Możliwości postępowania fizjoterapeutycznego u pacjentów z zespołem odpychania

Agnieszka Drozd, Maja Nowacka-Kłos, Rita Hansdorfer-Korzon


Agnieszka Drozd, Maja Nowacka-Kłos, Rita Hansdorfer-Korzon – Possibilities of physiotherapeutic treatment in the case of patients with pusher syndrome. Fizjoterapia Polska 2023; 23(3); 146-164

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG143k5q

Streszczenie
Następstwem uszkodzenia struktur mózgu często są różnego typu zaburzenia percepcyjno-motoryczne. Jednym z nich jest zespół odpychania (ang. Pusher Syndrome, PS). Jest on definiowany jako zaburzenie postrzegania pozycji ciała w płaszczyźnie czołowej, co w konsekwencji utrudnia utrzymanie prawidłowej pionowej postawy. Występuje najczęściej u osób po udarze prawej półkuli mózgu, w tylno-bocznej okolicy wzgórza, a jego częstotliwość szacuje się na około 9–50%. Jest to jednak wciąż mało poznany syndrom i zbyt rzadko diagnozowany. Prawidłowe, wczesne rozpoznanie zespołu pushera oraz wprowadzenie odpowiedniej fizjoterapii pozwala skrócić czas rehabilitacji pacjenta i przyspieszyć jego powrót do sprawności. Celem pracy jest przedstawienie zasad i możliwości terapii osób z zespołem odpychania.

Słowa kluczowe:
zespół pushera, rozpoznanie, zasady terapii, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wykorzystanie platformy posturograficznej jako narzędzia do ilościowej oceny zaburzeń równowagi oraz kontroli posturalnej u osób po udarze niedokrwiennym mózgu w fazie przewlekłej

Paulina Magdalena Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon, Rafał Studnicki, Dawid Spychała


Paulina Magdalena Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon, Rafał Studnicki, Dawid Spychała – Use of the posturography platform as a tool for quantitative assessment of imbalance and postural control in post-stroke patients in chronic phase. Fizjoterapia Polska 2023; 23(1); 142-163

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG07B4A3

Streszczenie
Wstęp. Zaburzenia równowagi podczas stania, które zwykle obserwuje się jako asymetrię w przenoszeniu ciężaru ciała w kierunku strony niedotkniętej udarem, są jednym z najczęstszych czynników wpływających na niezależność i jakość życia osób po udarze mózgu. Kliniczna ocena zaburzeń równowagi u pacjentów poudarowych jest często dokonywana poprzez obserwację wzrokową przy użyciu standaryzowanych narzędzi (testy równowagi). Jednak analiza ilościowa, przy użyciu platformy posturograficznej, jest dokładniejsza i dostarcza więcej informacji na temat stanu funkcjonalnego pacjenta. Wykorzystane w niniejszym badaniu urządzenie TYMO® jest przenośną platformą posturograficzną, wykonującą pomiary wychyleń środka ciężkości ciała oraz raportującą wyniki procesu rehabilitacyjnego. Umożliwia przeprowadzenie obiektywnej, bezpośredniej oraz ilościowej oceny kontroli posturalnej chorego. Taka ocena może przełożyć się na znaczną efektywność fizjoterapii, a w konsekwencji poprawę jakości życia pacjenta oraz skrócenia okresu absencji zawodowej. Cel pracy. Ilościowa ocena zaburzeń równowagi oraz kontroli posturalnej, za pomocą platformy posturograficznej (TYMO®), u pacjentów po udarze niedokrwiennym mózgu, w fazie przewlekłej, jako ważna składowa procesu diagnostyki funkcjonalnej oraz projektowania programu usprawniania. Podkreślenie roli platformy posturograficznej (TYMO®) jako narzędzia do pomiarów równowagi statycznej – symetrii dystrybucji ciężaru ciała oraz narzędzia do monitorowania i raportowania wyników leczenia fizjoterapeutycznego. Metody. W obecnym badaniu, przed i po dwóch tygodniach rehabilitacji, dokonano ilościowych pomiarów równowagi na platformie TYMO® w grupie badanych (n = 60: osoby dorosłe, po udarze niedokrwiennym mózgu – pierwszy epizod udarowy, w fazie przewlekłej – do 5 lat od zaistniałego incydentu udarowego), poddanych terapii z wykorzystaniem metod neurofizjologicznych (PNF – Proprioceptive neuromuscular facilitation i NDT-Bobath – Neurodevelopmental treatment according to the Bobath concept) oraz systemu SPIDER (Strengthening Program for Intensive Developmental Exercises and activities for Reaching health capability). Pomiary dotyczyły: dystansu przebytego przez środek ciężkości ciała pacjenta podczas wykonywania testu, odchyleń przyśrodkowo-bocznych oraz przednio-tylnych ciała badanego, obszaru ruchu zaznaczonego przez środek ciężkości ciała, średniej prędkości, z jaką pacjent wykonywał ruch w celu utrzymania żądanej pozycji oraz rozkładu masy ciała badanego. Na podstawie wyników posturograficznych otrzymanych przed terapią możliwe było zaprojektowanie celowanego programu usprawniania. Wielkość różnicy pomiarów przed i po rehabilitacji umożliwiła ocenę wpływu terapii na równowagę chorego. Ponadto stanowiła swoisty wskaźnik trafności doboru leczenia fizjoterapeutycznego (duża różnica średnich wyników przed-po terapii odzwierciedlała poprawę parametrów kontroli posturalnej, czyli efektywność terapii) oraz wyznaczała kierunek przyszłego programu usprawniania. Wyniki i wnioski. Rejestrowane przez platformę TYMO® parametry są kluczowe w ocenie stanu funkcjonalnego pacjentów poudarowych, zwłaszcza w odniesieniu do kontroli posturalnej czy zaburzeń równowagi. Opisane wyniki potwierdzają zasadność stosowania oceny ilościowej przy użyciu platformy posturograficznej jako ważnej składowej procesu diagnostyki funkcjonalnej oraz projektowania programu usprawniania. Sama platforma TYMO® jest przydatnym narzędziem do pomiarów, monitorowania oraz raportowania efektów leczenia fizjoterapeutycznego u osób po udarze mózgu.
Słowa kluczowe:
udar mózgu, dystrybucja ciężaru ciała, równowaga, ocena ilościowa, platforma posturograficzna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zaburzenia kinematyczne łopatki w grupie kobiet po mastektomii – przegląd systematyczny

Maciej Śliwiński, Paulina Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon


Maciej Śliwiński, Paulina Ostrowska, Rita Hansdorfer-Korzon – Kinematic disorders of the scapula in a group of women after mastectomy – a systematic review. Fizjoterapia Polska 2022; 22(2); 150-167

Streszczenie
Wstęp. Rak piersi w grupie kobiet stanowi najczęściej występującą chorobę nowotworową. Ze względu na coraz skuteczniejsze formy leczenia zachowawczego oraz chirurgicznego przeżywalność w tej grupie jest coraz większa. W zakresie negatywnych konsekwencji leczenia onkologicznego wyróżnia się również zaburzenia kinematyki kompleksu barkowego oraz współistniejące z nimi zaburzenia kontroli motorycznej. Te aspekty zaburzeń nie są szeroko opisane w piśmiennictwie, co skłoniło autorów do stworzenia przeglądu systematycznego opierającego się na pracach oceniających kinematykę łopatki w tej grupie pacjentów.Cel pracy. Celem pracy jest usystematyzowanie informacji na temat zaburzeń motorycznych w aspekcie kinematyki łopatki w obszarze kompleksu barkowego podczas ruchów elewacji kończyny górnej w grupie kobiet po mastektomii.Materiały i metody. Przegląd systematyczny oparty jest na podstawie wyników wyszukiwania w ScienceDirect, EBSCO oraz PubMed. Poszukiwano następujących fraz: „kinematics and scapular and mastectomy”. Przegląd systematyczny wykonany został na podstawie wytycznych PRISMA.Wyniki. Analiza prac wykazała istnienie zaburzeń kinematyki łopatki w grupie kobiet po mastektomii. W tej grupie pacjentek zakres rotacji górnej łopatki podczas elewacji kończyny górnej, jej opuszczania oraz ruchów funkcjonalnych był ograniczony. Głównymi czynnikami negatywnie wpływającymi na kinematykę łopatki jest stan po przeprowadzeniu mastektomii wraz z współwystępowaniem dolegliwości bólowych w obrębie kompleksu barkowego oraz obrzęku limfatycznego.Wnioski. Analizowane artykuły wskazują na istnienie zaburzeń kinematyki łopatki w grupie kobiet po mastektomii. Problem ten stanowi złożone zjawisko, na które wpływ ma potencjalnie wiele czynników, w tym występowanie dolegliwości bólowych w obrębie kompleksu barkowego czy obrzęku limfatycznego w obrębie kończyny górnej. Uzyskane wyniki nakierowują na konieczność wdrożenia rutynowej ewaluacji oraz reedukacji motorycznej w zakresie zaburzeń kinematyki łopatki w procesie kompleksowej rehabilitacji w tej grupie pacjentek. Elementem zwracającym szczególną uwagę w opinii autorów niniejszego przeglądu jest fakt, iż w analizowanych pracach jest mała liczebność uczestników badania, co wskazuje również na to, że problematyka zaburzeń kinematyki łopatki w tej grupie pacjentów jest nowym zagadnieniem i wymaga przeprowadzenia w przyszłości badań na grupach o znacznie większej liczebności, umożliwiając wymianę doświadczeń i wyników badań międzyośrodkowo.
Słowa kluczowe:
mastektomia, kontrola motoryczna, rak piersi
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Aktywność fizyczna u pacjentów z zespołem kruchości

Karolina Studzińska, Rafał Studnicki, Rita Hansdorfer-Korzon

Karolina Studzińska, Rafał Studnicki, Rita Hansdorfer-Korzon – Physical activity and patients with frailty syndrome. Fizjoterapia Polska 2022; 22(1); 52-61

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG07A18A

Streszczenie
Zespół kruchości, określany inaczej jako zespół słabości lub wyczerpania rezerw, to ważny problem zdrowotny starzejącego się społeczeństwa. Zgodnie z definicją jest to syndrom, który charakteryzuje się zmniejszeniem rezerw fizjologicznych organizmu w wyniku skumulowania obniżonej wydolności wielu narządów i układów. Rozpowszechnienie kruchości wzrasta z wiekiem, obciążeniem chorobami przewlekłymi oraz ograniczeniem sprawności fizycznej. Objawy kruchości mogą pojawić się przed 65. rokiem życia, chociaż częstość występowania nasila się u osób w wieku 70 lat i starszych. Konsekwencją kruchości jest ograniczona odporność na czynniki stresogenne i związana z tym podatność na nieproporcjonalne pogorszenie stanu zdrowia pacjenta. Udowodniono, że zespół kruchości jest stanem dynamicznym i częściowo odwracalnym, dlatego istotne jest, by wprowadzić działania profilaktyczne, które ograniczą rozwój kruchości i przyczynią się do poprawy stanu zdrowia. Do najważniejszych interwencji mających znaczenie w zapobieganiu i leczeniu zespołu kruchości należy regularna i odpowiednio zaplanowana aktywność fizyczna.
Celem publikacji jest podsumowanie aktualnej wiedzy i wytycznych na temat planowania optymalnego programu aktywności fizycznej dla tej grupy pacjentów.
Słowa kluczowe:
zespół kruchości, słabości, starzenie, aktywność fizyczna
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Motywacja do podjęcia studiów i satysfakcja ze studiowania na kierunku Fizjoterapia w grupie studentów studiów II stopnia polskich uczelni o różnych profilach kształcenia

Joanna Gotlib, Anna Cabak, Katarzyna Barczyk, Andrzej Bugajski, Irena Bułatowicz, Ewa Gajewska, Rita Hansdorfer-Korzon, Wojciech Kułak, Michał Plewa, Jacek Lewandowski, Piotr Majcher, Olga Nowotny-Czupryna, Małgorzata Starczyńska, Dariusz Białoszewski

Joanna Gotlib, Anna Cabak, Katarzyna Barczyk, Andrzej Bugajski, Irena Bułatowicz, Ewa Gajewska, Rita Hansdorfer-Korzon, Wojciech Kułak, Michał Plewa, Jacek Lewandowski, Piotr Majcher, Olga Nowotny-Czupryna, Małgorzata Starczyńska, Dariusz Białoszewski – Motivation to Commence University Studies and Satisfaction with Studying Physiotherapy Among Master’s Degree Students of Polish University-level Schools of Different Educational Profiles. Fizjoterapia Polska 2012; 12(3); 213-227

Streszczenie
Celem pracy była analiza czynników motywujących do podejmowania studiów oraz analiza zadowolenia ze studiowania w grupie studentów ostatniego semestru studiów II stopnia. 1942 studentów II roku studiów II stopnia. Dobrowolne, anonimowe badania ankietowe, nie wymagały uzyskania zgody Komisji Biotycznej WUM. Kwestionariusz skonstruowany samodzielnie: 74 pytania. STATISTICA 10.0 (licencja WUM), testy: Chi-kwadrat, Kruskalla-Wallisa oraz U Manna-Whitneya (p<0,05). Studenci ocenili stopień zadowolenia ze studiowania na PM: 3,44, PWF: 3,54 i IP: 3,52 (H=17,167; p<. 000). Połowa badanych wybrałaby ponownie studia na kierunku Fizjoterapia, 30% – w tej samej uczelni. 36% zapoznała się z programem studiów II stopnia (p=NS). 56% deklarowało, że najczęściej powtarzały się treści kształcenia dotyczące ortopedii, najrzadziej terapii manualnej i masażu (34%). Największa liczba studentów deklarowała, że studia II stopnia wpłynęły na doskonalenie ich umiejętności. Konieczna wydaje się modyfikacja programów kształcenia polegają ca na wydłużeniu czasu trwania studiów I stopnia i położeniu większego nacisku na kształcenie ściśle zawodowe oraz efektywniejsze wykorzystanie godzin przeznaczonych na pracę z pacjentem. 2. Narzędziem do modyfikacji programów kształcenia mogą być wdrażane obecnie programy nauczania zgodne z zasadami Europejskich i Krajowych Ram Kwalifikacji, w których nacisk położony jest głównie na efekty kształcenia oraz nauczanie e-learningowe. 3. Istotna wydaje się ocena satysfakcji z kształcenia na studiach II stopnia na kierunku Fizjoterapia w grupie studentów, którzy zmienili profil uczelni po studiach I stopnia, jak również szczegółowa analiza programów kształcenia na studiach II stopnia w uczelniach o różnych profilach.
Słowa kluczowe
jakość kształcenia, fizjoterapia, studia II stopnia
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Profesjonalizacja do zawodu fizjoterapeuty podczas studiów II stopnia w grupie studentów reprezentujących uczelnie o różnych profilach kształcenia

Joanna Gotlib, Anna Cabak, Katarzyna Barczyk, Andrzej Bugajski, Irena Bułatowicz, Ewa Gajewska, Rita Hansdorfer-Korzon, Wojciech Kułak, Michał Plewa, Jacek Lewandowski, Piotr Majcher, Olga Nowotny-Czupryna, Małgorzata Starczyńska, Dariusz Białoszewski

Joanna Gotlib, Anna Cabak, Katarzyna Barczyk, Andrzej Bugajski, Irena Bułatowicz, Ewa Gajewska, Rita Hansdorfer-Korzon, Wojciech Kułak, Michał Plewa, Jacek Lewandowski, Piotr Majcher, Olga Nowotny-Czupryna, Małgorzata Starczyńska, Dariusz Białoszewski – Development as a physiotherapist towards professionalization during a Master’s degree course among students of university-level schools of different educational profiles. Fizjoterapia Polska 2012; 12(4); 313-325

Streszczenie
Profesjonalizacja zawodu fizjoterapeuty dokonuje się w Polsce dynamicznie, o czym świadczy liczba akademickich jednostek organizacyjnych, powstanie PTF i rozwój badań naukowych. Celem pracy była analiza procesu profesjonalizacji zawodowej w grupie studentów ostatniego semestru studiów II stopnia polskich uczelni o różnych profilach kształcenia.1942 studentów II roku studiów II stopnia. Do analizy statystycznej zakwalifikowano 1600 studentów: 570 PM, 464 PWF oraz 566 IP. Dobrowolne, anonimowe badania ankietowe. Kwestionariusz skonstruowany samodzielnie: 74 pytania. Analiza statystyczna: STATISTICA 10.0 (licencja Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego), testy: Chi-kwadrat, Kruskalla-Wallisa oraz U Manna-Whitneya (p<0,05).Zaledwie 6% studentów brała udział w pracach koła naukowego (SKN) (p<. 000). Tylko 28% studentów brało czynny udział w konferencji naukowej (p<0.834). Zaledwie 18% studentów aktywnie uczestniczyło w badaniach naukowych (p<.000). Zdecydowana większość studentów nie opublikowała żadnego artykułu naukowego. 40% studentów brało udział w dodatkowych kursach zawodowych. Zdecydowana większość studentów otrzymywała wiedzę o kursach z Internetu (H=7.896, p<0.019), a chciałaby otrzymywać obiektywne informacje o kursach podczas zajęć w uczelni (H=0.247, p<0.883).1. Uczelnie kształcące przyszłych fizjoterapeutów powinny konstruować skuteczne programy wychwytujące wybitnie uzdolnione jednostki w celu zapewnienia im indywidualnych ścieżek rozwoju naukowego oraz w przyszłości ściślej wiązać tych absolwentów z uczelnią. 2. Polscy studenci fizjoterapii wydają się mieć praktyczny stosunek do kształcenia podyplomowego i zawodowych kursów doskonalących i wybierają szkolenia bardziej zorientowane na przydatność treści niż na przemijające mody w fizjoterapii. 3. Istnieje pilna potrzeba, żeby wyższe uczelnie kształcące w Polsce przyszłych fizjoterapeutów opracowały programy kształcenia, które w większym niż dotychczas stopniu zawierałyby treści dotyczące możliwych ścieżek rozwoju zawodowego i oferty kształcenia podyplomowego dla fizjoterapeutów w Polsce i w innych krajach Unii Europeskiej po uzyskaniu tytułu magistra fizjoterapii.
Słowa kluczowe
profesjonalizacja, ceryfikowane kursy zawodowe, praca naukowa, kształcenie podyplomowe
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Przydatność analizy sEMG do oceny sekwencji pobudzeń mięśni okolicy lędźwiowo-kulszowej u pacjentów z dolegliwościami bólowymi kręgosłupa lędźwiowego

Karolina Kleist-Lamk, Rita Hansdorfer-Korzon, Stanisław Bakuła, Elżbieta Rajkowska-Labon

K. Kleist-Lamk, R. Hansdorfer-Korzon, S. Bakuła, E. Rajkowska-Labon – Usability of sEMG analysis for the evaluation of the muscles stimulation sequence in the lumbosciatic area in patients suffering from pain in lumbar spine. FP 2014; 14(3); 56-64

Streszczenie
Cele pracy: 1. Ocena związku pomiędzy zmianą sekwencji pobudzeń mięśni okolicy lędźwiowo-kulszowej a występowaniem funkcjonalnego bólu w odcinku L kręgosłupa w porównaniu do modelu Jandy.
2. Analiza różnic w zapisie elektromiografii powierzchniowej (sEMG) prawidłowego i zaburzonego wzorca rekrutacji mięśni podczas testu wyprostu w stawie biodrowym w dwóch podgrupach pacjentów, bólowych (podgrupa A) i bezbólowych (podgrupa B).
3. Ocena przydatności pomiaru sEMG w diagnozowaniu Pacjentów z bólami kręgosłupa w odcinku lędźwiowym.
Materiał i metoda. Do badania zakwalifikowano 61 osób w wieku 20-35 lat ze średnią wieku 25 lat (+/- 6). Grupę badaną podzielono na dwie podgrupy. Do podgrupy A zakwalifikowano 33 osoby a do podgrupy B, kontrolnej, 28 osób. Wśród badanych przeprowadzono ankietę badawczą sporządzona na potrzeby pracy. Do badaniem sekwencji pobudzeń wykorzystano pomiary uzyskane z zapisu sEMG podczas testu wyprostu w stawie biodrowym, PHE Test, (ang. Prone Hip Extension Test).
Wyniki. Uzyskane wyniki podczas badania wzorca rekrutacji mięśni podczas testu PHE wykazały zmienioną kolejność aktywacji u Pacjentów z podgrupy A vs podgrupy B. Wyniki testu χ² potwierdziły istotną statystycznie zależność, osoby z objawami bólowymi kręgosłupa lędźwiowego statystycznie rzadziej wykazywały prawidłową kolejność angażowania mięśni: χ²=5,05, p=0,041. R=- 0,59 (zależność silna, ujemna).
Wnioski.  Zmiany w schemacie rekrutacji mięśni podczas wyprostu stawu biodrowego prowadzą do przeciążeń okolicy lędźwiowo-kulszowej, przyczyniając się do powstawania bólu w odcinku lędźwiowym. Elektromiografia powierzchniowa, ze względu na możliwość uzyskania wyniku ilościowego jest przydatną metodą oceny pracy mięśni.

Słowa kluczowe:
test Jandy, Test wyprostu stawu biodrowego, sEMG, ból dolnego odcinka pleców

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Fizjoterapeutyczna ocena czynności stawów skroniowo-żuchwowych wśród studentów Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego

Maciej Krzyżanowski, Rita Hansdorfer-Korzon, Elżbieta Rajkowska-Labon

M. Krzyżanowski, R. Hansdorfer-Korzon, E. Rajkowska-Labon – The physiotherapeutic estimation of the act of temporal-mandibular joints among students of Medical University of Gdańsk. FP 2014; 14(4); 14-22

Streszczenie
Cel pracy. 1. Ocena czynności stawów skroniowo-żuchwowych wykazujących cechy dysfunkcji u studentów Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego. 2. Analiza  ilościowa występujących zaburzeń w stawach skroniowo-żuchwowych. 3. Wykazanie korelacji pomiędzy badanymi parametrami a analizowanymi dysfunkcjami  w  stawach skroniowo-żuchwowych
Materiał i  metoda badań. Do badania zakwalifikowano 40 studentów w wieku 19 do 27 lat (21 kobiet oraz 19 mężczyzn) ze średnią wieku 23 lata. Zastosowano dobór nieprobabilistyczny. Na potrzeby pracy skonstruowano kartę badania pacjenta. Ocenie podlegały m.in. takie parametry jak: zakres ruchomości żuchwy, wskaźnik dyskinetyczny Rozencwaiga, ruch głowy stawowej podczas odwodzenia żuchwy, objaw akustyczny, wskaźnik bólu, obecność punktów spustowych, zakres ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa.  Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej z użyciem programu Statistica 10.
Wyniki. Analiza badanych parametrów wykazała, że zaburzenia zakresu ruchomości,  przynajmniej w jednym kierunku ruchu, występują wśród 87,5% (n=35) badanych. Wskaźnik dyskinetyczny Rozencwaiga potwierdził się u 37,5% (n=15). Asymetryczny ruch głów stawowych miał miejsce wśród 67,5% (n=27) badanych, a zaburzenia toru prowadzenia żuchwy oraz obecność objawu akustycznego wykazano u  80% (n=32) z 40 przebadanych osób. Pośród 57,5% (n=23) badanych stwierdzono obecność punktów spustowych w obrębie m. żwacza i m. skroniowego lub w jednym z nich. Dysfunkcja stawów s-ż koreluje m.in.  z ograniczeniem zakresu ruchu w odcinku szyjnym, z objawami akustycznymi, obecnością parafunkcji.
Wnioski. Wśród studentów zaobserwowano znaczący procent występowania objawów dysfunkcji stawu s-ż. Zwrócono uwagę na wysoki odsetek osób uprawiających parafunkcje. Wykazano korelacje statystycznie istotne dla  funkcji stawów s-ż.

Słowa kluczowe:
Staw skroniowo-żuchwowy, dysfunkcja, fizjoterapia

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie terapii wymuszeniem ruchu u pacjentów po udarze mózgu

Beata Tyszkiewicz, Agnieszka Drozd, Rita Hansdorfer-Korzon, Maja Nowacka-Kłos

B. Tyszkiewicz, A. Drozd, R. Hansdorfer-Korzon, M. Nowacka-Kłos – The Application of Constraint-Induced Movement Therapy in Patients after Stroke. FP 2017; 17(1); 104-115

Streszczenie
Co roku, około 10,5 mln osób na świecie doświadcza pierwszego udaru mózgu, czego częstym skutkiem jest niepełnosprawność fizyczna. Około 70-80% doznaje, w różnym stopniu, zaburzenia funkcji kończyny górnej, co znacznie pogarsza codzienne funkcjonowanie. W ostatnich latach rozwijano wiele różnych sposobów usprawniania po udarze, zwłaszcza tych, które wpływają na plastyczność mózgu. Należy do nich m.in. terapia wymuszeniem ruchu (CIMT, Constraint-Induced Movement Therapy), która bazuje na aktywnym udziale pacjenta. Podczas intensywnych treningów niedowładnej kończyny, druga, mniej zajęta kończyna, jest unieruchamiana. Wszystkie komponenty CIMT wspomagają zjawisko plastyczności mózgu. Przeprowadzono wiele badań, w których udowodniono, że terapia CIMT (oraz jej modyfikacja mCIMT) uważana jest za jedną z najbardziej efektywnych form kinezyterapii poprawiającą funkcję niedowładnej kończyny górnej po udarze. Terapia CIMT jest przeznaczona głównie dla pacjentów z łagodnym i umiarkowanym niedowładem kończyny górnej, stosowana jest zwykle w okresie przewlekłym po udarze mózgu.

Słowa kluczowe:
udar mózgu, niedowład kończyny górnej, plastyczność mózgu, terapia wymuszeniem ruchu (CIMT)

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Cukrzyca: czy tylko insulina? Współczesny stan wiedzy na temat roli fizjoterapii w kompleksowej opiece nad pacjentem z cukrzycą T1 i T2

Rita Hansdorfer-Korzon, Jacek Teodorczyk, Michał Korzon, Maja Nowacka-Kłos, Agnieszka Drozd, Karolina Studzińska

R. Hansdorfer-Korzon, J. Teodorczyk, M. Korzon, M. Nowacka-Kłos, A. Drozd, K. Studzińska – Is insulin the only viable option? The role of physical therapy in type 1 and 2 diabetes. FP 2017; 17(1); 80-87

Streszczenie
Cukrzyca jest narastającym problemem XXI wieku. Przewlekła hiperglikemia jest przyczyną wielu zmian patologicznych w postaci mikro i makroangiopatii, neuropatii oraz zespołu stopy cukrzycowej. Program leczenia powinien uwzględniać: dążenie do wyrównania glikemii, naukę samokontroli, walkę z otyłością a także postępowanie fizjoterapeutyczne. Artykuł ma na celu podkreślenie faktu że fizjoterapia powinna być integralną częścią programu terapeutycznego cukrzycy o czym się często zapomina. Omówiono w nim ogólne współczesne zasady postępowania fizjoterapeutycznego u chorych z cukrzycą zgodnie z wytycznymi z 2014 r. ich korzyści i niebezpieczeństwa a także szerzej poruszono zagadnienie kinezyterapii w tej grupie pacjentów.

Słowa kluczowe:
cukrzyca, wysiłek fizyczny, ćwiczenia, korzyści w terapii

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2