozycji siedzącej swobodnej 1,16. Najwyższą aktywnością m. MF cechowała się pozycja skorygowana z przodopochyleniem tułowia 33,01, najniższą natomiast pozycja swobodna 18,66. Najwięcej osób uznało za łatwą pozycję skorygowaną z przodopochyleniem tułowia tj. 86,67% badanych, oraz swobodną 83,33%. Najtrudniejsza okazała się pozycja skorygowana z tyłopochyleniem tułowia tj. dla 90% badanych. Wyniki w skali T1 wskazują, że obserwacje empiryczne przyjmują rozkład normalny.
Wnioski
1. Pozycja siedząca skorygowana z przesunięciem tułowia do przodu realizuje kliniczne założenia prawidłowego ustawienia ciała w przestrzeni.
2. Pozycja siedząca skorygowana z przesunięciem tułowia do przodu powinna być włączona w powszechny program profilaktyki zespołów przeciążeniowych kręgosłupa.