Autor: Paulina Handzlik, Katarzyna Karkoszka, Joanna Czesak

Wskaźnik masy ciała a stabilność posturalna i ryzyko upadku kobiet po 60. roku życia

Paulina Handzlik, Katarzyna Karkoszka, Joanna Czesak

P. Handzlik, K. Karkoszka, J. Czesak – Body mass index, postural stability and the risk for falls in women over 60. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 76-83

Streszczenie
Cel pracy. Celem pracy była ocena stabilności posturalnej oraz ryzyka upadku kobiet po 60. roku życia, a także ocena współzależności pomiędzy wskaźnikiem masy ciała a stabilnością posturalną i ryzykiem upadku.
Materiał i metody. Badania zostały przeprowadzone na grupie 74 kobiet w wieku od 60 do 85 lat, będących uczestniczkami turnusu rehabilitacyjnego w sanatorium. Badane zostały podzielone na klasy według wskaźnika BMI. Do oceny równowagi wykorzystano specjalistyczne testy oceny równowagi. Za pomocą testu sięgania (Functional Reach Test, FRT) oraz próby Romberga oceniono stabilność posturalną oraz ryzyko upadku. Platforma stabilometryczna posłużyła do oceny równowagi na podstawie analizy parametrów COP. Natomiast test FRT wykorzystywany jest do oceny zdolności utrzymania równowagi podczas wychylenia ciała w przód oraz do oceny ryzyka upadku.
Wyniki. Analiza wyników Functional Reach Test nie wykazała istotnego wpływu współczynnika masy ciała na równowagę. Analiza wyników uzyskanych w próbie Romberga pokazała istotnie statystyczny wpływ współczynnika masy ciała na część zmierzonych parametrów.
Wnioski. Wskaźnik masy ciała BMI nie wpływa istotnie na wyniki uzyskane w teście FRT. Analiza przeprowadzonych testów wykazała, że osoby z nadwagą i otyłością mają większy problem z utrzymaniem równowagi w przypadku występowania czynnika zaburzającego.
W przypadku osób po 60. roku życia może to być dodatkowy czynnik zwiększający ryzyko upadku.
Słowa kluczowe:
stabilność posturalna, ryzyko upadku, kobiety, BMI
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Dynamiczna granica stabilności i funkcji stawu skokowego po treningu nerwowo-mięśniowym niestabilnych stawów skokowych

Abeer R. Ibrahim, Amira A. A. Abdallah

Abeer R. Ibrahim, Amira A. A. Abdallah – Dynamic Limit of Stability and Ankle Joint Function Following Neuromuscular Training of Unstable Ankle Joints. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 68-75

DOI: https://doi.org/10.56984/8ZG140A83

Streszczenie
Cel. W badaniu zbadano i skorelowano dynamiczną granicę stabilności i poziom funkcjonalny stawu skokowego u pacjentów z jednostronną przewlekłą niestabilnością stawu skokowego po treningu nerwowo-mięśniowym. Materiał i metody. Przebadano czterdziestu pacjentów obojga płci. Uczestnicy zostali przydzieleni do dwóch równych grup: grupa eksperymentalna (grupa A) i grupa kontrolna (grupa B). Do oceny dynamicznej granicy stabilności wykorzystano system Biodex Balance, a do oceny poziomu funkcjonalnego stawu skokowego przed i po 4 tygodniach, w których Grupa A przeszła trening nerwowo-mięśniowy, wykorzystano narzędzie oceny funkcjonalnej stawu skokowego (AJFAT). Wyniki. Projekt Mixed Design MANOVA wykazał, że dynamiczna granica czasu trwania testu stabilności zmniejszyła się, a wynik AJFAT wzrósł istotnie w grupie A po treningu w porównaniu z wynikiem przed treningiem (p < 0,05). Podobnie, dynamiczny limit czasu trwania testu stabilności zmniejszył się, a wynik AJFAT wzrósł istotnie w grupie A w porównaniu z grupą B po treningu (p < 0,05). Korelacja Pearsona wykazała istotną silną ujemną korelację między dynamiczną granicą czasu trwania testu stabilności a wynikiem AJFAT w grupie A (p < 0,05).
Wnioski. Poprawę stabilności dynamicznej i poziomu stabilności funkcjonalnej stawów zaobserwowano podczas treningu nerwowo-mięśniowego. Ta poprawa pokazuje, że trening może poprawić zdolności czuciowo-ruchowe stawu skokowego.
Słowa kluczowe:
trening nerwowo-mięśniowy, stabilność dynamiczna, funkcja stawu skokowego, przewlekła niestabilność stawu skokowego
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Postępowanie fizjoterapeutyczne u pacjenta po pierwszej w Polsce implantacji sztucznego serca – SynCardia Total Artificial Heart (TAH)

Katarzyna Gubała, Agnieszka Gaponik, Mariusz Stachowiak, Joanna Foik-Potęga, Izabela Copik, Jacek Waszak, Małgorzata Jasińska, Remigiusz Antończyk, Michał Zembala

K. Gubała, A. Gaponik, M. Stachowiak, J. Foik-Potęga, I. Copik, J. Waszak, M. Jasińska, R. Antończyk, M. Zembala – Physiotherapeutic treatment in a patient after the first implantation of an artificial heart in Poland – SynCardia Total Artificial Heart (TAH). Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 54-66

Streszczenie
Wstęp. Złotym standardem w leczeniu skrajnej niewydolności serca jest transplantacja serca. Jednak ze względu na niewystarczającą ilość dawców dostęp do tej metody jest ograniczony. Wobec tego implantacja urządzeń mechanicznego wspomagania krążenia staje się coraz bardziej rozpowszechniona. Jedynym z nich jest całkowicie sztuczne serce – SynCardia Total Artificial Heart (TAH), dedykowane dla pacjentów z niewydolnością lewej, jak i prawej komory serca. Ze względu na inwazyjność zabiegu wszczepienia TAH konieczne jest natychmiastowe wdrożenie rehabilitacji celem jak najszybszej mobilizacji pacjenta oraz uzyskania przez niego samodzielności.
Cel. Określenie korzyści i bezpieczeństwa postępowania fizjoterapeutycznego przeprowadzonego u pacjenta po implantacji pierwszego w Polsce całkowicie sztucznego serca.
Podstawowe założenia. Postępowanie fizjoterapeutyczne prowadzone było zgodnie ze standardami rehabilitacji kardiologicznej, jednak ze szczególnym zwróceniem uwagi na indywidualizację całego procesu w oparciu o aktualny stan kliniczny pacjenta.
Wnioski. Przeprowadzone postępowanie fizjoterapeutyczne było korzystnym i niezbędnym elementem skoordynowanego leczenia pacjenta po implantacji TAH, pozwalającym na zredukowanie powikłań pooperacyjnych oraz uzyskanie samodzielności przez pacjenta.
Słowa kluczowe:
niewydolność serca, mechaniczne wspomaganie krążenia, sztuczne serce, rehabilitacja kardiologiczna
Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ ćwiczeń na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego w porównaniu do kinesiotapingu na niespecyficzny ból krzyża u kobiet po menopauzie. Randomizowane badanie kontrolowane

Hanaa Kenawy Atta, Abeer Mohamed ElDeeb, Hamada Ahmed Hamada, Magda Ramadan Zahran

Hanaa Kenawy Atta, Abeer Mohamed ElDeeb, Hamada Ahmed Hamada, Magda Ramadan Zahran – Effect of Lumbar Stabilization Exercises versus Kinesio Taping on Non-Specific Low Back Pain in Post-Menopausal Women. A randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 46-52

Streszczenie
Cel. Niniejsze badanie miało na celu zbadanie i porównanie wpływu ćwiczeń na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego w porównaniu z kinesiotapingiem na poziom natężenia bólu, niepełnosprawność funkcjonalną, zakres ruchu kręgosłupa lędźwiowego (ROM) i niespecyficzny ból krzyża u kobiet po menopauzie. Materiały i metody. W badaniu wzięło udział 60 kobiet po menopauzie, u których zdiagnozowano przewlekły niespecyficzny ból krzyża. Ich wiek wahał się od 50 do 60 lat. Zostały losowo przydzielone do trzech równych liczbowo grup. Grupa A była poddawana tradycyjnej fizjoterapii. Grupa B wykonywała ćwiczenia na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego i była poddawana tradycyjnej fizjoterapii. Grupa C była poddawana kinesiotapingowi i tradycyjnej fizjoterapii. Wszystkie pacjentki były poddawane leczeniu 3 razy w tygodniu przez 6 tygodni. Ból mierzono za pomocą wizualnej skali analogowej (VAS), niepełnosprawność funkcjonalną mierzono za pomocą wskaźnika niepełnosprawności Oswestry (ODI), a zakres ruchu kręgosłupa lędźwiowego mierzono podwójnym inklinometrem. Wyniki. W grupie A, B i C zaobserwowano znaczący spadek wyniku VAS, ODI oraz ograniczenie w zakresie zgięcia kręgosłupa lędźwiowego i wyprostu po leczeniu. W grupie B i C zaobserwowano spadek w zakresie VAS, ODI oraz znaczący wzrost w zakresie zgięcia kręgosłupa lędźwiowego i wyprostu w porównaniu do grupy A. Jednakże, nie zaobserwowano znaczących różnic między grupą B i C dla wszystkich zmiennych po zakończonym leczeniu. Wnioski. Zarówno ćwiczenia na stabilizację kręgosłupa lędźwiowego i kinesiotaping okazały się korzystne i miały podobne rezultaty, jeśli chodzi o ograniczenie dolegliwości bólowych, poprawę zdolności funkcjonalnych oraz zwiększenie zakresu ruchu u kobiet po menopauzie o niespecyficznym bólu krzyża.
Słowa kluczowe:
Stabilizacja kręgosłupa lędźwiowego, Kinesiotaping, niespecyficzny ból krzyża, okres pomenopauzalny
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Rola fizjoterapii w leczeniu dysfunkcji i chorób stawów skroniowo-żuchwowych

Barbara Ziemlańska, Hanna Sobczak, Adam Polcyn, Barbara Drogoszewska

B. Ziemlańska, H. Sobczak, A. Polcyn, B. Drogoszewska – The role of physical therapy in the treatment of dysfunctions and diseases of the temporomandibular joints. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 36-44

Streszczenie
Choroby stawów skroniowo-żuchwowych (TMJ) to interdyscyplinarny problem, na który składa się wiele objawów dotyczących mięśni żucia oraz struktur tworzących staw.
Dolegliwości bólowe są głównym powodem szukania przez pacjentów pomocy u specjalistów. Ze względu na specyfikę obszaru oraz skomplikowaną budowę staw skroniowo-żuchwowy narażony jest na powstawanie różnego rodzaju dysfunkcji. Większość chorób czy dysfunkcji stawu skroniowo-żuchwowego (85–90%) leczy się zachowawczo. Fizjoterapia pełni ważną rolę w procesie przywracania sprawności oraz poprawie jakości życia. Jest coraz bardziej docenianą metodą leczenia zaburzeń w obrębie układu narządu ruchu żucia, również ze względu na problematyczny obszar do przeprowadzenia zabiegów radykalnych (operacyjnych).

Słowa kluczowe:
stawy skroniowo-żuchwowe, fizjoterapia, mięśnie żucia, dysfunkcje TMJ

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wpływ ćwiczeń aerobowych na wskaźnik otyłości trzewnej u otyłych mężczyzn w stanie przedcukrzycowym: randomizowane badanie kontrolowane

Magdy Mostafa Ahmed, Essam Qotb Abd allatif, Mohammed Naeem Mohamed, Ehab Kamal Zayed

Magdy Mostafa Ahmed, Essam Qotb Abd allatif, Mohammed Naeem Mohamed, Ehab Kamal Zayed – Impact of Aerobic Exercise on Visceral Adiposity Index in Pre-Diabetic Obese Men: A Randomized Controlled Trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 32-35

Streszczenie
Cel. Celem badania była ocena wpływu programu ćwiczeń aerobowych na wskaźnik otyłości trzewnej (VAI) u otyłych mężczyzn ze stanem przedcukrzycowym. Materiały i metody. Badanie zostało przeprowadzone na 50 otyłych mężczyznach (wskaźnik masy ciała (BMI) od 30 do 34,9 kg/m²), w stanie przedcukrzycowym (poziom cukru we krwi na czczo (FBS) od 100 do 125 mg/dl) w wieku od 40 do 55 lat. lat. Uczestnicy badania zostali losowo przydzieleni do dwóch grup. Grupa (A) otrzymywała jedynie dietę niskokaloryczną przez 14 tygodni (n = 25), podczas gdy grupa (B) otrzymywała dietę niskokaloryczną w połączeniu z programem ćwiczeń aerobowych przez 14 tygodni (n = 25). Wyniki pomiarów, w tym pomiary antropometryczne, FBS, profil lipidowy i VAI, mierzono przed i po leczeniu wszystkich pacjentów w obu grupach. Wyniki. Analiza statystyczna z wykorzystaniem projektu przed i po leczeniu wykazała, że nastąpił istotny spadek pomiarów antropometrycznych (waga, BMI i WC) (p <0,05), znacząca poprawa profilu lipidowego (TG, TC i LDL), (p < 0,05) i istotny spadek VAI w obu grupach z przewagą w grupie B. Porównanie obu grup po leczeniu wykazało statystycznie nieistotne różnice dotyczące pomiarów antropometrycznych, FBS i profilu lipidowego (p > 0,05), oraz statystycznie istotne obniżenie VAI (p < 0,05) na korzyść grupy B. Wnioski. Dieta niskokaloryczna i ćwiczenia aerobowe powodują zmniejszenie VAI u otyłych mężczyzn w stanie przedcukrzycowym bardziej niż sama dieta niskokaloryczna.

Słowa kluczowe:
Dieta niskokaloryczna, ćwiczenia aerobowe, wskaźnik otyłości trzewnej, otyłość, mężczyźni w stanie przedcukrzycowym

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Programy terapii domowej dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym ukierunkowane na poprawę funkcji ręki spastycznej

Weronika Cyganik, Jolanta Taczała, Piotr Majcher

W. Cyganik, J. Taczała, P. Majcher – Home-based therapy programmes for children with cerebral palsy aimed at improving spastic hand function. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 24-31

Streszczenie
Cel pracy. Przedstawienie aktualnej wiedzy dotyczącej możliwości zastosowania terapii domowej w celu poprawy funkcji ręki spastycznej u dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD).
Podstawowe założenia. W aktualnym piśmiennictwie można znaleźć opisy wielu metod terapii ręki spastycznej w warunkach domowych. Najważniejsze z nich to: CIMT (Constraint Induced Movement Therapy), H-HABIT (Hand arm bimanual intensive therapy), Mitii (Move It To Improve It), Wii Sports Resort training, You Grabber system, AOT system (Action observation training), Tele UPCAT platform (The UPper Limb Children Action Observation Training), TeleReh. Pomimo różnic metodologicznych, we wszystkich dostrzegana jest bardzo ważna rola opiekunów dzieci z MPD. Wsparcie merytoryczne ze strony terapeutów jest istotne w zapewnieniu wiarygodności procesu usprawniania. Trening domowy poprawia sprawność i funkcjonalność dzieci w życiu codziennym, umacnia więź pomiędzy rodzicem / opiekunem a dzieckiem. Możliwość kontynuowania terapii w domu to często ogromne ułatwienie dla rodzin mieszkających daleko od ośrodka.

Słowa kluczowe:
ręka spastyczna, terapia domowa, mózgowe porażenie dziecięce

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Wczesna terapia ultradźwiękowa a wczesna aktywna mobilizacja po naprawie ścięgna zginacza strefy II: pilotażowe randomizowane badanie kontrolowane

Amr B. Salama, Fatma Alzahraa H. Kamel, Ahmed M. Zarraa, Ashraf A. Khalil, Ashwag Saleh Alsharidah

Amr B. Salama, Fatma Alzahraa H. Kamel, Ahmed M. Zarraa, Ashraf A. Khalil, Ashwag Saleh Alsharidah – Early Ultrasound Therapy versus Early Active Mobilization after Zone II Flexor Tendon Repair: A Pilot randomized controlled trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 18-22

Streszczenie
Cel. Niniejsze badanie miało na celu porównanie wpływu wczesnej terapii ultradźwiękowej (US) z wczesną aktywną mobilizacją (EAM) na wyniki obejmujące „Zakres ruchu (ROM) i częstość zerwania ścięgien” w przypadku naprawy ścięgien zginaczy strefy II. Uczestnicy badania i metody. 20 pacjentów płci męskiej (31 zabiegów operacyjnych), którzy zostali poddani naprawie ścięgna zginacza strefy II przy użyciu szwów czteronitkowych, podzielonych losowo na 2 grupy: Grupa (A); 10 pacjentów (15 zabiegów operacyjnych), którzy zostali poddani wczesnej terapii ultradźwiękowej i grupa (B); 10 pacjentów (16 zabiegów operacyjnych), którzy zostali poddani EAM. Pacjenci zostali poddani leczeniu (3 sesje/tydzień) od 3. dnia do końca 6. tygodnia po operacji. Zakres ruchu aktywnych stawów międzypaliczkowych (IP) każdego operowanego palca mierzono za pomocą goniometru palcowego, a do oceny wyniku zakresu ruchu pod koniec 3. i 6. tygodnia po operacji zastosowano oryginalny system punktacji Stricklanda. W każdej grupie liczono zerwania ścięgien, jeśli wystąpiły. Wyniki. Nastąpiła znacząca poprawa zakresu ruchu pod koniec 3. i 6. tygodnia po operacji w grupie B w porównaniu z grupą A; w żadnej z grup nie wystąpiły zerwania ścięgien. Wnioski. Wydaje się, że EAM pomaga osiągać lepsze efekty w porównaniu do wczesnej terapii ultradźwiękowej w poprawie zakresu ruchu po naprawie ścięgna zginaczy strefy II, przy czym obie nie powodują zerwania ścięgien.

Słowa kluczowe:
wczesna terapia ultradźwiękowa, wczesna aktywna mobilizacja, naprawa ścięgien zginaczy

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Przedstawienie i analiza rodzajów skal monitorujących postępy fizjoterapii u pacjentów z dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowego kręgosłupa

Joanna Adamska, Tomasz Maicki, Rafał Trąbka, Karolina Pawełkowska, Magdalena Wilk-Frańczuk

J. Adamska, T. Maicki, R. Trąbka, K. Pawełkowska, M. Wilk-Frańczuk – Presentation and analysis of the types of scales monitoring the progress of physical therapy in patients with low back pain. Fizjoterapia Polska 2020; 20(3); 6-17

Streszczenie
Wstęp. Dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego stanowią poważny problem zdrowotny współczesnego społeczeństwa. Przeprowadzane w wielu krajach badania epidemiologiczne wskazują, że dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego występują u 85% populacji i są główną przyczyną niepełnosprawności fizycznej u osób poniżej 45. roku życia. Na chwilę obecną brakuje standardu postępowania oraz monitorowania postępu fizjoterapii u pacjentów z dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Aby ocenić skuteczność terapii, badający posługują się metodami badawczymi, do których zaliczyć można skale, normy, testy.
Cel pracy. Celem pracy było przedstawienie i analiza skal stosowanych w badaniach monitorujących postępy fizjoterapii u osób z dolegliwościami bólowymi odcinka lędźwiowego kręgosłupa.
Materiał i metody. Publikacji poszukiwano w wyszukiwarce PubMed, wpisując słowa kluczowe: ból lędźwiowego odcinka kręgosłupa, terapia manualna, próba randomizowana (low back pain, manual therapy, randomized trial).
Znaleziono 98 spełniających kryteria publikacji, w których postępy terapii pacjentów z dolegliwościami bólowymi lędźwiowego odcinka kręgosłupa oceniono przy pomocy skal. Były to skale dotyczące bólu, stopnia niepełnosprawności, jakości życia, depresji, jakości snu czy strachu związanego z wykonaniem ruchu.
Kryteriami włączenia były: publikacje z ostatnich 5 lat, badania przeprowadzone na ludziach. Brano pod uwagę publikacje w języku angielskim z baz danych udostępnianych online przez bibliotekę medyczną UJ CM.
Odrzucono artykuły przeglądu literatury, metaanalizy, artykuły dotyczące rozważań teoretycznych, leczenia chirurgicznego oraz farmakologicznego LBP. Odrzucono również publikację dotyczącą coccygodynii oraz dolegliwości bólowych odcinka szyjnego i piersiowego. Czas trwania dolegliwości nie był istotny przy wyszukiwaniu.
Wyniki. Do oceny bólu autorzy wykorzystywali skalę VAS – 36 razy, skalę NRS oraz NPRS 36 razy. Skale ODI, a także RMDQ dotyczące stopnia niepełnosprawności zastosowano po 38 razy. Skale jakości życia SF36 – 14 razy, EQ-5D – 10 razy, skale depresji CESD10 – 2 razy, BDI – 2 razy, natomiast jakości snu PSQIQ – 4 razy, strachu z wykonaniem ruchu FABQ –12 razy, TSK – 7 razy.
Wnioski. Najczęściej wykorzystywane są skale niepełnosprawności oraz bólu, lecz w badaniach pojawiają się również skale mierzące jakość życia, jakość snu, depresję czy kinezjofobię.

Słowa kluczowe:
skale bólu, skala VAS, skala NPRS, skala ODI

Invalid download ID. Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Terapia stymulacji nerwowo-mięśniowej w kontrolowaniu dysfagii w spastycznym porażeniu mózgowym: Randomizowane kontrolowane badanie kliniczne

Amira Farag El-Sheikh, Amira Mohamed El- Tohamy, Bosina Mohamed Abd El-Aziz, Manal Salah El-Din. Abd El-wahab

Amira Farag El-Sheikh, Amira Mohamed El- Tohamy, Bosina Mohamed Abd El-Aziz, Manal Salah El-Din. Abd El-wahab – Neuromuscular electrical stimulation therapy on controlling dysphagia in spastic cerebral palsy: A randomized controlled clinical trial. Fizjoterapia Polska 2020; 20(2); 194-198

Streszczenie
Cel. Celem badania była ocena skuteczności nerwowo-mięśniowej stymulacji elektrycznej (NMES) w kontrolowaniu dysfagii u dzieci ze spastycznym porażeniem mózgowym. Metody. Czterdzieścioro dzieci w wieku od 2 do 5 lat z rozpoznaniem spastycznego porażenia mózgowego z zaburzeniami połykania na poziomie czwartym lub wyższym na funkcjonalnej skali żywienia doustnego. Dzieci zostały losowo przydzielone do dwóch jednakowych pod względem liczebności grup: do grupy badanej leczonej metodą NMES i wybranym domowym programem ćwiczeń oromotorycznych, i grupy kontrolnej leczonej efektem placebo NMES i tym samym programem ćwiczeń fizycznych oromotorycznych. Postęp w zakresie karmienia oceniono na podstawie funkcjonalnej skali żywienia doustnego, przyrost masy ciała i wzrost mierzono przed i po 2 miesiącach leczenia. Wyniki. Statystycznie nieistotną różnicę zarejestrowano przed leczeniem (P > 0,05) między grupą badaną i grupą kontrolną, podczas gdy znaczącą różnicę odnotowano w każdej grupie po leczeniu dla wszystkich mierzonych zmiennych. Porównując grupy, istotną różnicę (P < 0,05) stwierdzono pod względem postępu w zakresie karmienia, natomiast nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między grupami, jeśli chodzi o przyrost masy ciała i wzrostu (P < 0,05). Wnioski. Wyniki randomizowanego badania kontrolowanego wykazały, że NMES ma większy wpływ na postęp w zakresie karmienia niż domowy program ćwiczeń oromotorycznych, ale nie ma wpływu na przyrost masy ciała i wzrost, więc badanie sugeruje, że domowy program ćwiczeń oromotorycznych w połączeniu z NMES daje lepsze rezultaty niż sam program ćwiczeń oromotorycznych w przypadku dysfagii u dzieci ze spastycznym porażeniem mózgowym.

Słowa kluczowe:
dysfagia, nerwowo-mięśniowa stymulacja elektryczna, spastyczne porażenie mózgowe

Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim
1 … 102 103 104 105 106 … 140