Tag: trening

Wpływ zróżnicowanego treningu biofeedback na grubość mięśnia poprzecznego brzucha w nieswoistym bólu krzyża

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai

Janani V., P. Antony Leo Aseer, P. M. Venkata Sai – Effect of varied biofeedback training on transverse abdominis muscle thickness in non-specific low back pain. Fizjoterapia Polska 2021; 21(4); 50-56

Streszczenie
Cel. Stabilność dynamiczna dolnej części pleców jest regulowana przez mięśnie rdzenia, a mianowicie mięśnie poprzeczne brzucha (TrA) i mięśnie wielodzielne. Większość specjalistów rehabilitacji uważa, że trening selektywnej aktywacji TrA może zmniejszyć objawy u osób z niespecyficznym bólem krzyża (NSLBP). W tym badaniu mieliśmy na celu analizę wpływu zróżnicowanego treningu biofeedback mięśni poprzecznych brzucha na grubość mięśni u osób z LBP.
Materiały i metody. Trzydzieści cztery osoby z LBP zostały losowo przydzielone do zróżnicowanych grup treningu biofeedback i ćwiczeń mięśni rdzeniowych na trzy tygodnie. Grubość poprzecznego mięśnia brzucha w spoczynku i podczas manewru wciągania brzucha (ADIM) oraz współczynnik aktywacji TrA mierzono za pomocą ultrasonografii.
Wyniki. Zróżnicowany trening biofeedback stosowany przez trzy tygodnie skutkował istotnym zwiększeniem grubości (cm) poprzecznego mięśnia brzucha w spoczynku (0,41 ± 0,06) i podczas manewru wciągania brzucha (0,54 ± 0,05). Nie było istotnej zmiany w skurczu poprzecznego mięśnia brzucha między grupami.
Wniosek. Stwierdzono, że zróżnicowany trening biofeedback poprzecznego mięśnia brzucha jest skuteczny w poprawie grubości poprzecznego mięśnia brzucha w leczeniu nieswoistego bólu krzyża. Powyższe odkrycie może mieć pozytywne implikacje kliniczne dla osób z niespecyficznym bólem krzyża.
Słowa kluczowe
biofeedback, trening, niespecyficzne bóle krzyża, grubość poprzecznego mięśnia brzucha, USG mięśniowo-szkieletowe
Pobierz/Download/下載/Cкачиваете Pobierz bezpłatnie artykuł w j. angielskim

Porównanie efektu treningu na bieżni ruchomej z treningiem na cykloergometrze rowerowym u pacjentów z miażdżycą kończyn dolnych – doniesienie wstępne

Robert Kowalski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Tomasz Brzostek, Bogusław Frańczuk

Robert Kowalski, Bożena Jasiak-Tyrkalska, Tomasz Brzostek, Bogusław Frańczuk – Comparison of treadmill training and cycle ergometer training in claudicants – pilot study. Fizjoterapia Polska 2007; 7(4); 438-446

Streszczenie
Wstęp. Celem pracy jest próba bezpośredniego porównania skuteczności treningu prowadzonego na bieżni z treningiem prowadzonym na cykloergometrze rowerowym u chorych z chromaniem przestankowym, przy zastosowaniu wysiłku o intensywności nie doprowadzającej do wystąpienia bólu oraz ocena wpływu odmiennych metod treningu na subiektywnie odczuwane możliwości funkcjonalne chorego w zakresie chodu i na jego jakości życia. Materiał i metody. 12 mężczyzn, w wieku od 50 do 70 lat, z miażdżycą kończyn dolnych, w drugim stadium choroby wg skali Fontaine’a, z objawami chromania przestankowego, zostało losowo podzielonych na 2 grupy: trenującą na bieżni oraz trenującą na cykloergometrze rowerowym. Ćwiczenia prowadzono przez 3 miesiące, 3 razy w tygodniu w sesjach po 30 minut. Trening prowadzono do 85% czasu wystąpienia chromania. Skuteczność treningu oceniano badaniem czasu do wystąpienia chromania na bieżni i cykloergometrze rowerowym oraz oceną przez chorego jego jakości życia (SF-36) i możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (WIQ). Wyniki. Wykazano obiektywne zwiększenie dystansu chromania przestankowego zarówno w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, od min. 152% do maks. 682% wartości wyjściowej. Poprawa obserwowana w grupie ćwiczącej na cykloergometrze rowerowym była podobna do poprawy obserwowanej w grupie ćwiczącej na bieżni ruchomej. Stwierdzono wzrost samooceny możliwości funkcjonalnych w zakresie chodu (wg WIQ) oraz poprawę jakości życia (wg SF-36). Wnioski. Trening fizyczny, prowadzony zarówno na bieżni ruchomej, jak i na cykloergometrze rowerowym, powoduje wzrost dystansu chromania i subiektywną poprawę możliwości funkcjonowania w zakresie lokomocji. Osiągnięte w obu grupach rezultaty są podobne.
Słowa kluczowe
chromanie przestankowe, trening, skuteczność treningu

Ocena wydolności tlenowej u starszych kobiet i mężczyzn poddanych treningowi rehabilitacyjnemu

Małgorzata Fortuna, Jacek Szczurowski, Anna Konieczna-Gorysz

Małgorzata Fortuna, Jacek Szczurowski, Anna Konieczna-Gorysz – Assessment of aerobic capacity in elderly women and men subjected to rehabilitation training. Fizjoterapia Polska 2011; 11(2); 169-174

Streszczenie
Dobra wydolność tlenowa jest podstawą do utrzymania samodzielności w procesie starzenia się. U osób w wieku podeszłym miarą wydolności tlenowej może być określenie pośrednio maksymalnego poboru tlenu (VO2max). Celem pracy była ocena i porównanie wydolności tlenowej u starszych kobiet i mężczyzn, prowadzących aktywny tryb życia w kierunku rozwoju wydolności tlenowej.30 kobiet (średnia wieku 75 ±5 lat) i 30 mężczyzn (średnia wieku 79 ±8 lat) objęto badaniami. Badani byli poddawani systematycznie prowadzonemu treningowi rehabilitacyjnemu przez okres minimum dwóch lat, który miał na celu poprawę ich wydolności tlenowej. Trening był dobrany do indywidualnych możliwości wysiłkowych badanych. U badanych wykonano test Astranda – Ryhming na cykloergometrze. U mężczyzn uzyskano wyższy parametr średni VO2max 22,4 [ml/min./kg. masy ciata] ±1,7 w stosunku do uzyskanego w grupie kobiet 21,4 [ml/min./kg. masy ciała] ± 1,9. Różnica ta jest istotna na poziomie p<0,05. W badaniach uzyskano, na podstawie interpretacji VO2max w oparciu o Monark Test Report zawarty w programie Monark 818E Analysis Software Version 2.0, dobre wyniki wydolności tlenowej w odniesieniu do wieku badanych w obydwu grupach. Na podstawie uzyskanych wartości VO2max w grupie kobiet i mężczyzn w danym przedziale wieku po zastosowaniu treningu rehabilitacyjnego uzyskano wyniki VOt2max określane jako dobre. U mężczyzn uzyskano wyższy parametr średni VO2max, niż w grupie kobiet, różnica ta jest istotna statystycznie.
Słowa kluczowe
wydolność, trening, geriatria