Tag: zakres ruchu

Skuteczność rozciągania i wzmacniania prostowników szyi w zespole szyi rowerzysty. Randomizowane badanie kontrolowane z wykorzystaniem Kinovea i NPRS

Nirmal Khanna R, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D, Durga N, Delphin Kavya D

 

Nirmal Khanna R et al. – Effectiveness of neck extensor stretching and strengthening in cyclist neck syndrome: a randomized controlled study utilizing Kinovea and NPRS –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 238-244

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG00E1150

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół szyi rowerzysty to stan charakteryzujący się zmęczeniem i niewydolnością mięśni szyi w utrzymaniu głowy, spowodowany długotrwałą jazdą na rowerze w niewłaściwej pozycji. Powtarzające się przeciążenia prostowników szyi często prowadzą do ograniczenia zakresu ruchu, bólu i obniżenia wydolności funkcjonalnej.
Cel badania. Ocena skuteczności ćwiczeń rozciągających i wzmacniających prostowniki szyi w redukcji objawów zespołu szyi rowerzysty, poprawie zakresu ruchu oraz ogólnej funkcjonalności odcinka szyjnego.
Materiał i metody. Do badania losowo zakwalifikowano 50 osób z rozpoznanym zespołem szyi rowerzysty. Kryteriami włączenia były wiek 20–50 lat, jazda na rowerze co najmniej pięć razy w tygodniu oraz pokonywanie minimum 75 km w jednym treningu. Kryteria wykluczenia obejmowały przebyte operacje szyi, pourazowy ból szyi, niestabilność kręgosłupa, choroby reumatologiczne oraz niedawne interwencje w obrębie szyi. Uczestników podzielono na dwie grupy po 25 osób: grupa A otrzymała leczenie konwencjonalne oraz dodatkowo ćwiczenia rozciągające i oporowe prostowników szyi, natomiast grupa B jedynie leczenie konwencjonalne. Przed interwencją oceniano poziom bólu (Numerical Pain Rating Scale – NPRS) oraz zakres ruchu w zgięciu i wyproście szyi (ROM) przy użyciu oprogramowania Kinovea. Interwencja trwała 4 tygodnie i obejmowała 4 serie po 15 powtórzeń, 3 razy w tygodniu.
Wyniki. Średni wynik NPRS po leczeniu w grupie A wyniósł 2,16, natomiast w grupie B – 5,2. ROM w zgięciu i wyproście w grupie A wyniósł odpowiednio 67,04 i 53,4, natomiast w grupie B – 46 i 47,4. Wyniki wskazują, że interwencja zastosowana w grupie A była skuteczniejsza w redukcji bólu i poprawie funkcji szyi.
Wniosek. Badanie potwierdziło, że rozciąganie i wzmacnianie prostowników szyi istotnie poprawia funkcję odcinka szyjnego oraz łagodzi objawy zespołu szyi rowerzysty.
Słowa kluczowe
zespół szyi, rozciąganie prostowników, trening oporowy, zakres ruchu
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Skuteczność techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera w poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z zespołem zamrożonego barku (capsulitis adhaesiva stawu ramiennego)

Nirmal Khanna R, Kamalakannan M, Hariharan J, Priyanga Seemathan, Priyadharshini V, Thiagarajan D, Durga N, Delphin Kavya D

 

Nirmal Khanna R et al. – Effectiveness of Mulligan “MWM” versus Spencer technique on functional ability in subjects with adhesive capsulitis of the shoulder joint –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(2); 54-59

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG7D19F64U

Streszczenie
Wprowadzenie. Zespół zamrożonego barku, znany również jako capsulitis adhaesiva, charakteryzuje się bólem i postępującą utratą czynnego oraz biernego zakresu ruchu w stawie ramiennym, spowodowaną przykurczem torebki stawowej i włóknieniem. Technika Spencera koncentruje się na mobilizacji stawu ramiennego i stawu łopatkowo-żebrowego. Technika Mulligana łączy aktywny ruch z bierną mobilizacją towarzyszącą w celu uzyskania bezbolesnego zakresu ruchu poprzez przywrócenie ograniczonego ślizgu towarzyszącego.
Cel. Ocena skuteczności techniki Mulligana „MWM” w porównaniu z techniką Spencera u pacjentów z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego przy użyciu pomiarów zakresu ruchu (ROM) oraz wskaźnika bólu i niesprawności barku (SPADI).
Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 40 osób spełniających kryteria włączenia i wykluczenia. Przed rozpoczęciem badania dokładnie wyjaśniono procedurę i uzyskano świadomą zgodę. Wartości przed i po interwencji oceniano przy użyciu pomiaru ROM i skali SPADI. Uczestników podzielono na dwie grupy: technika Mulligana „MWM” z ćwiczeniami (n = 20) oraz technika Spencera z ćwiczeniami (n = 20). Obie grupy wykonywały krążenia ramion, wahadłowe rozciąganie, rozciąganie z ręcznikiem, ćwiczenia z kijem, wspinaczkę po ścianie oraz rozciąganie górnej części ciała trzy razy w tygodniu przez sześć tygodni (2 serie po 10 powtórzeń z 10-sekundowym przytrzymaniem).
Wyniki. Dane poddano analizie statystycznej z użyciem testu t dla prób niezależnych. Grupa stosująca technikę Mulligana „MWM” wykazała istotnie większą poprawę (p < 0,01) w zakresie redukcji bólu i poprawy sprawności funkcjonalnej w porównaniu z techniką Spencera, co potwierdzają wyniki ROM i SPADI.
Wnioski. Technika Mulligana „MWM” w połączeniu z ćwiczeniami jest skuteczniejsza niż technika Spencera w zmniejszaniu bólu i poprawie sprawności funkcjonalnej u osób z capsulitis adhaesiva stawu ramiennego.

Słowa kluczowe
capsulitis adhaesiva, zakres ruchu, spadi, technika mulligana „mwm”, technika spencera

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Ocena wpływu uprawiania strzelectwa sportowego na stan funkcjonalny kończyn górnych

Adam Stręciwilk, Robert Irzmański, Małgorzata Kilon

Adam Stręciwilk, Robert Irzmański, Małgorzata Kilon – Assessment of the impact of sport shooting on the functional status of the upper limbs –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 289-295

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DBCZ8

Streszczenie
Cel pracy. Celem pracy była ocena wpływu treningów strzeleckich na siłę uścisku ręki oraz zakresy ruchu w stawach kończyn górnych.
Materiał i metody. W badaniu uczestniczyło 55 osób w wieku od 16 do 70 lat (38,23 ± 13,51) czynnie uprawiających strzelectwo sportowe. Ze względu na długość uprawiania tej dyscypliny przydzielono ich do dwóch grup. W grupie badanej było 23 sportowców ze stażem ≥ 4 lata, a w grupie kontrolnej 32, ze stażem < 4 lata. W badaniu wykorzystano autorską ankietę, a w celu oceny stanu funkcjonalnego kończyn górnych przeprowadzono pomiar siły ścisku ręki (HGS-Hand grip strength) oraz pomiar zakresu ruchu (ROM) w stawach ramiennych. Normalność rozkładów weryfikowano testem Shapiro-Wilka, a do porównania zmiennych między grupami zastosowano test U Manna-Whitneya. Za poziom istotności przyjęto p < 0,05.
Wyniki. W GB średni HGS dla obu rąk wynosił 53.65 ± 11.17, a w GK 53.33 ± 8.89 (p > 0,05). ROM w stawie ramiennym w obu grupach nie wykazywał różnic na poziomie istotności statystycznej (p > 0,05). W obu grupach płeć miała wpływ na HGS na poziomie istotności statystycznej (𝑝 < 0,001). W GB (r = 0,183) i GK (r = 0,355) nie odnotowano wpływu wieku na HGS, dla obu grup r = 0,245, p > 0,05.
Wnioski. Staż treningów strzelectwa sportowego nie miał wpływu na HGS i ROM w stawie ramiennym. Kobiety osiągały słabsze wyniki w HGS. Wiek nie miał wpływu na HGS.
Słowa kluczowe
strzelectwo sportowe, siła uścisku ręki, zakres ruchu, stan funkcjonalny kończyn górnych
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Związki fitochemiczne z ogórka morskiego spożywane po interwencji treningu siłowego o maksymalnej intensywności znacząco wpływają na zwiększenie zakresu ruchu u zdrowych mężczyzn

Fatkur Rohman Kafrawi, Novadri Ayubi, Anton Komaini, Sri Gusti Handayani, Junian Cahyanto Wibawa, Ainun Zulfikar Rizki, Alvin Afandi, Aulia Putri Srie Wardani, Muhammad Firman Halip, Procopio B. Dafun Jr.

Fatkur Rohman Kafrawi et al. – Sea cucumber phytochemical compounds consumed after maximal weight training intervention significantly influence the increased range of motion in healthy men –  Fizjoterapia Polska 2025; 25(1); 114-120

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG007DJBU1

Streszczenie
Celem tego badania jest analiza, czy suplementacja ogórkiem morskim po treningu siłowym może zwiększyć zakres ruchu (ROM) u zdrowych mężczyzn. Badanie eksperymentalne wykorzystuje schemat kontrolnej grupy badawczej z pomiarem przed i po interwencji. Uczestnicy zostali dobrani metodą celowego doboru próby i podzieleni na dwie grupy: K1 (placebo) oraz K2 (suplementacja ogórkiem morskim w dawce 500 mg). Suplementacja była podawana w postaci kapsułek. W badaniu wzięło udział 20 zdrowych mężczyzn w wieku 20–25 lat. Zbieranie danych trwało trzy dni i rozpoczęło się od gromadzenia informacji o cechach badanych osób. Następnie uczestnicy wykonywali rozgrzewkę, po której przystępowali do ćwiczeń fizycznych. Trening obejmował ćwiczenia siłowe wykonywane do wyczerpania z maksymalną intensywnością.
Dwadzieścia cztery godziny po interwencji treningowej dokonano pierwszego pomiaru ROM. Następnie uczestnikom podano placebo lub suplementację ogórkiem morskim. Kolejny pomiar ROM został przeprowadzony 24 godziny później.
Wyniki wykazały, że suplementacja ogórkiem morskim w dawce 500 mg, przyjęta 24 godziny po treningu siłowym, znacząco zwiększyła ROM u zdrowych mężczyzn (p < 0,05*). Ponadto w grupie kontrolnej również zaobserwowano istotny wzrost ROM (p < 0,05*). Można więc stwierdzić, że suplementacja ogórkiem morskim w dawce 500 mg, przyjęta 24 godziny po treningu siłowym, skutecznie zwiększa ROM u zdrowych osób. Konieczne są jednak dalsze badania laboratoryjne nad biomarkerami związanymi z ROM, aby uzyskać wiarygodne dane biochemiczne. W odniesieniu do istotnego wzrostu ROM w grupie kontrolnej można przypuszczać, że w ciągu 48 godzin rozpoczął się już proces regeneracji, co sugeruje, że uczestnicy mogli się naturalnie zregenerować w tym czasie. Niemniej jednak dalsze badania laboratoryjne nad biomarkerami związanymi z ROM są konieczne do uzyskania wiarygodnych danych naukowych opartych na analizach biochemicznych.
Słowa kluczowe
ogórek morski, trening siłowy, zakres ruchu
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ 4-tygodniowych ćwiczeń stabilizacji centralnej na aktywność mięśni, zakres ruchu i funkcję u pacjentów z lędźwiową spondylozą

Lilima Patel, Shenbaga Sundaram Subramanian, Saju Binu Cherian, Anil Kumar Oraon, Manoj Kumar Behera

Lilima Patel, Shenbaga Sundaram Subramanian, Saju Binu Cherian, Anil Kumar Oraon, Manoj Kumar Behera – Effect of 4 weeks core stabilization exercise on muscle activity, range of motion and function in Lumbar Spondylosis –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(5); 445-450

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020CPQG4

Streszczenie Wprowadzenie. Lędźwiowa spondyloza (LS) to zwyrodnieniowe schorzenie kręgosłupa związane z zaburzeniami biomechaniki, starzeniem się i dziedzicznością. Mięsień poprzeczny brzucha (TrA) i mięsień wielodzielny lędźwiowy (LM) to dwa kluczowe mięśnie stabilizujące kręgosłup. Ćwiczenia stabilizacji centralnej (CSE) mogą zwiększyć mobilność, zmniejszyć ból i poprawić funkcję mięśni. Jednak niewiele wiadomo na temat ich skuteczności u pacjentów z LS. Celem tego badania jest ocena wpływu 4-tygodniowego programu CSE na funkcję mięśni, zakres ruchu i aktywność u pacjentów z LS. Cel badania. Określenie wpływu 4-tygodniowego programu ćwiczeń stabilizacji centralnej na aktywność mięśni, zakres ruchu i funkcję lędźwiową u pacjentów z LS. Materiał i metody. Przeprowadzono pojedynczo zaślepione, randomizowane, kontrolowane badanie pilotażowe z udziałem 20 pacjentów z LS (w wieku 40-70 lat). Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do grupy interwencyjnej lub kontrolnej. Obie grupy wykonywały standardowe ćwiczenia kręgosłupa i rozciągające, ale grupa interwencyjna dodatkowo otrzymała CSE ukierunkowane na mięśnie TrA i LM. Do oceny wyników zastosowano wskaźnik niepełnosprawności Oswestry (ODI), zakres ruchu lędźwiowego (in klinometr) i aktywność mięśni (powierzchniowa elektromiografia). Analizy statystyczne przeprowadzono za pomocą testów t dla próbek zależnych i niezależnych z 95% przedziałem ufności. Wyniki. Test t dla próbek zależnych wykazał istotną poprawę (p < 0,05) w zakresie ROM lędźwiowego, wyników ODI oraz aktywacji mięśni TrA i LM w grupie interwencyjnej. Grupa kontrolna odnotowała znaczne poprawy w ROM i ODI, z niewielkimi, nieistotnymi zmianami w TrA. Testy t dla próbek niezależnych wykazały istotne różnice w ODI i MVIC mięśni TrA i LM na korzyść grupy interwencyjnej, ale brak różnic w ROM między grupami. Wnioski. CSE poprawiają funkcję lędźwiową i aktywację mięśni u pacjentów z LS. Dane te wskazują na ich potencjał jako dodatkowej techniki rehabilitacyjnej.
Słowa kluczowe lędźwiowa spondyloza, stabilizacja centralna, mięsień wielodzielny lędźwiowy, mięsień poprzeczny brzucha, zakres ruchu, wskaźnik niepełnosprawności Oswestry, powierzchniowa elektromiografia
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ wałka do masażu na proces powrotu do zdrowia po kontuzjach w aspekcie zwiększenia zakresu ruchu stawów, zmniejszenia bólu i poprawy funkcji ruchowej w piłce nożnej: przegląd literatury

Sabda Hussain As Shafi, Bm Wara Kushartanti, Novita Intan Arovah, Enggista Hendriko Delano, Wahyu Aji Nugroho, Anggun Saraswati

Sabda Hussain As Shafi, Bm Wara Kushartanti, Novita Intan Arovah, Enggista Hendriko Delano, Wahyu Aji Nugroho, Anggun Saraswati – The effect of foam roller on injury recovery in terms of increased joint range, decreased pain, and improved movement function in football: A literature review –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(5); 179-185

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG020CE2ST

Streszczenie Sport piłki nożnej często prowadzi do kontuzji podczas treningów lub zawodów, spowodowanych zarówno przez zdarzenia bezkontaktowe, jak i kontaktowe. Kontuzje bezkontaktowe są szczególnie powszechne wśród piłkarzy z powodu nadużywania tkanki mięśniowej i stawów, co prowadzi do urazów zakłócających aktywność fizyczną sportowców. Niniejsze badanie bada wpływ stosowania wałka do masażu w procesie powrotu do zdrowia po kontuzji. Metody: Badanie jakościowe z przeglądem literatury opartym na modelu PRISMA, analizujące artykuły z lat 2018-2024. Początkowo zidentyfikowano 132 artykuły, które następnie zawężono do 10 artykułów ze źródeł takich jak Scopus, Google Scholar i Semantic Scholar. Wyniki: Wyniki tych 10 artykułów, które wykorzystywały próbki i modele eksperymentalne, wskazują, że wałki do masażu znacząco zwiększają zakres ruchu, poprawiają funkcję ruchową i zmniejszają ból. Wałek do masażu może być skutecznie wykorzystywany przed meczem, po meczu oraz w procesie powrotu do zdrowia po kontuzji. Wnioski: Prawidłowe i dobrze zmierzone użycie wałka do masażu może zwiększyć zakres ruchu stawów, poprawić funkcję ruchową i zmniejszyć ból w procesie powrotu do zdrowia po kontuzji, zarówno w stanach ostrych, jak i przewlekłych, zgodnie z mechanizmami fizjologicznymi. Odniesienia z tego przeglądu literatury mogą służyć jako podstawa do dalszych badań w celu udoskonalenia programu stosowania wałka do masażu pod względem intensywności, wskaźników i czasu trwania wysiłków na rzecz powrotu do zdrowia.
Słowa kluczowe wałek do masażu, ból, zakres ruchu, kontuzja
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Funkcjonalne powiązania między stawem skroniowo-żuchwowym a stawem biodrowym

Kamil Lenczewski, Małgorzata Wójcik

Kamil Lenczewski, Małgorzata Wójcik – Functional connections between the temporomandibular joint and the hip joint –  Fizjoterapia Polska 2024; 24(1); 122-125

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG2EF8R1m

Streszczenie
Wstęp. Niektóre z czynników wpływających na powstawanie zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego to zmiany w układzie nerwowym centralnym i obwodowym. W kontekście tworzenia połączeń między dwoma stawami, kluczowe znaczenie mają fascia oraz koncepcja biotensygracji. Napięcie tworzone w tkance rozprowadzane jest liniowo wzdłuż całego ciała. Powstanie nadmiernego napięcia w jednej strukturze może prowadzić do powstania identycznego napięcia w odległej strukturze.
Cel badania. Hipotezą badawczą było, że manualne zabiegi tkanki miękkiej stawu skroniowo-żuchwowego, trwające 7 minut na każdą stronę, wpłyną na zwiększenie ruchomości stawu biodrowego w zakresie abdukcji.
Wyniki. Uzyskane wartości dla prawego i lewego stawu biodrowego wykazują silną i pozytywną korelację. Dowodzi to, że przeprowadzona terapia miała wpływ na zwiększenie zakresu ruchu.
Wnioski. Uwalnianie mięśniowo-powięziowe tkanek stawu skroniowo-żuchwowego miało pozytywny wpływ na zwiększenie zakresu ruchu w abdukcji biodra.
Słowa kluczowe
terapia manualna, staw biodrowy, zakres ruchu, staw skroniowo-żuchwowy, łańcuchy mięśniowo-powięziowe
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Kinezyterapia w leczeniu młodzieńczej kifozy piersiowej (tzw. Choroby Scheuermann’a)

Anna Krawczyńska, Piotr Majcher, Marek Fatyga, Andrzej Skwarcz

Anna Krawczyńska, Piotr Majcher, Marek Fatyga, Andrzej Skwarcz – Kinesitherapy in the treatment of juvenile thoracic kyphosis (Scheuermann’s Disease). Fizjoterapia Polska 2001; 1(3); 303-305

Streszczenie

Młodzieńcza kifoza piersiowa, tak zwana choroba Scheuermann’a, w swoim przebiegu prowadzi do zmian statyczno-dynamicznych w obrębie kręgosłupa, obręczy barkowej i biodrowej, powodując zmianę sylwetki pacjenta. Zmiana ukształtowania kręgosłupa związana z zaburzeniami wzrostowymi w trzonach kręgów, doprowadza do powstania przykurczów mięśniowo-torebkowych oraz osłabienia rozciągniętych mięśni i wiązadeł. Zabiegi kinezyterapeutyczne stosowane w leczeniu młodzieńczej kifozy piersiowej mają za zadanie przywrócenie prawidłowej równowagi mięśniowej przez rozciągniecie przykurczonych i wzmocnienie osłabionych mięśni. Mają także za zadanie poprawę zakresu ruchomości stawów oraz naukę przyjmowania i utrzymania prawidłowej postawy ciała. W zaburzeniach wzrostowych umiejscowionych w trzonach kręgów, potwierdzonych radiologicznie, konieczne jest leczenie gorsetami korekcyjnymi ekstensyjnymi. Kinezyterapia, obok fizykoterapii, ma wówczas za zadanie przygotowanie chorego do uzyskania dobrej korekcji w gorsecie oraz zmniejsza tzw. „straty gipsowe”. Autorzy opracowania wykazują wartość kinezyterapii w procesie leczenia chorych z młodzieńczą kifozą piersiową. Omawiają program ćwiczeń mający na celu odbudowę prawidłowej sylwetki.

Słowa kluczowe:
przykurcz mięśniowo-torebkowy, osłabienia mięśni, zakres ruchu, postawa ciała
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie impulsowego pola magnetycznego niskiej częstotliwości u pacjentów po artroskopowym usunięciu łąkotki przyśrodkowej

Piotr Wróbel, Rafał Trąbka

Piotr Wróbel, Rafał Trąbka – The application of a low-frequency impulse magnetic field in patients recovering from arthroscopic ablation of the medial meniscus. Fizjoterapia Polska 2003; 3(1); 31-37

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest sprawdzenie wpływu impulsowego pola magnetycznego niskiej częstotliwości na przebieg usprawnienia u pacjentów po usunięciu łąkotki przyśrodkowej. Materiał i metody. Badaniami objęto grupę 20 osób rehabilitowanych w gabinetach fizjoterapeutycznych. Materiał kliniczny podzielono losowo na dwie równe grupy. Program kinezyterapii w obu grupach był identyczny. W grupie eksperymentalnej stosowano impulsowe pole magnetyczne niskiej częstotliwości, natomiast grupa kontrolna nie została poddana magnetoterapii. Cykl rehabilitacyjny trwał dwa razy po sześć dni z jednym dniem przerwy. U pacjentów w obu grupach badano: zakres ruchu czynnego w stawie kolanowym, siłę mięśnia czworogłowego uda wg skali Lovetta oraz obwód kończyny dolnej mierzonej w stawie kolanowym i 20 centymetrów powyżej rzepki, przed i po rehabilitacji. Wyniki. W grupie eksperymentalnej, gdzie stosowano magnetoterapię poprawa stanu zdrowia pacjenta jest szybsza, jeżeli chodzi o zakres ruchomości w stawie. U pacjentów z grupy eksperymentalnej zanotowano większy wzrost obwodu kończyny dolnej mierzonej 20 cm powyżej rzepki oraz większą redukcję obrzęku. Natomiast nie zanotowano istotnych różnic pomiędzy grupami pod względem siły mięśni. U niektórych pacjentów z grupy kontrolnej obserwowano nawrót obrzęku stawu, co nie miało miejsca w grupie eksperymentalnej. Wnioski. Ze względu na szybszą poprawę w zakresie ruchomości i brak obrzęku w operowanej kończynie zaleca się stosowanie impulsowych pól magnetycznych niskiej częstotliwości u pacjentów po artroskopowym usunięciu łąkotki przyśrodkowej.

Słowa kluczowe:
natężenie pola magnetycznego, częstotliwość pola magnetycznego, staw kolanowy, zakres ruchu

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Zastosowanie neuromobilizacji w leczeniu pourazowych bólów okolicy lędźwiowo-krzyżowej – opis przypadku

Janusz Boczar, Łukasz Wojtyczek

Janusz Boczar, Łukasz Wojtyczek – Neuromobilization in the treatment of post-traumatic lumbo-sacral pain: a case study. Fizjoterapia Polska 2003; 3(4); 384-386

Streszczenie

Wstęp. Celem pracy jest przedstawienie skuteczności metody neuromobilizacji oraz potrzeby włączenia jej w proces fizjoterapii. Materiał i metody. Przedstawiono opis przypadku pacjenta leczonego w Oddziale Rehabilitacji Wojewódzkiego Szpitala Podkarpackiego w Krośnie. W terapii, oprócz typowych zabiegów fizjoterapeutycznych, stosowano metodę neuromobilizacji. Wyniki. Po przeprowadzonej terapii uzyskano zmniejszenie bólu, poprawę zakresu ruchomości i siły mięśniowej, a tym samym stanu funkcjonalnego pacjenta. Wnioski. Metoda neuromobilizacji jest skuteczna w sytuacji zaburzenia neuromechaniki i powinna znaleźć stałe zastosowanie w fizjoterapii.

Słowa kluczowe:
zakres ruchu, siła mięśni, fizjoterapia, złamanie kości krzyżowej
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

1 2