Wpływ magnetostymulacji na stopień nietrzymania moczu u kobiet po menopauzie

Robert Kowalski, Joanna Kałuża-Pawłowska, Marek Kiljański

Robert Kowalski, Joanna Kałuża-Pawłowska, Marek Kiljański – The impact of magnetostimulation on the level of urinary incontinence among women after menopause. Fizjoterapia Polska 2021; 21(5); 58-69

Streszczenie
Nietrzymanie moczu (NM) to według definicji ICS „każda niekontrolowana utrata moczu”. Wśród szeroko pojętej definicji wyróżnia się różne postacie NM: wysiłkowa, nagląca, z przepełnienia, mieszana, przejściowa, moczenie nocne oraz inne typy NM. Najczęstszą postacią wśród wymienionych jest typ wysiłkowego nietrzymania moczu oraz postać mieszana.
Ze względu na złożony charakter problemu NM istnieje wiele metod diagnostyki i leczenia inkontynencji. W leczeniu zachowawczym powszechnie stosuje się ćwiczenia mięśni dna miednicy, fizykoterapię (w tym pole magnetyczne) i terapię behawioralną. Cel pracy. Celem pracy jest analiza i ocena wpływu magnetostymulacji oraz ćwiczeń dna miednicy na stopień nietrzymania moczu u kobiet po menopauzie. Materiał i metodyka. Badania przeprowadzono u 30 kobiet w wieku 45–67 lat (średnia ± 56) leczonych z powodu NM w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej im. Prymasa Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Sieradzu na Oddziale Rehabilitacyjnym. Pacjentki zostały podzielone na dwie grupy po 15 osób. W grupie 1 badane zostały poddane magnetostymulacji oraz wykonywały ćwiczenia mięśni dna miednicy. W grupie 2 wykonywały tylko ćwiczenia mięśni dna miednicy. Pacjentki zostały poddane dwukrotnemu badaniu ankietowemu, przed rozpoczęciem i po 3-tygodniowej terapii. W badaniu wykorzystano dwie różne ankiety (A i B) opracowane na podstawie kwestionariusza Gaudenza.
Wyniki. Na podstawie analizy danych z ankiet uzyskano następujące wyniki: w grupie 1 poprawa dotyczyła: zmniejszenia częstości epizodów NM i częstotliwości mikcji, zmniejszenia ilości „gubionego moczu” i intensywności NM w oparciu o codzienną aktywność fizyczną, wydłużenia czasu możliwości opanowania parcia na mocz oraz poprawy jakości życia badanych kobiet. W grupie 2 poprawę odnotowano w ocenie inkontynencji na podstawie subiektywnych odczuć pacjentki. Wszystkie wyniki analizy danych z ankiet były nieistotne statystycznie.
Wnioski. Z przeprowadzonej analizy wyników sformułowano poniższe wnioski: 1. Terapia skojarzona magnetostymulacji z ćwiczeniami dna miednicy wywołuje korzystniejszy efekt terapeutyczny niż stosowanie samych ćwiczeń. 2. Subiektywna ocena ankietowanych na temat poprawy dolegliwości związanych z NM przemawia na korzyść terapii z wykorzystaniem stymulacji polem magnetycznym. 3. Najczęstszym rodzajem inkontynencji u badanych kobiet po menopauzie była postać wysiłkowa. 4. Terapia z programem 3-tygodniowej stymulacji polem magnetycznym podnosi poziom zadowolenia z terapii oraz poprawia samopoczucie osób z NM.
Słowa kluczowe:
nietrzymanie moczu, magnetostymulacja, menopauza, fizjoterapia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie efektu treningu na bieżni ruchomej z treningiem na cykloergometrze rowerowym u pacjentów z miażdżycą kończyn dolnych – doniesienie wstępne

Robert Kowalski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Tomasz Brzostek, Bogusław Frańczuk

Robert Kowalski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Tomasz Brzostek, Bogusław Frańczuk – Comparison of treadmill training and cycle ergometer training in claudicants – pilot study. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 438-446

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest próba bezpośredniego porównania skuteczności treningu prowadzonego na bieżni z treningiem prowadzonym na cykloergometrze rowerowym u chorych z chromaniem przestankowym, przy zastosowaniu wysiłku o intensywności nie doprowadzającej do wystąpienia bólu oraz ocena wpływu odmiennych metod treningu na subiektywnie odczuwane możliwości funkcjonalne chorego w zakresie chodu i na jego jakości życia. Materiał i metody. 12 mężczyzn, w wieku od 50 do 70 lat, z miażdżycą kończyn dolnych, w drugim stadium choroby wg skali Fontaine’a, z objawami chromania przestankowego, zostało losowo podzielonych na 2 grupy: trenującą na bieżni oraz trenującą na cykloergometrze rowerowym. Ćwiczenia prowadzono przez 3 miesiące, 3 razy w tygodniu w sesjach po 30 minut. Trening prowadzono do 85% czasu wystąpienia chromania. Skuteczność treningu oceniano badaniem czasu do wystąpienia chromania na bieżni i cykloergometrze rowerowym oraz oceną przez chorego jego jakości życia (SF-36) i możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (WIQ). Wyniki. Wykazano obiektywne zwiększenie dystansu chromania przestankowego zarówno w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, od min. 152% do maks. 682% wartości wyjściowej. Poprawa obserwowana w grupie ćwiczącej na cykloergometrze rowerowym była podobna do poprawy obserwowanej w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej. Stwierdzono wzrost samooceny możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (wg WIQ) oraz poprawę jakości życia (wg SF-36). Wnioski. Trening fizyczny, prowadzony zarówno na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, powoduje wzrost dystansu chromania i subiektywną poprawę możliwości funkcjonowania w zakresie lokomocji. Osiągnięte w obu grupach rezultaty są podobne.
Słowa kluczowe
chromanie przestankowe, trening, skuteczność treningu