Tag: depresja

Badanie związku między poziomami hemoglobiny glikowanej a zespołami geriatrycznymi u starszych pacjentów z cukrzycą (badanie przekrojowe)

Diovin Derose Vianni, Shenbaga Sundaram Subramanian, Surya Vishnuram, Hazliza Razali, Madhanraj Sekar, Naseem Alyahyawi, Hana K Almufadda, Riziq Allah Mustafa Gaowgzeh, Fadwa Alhalaiqa

Diovin Derose Vianni et al. – Exploring the relationship between glycated haemoglobin levels and geriatric syndromes in elderly patients with diabetes (a cross-sectional study) –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(5); 293-299

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020CN4TC

Streszczenie Wstęp. Jedną z powszechnych przewlekłych chorób jest cukrzyca (DM), która częściej występuje u osób starszych i często wiąże się z różnorodnymi problemami i chorobami współistniejącymi. Objawy geriatryczne, takie jak depresja, osłabienie, zmęczenie i bezsenność, znacząco wpływają na wyniki zdrowotne tej grupy demograficznej. Cel. Badanie to badało związek między poziomami hemoglobiny glikowanej (HbA1c) a objawami geriatrycznymi u seniorów z cukrzycą. Metody. Wybrano odpowiednią próbkę pięćdziesięciu seniorów (w wieku 60–85 lat) z cukrzycą z ambulatorium Szpitala Saveetha. Oceniano wartości HbA1c oraz przeprowadzono badania objawów geriatrycznych przy użyciu uznanych metod. Możliwe korelacje między poziomami HbA1c a zespołami geriatrycznymi badano za pomocą analizy statystycznej. Wyniki: Następujące zmienne wykazały znaczące dodatnie związki z poziomami HbA1c: słabość (r = 0.571, p < 0.000), zmęczenie (r = 0.725, p < 0.000), bezsenność (r = 0.631, p < 0.000) oraz depresja geriatryczna (r = 0.529, p < 0.000). Wnioski. U starszych pacjentów z cukrzycą wyższe poziomy HbA1c były związane z wyższym występowaniem zmęczenia, bezsenności, słabości i depresji. Wyniki te podkreślają potrzebę kontroli glikemii w leczeniu chorób geriatrycznych w tej populacji.
Słowa kluczowe cukrzyca, zespoły geriatryczne, hemoglobina glikowana, depresja, słabość, zmęczenie, bezsenność, starsi pacjenci
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność interwencji jogi na depresję, stres i jakość snu u profesjonalistów IT z przewlekłym bólem krzyża: randomizowane kontrolowane badanie

Chinnasamy Vignesh, Navaraj Chelliah Jesus Rajkumar, Mou Pramanik, Basavaraj Kumasi, Masilamani Elayaraja, Deepak Bangari, Bindiya Rawat, Deepika Sethi, Yogender Bhoria, Edi Setiawan, Hemantajit Gogoi, Karuppasamy Govindasamy

 

Chinnasamy Vignesh et al. – Effectiveness of yoga intervention on depression, stress, and sleep quality in IT professionals with chronic low back pain: A randomized controlled trial –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(3); 410-416

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020A3TN

Streszczenie:
Przewlekły ból krzyża (CLBP) jest powszechny wśród profesjonalistów IT i często towarzyszą mu objawy psychologiczne, takie jak depresja, stres i zaburzenia snu. Podczas gdy konwencjonalne leczenie głównie koncentruje się na zarządzaniu bólem, podejścia holistyczne, takie jak joga, wykazują obiecujące wyniki w zwalczaniu zarówno czynników fizycznych, jak i psychosomatycznych. Celem tego randomizowanego kontrolowanego badania (RCT) jest ocena wpływu interwencji jogi na depresję, stres i jakość snu u profesjonalistów IT z CLBP. Łącznie 83 profesjonalistów IT z CLBP zostało losowo przydzielonych do grupy interwencyjnej jogi (n = 40) lub grupy kontrolnej (n = 40) otrzymującej standardową opiekę. Grupa interwencyjna uczestniczyła w strukturze programu jogi dostosowanego do CLBP, podczas gdy grupa kontrolna kontynuowała standardowy protokół opieki. Miary wyników, w tym intensywność bólu, poziom depresji, postrzegany stres i jakość snu, oceniano za pomocą zwalidowanych standardowych kwestionariuszy. Wstępna analiza danych wykazała znaczące poprawy w grupie interwencyjnej jogi w porównaniu z grupą kontrolną. Uczestnicy grupy jogi zgłaszali statystycznie istotne zmniejszenie intensywności bólu (p < 0.05), znaczący spadek poziomu depresji (p < 0.05), poziomu lęku (p < 0.05) oraz stresu (p < 0.05) w porównaniu z grupą kontrolną. Ponadto, grupa interwencyjna jogi wykazała poprawę jakości snu (p < 0.05) w porównaniu z grupą kontrolną. To RCT dostarcza przekonujących dowodów na skuteczność jogi jako terapii wspomagającej w zarządzaniu CLBP u profesjonalistów IT. Wyniki podkreślają potencjał jogi w łagodzeniu zarówno fizycznych, jak i psychologicznych objawów związanych z CLBP. Dostawcy opieki zdrowotnej mogą rozważyć włączenie jogi do programów leczenia CLBP u profesjonalistów IT, aby optymalizować wyniki i poprawiać ogólne samopoczucie. Ponadto, wyniki te podkreślają znaczenie holistycznych interwencji w zwalczaniu złożonej natury CLBP w miejscu pracy.

Słowa kluczowe:
joga, zarządzanie bólem, stres, depresja, jakość snu

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność standardowej neurofizjoterapii i ćwiczeń grupowych na depresję i lęk po udarze

Zdravko Maček, Gordana Grozdek Čovčić, Mario Mandić

Zdravko Maček, Gordana Grozdek Čovčić, Mario Mandić – Effectiveness of standard neurophysiotherapy and group exercise on depression and anxiety after stroke – Fizjoterapia Polska 2024; 24(2); 150-156

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG5608DX2

Streszczenie
Wprowadzenie. Ćwiczenia terapeutyczne są skuteczne w poprawie stanu depresji i lęku po udarze mózgu. Należy zbadać metody, które będą najskuteczniejsze w odpowiednich warunkach klinicznych. Celem niniejszego badania jest określenie wpływu integracji standardowego programu neurofizjoterapii z dodatkowymi ćwiczeniami grupowymi, przez okres 3 tygodni, na poprawę stanu depresji i lęku. Metody. Przeprowadzono randomizowane badanie quasi-eksperymentalne na odpowiedniej próbie uczestników podzielonych na grupę kontrolną (n = 51) i grupę eksperymentalną (n = 51). Grupa kontrolna otrzymywała standardową neurofizjoterapię, natomiast grupa eksperymentalna dodatkowo 3 razy w tygodniu uczestniczyła w ćwiczeniach grupowych. Oceny wyników dokonano na początku badania oraz po 3 tygodniach. Różnice między grupą eksperymentalną a kontrolną analizowano za pomocą testu U Manna-Whitneya, przyjmując poziom istotności p < 0,05. Wyniki. Wyniki badania wykazały pozytywne efekty w obu grupach. Jednakże wyniki wszystkich badanych zmiennych były statystycznie istotnie lepsze w grupie eksperymentalnej: depresja (Z = −4,647, p = 0,000), lęk (Z = −5,463, p = 0,000). Wniosek. Standardowa neurofizjoterapia wraz z dodatkowymi ćwiczeniami 3 razy w tygodniu prowadzi do znaczącej poprawy stanu depresji i lęku, i może być zalecana w praktyce klinicznej podczas rehabilitacji szpitalnej pacjentów po udarze mózgu.
Słowa kluczowe
lęk, depresja, neurofizjoterapia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim i j. polskim

Występowanie objawów zaburzeń stawów skroniowo­ – żuchwowych (TMDs) i depresji oraz odczuwanie stresu u studentów fizjoterapii z osobowością typu D

Magdalena Gębska, Sylwia Mielcarska, Bartosz Dalewski, Łukasz Pałka, Katarzyna Weber-Nowakowska, Łukasz Kołodziej

Magdalena Gębska, Sylwia Mielcarska, Bartosz Dalewski, Łukasz Pałka, Katarzyna Weber-Nowakowska, Łukasz Kołodziej – Prevelence of temporomandibular joint dysfunctions (TMDs) and depressive symptoms and feelings of stress in physiotherapy students with type D personality. Fizjoterapia Polska 2023; 23(5); 145-156

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG20BZsV

Streszczenie
Wprowadzenie. Doniesienia naukowe z zakresu stomatologii i psychologii podkreślają rolę cech osobowości w etiologii dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych (TMDs). Osobowość typu D jest stosunkowo nowym konstruktem, w związku z czym nie ma jeszcze zbyt wielu badań na ten temat. Obejmuje ona zarówno skłonność do doświadczania negatywnych emocji, jak i tendencję do powstrzymywania się od ich wyrażania. Wyraźnie podkreśla się wpływ tego połączonego efektu na wzrost natężenia stresu oraz rozwój chorób somatycznych i psychicznych. Przedstawione w doniesieniu naukowym dane stanowią uzupełnienie wcześniejszych spostrzeżeń podczas realizowanych badań dotyczących osobowości typu D u osób z TMDs.
Cel. Ocena wpływu osobowości typu D oraz jej dwóch wymiarów na występowanie TMDs i czynników predysponujących, depresji i poziom nasilenia odczuwanego stresu.
Materiał i metody. Badania przeprowadzono na grupie 240 studentów fizjoterapii. Grupę badaną (G1) stanowiło 120 studentów ze stwierdzoną na podstawie kwestionariusza DS14 osobowością typu D. Grupę kontrolną (G2) stanowiła taka sama liczba osób bez osobowości typu D. Dane zebrano za pomocą opracowanego na potrzeby badania formularza występowania objawów zaburzeń TMDs i czynników predysponujących , kwestionariusza oceny nasilenia stresu PSS10 oraz kwestionariusza depresji Becka (BDI).
Wyniki. W badanej grupie ilość objawów TMDs istotnie dodatnio koreluje z osobowością typu D (z NE mocniejsza korelacja niż z SI), PSS10 oraz BDI oraz ujemnie koreluje z wiekiem. U studentów z osobowością typu D istotnie częściej oraz w większej ilości występowały objawy TMDs niż u osób bez osobowości stresowej (p = 0,00). Wyjątek stanowił objaw wzmożonego napięcia mięśniowego, który nie wykazał różnicy statystycznej (p = 0,22). Osoby z osobowością typu D są ponad 6 razy częściej narażone są na zaciskanie zębów (OR = 6,76) oraz 3 razy częściej na objawy akustyczne TMJ (OR = 3,35) i zgrzytanie zębami (OR = 3,27). W grupie badanej wraz ze wzrostem poziomu odczuwanego stresu i stopnia depresji wzrasta też ilość zgłaszanych objawów TMDs. W grupie studentów z osobowością typu D depresja występowała istotnie częściej niż w grupie bez osobowości stresowej (p = 0,00).
Wniosek. Studenci z osobowością typu D są narażeni na występowanie większej ilości objawów TMDs oraz silniejsze odczuwanie stresu i depresji.

Słowa kluczowe:
osobowość D, stres, depresja, dysfunkcja stawu skroniowo-żuchwowego, studenci

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Związek pomiaru antropometrycznego, aktywności fizycznej, aspektów psychospołecznych i endometriozy

Shyamrani.Y, B.Sathya Prabha


Shyamrani.Y, B.Sathya Prabha – The relationship of anthropometric measurement, physical activity, psychosocial aspects and endometriosis. Fizjoterapia Polska 2022; 22(2); 50-53

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG0DEHN3

Streszczenie
Cel. Ustalenie związku między pomiarem antropometrycznym, aktywnością fizyczną, poziomem psychospołecznym i endometriozą. Materiały i metody. Zrekrutowano 30 kobiet, u których zdiagnozowano endometriozę i 30 kobiet w wieku bez endometriozy. Pomiar antropometryczny – zmierzono wskaźnik masy ciała (BMI) i wskaźnik WHR (stosunek obwodu talii do obwodu bioder). Międzynarodowy Kwestionariusz Aktywności Fizycznej (IPAQ) oraz Skala Depresji Becka (BDI) zostały użyte do pomiaru odpowiednio poziomu aktywności fizycznej i poziomu psychospołecznego. Wyniki. Między grupami wystąpiła istotna różnica w BMI. Iloraz szans i analiza względnego ryzyka endometriozy wykazały, że istnieje związek między zwiększonym BMI, WHR, BDI a ryzykiem endometriozy (p < 0,05). Wniosek. Podwyższony wskaźnik masy ciała, wskaźnik talii bioder i wskaźnik depresji Becka (BMI > 30, WHR > 0,85 i BDI > 16) są związane ze zwiększonym ryzykiem endometriozy.
Słowa kluczowe
endometrioza, wskaźnik masy ciała, aktywność fizyczna, stosunek talii do bioder, depresja
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Stosunek fizjoterapeutów do pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami mentalnymi i behawioralnymi

Joanna Szczepańska, Joanna Kowalska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski

Joanna Szczepańska, Joanna Kowalska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski – Attitude of physiotherapists towards elderly patients with mental and behavioural disorders. Fizjoterapia Polska 2006; 6(3); 216-221

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest odpowiedź na pytanie czy deficyty funkcji poznawczych i zaburzenia nastroju pacjentów w podeszłym wieku mogą wpływać negatywnie na stosunek fizjoterapeutów do tych osób. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w Geriatrycznym Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym o profilu Rehabilitacyjnym, objęto nimi grupę 52 pacjentów (średni wiek 78±7,6) i 7 fizjoterapeutów. Status poznawczy pacjentów badano przy użyciu Mini Mental State Examination (MMSE), a nastrój stosując Geriatric Depression Scale (GDS), GDS wykonano tylko u osób z MMSE 15. Następnie wśród fizjoterapeutów przeprowadzono anonimową ankietę dotyczącą jakości pracy z poszczególnymi pacjentami. Na tej podstawie wyłoniono: grupę P (+) pacjentów, z którymi fizjoterapeuci pracują z przyjemnością, grupę (P) pacjentów budzących negatywne emocje, z którymi praca jest trudna i uciążliwa. Wyniki. W grupie pacjentów ocenianych negatywnie przez fizjoterapeutów, w porównaniu z grupą ocenianą pozytywnie, stwierdzono istotnie niższe wartości MMSE, odpowiednio 15,2±7,5 vs 23,1±3,7 (p=0,0) oraz istotnie wyższe wartości GDS, odpowiednio 21,3±4,8 vs 14,6±5,9 (p=0,0). Wnioski. Praca z osobami starszymi przebywającymi w placówkach opieki długoterminowej może być trudna dla fizjoterapeutów i może budzić negatywne emocje (zniecierpliwienie, irytacja, niechęć). Dotyczy to przede wszystkim pacjentów ze średniozaawansowanym i głębokim otępieniem lub osób z głęboką depresją.

Słowa kluczowe:
zaburzenia poznawcze, depresja, osoby starsze, fizjoterapia

Zaburzenia nastroju – istotny czynnik w procesie fizjoterapii osób w podeszłym wieku

Joanna Szczepańska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski

Joanna Szczepańska, Grażyna Greń, Marek Woźniewski – Mood disorders – significant factor in physiotherapy of elderly patients. Fizjoterapia Polska 2008; 8(2); 170-178

Streszczenie
Wstęp. Celem artykułu jest ocena częstości występowania objawów depresji wśród pacjentów geriatrycznego oddziału rehabilitacji oraz analiza relacji fizjoterapeuta-pacjent w przypadku osób z zaburzeniami nastroju. Materiał i metody. 15 item Geriatric Depression Scale (GDS), Mini Mental State Examination (MMSE),ankieta, w której oceniano stosunek fizjoterapeutów do pracy z poszczególnymi pacjentami. Wyniki. Badania wykazały, że 67,7% pacjentów cierpi z powodu zaburzeń nastroju o charakterze depresji. Ustalono także, że obecność zaburzeń nastroju u starszych pacjentów podlegających długoterminowej rehabilitacji wpływa negatywnie na stosunek fizjoterapeutów do tych osób. Wnioski. W placówkach opieki długoterminowej problem zaburzeń nastroju jest powszechny. Depresja ma negatywny wpływ na przebieg procesu rehabilitacji i wzajemną relację fizjoterapeuta-pacjent. W celu zwiększenia efektywności fizjoterapii w geriatrycznych oddziałach rehabilitacyjnych konieczne są działania na rzecz poprawy stanu emocjonalnego starszych pacjentów.
Słowa kluczowe
depresja, rehabilitacja, relacja fizjoterapeuta-pacjent, długoterminowa hospitalizacja

Rola czynników psychologicznych w przewlekłych zespołach bólowych kręgosłupa szyjnego

Elżbieta Szczygieł, Bożena Krzanik, Joanna Golec, Paweł Szot

Elżbieta Szczygieł, Bożena Krzanik, Joanna Golec, Paweł Szot – The role of psychological factors in chronic cervical spine pain syndromes. Fizjoterapia Polska 2009; 9(4); 312-320

Streszczenie
Wstęp. Bóle kręgosłupa zaliczane są do najczęściej występujących dolegliwości ze strony narządu ruchu człowieka. Postrzegane są one jako znaczący problem ilościowy, społeczny i leczniczy. Pomimo wielu badań, ich etiologia wydaje się być zróżnicowana, a leczenie często nieefektywne. Celem niniejszej pracy była analiza związku pomiędzy wybranymi czynnikami psychologicznymi a przewlekłym bólem kręgosłupa szyjnego, w kontekście poszukiwania związku pomiędzy występowaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego a depresją oraz istnienia związku pomiędzy występowaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa a najczęściej odczuwanymi emocjami: radość, zadowolenie, czułość, lęk, strach, obawa, gniew, wzburzenie, złość, poczucie winy, wstyd, żal, upokorzenie, smutek. Materiały i metody. Cel pracy zrealizowano w oparciu o materiał kliniczny, który stanowi 45 badanych. Kryterium kwalifikującym do badań było występowanie przewlekłych bólów kręgosłupa szyjnego (powyżej 3 miesięcy). Metodykę badania oparto na przeprowadzeniu: Ankiety, Skali Depresji Becka oraz Kwestionariusza Emocji. Wyniki i Wnioski. Średni czas trwania zgłaszanych dolegliwości bólowych wyniósł 13,2 lat. Natężenie odczuwanego bólu zostało ocenione przez chorych średnio na 5,9 w 10-punktowej skali. Czas dotychczasowego leczenia trwał średnio 11,6 lat. Uzyskane wyniki wskazują, że istnieje związek pomiędzy występowaniem przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego a depresją oraz najczęściej odczuwanymi emocjami takimi jak: strach, niepokój, lęk, obawa i upokorzenie.
Słowa kluczowe
przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, depresja, czynniki emocjonalne

Lęk i depresja a samoocena zdrowia u pacjentów kardiologicznych – spojrzenie z perspektywy fizjoterapii

Andrzej Knapik, Janusz Kocjan

Andrzej Knapik, Janusz Kocjan – Lęk i depresja a samoocena zdrowia u pacjentów kardiologicznych – spojrzenie z perspektywy fizjoterapii. FP 2013; 13(2); 28-32

Streszczenie

Lęk i depresja coraz częściej biorą udział w rozwoju choroby oraz mogą mieć istotny wpływ na przebieg i wyniki leczenia. Przyczyną ich występowania może być stres związany z rozpoznaniem choroby, niepewnością rokowania oraz dolegliwościami fizycznymi towarzyszącymi chorobie i jej leczeniu. Celem pracy była ocena poziomu lęku i depresji u pacjentów kardiologicznych oraz określeniu ich poziomu samooceny zdrowia zbadać czy lęk i depresja mają związek z samooceną zdrowia oraz określić ewentualne różnice dymorficzne.

Słowo kluczowe
lęk, depresja, samoocena zdrowia

Trening aerobowy poprawia funkcje poznawcze i funkcjonalne u pacjentów z depresją w stwardnieniu rozsianym. Badanie pilotażowe na podstawie studium przypadku

Marta Niwald, Justyna Redlicka, Elżbieta Miller

M. Niwald, J. Redlicka, E. Miller – Aerobic training enhances cognition and functional status in depressive multiple sclerosis patients. A case-control study-pilot study. Fizjoterapia Polska 2018; 18(2); 96-102

Streszczenie
Celem badania była ocena wpływu treningu aerobowego (AT) na depresję, funkcje poznawcze i status funkcjonalny w 2 grupach pacjentów ze stwardnieniem rozsianym (MS): z zespołem depresyjnym (MS-D) i bez depresji (MS).
Materiał i metody. 31 pacjentów z MS i 28 MS-D wykonywało 30 minut AT przy użyciu ergometru kończyn dolnych 3×10 min każdego dnia, z 60-minutową przerwą, przez 6 tygodni. Obie grupy były dopasowane pod względem wieku i płci. Wszystkie badane parametry oceniano przed i po serii AT za pomocą Montreal CognitiveAssessment (MoCA), Beck Depression Inventory (BDI), skali aktywności dziennej (ADL) i rozszerzonej skali stanu niepełnosprawności (EDSS). Przeanalizowaliśmy wskaźnik rezygnacji jako miarę wykonalności.
Wyniki. W obu grupach sesja AT wywołała istotną poprawę w zmniejszaniu depresji (BDI) i zaburzeniach funkcji poznawczych (MoCA). Jednak zmiany obserwowane u pacjentów z MS-D były znacznie większe niż obserwowane u pacjentów z SM, szczególnie w BDI i MoCA. Nie stwierdzono statystycznie istotnych korelacji między EDSS, MOCCA, BDI, ADL, wiekiem lub płcią.
Wnioski. AT wydaje się być skutecznym i prostym narzędziem do poprawy funkcji poznawczych i funkcjonalnych u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Badanie to wskazuje, że trening aerobowy jest wykonalny i może być korzystny dla pacjentów z postępującym SM.

Słowa kluczowe:
Trening aerobowy, stwardnienie rozsiane (SM), funkcje poznawcze, depresja

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2