Streszczenie

Wstęp. Celem pracy była analiza przewodnictwa skóry dla stałego prądu elektrycznego w dermatomach korespondujących z poziomem dyskopatii oraz pośrednia próba obiektywizacji efektów kilku powszechnie stosowanych metod fizykoterapii: prądów diadynamicznych małej częstotliwości, prądów interferencyjnych średniej częstotliwości, impulsowego pola magnetycznego małej częstotliwości oraz klasycznej akupunktury. Materiał i metody. W grupie 164 pacjentów z rozpoznaniem bólu krzyża (65 osób z zespołem rzekomokrzeniowym i 99 pacjentów z ewidentną rwą kulszową), oprócz badań fizykalnych i radiologicznych, dokonano dodatkowo pomiarów elektroprzewodnictwa skórnego, jako pośredniego orientacyjnego wykładnika aktywności układu współczulnego. Zaadaptowano w tym celu diagnostyczną część metody Ryodoraku Yoshio Nakataniego. Jej istotą jest pomiar przewodnictwa skórnego dla stałego prądu elektrycznego tzw. galwanicznego, o natężeniu 200 mikroamperów w 24 punktach ciała przyjętych za reprezentatywne dla aktywności układu współczulnego całego ustroju. Wyniki. Nie zaobserwowano zależności między charakterem klinicznym zespołu bólowego a zmianami przewodnictwa skóry. Natomiast spośród zastosowanych technik fizykalnych, po ekspozycji na pole magnetyczne małej częstotliwości statystycznie istotnie częściej, niż po innych metodach fizykoterapii, wyniki pomiarów przewodnictwa elektrycznego znalazły się w zakresie przyjętym za optymalny. Wnioski. Na podstawie analizy uzyskanych wyników sformułowano następujące wnioski: 1. metoda Ryodoraku jest niespecyficzna i nieprzydatna jako badanie dodatkowe dla diagnostyki rwy kulszowej; 2. zaobserwowano zależność pomiędzy pomiarami elektroprzewodnictwa a zastosowaną fizykalną metodą leczenia.

Słowa kluczowe

bóle krzyża, elektrodermalna diagnostyka Ryodoraku, fizykoterapia