Tag: physical therapy

Ocena skuteczności włączenia krioterapii miejscowej w leczeniu gonartrozy

Joanna Fidut-Wrońska, Robert Latosiewicz, Karolina Janikowska, Krzysztof Sokołowski

Joanna Fidut-Wrońska, Robert Latosiewicz, Karolina Janikowska, Krzysztof Sokołowski – Assessment of the effectiveness of local cryotherapy in treatment of gonarthrosis. Fizjoterapia Polska 2012; 12(3); 241-250

Streszczenie
Celem pracy jest ukazanie zasadności stosowania krioterapii w skojarzeniu z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych. Grupę badawczą stanowiło 50 pacjentów ze zdiagnozowaną gonartrozą, u których stosowano krioterapię miejscową połączoną z innymi zabiegami fizjoterapeutycznymi. Grupę porównawczą stanowiło 38 dobranych pacjentów, u których stosowano te same zabiegi fizjoterapeutyczne z wyłączeniem krioterapii. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety. Ankietowani oceniali natężenie bólu w skali VAS oraz wypełniali kwestionariusz WOMAC. Badania fizykalne obejmowały: pomiar wysokości i masy ciała, pomiar zakresu ruchu stawu kolanowego, pomiar obwodów oraz testy czynnościowe. W wyniku przeprowadzonej terapii stwierdzono zwiększenie zakresu ruchomości stawu kolanowego w grupie badawczej o 11,3º i 5,6º w grupie porównawczej, zmniejszenie obwodu o 1,1 cm w grupie badawczej i o 0,4 cm w grupie porównawczej. Zmniejszyło się również nasilenie bólu o 2 stopnie w skali VAS w grupie badawczej i o 1,3 w grupie porównawczej. Wskaźnik WOMAC uległ zmniejszeniu o 17,4% w grupie badawczej i o 11,9% w grupie porównawczej. W wyniku terapii pacjenci z grupy badawczej pokonywali średnio o 8,7 stopni schodów więcej podczas wchodzenia (grupa porównawcza 3,9), 9,2 stopni schodów więcej podczas schodzenia (grupa porównawcza 4,3) oraz wykonywali średnio 5,5 przysiadów więcej niż przed terapią (grupa porównawcza 1,7). W wielozabiegowym leczeniu fizjoterapeutycznym gonartrozy skojarzenie zabiegów z krioterapią dawało lepsze efekty niż stosowanie tych samych zabiegów bez krioterapii.
Słowa kluczowe
choroba zwyrodnieniowa, fizjoterapia, gonartroza, krioterapia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Taktyka postępowania fizjoterapeutycznego po endoprotezoplastyce powierzchniowej stawu biodrowego

Karol Ochocki, Jarosław Pasek, Tomasz Stołtny, Maciej Szczęśniak, Szymon Szymański, Kamil Dworak, Wojciech Gąsior, Michał Czarnecki, Rafał Szczygieł, Bogdan Koczy

Karol Ochocki, Jarosław Pasek, Tomasz Stołtny, Maciej Szczęśniak, Szymon Szymański, Kamil Dworak, Wojciech Gąsior, Michał Czarnecki, Rafał Szczygieł, Bogdan Koczy – Physiotherapy tacticsafter hip joint resurfacing. Fizjoterapia Polska 2021; 21(1); 148-157

Streszczenie
Endoprotezoplastyka powierzchniowa stawu biodrowego (kapoplastyka) to zabieg operacyjny polegający na wymianie zmienionych chorobowo powierzchni stawowych. Niewydolność nerek, okres rozrodczy kobiet, uczulenie na metal, średnica panewki poniżej 46 mm w planowaniu przedoperacyjnym to obecnie bezwzględne przeciwwskazania do kapoplastyki. Z dostępnego piśmiennictwa wynika, że zabieg ten przeprowadzany jest u osób młodych, aktywnych fizycznie, przeważnie poniżej 55. roku życia. Rosnące oczekiwania pacjentów w kwestii powrotu do aktywności zawodowej i sportowej powodują, że po zabiegu ważna jest odpowiednia i systematycznie prowadzona fizjoterapia. W pracy autorzy przedstawiają aktualne stanowisko dotyczące postępowania fizjoterapeutycznego po endoprotezoplastyce powierzchniowej stawu biodrowego.
Słowa kluczowe:
endoprotezoplastyka powierzchniowa stawu biodrowego, leczenie operacyjne, fizjoterapia, usprawnianie ruchowe, fizykoterapia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Fizjoterapia w chorobach wieku starczego – od perspektywy całościowej oceny geriatrycznej do terapii

Alicja Rutkiewicz

A. Rutkiewicz – Physical therapy in diseases of old age – from the perspective of holistic geriatric assessment of therapy. Fizjoterapia Polska 2020; 20(2); 148-154

Streszczenie
Osoby starsze stanowią największą grupę beneficjentów usług fizjoterapeutycznych. Wynika to z większej częstości występowania chorób przewlekłych w tej grupie wiekowej, a także z obniżania się sprawności funkcjonalnej, a poprzez to rosnącej zależności od innych osób. Rehabilitacja geriatryczna w dużym stopniu nosi więc znamiona profilaktyki niepełnosprawności. Problem pacjenta w starszym wieku jest zazwyczaj bardzo złożony. Składa się na to wielochorobowość, mniejszy potencjał rehabilitacyjny, brak motywacji, problemy społeczne, finansowe itd. Na skutek tego w przypadku osoby starszej powrót do sprawności sprzed choroby często nie jest możliwy. Duży nacisk w postępowaniu ze starszym pacjentem należy położyć na zapobieganie hipokinezji i jej skutkom. Z uwagi na konsekwencje unieruchomienia trzeba unikać pozostawania pacjenta w łóżku, a jeśli to niemożliwe, należy dążyć do skrócenia tego czasu, szybkiej mobilizacji i pionizacji. Skutki unieruchomienia w wielu przypadkach mogą być groźniejsze od choroby podstawowej. Celem niniejszego artykułu jest więc ukazanie poglądu na fizjoterapię w geriatrii.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, geriatria, fizjoterapia geriatryczna, całościowa ocena geriatryczna, starzenie się

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie skuteczności zabiegów fizykalnych z treningiem stabilizacji centralnej w leczeniu pacjentów z zespołem bólowym dolnego odcinka kręgosłupa

Paweł Gąsior

P. Gąsior – Comparison of the effectiveness of physical treatments with central stabilization training in the treatment of patients with lower back pain syndrome. Fizjoterapia Polska 2019; 19(4); 80-91

Streszczenie

Wstęp. Dolegliwości bólowe kręgosłupa stały się problemem społecznym. Wśród licznych czynników wywołujących ból najczęściej wymieniane są: anomalie wrodzone, zmiany zwyrodnieniowe, stany zapalne, choroby nowotworowe, urazy, bóle przeciążeniowe, zaburzenia metaboliczne, problemy psychologiczne, problemy socjalne. W leczeniu bólu kręgosłupa najczęściej stosuje się kinezyterapię, fizykoterapię leczenie farmakologiczne.
Cel pracy. Porównanie skuteczności zabiegów fizykalnych z treningiem stabilizacji centralnej w leczeniu pacjentów z zespołem bólowym dolnego odcinka kręgosłupa.
Materiał i metody. Badania wykonano na grupie 40 pacjentów (22 kobiety i 18 mężczyzn) z objawami bólowymi dolnego odcinka kręgosłupa. Badanych przydzielono do dwóch grup. Grupa A poddana została serii zabiegów z zakresu fizykoterapii. Grupa B wykonywała trening stabilizacji centralnej nie korzystając z fizykoterapii. Przed rozpoczęciem zabiegów oraz po zakończeniu rehabilitacji oceniono stopień dolegliwości bólowych i ich wpływ na codzienny komfort życia, wykorzystując kwestionariusz Oswestry (ODI) oraz skalę VAS.
Wyniki badań. Nie stwierdzono istotnej różnicy wyników, dotyczących subiektywnej oceny dolegliwości bólowych dolnego odcinka kręgosłupa zweryfikowanych skalą VAS. W obu grupach zaobserwowano wysoce istotny (p < 0,01) spadek odczuć bólowych po terapiach w stosunku do wyników z okresu przed terapią. Nie stwierdzono istotnej różnicy wyników dotyczących codziennego komfortu życia, zweryfikowanych kwestionariuszem ODI w zależności od grupy badawczej (p < 0,05). Wysoce istotna (p < 0,01) różnica dotyczy porównania wyników przed i po terapii w dwóch grupach. Żadna z zastosowanych terapii nie wykazuje większej skuteczności w poprawie komfortu życia codziennego, mimo że obie terapie w ocenie pacjentów ten komfort poprawiają.
Wnioski. Ćwiczenia stabilizacji centralnej stanowią skuteczną alternatywę dla szeroko stosowanych zabiegów fizykoterapeutycznych w terapii zespołu bólowego dolnego odcinka kręgosłupa lub powinny je skutecznie uzupełniać. Badania własne nie wykazały jednoznacznie większej skuteczności zabiegów fizykalnych w stosunku do koncepcji ćwiczeń stabilizacji centralnej.

Słowa kluczowe:
stabilizacja centralna, ból, odcinek lędźwiowy, fizykoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – Selective Dorsal Rhizotomy) – neurochirurgiczna metoda leczenia spastyczności w MPD: aktualny stan wiedzy

Monika Wolska, Marek Kiljański, Witold Rongies

M. Wolska, M. Kiljański, W. Rongies – Selective Dorsal Rhizotomy (SDR) – neurosurgical method in treatment of spasticity in CP: the current state of knowledge. Fizjoterapia Polska 2019; 19(2); 66-75

Streszczenie
Spastyczność jest jednym z głównych objawów mózgowego porażenia dziecięcego (MPD), który wywiera niekorzystny wpływ na aktywność dzieci, ich uczestnictwo w życiu codziennym, jak również wpływa na ich funkcjonowanie w społeczeństwie. Przewlekła spastyczność prowadzi do rozwoju zmian strukturalnych w mięśniach i w tkance łącznej, przyczyniając się do nasilenia atrofii, sztywności, a w końcu do przykurczy niepodlegających leczeniu farmakologicznemu. Pogorszenie komfortu życia oraz problemy pielęgnacyjne u dzieci z MPD to kolejne aspekty, które przemawiają za poszukiwaniem trwałych i skutecznych metod leczenia spastyczności.
Wybór optymalnej dla każdego pacjenta formy leczenia uzależniony jest od: umiejscowienia urazu i jego obszerności, objawów klinicznych, wieku pacjenta, jak również od dostępnych metod leczenia. Selektywna rizotomia grzbietowa (SDR – ang. Selective Dorsal Rhizotomy) jest metodą chirurgicznego leczenia spastyczności u dzieci z MPD. Zabieg ma charakter nieodwracalny, trwale redukuje spastyczność. Nadal istnieje wiele kontrowersji dotyczących kwalifikacji do zabiegu, wskazań czy też efektów krótko- i długoterminowych. Z roku na rok wzrasta liczba międzynarodowych badań klinicznych potwierdzających korzystny wpływ zabiegu na poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów. Celem pracy było zebranie i usystematyzowanie wiedzy na temat samego zabiegu, kryteriów kwalifikacji, stosowanych narzędzi badawczych oraz pozabiegowych protokołów fizjoterapeutycznych, a także przedstawienie efektów leczenia operacyjnego.

Słowa kluczowe:
selektywna rizotomia grzbietowa, SDR, fizjoterapia, spastyczność, MPD

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

4th year physical therapy Students satisfaction in Jordanian universities: A survey study

Mohannad Hawamdeh, Zaid Modhi Mansour, Saad Al-Nassan, Ziad Hawamdeh, Mohammad Etoom, Faris Alshammari, Abdul-Majeed R. Almalty, Mohammad Abo-Kabar

M. Hawamdeh, Z. M. Mansour, S. Al-Nassan, Z.  Hawamdeh, M. Etoom, F. Alshammari, A. R. Almalty, M. Abo-Kabar – 4th year physical therapy Students satisfaction in Jordanian universities: A survey study. Fizjoterapia Polska 2018; 18(4); 34-37

Abstract
Purpose. The purpose of this survey was to examine students’ satisfaction about physical therapy education in 3 Jordanian universities in addition to determining their perspective on some of the issues related to the profession before and after graduation and entering the working field. Method: An online survey accessed through a hyperlink was directed to 4th year (final year) physical therapy students who are currently studying in Jordanian universities through their virtual social network groups. The link was posted on the main student’s virtual social network groups of the three universities; it also included a message asking participants to share the link with their physical therapy peers to complete the survey. Result: 85% of responders reported that being a physical therapy student has significantly influenced their life. 76% of responders reported that studying physical therapy has positively influenced their social environment. 84% of responders reported that including a fifth year for residency is more effective. Conclusion: our survey results indicate that students are generally satisfied with the quality of education they are receiving, there is some lack in equipment, and salaries are very low post graduation. Those issues addressed in this study will be the leading point for coming studies trying to investigate what are the reasons for such deficiencies and how they can be fixed.

Key words:
Physical therapy, Students, Satisfaction, 4th year

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz artykuł w j. angielskim/Available only English version/下載英文版

Ocena sytuacji prawnej fizjoterapeutów w zakresie kontynuacji uprawnień zawodowych

Katarzyna Mełgieś

K. Mełgieś – Ocena sytuacji prawnej fizjoterapeutów w zakresie kontynuacji uprawnień zawodowych. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2);84-93

Streszczenie
Zawód fizjoterapeuty podlega partykularnej regulacji prawnej wynikającej z przepisów ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty (zwana dalej uzf), uchwalenie której motywowane było potrzebą wprowadzenia kompleksowych rozwiązań prawnych uwzględniających szczególny społeczny charakter tej profesji. Do dnia wejście jej w życie, to jest do 31 maja 2016 r., w Polsce nie było ustawowo określonych powszechnych zasad regulujących zasady wykonywania tego zawodu.
Analiza przyjętych regulacji prawnych, wskazuje na wiele wątpliwości, które utrudniają dokonanie jednoznacznej oceny prawnej zaistniałych w praktyce sytuacji faktycznych. Powyższe stwierdzenie odnosi się w szczególności do sytuacji osób spełniających ustawowe kryteria, które zamierzają kontynuować nabyte uprawnienia zawodowe.
Celem poniższego opracowania jest ukazanie wątpliwości wynikających z przyjętych zapisów normatywnych, próba ich wyjaśnienia, a także sformułowanie wniosków de lege ferenda, które pozwoliłyby sanować zaistniały stan.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, ustawa o zawodzie fizjoterapeuty, ustawa o działalności leczniczej, prawo wykonywania zawodu fizjoterapeuty

Fizjoprofilaktyka jako potrzeba i świadczenie zdrowotne. Podstawy teoretyczne

Zofia Kubińska, Kamil Zaworski

Z. Kubińska, K. Zaworski – Preventive Physical Therapy as a Health Need and Service. Theoretical Background. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 58-68

Streszczenie
Fizjoprofilaktyka wg Ustawy o zawodzie fizjoterapeuty jest jednym ze świadczeń zdrowotnych udzielanych w ramach działalności fizjoterapeutycznej. Jej zadaniem jest popularyzowanie zachowań prozdrowotnych oraz kształtowanie i podtrzymywanie sprawności i wydolności osób w różnym wieku w celu zapobiegania niepełnosprawności.
Wyróżniamy trzy poziomy fizjoprofilaktyki – pierwszorzędową, drugorzędową oraz trzeciorzędową. Fizjoprofilaktyka pierwszorzędowa jest ukierunkowana na całość populacji lub grupy szczególnie zagrożone. Jej celem jest przekazanie wiedzy i umiejętności utrzymania zdrowia dzięki odpowiednio ukierunkowanej aktywności fizycznej. Fizjoprofilaktyka drugorzędowa obejmuje działania podejmowane w chwili, gdy pojawiły się pierwsze objawy choroby. Ma ona na celu zapobieganie konsekwencjom choroby lub spowolnienie rozwoju jeszcze niewidocznych, ale przewidywalnych objawów. Fizjoprofilaktyka trzeciorzędowa to działania podejmowane w sytuacji rozwiniętej choroby, czy dysfunkcji, których nie można już wyleczyć. Ma ona na celu zapobieganie ewentualnemu narastaniu objawów oraz tworzenie optymalnych mechanizmów kompensacyjnych.
Do kształtowania umiejętności życiowych i specjalnych ukierunkowanych na podstawowe (propedeutyczne) kompetencje z zakresu fizjoprofilaktyki zobowiązani ustawowo są: rodzice, nauczyciele, promotorzy zdrowia, opiekunowie, pielęgniarki, lekarze i fizjoterapeuci.

Słowa kluczowe:
fizjoterapia, fizjoprofilaktyka, profilaktyka

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie skuteczności terapii przy użyciu pola elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości i terapii falą ultradźwiękową w przebiegu chorób zwyrodnieniowo – przeciążeniowych układu narządu ruchu

Lidia Kościelny, Krystyna Stanisz-Wallis, Bożena Latała, Magdalena Wilk-Frańczuk

L. Kościelny, K. Stanisz-Wallis, B. Latała, M. Wilk-Frańczuk – Comparison between the effectiveness of therapy using a high-frequency electromagnetic field and the therapy using ultrasound waves in the degenerative and overload diseases of the locomotor system. Fizjoterapia Polska 2018; 18(1); 6-13

Streszczenie

Cel pracy. Celem pracy jest ocena skuteczności leczenia chorób zwyrodnieniowych układu narządu ruchu przy użyciu pola elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości w porównaniu do leczenia ultradźwiękami.
Materiał i metodyka. Do badania zakwalifikowano 77 osób w wieku od 42-84 lat, z zaostrzeniami dolegliwości bólowych i ograniczeniem sprawności ruchowej w przebiegu chorób zwyrodnieniowych. Pacjenci zostali podzieleni na 3 grupy. W grupie I (27 osób) wykonywano zabiegi: krioterapii, laseroterapii i kinezyterapii. W grupie II (27 osób) wykonywano zabiegi: krioterapii, laseroterapii, ultradźwięków, kinezyterapii. W grupie III (23 osoby) wykonywano zabiegi: krioterapii, laseroterapii, pola elektromagnetycznego wysokiej częstotliwości, kinezyterapii. We wszystkich grupach zabiegi prowadzono przez okres 10 dni. Zastosowano ankietę oceny sprawności ruchowej oraz ocenę bólu. Badania przeprowadzono w 1 i 10 dniu zabiegów.
Wyniki. W każdej grupie zastosowane leczenie okazało się skuteczne, co było statystycznie istotne. W grupie III była największa różnica median. Podobnie zmiana bólu była najbardziej istotna w grupie III, terapia przy użyciu pola elektromagnetycznego okazała się najbardziej skuteczna.
Wnioski. Uzyskano istotną różnicę między bólem początkowym, a końcowym w 3 badanych grupach. Wystąpiła istotna różnica w zmianie bólu w 3 badanych grupach. Wykazano większą skuteczność stosowania terapii pola elektromagnetycznego.

Słowa kluczowe:
rehabilitacja, zmiany zwyrodnieniowe, fizykoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena efektywności dwóch programów rehabilitacji u pacjentów z zespołem bolesnego barku

Katarzyna Ogrodzka, Karolina Leśniak, Aneta Bac, Tomasz Ridan, Marek Żak

K. Ogrodzka, K. Leśniak, A. Bac, T. Ridan, M. Żak: Evaluation of the effectiveness of two rehabilitation programmes for the patients with the shoulder impingement syndrome. FP 2015;15(4); 42-52

Streszczenie
Cel pracy. Celem badań było porównanie dwóch programów rehabilitacji stosowanych u pacjentów z zespołem bolesnego barku oraz w jakim zakresie rehabilitacja refundowana jest w stanie przywrócić pacjentowi możliwość odzyskania funkcji w stawie barkowym w porównaniu do programu rehabilitacji utworzonego przez autorów badań.
Materiał i metodyka. Badania zostały przeprowadzone w dwóch grupach, w każdej po 7 pacjentów ze zdiagnozowanym zespołem bolesnego barku. Pierwsza grupa korzystała tylko z zabiegów refundowanych, natomiast druga grupa była prowadzona autorskim programem rehabilitacji dostosowanym do indywidualnych potrzeb każdego z pacjentów.
Wyniki. Po terapii u pacjentów z obu grup zaobserwowano zwiększenie zakresu ruchomości w stawie barkowym, zmniejszenie poziomu bólu w spoczynku, a także w trakcie wykonywania codziennych czynności ruchowych.
Wnioski. Autorski program rehabilitacji okazał się efektywniejszą metodą leczenia w dolegliwościach zespołu bolesnego barku.

Słowa kluczowe:
zespół bolesnego barku, rehabilitacja, sprawność

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете PPobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2